ตอนที่8 พี่น้องแบบยอมจำนน 2/2

“หมดเรื่อง” พอเห็นทุกอย่างกลับมาดี อาเธอร์ก็หมดห่วง เริ่มปรับโหมดเป็นรุ่นพี่เฮดว้ากสุดโหด “ใครรู้ตัวว่าอยู่ปีหนึ่งไปรวมตัวกันที่สนามตอนนี้เลย”

“แต่มันร้อนนะพี่เธอร์ ย้ายไปหอประชุมไม่ได้เหรอ?” ปลาทูโอดครวญ มือที่ปิดหูตกใจเสียงตะคอกเมื่อครู่ดึงเอากระจกจากมืออคิณมายัดใส่กระเป๋าตัวเอง

“พี่สวมบทแล้ว อย่างอแง” กระซิบบอกเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่นี้ ก่อนจะเดินนำไปก่อน

เหมือนถูกขัดใจแต่สุดท้ายปลาทูก็คว้าแขนของยิ้มเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ ด้วยกัน ไม่ได้สนใจคนที่เธอพึ่งจะเขียนหน้าไป ขณะที่อคิณก็ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเดินตามไปรวมกับเพื่อนตัวเองบ้าง

“จากเมื่อวานที่พวกพี่ให้คำใบ้กับพวกน้อง ๆ เพื่อตามหาพี่รหัส มีใครหาเจอหรือยัง?” เสียงตะเบ็งของอาเธอร์ ทำให้รุ่นน้องต่างมองหน้ากัน บ้างก็เดินไปเดินมา กระซิบกระซาบถามกันปากต่อปากว่าใครได้ใครเป็นพี่รหัสจนฟังกันไม่ได้ศัพท์ รองประธานสายนิ่งจัดจึงสั่งเสียงเข้ม

“ยืนเข้าแถวให้เรียบร้อย!”

กึก!

เหมือนมีพลังงานทำลายล้างสถิต ทุกคนเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยกระซิบ ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มยืนต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ แต่มันจะดีกว่านี้ หากคนที่อยู่หางแถวได้ร่มเงาของต้นไม้คอยช่วยบังแดดบ้าง

“นั่งลง ไม่งั้นคนข้างหลังจะมองไม่เห็น”

“ปลาทู รู้ยังว่าได้ใครเป็นพี่รหัส?” ยิ้มกระซิบถาม เห็นคนอื่นนั่งลงกับพื้นก็นั่งตาม

คนถูกถามไม่ตอบแต่ไหวไหล่ให้แทน และเพราะอยู่ช่วงปลาย ๆ แถวทำให้ไม่ได้ร่มเงาของต้นไม้ คนที่พึ่งไหวไหล่จึงมีท่าทีกระอักกระอ่วน หันไปถามคนที่นั่งท้าแดดเหมือนกันข้าง ๆ

“ไม่ร้อนเหรอ?”

“ร้อนสิ โคตรร้อนเลยด้วย” คนตอบเป็นผู้ชายที่นั่งฝั่งซ้ายมือ ดวงตาคู่น้อยก้มดูป้ายชื่อที่ห้อยคอถึงรู้ว่าชื่อ โบนัส “จำฉันไม่ได้เหรอ? คาบแรกเธอยังมาขอลอกคำตอบฉันอยู่เลย”

“จิ จิ จิ” ได้ฟังก็นึกออกแต่เพราะประโยคของเขาทำคนรอบข้างหันมามองด้วยสายตาซ่อนเร้น จึงจิปากรัว ๆ “เขาเรียกว่าขอดูเป็นแนวทาง รู้จักปะ ขอดูเป็นแนวทางน่ะ”

เธอไม่ได้ลอกสักหน่อย ถึงคำตอบที่ส่งไปจะดูเหมือนกันก็เถอะแต่ก็ยืนยันว่าไม่ได้ลอก เขาพูดแบบนี้คนอื่นจะมองเธอยังไงก่อน

ท่าทีและคำพูดที่ดูไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปแต่เหมือนกับเด็กแสบซน ทำให้เขานึกขัน หัวใจคันยุบยิบ ยิ้มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของปลาทูจึงหันมาอย่างสนใจ

“ปลาทูโอเคนะ?”

“ร้อนงะ” ปลาทูบ่นพร้อมหายใจแรง เริ่มนั่งไม่ติดดิ้นยุกยิกไม่หยุด ส่วนหนึ่งก็เพราะเวลาเหงื่อออกมาก ๆ เธอจะเกิดอาการคันตามเนื้อตามตัว บางครั้งหากมีเหงื่อท่วมตัวก็เกิดตุ่มเม็ดเล็ก ๆ ขึ้นร่วมด้วย

มันคืออาการของคนที่แพ้เหงื่อ เพราะงี้เวลาอยู่บ้านเธอจึงชอบเปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ตลอด

“แลกที่กันไหม? หน้าเธอดูไม่ดีเลย” โบนัสเสนอ เมื่อเห็นท่าทีที่ผิดปกติของปลาทู บวกกับใบหน้าเล็กเริ่มขึ้นสีแดงชัดเจนราวกับพึ่งปัดบรัชออนสีเข้มมา หากแลกที่กัน เขาตัวสูงกว่าจะได้บังแดดให้เธอได้

ในขณะเดียวกันคนที่มองอยู่นานจากด้านหน้าก็เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ คนตัวเล็ก เอ่ยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“คุยไรกัน?” แม้ใบหน้าจะมีรอยขีดเขียนให้ดูตลก แต่พอเขาทำหน้าโหดมันแทบมองไม่เห็นถึงความขบขัน

“พี่อคิณแกพี่อคิณ” เสียงสาว ๆ กรี๊ดกร๊าดเบา ๆ แต่ก็พอได้ยินอยู่ดี

“แกก็กรี๊ดไม่ดูเวลา เห็นหน้าพี่เขาไหม ติดคำว่างอนตัวเป้งขนาดนั้น น่าจะกำลังง้อแฟน”

งะ ง้อแฟน?

ปลาทูรีบหันขวับไปมองหน้าคนพูดเพราะเธอเป็นคนเขียนคำนั้นด้วยตัวเธอเอง แต่ใครบอกว่าเขาง้อแฟนกัน หยุมหัวกันมาตั้งแต่จำความได้ แค่คำว่าพี่น้องยังดูจะห่างไกล นี่แฟนเลยเหรอ...

แฟนบ้าแฟนบออะไร?

เจ้ากรรมนายเวรน่าจะเหมาะสุด!

“โอเคหรือเปล่า?” น้ำเสียงเรียบนิ่งที่อยู่ใกล้หูจากคนที่ย่อตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ทำให้เธอต้องหันไปหา ซึ่งอคิณก็ยืดตัวบังแดดให้

“ร้อนงะ ย้ายที่ได้ปะ?” คนบูดบึ้งหายใจเสียงดังอีกครั้ง พลางยกมือขึ้นเกาลำคอตัวเอง แต่ก็ถูกมือหยาบจับเอาไว้พร้อมเอาพัดลมเล็กที่ถือติดมือมาเปิดจ่อให้

“ดีขึ้นหรือเปล่า?” ในใจก็อยากจะพาน้องไปนั่งในที่ร่ม แต่หากเขาทำแบบนั้นคงได้ถูกมองว่าลำเอียง ยิ่งตำแหน่งรองประธานมันค้ำคอเขาอยู่ด้วย

“อืม แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้แอร์สักตัว” แม้พัดลมที่เป่ามาจะบรรเทาได้บ้างแต่มันก็ไม่ถึงใจ มือบางจึงสะบัดคอเสื้อให้ลมเข้าไปด้านในโดยไม่รู้ว่าการกระทำนี้ทำให้คนที่ถือพัดลมลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

กลิ่นหอมอ่อน ๆ เฉพาะตัวที่ออกมาจากกายสาว เจือกับกลิ่นเหงื่อจาง ๆ เตะเข้ากับจมูกโด่งอย่างจัง ดวงตาคมกริบอดไม่ได้ที่จะหลุบมองผิวขาวผ่องที่โผล่พ้นยามน้องสะบัดคอเสื้อ ทำเอาลมหายใจพี่ติดขัด

รู้ว่าตัวน้องหอมจนอยากจะซุกจมูกใส่มากแค่ไหนก็วันนี้

“แฟนกันเหรอ?”

“นั้นดิ เมื่อวานฉันก็เห็นว่าพวกเขา...”

“พี่น้อง” ทนเสียงซุบซิบไม่ไหว คนตัวเล็กจึงหันไปบอกเสียงดังฟังชัด “ไม่ใช่แฟน จบนะ”

ประโยคนั้นทำคนที่กำลังหลงเคลิ้มได้สติ ดึงมือของคนที่จับคอเสื้อตัวเองออกแล้วยัดพัดลมใส่มือน้อยแทน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทว่าก็ไม่ไปไหน ยังคงยืนบังแดดให้ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

สาว ๆ ที่พอได้รู้คำตอบก็มีรอยยิ้มผุดบนใบหน้า เริ่มมองหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นมิตรมากขึ้น หวังอยากจะเคลมพี่ชายเธอ

“โทษทีนะ พวกฉันไม่รู้”

“ใช่ ๆ”

“ขอโทษนะ”

“หน้าฉันอยู่นี้เนอะ” ปลาทูชี้ที่หน้าตัวเองขณะมองหน้าพวกเธออย่างฉุนเฉียว ปากบอกขอโทษแต่ตานี่มองเลยขึ้นไปหาคนบนหัวนู้น อะไรก่อน?

โบนัสเองก็อมยิ้มกริ่ม ในตอนแรกก็คิดว่าจะถอย หากคนตัวเล็กข้าง ๆ มีเจ้าของแล้ว แต่พอรู้แบบนี้ใจที่ห่อเหี่ยวก็กลับมาขึ้นฟู เปิดกระเป๋าเอาสมุดมาพัดให้อีกแรง ปลาทูจึงหันไปฉีกยิ้มขอบคุณ ทว่า...

“ไม่ต้อง!” อคิณขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน เอื้อมมือไปดึงสมุดของโบนัสมาพัดให้คนตัวเล็กแทน ในใจเกิดขุ่นมัวประหลาด แต่อีกฝ่ายกลับคิดแค่ว่าพี่ชายหวงน้องสาว

อาเธอร์ มาวินและการินที่มองดูจากหน้าแถวใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ รู้ดีว่ามันไม่ใช่ มองจากดาวอังคารยังสัมผัสได้ถึงอาการนี้...

...อาการคนหึง