บทที่ 2 จะได้เจอแล้ว..แต่..

ห้องลับ..ประธานหื่น

ตอนที่ 2 จะได้เจอแล้ว..แต่..

ครั้นเมื่อมาเรียนที่มหาวิทยาลัย มีอา พยายามตามหาชายหนุ่มที่แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยนอกจาก ชื่อหวังดี ที่เขาบอกไว้ และใบหน้าอันน่าจดจำเป็นที่สุด แต่ยิ่งตามหาเท่าไหร่..ยิ่งไร้วี่แวว ไม่มีใครสักคนที่จะรู้จักหรือเคยเห็นหน้าลักษณะแบบนี้ ถึงแม้เจอหน้าคนมี่คิดว่าที่ไกล้เคียงแต่พอไปเจอตัวจริงก็ไม่ใช่ ที่สำคัญ เค้าเรียนอยู่ที่คณะไหน หรือเรียนที่นี่จริงรึป่าวก้อไม่อาจทราบได้...

....///...

2 ปี ต่อมา มีอา เธอยังตามหาเขามาตลอด หลังจากที่ มีอา เรียนจบ เธอก็พยายามไปฝึกงาน และ ทำงาน ตาม บริษัทหลายที่จึงทำให้เธอมีประสบการณ์การทำงานมาบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆกลับกลายเป็นว่าเธอก็ไม่ชอบงานแบบนี้สักเท่าไหร่นัก เธอชอบที่จะช่วยเหลือผู้คน ชอบงานบริการมากกว่า จึงเลือกที่จะลองไปทำงานต้อนรับ..

เมื่อเลื่อนหางานทางอินเตอร์เน็ตปรากฎเห็นโรงแรมแห่งนึงประกาศรับรับพนักงาน เธอจึงอยากลองประสบการณ์ใหม่

มีอา เตรียมเอกสารเพื่อทำการสมัครเข้าทำงานในโรงแรมแห่งหนึ่งนี้..

หลังจากที่สัมภาษณ์งานจบ เธอก้อยังไม่แน่ใจว่าจะผ่านหรือไม่

"เดี๋ยวทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ครั้นเมื่อมีอา ลุกออกมาจากห้องนั้น เดิน ผ่านทางเดินออกไปข้างนอกเพื่อที่จะเดินกลับบ้าน

ทันใดนั้น...ปรากฎภาพชายหนุ่มร่างสูง มาในชุดสูทเสื้อคลุมสีดำ ผิวขาวตี๋ ใบหน้านี้มัน....?

ภายในใจมีอาเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าเดินเข้ามาไกล้เต็มที ทุกความทรงจำที่พรั่งพรูวิ่งวน อยู่ในหัวของเธอตอนนี้ดุจดั่งเจอทางออกแล้ว.....แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิด...กลับกลายเป็นว่าในแววตาคู่ตรงหน้ากลับดูเย็นชา..ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำได้แค่เดินสวนทาง..

ก็ไม่แปลกอะไรที่เป็นแบบนั้นด้วยเหตุเพราะเธอ กับเขาก็ไม่รู้จักกันแถมวันนั้นเธอยังใส่แมสอีกนี่นา มีอา มองตามแผ่นหลังหนาเขาเดินขึ้นลิฟท์ไปจนลับตา

มีเพียงมีอา เท่านั้นที่เป็นฝ่ายจำเขาได้ ฝ่ายเดียว แม้จะผ่านมากี่ปีก็ไม่เคยลืม..

น่าเสียดายเธอได้แต่มองตามตาละห้อย ทำอย่างไรถึงจะได้รู้จักเขาเธออยากขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตเธอไว้..ตลอดเวลา 2 ปี ที่เธอตามหาชายหนุ่มชื่อหวังดี ตลอด แต่ไม่เคยพบ.

"ไม่ได้การณ์ละ ฉันต้องทำงานที่นี่ให้ได้ ฉันต้องเจอเค้าให้ได้แต่จะเจอวิธิไหนดีล่ะ โพล่ง!ไปแบบนี้ มีหวังเค้าตะเพิ่ดกลับแน่ใยมีอาเอ้ย" พลันส่ายหน้าน้อยน้อยเบาๆ

. สองเท้าเธอรีบวิ่งไปถามพี่พนักงานตรงหน้าว่า..

"เอ่อขอโทษนะคะ ผู้ชายที่เดิน เข้าไปเมื่อสักครู่ เขาคือใครคะ"

" อ่อเพิ่งมาทำงานใหม่เหรอจ๊ะ ถึงไม่รู้จักประธานหวัง"

"ห๊า..ประธาน".มีอาเผลอ อุทานเสียงดัง..

"ขอโทษค่ะพี่..ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวสะแหย่ะยิ้มเดินหน้าเจื่อนๆออกมาจากโรงแรม...

ภาพของชายหนุ่มที่ปรากฎตัวเมื่อสักครู่ กับชายที่ช่วยเธอไว้นั้น ผ่านไป 2 ปีเค้ากลายเป็นประธานโรงแรมเลยจริงหรือทุกอย่างตีรวนอยู่ในหัวเต็มไปหมด...เป็นไปได้ยังไง เธอยังจะมีหวังที่จะได้พูดขอบคุณเขาสักครั้งหรือไม่

วันรุ่งขึ้น มีสายจากเบอร์แปลกๆติดต่อเข้ามา มีอาก้มลงมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ..หยิบออกมากดรับแนบหู

"ฮัลโหลค่ะ"

"สวัสดีค่ะโทรจากโรงแรมXX นะคะ คุณมีอาหรือเปล่าคะ ที่คุณสมัครเป็นรีเซฟชั่นไว้ ตอนนี้ทางเรายินดีรับคุณเข้าทำงานนะคะ

"คะ" น้ำเสียงท่าทางตกใจช่างเป็นเรื่องแปลกประหลาดสำหรับเธอยิ่งนัก

"คุณมีอา สะดวกมาเริ่มงานได้เลยมั้ยคะ? คนในสายเอ่ยถาม

"สะ สะดวกมากค่ะ" วินาทีนี้เธอดีใจถึงขีดสุดเพราะอาจทำให้เธอได้เจอกับ หวังดี อีกครั้ง

" เป็นวันที่ 1 สิงหาคมนี้เริ่มงานเลยนะคะ"

"ได้ค่ะ"

เมื่อสิ้นสุดปลายสาย มี อา กลั้น ความดีใจไว้ไม่อยู่...

"ในที่สุดก็... เย้....เธอก็ทำสำเร็จไปขั้นนึงแล้ว"... มีอากระโดดโลดเต้นดีใจเต้นส่ายสะโพกไปมาราวกับบ้าคลั่ง.อย่างน้อยก้อคงมีหวังมีโอกาสที่จะได้ไปเจอ ชายหนุ่มที่พร่ำตามหามาตลอด 2 ปี จะได้ขอบคุณเขาแล้ว.. สิ่งนึงที่เธอนึกขึ้นนั่นคือ...

"แม่...หนูได้งานทำแล้วนะคะ"

"จ้า...ลูก"

จวบถึงวันเริ่มงาน เช้านี้สำหรับมีอาช่างเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่สดใส หลังจากทำกิจวัตรประจำวันในช่วงเช้าเสร็จสรรพเธอก็ง่วนกับเสื้อผ้าหน้าผม..ชุดสูทสีโกโก้ถูกหยิบขึ้นมาใส่วันนี้เธอต้องดูดีในสายตาของผู้คนแน่นอน เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง มีอา จึงย่างก้าวออกจากบ้านเธอรู้สึกตื่นเต้นไปหมด

"แม่หนูไปทำงานแล้วนะคะ" ตะโกนบอกพร้อมเร่งฝีเท้าออกไป

ในวันแรกของการเริ่มงานหลังจากที่ต้องเซ็นสัญญาว่าจ้างเรียบร้อยแล้ว ทางฝ่ายบุคคลพามีอาไปแนะนำตัว กับแผนกต่างๆรวมทั้งผู้บริหาร ประธานบริษัท ซึ่งโอกาสนี้แหล่ะที่ มีอา จะได้เจอกับเขา แต่ไหงทุกอย่างดันไม่เป็นอย่างที่คิด เค้าเป็นคนเจ้าระเบียบและเนี๊ยบมาก

"นี่ ท่านประธานหวัง ประธานโรงแรมของเราครับ"ฝ่ายบุคคลร่างท้วมเอ่ยแนะนำ

"สวัดีค่ะ ชื่อมีอา นะคะ" วินาทีนี้ข้างในสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในหัวก็คิดว่า จะบอกตอนนี้เลยดีไหม แต่สุดท้ายเอาไว้ก่อนดีกว่า

"สวัสดี...นี่คุณ...ชื่อ..อะไรนะ...ผมคุณเนี่ยมัดให้มันเรียบร้อยรองเท้าเค้าใส่กันสีดำ คุณใส่สีขาว ถ้าไม่พร้อมก้อไม่ต้องมาเริ่มงาน.."

"ขะ..ขอโทษค่ะ พรุ่งนี้จะเปลี่ยนคู่ใหม่นะคะ" มีอาถึงกับอึ้งอย่างบอกไม่ถุก คิดในใจนั่นปากเหรอนั่น..ทำไมร้ายจัง...

มองไปรอบๆภายในห้องทำงานแห่งนี้ มีเลขา หน้าหมวยแต่งตัวทันสมัย หุ่นอรชรอ้อนแอ้น คอยเดินตามตลอดเวลา

" หนูค่อยๆปรับนะจ๊ะ" เสียงใสใสของคุณเลขากล่าวแต่ดูท่าทางใจดีแถมสวยอีกด้วย

หลังจากแนะนำตัวเรียบร้อย ฝ่ายบุคคลพาเธอมาส่งยังแผนกFront เพื่อเรียนรู้งานต่อไป..

โปรดติดตามตอนต่อไป.....