บทที่ 2

หกปี เธอรักเขามาหกปีเต็ม!

เฉียวซุนหลับตาลง

……

เฉียวซุนไม่รอให้ลู่เจ๋อกลับมา คืนวันศุกร์ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับตระกูลเฉียว

มีข่าวออกมาว่า บุตรชายคนโตของตระกูลเฉียว เฉียวสือเยี่ยน เพราะคดีเศรษฐกิจของกลุ่มบริษัทสกุลเฉียว อาจจะถูกตัดสินจำคุกสิบปี

สิบปี ก็เพียงพอที่จะทำลายคนคนหนึ่งได้แล้ว

ในคืนนั้น คุณพ่อเฉียวมีเลือดออกในสมองเฉียบพลันจึงต้องเข้าโรงพยาบาล อาการอยู่ในขั้นวิกฤติจึงจำเป็นต้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน

เฉียวซุนยืนอยู่ที่ทางเดินของโรงพยาบาล ต่อสายหาลู่เจ๋ออย่างต่อเนื่อง แต่โทรหาหลายครั้งก็ไม่มีคนรับสาย ในขณะที่เธอกำลังจะล้มเลิก ลู่เจ๋อก็ส่งข้อความวีแชทมาหาเธอ

เป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน พูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง

[ผมยังอยู่ที่เมือง H หากมีเรื่องอะไรติดต่อเลขาฉินได้เลย]

เฉียวซุนโทรไปอีกครั้ง คราวนี้ลู่เจ๋อรับสาย และเธอก็พูดอย่างกระวนกระวายใจขึ้นมาว่า “ลู่เจ๋อ พ่อของฉัน...”

ลู่เจ๋อพูดตัดบทเธอ

ในน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความรำคาญ “ต้องการใช้เงินใช่ไหม? ผมเคยพูดไปหลายครั้งแล้ว หากต้องการใช้เงินอย่างเร่งด่วนให้ติดต่อเลขาฉิน... เฉียวซุน คุณกำลังฟังอยู่หรือเปล่า? ”

……

เฉียวซุนเงยหน้าขึ้นมองจอทีวี ด้วยสีหน้าที่งุนงง ข่าวที่กำลังออกอากาศอยู่นั้น

[ประธานกลุ่มบริษัทเภสัชกรรมสกุลลู่ เพื่อเอาใจสาวงาม ได้เหมาจองทั้งดิสนีย์แลนด์เพื่อจุดพลุดอกไม้ไฟ]

ภายใต้ท้องนภาที่เต็มไปด้วยพลุดอกไม้ไฟอันสดใส หญิงสาวที่นั่งอยู่บนรถเข็นคนพิการ ยิ้มอย่างน่ารักไร้เดียงสา ในขณะที่สามีของเธอลู่เจ๋อ ยืนอยู่ด้านหลังรถเข็นคนพิการ... ในมือของเขาถือมือถือที่กำลังคุยกับเธออยู่

เฉียวซุนกะพริบตาถี่ๆ

เวลาผ่านไปนานสองนาน น้ำเสียงของเธอก็แฝงไปด้วยใจที่แตกสลาย “ลู่เจ๋อคุณอยู่ที่ไหน”

อีกฝั่งก็ชะงัก ดูเหมือนจะไม่พอใจที่เธอซักถาม และยังพูดกลบเกลื่อนว่า “ยังยุ่งอยู่ ถ้าไม่มีอะไรผมวางสายแล้วนะ คุณติดต่อเลขาฉินได้เลย”

เขาไม่ได้สังเกตว่าน้ำเสียงของเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่เขากลับก้มหน้ามองดูคนอื่น... อ่อนโยนมากอ่อนโยนจริงๆ

ตอนนี้เฉียวซุนรู้สึกสับสน

แท้จริงแล้ว ลู่เจ๋อก็มีมุมที่อ่อนโยนเหมือนกัน

ด้านหลัง เสียงของแม่เลี้ยงเสิ่นชิงก็ดังขึ้นมา “ ติดต่อกับลู่เจ๋อแล้วหรือยัง? เฉียวซุน เรื่องนี้เธอต้องให้ลู่เจ๋อช่วยนะ..."

เสิ่นชิงหยุดพูดชั่วขณะ เพราะเธอก็เห็นภาพบนหน้าจอทีวีด้วย

จากนั้นไม่นาน เสิ่นชิงก็เปล่งเสียงพูดของตนเองออกมา “เขาไปที่เมือง H อีกแล้วเหรอ? เฉียวซุนฉันไม่เชื่อหรอกว่า ตอนนั้นที่ลู่เจ๋อยู่ในอาการโคม่า ผู้หญิงที่ชื่อไป๋เซียวเซียวคนนี้จะเล่นไวโอลินปลุกเขาให้ฟื้นขึ้นมา? ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง มีใครเขาตอบแทนกันแบบนี้บ้าง? ”

“วันเกิดเธอเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

……

คุณป้าเสิ่นยิ่งพูดยิ่งโมโห เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของตระกูลเฉียว เธอก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา “แต่เฉียวซุน...เธอต้องรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควร อย่าทะเลาะกับลู่เจ๋อในเวลานี้”

เฉียวซุนกำมือไว้แน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด

ทะเลาะกับลู่เจ๋อเหรอ?

เธอไม่ทำแน่นอน ไม่ใช่เพราะเธอคุณนายลู่ใจกว้างเห็นแก่ส่วนรวมหรอกนะ แต่เพราะเธอไม่มีคุณสมบัตินั้นเสียต่างหาก

ภรรยาที่ไม่ได้ถูกรัก เป็นแค่เพียงในนามเท่านั้น!

เธอจ้องมองดูพลุดอกไม้ไฟบนท้องฟ้า แล้วพูดเบา ๆว่า “พลุดอกไม้ไฟมากมายขนาดนี้ ต้องใช้เงินเยอะมากแน่ๆ!”

เสิ่นชิงไม่เข้าใจความหมายของเธอ

เฉียวซุนลดระดับสายตาลง เริ่มโทรไปที่เบอร์ของเลขาฉิน

ดึกแล้ว การรบกวนการนอนของผู้อื่น มักจะทำให้คนรู้สึกไม่พอใจ

เลขาฉินติดตามลู่เจ๋อมานานแล้ว จึงมีสถานะเหนือกว่าผู้อื่นหน่อย นอกจากนี้เธอยังรู้ว่าลู่เจ๋อไม่สนใจภรรยาคนนี้ ดังนั้นหลังจากได้ยินจุดประสงค์ของเฉียวซุนแล้ว น้ำเสียงจึงแข็งกร้าวเย็นชา

“คุณนายลู่คุณต้องกรอกแบบฟอร์มยื่นก่อน แล้วให้ประธานลู่เซ็นชื่อ ถึงจะสามารถรับเช็คได้”

“เช่นเดียวกับเครื่องประดับบนตัวคุณ จะต้องลงทะเบียนก่อนจึงจะสามารถใช้ได้นะคะ”

“คุณนายลู่ คุณเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม”

……

เฉียวซุนวางสาย

เธอก้มหน้าอยู่อย่างเงียบๆ จากนั้นไม่นาน เธอก็เงยหน้าขึ้นมองดูตัวเองในกระจก... และยกมือขึ้นเล็กน้อย

บนนิ้วนางของเธอ สวมแหวนเพชรแต่งงานอยู่

นี่เป็นสิ่งเดียวบนตัวเธอ ที่ไม่จำเป็นต้องกรอกแบบฟอร์มยื่นลู่เจ๋อ ไม่ต้องลงทะเบียนสิ่งของกับเลขาของเขา... คุณนายลู่อย่างเธอช่างน่าเวทนาจริงๆ!

เฉียวซุนกะพริบตาอย่างใจลอย พูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำว่า “ช่วยหาใครสักคน เอาแหวนแต่งงานไปขายให้หน่อย!”

เสิ่นชิงตะลึง “เฉียวซุนเธอบ้าไปแล้วเหรอ?”

เฉียวซุนหันกลับมาอย่างช้าๆ ห้องโถงอันโดดเดี่ยวในตอนดึก เสียงฝีเท้าของเธอช่างโดดเดี่ยว... เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เฉียวซุนก็หยุดชะงัก แล้วพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่หนักแน่นว่า “คุณป้าเสิ่น ฉันมีสติดี! ฉันไม่เคยมีสติแบบนี้มาก่อนเลย”

เธอต้องการหย่ากับลู่เจ๋อ