บทที่ 7...คำรัก..ลวง

“เมฆ...คืนนี้คุณรู้สึกกับฉันยังไง ช่วยแสดงออกมาให้เต็มที่เลยนะ ทำให้ฉันเกลียดคุณให้ได้นะ แล้วเราจะได้จบกันแบบสวย ๆ ต่อหน้าทุกคนไง”

บัวบูชากลับเข้ามาในห้อง เก็บโทรศัพท์มือถือและสิ่งของใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายเหมือนเดิม เธอตัดสินใจเช็คเอ้าท์ออกจากห้องพัก แล้วกลับไปยังบ้านหลังน้อยท้ายซอย บ้านขนมไทยที่แสนอบอุ่นของเธอ

“อ้าวบัว กลับมาแล้วเหรอลูก” บิดาที่กำลังนั่งตัดใบตองอยู่บนแคร่หน้าบ้านทักเธอทันทีด้วยน้ำเสียงยินดี “น้าเป็นไงบ้าง ผ่าตัดปลอดภัยดีมั้ย”

“โอเคแล้วค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงนะ” เธอเช็คอาการของน้าสาวจากการโทรคุยกับน้องชายซึ่งเป็นลูกชายของน้าสาวเรียบร้อยแล้ว เธอจึงกล้าตอบบิดาไปอย่างนั้น “แม่ล่ะคะ”

“ออกไปขายขนมที่ตลาดแล้ว”

“จริงด้วย” เวลานี้ มารดาของเธอควรจะอยู่ที่ร้านแล้วสินะ มารดายังคงทำมาหากิน แม้ใกล้งานแต่งลูกสาวเต็มที นั่นเพราะไม่อยากเป็นขี้ปากใครเรื่องที่ลูกสาวได้ผัวรวย “พ่อทำอะไรอยู่เหรอคะ”

“จะทำข้าวต้มมัดเอาไว้ขายตอนเย็นที่หน้าบ้านน่ะ แต่พรุ่งนี้จะทำขนมมงคลนะ” เพื่องานของลูกสาว เธอรู้ดี...

“ขอบคุณนะคะพ่อ ที่ทำเพื่อหนูมาตลอดเลย หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังนะคะ”

“บัวไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังอยู่แล้ว”

“ค่ะพ่อ แต่พรุ่งนี้หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกพ่อด้วยล่ะ แต่คืนนี้ขอเคลียร์ให้รู้เรื่องก่อน”

“เรื่องสำคัญ อะไรหรือบัว”

“ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกค่ะ พ่อไม่ต้องกังวล อยากทำขนมอะไรก็ทำเถอะนะคะ เดี๋ยวบัวช่วยพ่อเอง” เธอนั่งลงทันที บิดาก็ร้องเหวออกมา

“แต่วันนี้บัวต้องไปงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รีบไปแต่งหน้าแต่งตัวล่ะ”

“ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ งานเลี้ยงหนึ่งทุ่มโน่น บัวช่วยพ่อทำข้าวต้มมัดให้เสร็จก่อนดีกว่า”

ลูกสาวคนสวยไม่ฟังคำทัดทานจากบิดา อยู่ช่วยทำข้าวต้มมัดจนเสร็จพร้อมขาย ซึ่งเวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบสี่โมงเย็นเลยทีเดียว

“ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วไป เดี๋ยวไปงานไม่ทัน”

“เดี๋ยวหนูช่วยตั้งร้านให้เสร็จก่อนค่ะ”

“ไอ้ลูกคนนี้นี่ บอกว่าไม่ต้องช่วยไง”

แต่ลูกสาวก็ดื้อ ช่วยตั้งร้านที่หน้าบ้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงจะยอมกลับเข้าห้องนอนส่วนตัว ซึ่งเป็นห้องนอนขนาดเล็ก ถูกจัดแต่งอย่างน่ารัก เรียบง่าย และสะอาดสะอ้าน

“ห้องนี้สินะ ที่เหมาะกับเราที่สุด” เธอจัดการชาร์ตแบตโทรศัพท์ เพราะคิดว่ามันนานเกินไปแล้วที่เธอขาดการติดต่อกับเขา ซึ่งอาจทำให้เขาสงสัยได้ว่าทำไมเธอจึงแปลกไป เขาไม่ควรรู้ว่าเธอรู้ความจริงแล้ว เขาควรได้ทำอย่างที่อยากทำ เขาควรได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้

และทันทีที่โทรศัพท์ของเธอฟื้นตัวขึ้น เขาก็โทรเข้ามาทันที เธอรับสายแล้วพูดกับเขาด้วยความใจเย็น ไร้อาการตื่นเต้นกังวลทุกชนิด

“ค่ะที่รัก”

“บอกแล้วไงว่าอย่าปิดเครื่อง !! ทำไมคุณต้องทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อย ผมบอกแล้วไงว่าห้ามขาดการติดต่อ” เขาแสดงอาการหงุดหงิดและโมโหใส่เธอชุดใหญ่ เพื่อแสดงให้เห็นถึงความห่วงใยและความรักที่เขามีต่อเธอ “คุณทำให้ผมแทบคลั่ง”

เธอยิ้มแทบไม่ออก “ขอโทษด้วยนะคะ เพิ่งรู้ว่าแบตหมดก็เย็นแล้ว คิดว่าคุณยุ่งอยู่ซะอีก ที่ไม่ยอมโทรหาเลย”

“แล้วคุณไม่คิดจะโทรหาผมบ้างเหรอ”

“บัวขัดตัวอยู่น่ะค่ะ แล้วก็ทำอะไรอีกตั้งหลายอย่างเพื่อความสวย ก็คุณบอกให้บัวสวยที่สุดไม่ใช่เหรอ บัวขอโทษนะคะที่ทำให้คุณไม่สบายใจ”

เขาฟังเหตุผลของเธอแล้วใจเย็นลง “ให้อภัยก็ได้ ไม่อยากทำให้วันดีๆของเราต้องมัวหมอง ความจริงแค่คุณปลอดภัยผมก็พอใจแล้ว ว่าแต่ แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปรับ”

“แน่ใจค่ะ บัวไปเองดีกว่า เพราะคืนนี้บัวมีเซอร์ไพรซ์ให้คุณด้วยนะ เอาไว้เจอกันที่งานนะคะที่รัก”

“ก็ได้ ผมจะรอที่งานนะ ผมรักคุณนะ”

“ค่ะ...ฉันก็รักคุณ”

เมื่อกดวางโทรศัพท์แล้ว เธอเกือบจะร้องไห้ออกมา แต่กลั้นเอาไว้ได้ทัน

“คุณบอกรักฉันได้ไงทุกวันนะเมฆ”

บัวบูชาสลัดความทุกข์ออกจากหัว เพราะไม่อยากให้ตัวเองจมทุกข์มากไปกว่านี้ เธอไม่อยากให้ความทุกข์ของเธอ กระทบกระเทือนไปถึงลูกน้อยของเธอ แม้เขาจะมีอายุครรภ์แค่สองสัปดาห์เท่านั้น

“ใช่ คืนนี้แม่จะต้องสวยที่สุดเลย”

แต่เธอไม่ได้ใส่ชุดแบรนด์เนมที่เขาซื้อให้หรอกนะ เธอคิดว่ามันไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิดเดียว เธอควรจะใส่ชุดที่เหมาะกับตัวเองมากกว่า

“เราต้องทำได้ !” เธอเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบชุดที่เธอใส่ไปช่วยแม่ขายขนมในตลาดเป็นประจำออกมา นั่นก็คือเสื้อยืดที่สกรีนคำว่าร้านขนมไทยยายบัวขาว และกางเกงยีนส์ขาสั้นจุ๊ดจู๋ขาด ๆ ซีด ๆ ตัวโปรด

“อย่างนี้สิ มันถึงจะสมกับเป็นแม่ค้าตลาดสด!!”

เธอสวมเสื้อผ้าชุดนั้นด้วยความมั่นใจ แต่งหน้าจัดเต็ม ทาปากแดงแปล๊ด แล้วมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาเย้ยหยัน

‘ผมยาวสวยดีจังที่รัก ผมชอบผมคุณที่สุดเลย’

เขาเคยพูดประโยคนี้พร้อมกับจูบหอมเส้นผมสลวยของเธออย่างโหยหา เขาเคยสระผมให้เธอด้วยนะ นวดศรีษะแผ่วเบาเอาใจและทะนุถนอมราวกับเธอเป็นเด็กน้อย เขาแสดงความรักใคร่จนเธอไม่เอะใจเลยสักนิดว่ามันเป็นแค่การเสแสร้ง

“มันคงถึงเวลา...ที่เราจะพูดความจริงกันแล้วนะเมฆ พูดออกมาให้หมดนะ ร้ายออกมาเลย เอาให้สุด ๆไปเลย”

พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว...

ชายหนุ่มสุดหล่อราวเทพบุตร แต่ใครจะรู้ว่าวิญาณของเขาถูกซาตานสิ่งสู่มาเนิ่นนาน ใบหน้าคร้ามส่องประกายความเยือกเย็นออกมา แต่ดวงตากลับร้อนแรงดั่งไฟบรรลัยกัลป์ เรือนกายแสนสง่าสวมสูทดำหรูหราราคาแพงระยับ ยืนตระหง่านท้าทายแสงสุดท้ายของตะวันอยู่บนระเบียงบ้านพักตากอากาศชั้นสอง ที่ซึ่งสามารถมองเห็นชายหาดขาวยาวลิบ ท้องทะเลสีคราม ฟ้ากว้างไร้เมฆ และเบื้องล่างซึ่งเป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้สละโสดริมสระว่ายน้ำได้เป็นอย่างดี

“ผมรักคุณนะ...บัว!” เขายิ้มเยาะขณะกดวางโทรศัพท์แล้วสอดแทรกมันไว้ในเสื้อเชิ้ตขาวชั้นในเสื้อสูท หลังจากมั่นใจว่าเธอจะไม่หนีไปไหนแน่ เธอจะมาที่นี่ในฐานะว่าที่เจ้าสาวของเขา ด้วยความเต็มใจ

“รักเหรอ...งี่เง่าชะมัด!” ดวงตาคลั่งแค้นชิงชังฉาบรอยหนักหน่วงและกังวลเอาไว้อย่างกลมกลืน สีหน้าดุดันเด็ดขาดแฝงไว้ด้วยความหวั่นไหวอย่างแผ่วบาง หากเขาได้เห็นใบหน้าตัวเองในกระจกในเวลานี้ เขาอาจไม่พอใจตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิตก็ด้

“เป็นอะไรไปวะ ทำไมไม่รู้สึกสนุกเลย หรือว่าเกิดนึกเวทนายัยนั่นขึ้นมา !” ซึ่งเป็นเรื่องที่ผิดมาก วินาทีนี้ เขาควรจะดื่มด่ำกับชัยชนะที่กำลังจะได้รับในอีกไม่ช้า เขาควรจะซึมซับกลิ่นหอมหวานจากความเสียใจของผู้หญิงคนนั้น ซึมซับช่วงเวลาสำคัญที่จะได้เห็นดวงตาที่เคยสดใสสุกสกาวคู่นั้นล้นเอ่อไปด้วยความปวดร้าวอย่างแสนสาหัส ใบหน้าสวยหวานที่ต้องหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย เพื่อล้างความผิดของตัวเองที่เคยก่อไว้ในอดีต