ตอนที่7 พี่น้องแบบยอมจำนน 1/2

“ไม่” น้ำเสียงหนักแน่น พร้อมเบือนหน้าไปอีกทาง

“ไอติมร้านโปรดเย็นนี้” ถึงกับต้องเอาของกินมาล่อซื้อกันแล้ว ทว่าก็...

“ไม่” พี่คิณมาง้อทั้งที ของที่ได้ต้องใหญ่ไว้ก่อน

“ชานมไข่มุกทั้งเดือน”

“ไม่”

“อย่างกับผัวเมียง้อกัน” อาเธอร์กับมาวินที่ยืนดูอยู่เงียบ ๆ หันมากระซิบคุยกันเอง และคาดว่านักศึกษาคนอื่นก็คิดแบบเดียวกันกับพวกเขา

“อืม อนาคตกูว่ายังไง...ก็ได้กัน” การินที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลงความเห็น เพื่อนอีกสองคนก็พยักหน้าเห็นตาม

“งั้นเป็นชาบูชุดใหญ่ ทุกครั้งที่เธออยากกิน”

“...” ดวงหน้าหวานผุดรอยยิ้มบาง ๆ พลางกลอกตาไปมาครุ่นคิด

“งั้นเอางี้” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กมีท่าทีลังเล อคิณจึงไม่รอช้า “ฉันยอมให้เธอเขียนหน้าเพิ่มเลยอะ” ว่าแล้วก็หย่อนก้นนั่งกับม้านั่งใกล้ ๆ รู้ว่าเด็กน้อยมักจะมีปากกาเมจิกติดตัวไว้ตลอดเพราะหวังจะได้แกล้งเขาเมื่อมีโอกาส จึงล้วงออกมา “อะ ใบหน้าหล่อ ๆ ของฉัน ตอนนี้เป็นของเธอ”

“เอาจริงเหรอพี่คิณ” ตั้งคำถามเหมือนจะไม่มั่นใจ ทว่าปากกาที่ถูกยัดใส่ในมือ กลับถูกเปิดฝาออกในทันที แล้วขยับแทรกตัวเข้าไปอยู่ระหว่างขาของอีกฝ่าย

“แต่ขออย่าเละเทะแบบทุกทีก็พอ” มาขนาดนี้แล้วจะให้ถอยก็ไม่ได้ อีกอย่างพอได้เห็นใบหน้าเด็กน้อยเป็นประกาย เขาก็รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

“ได้” ปลาทูฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง อะไรจะดีไปกว่าการได้เอาคืนพี่อคิณคนนิสัยไม่ดี แต่ข้อเสนอที่เขาให้มาข้างต้นก็น่าสนใจ “แล้ว...ถ้าเขียนหน้าพี่คิณ ปลาทูยังจะได้กินไอติม ชานมทั้งเดือน แล้วก็ชาบูอยู่หรือเปล่า”

“นี่ฉันยอมเธอมากขนาดนี้แล้ว ยังจะโลภเอาทุกอย่างเลยหรือไงวะ”

“แต่น้องงอนอยู่นะ” ทำเสียงหงอย สีหน้าหมองลง

อคิณพ่นลมหายใจออกมาเสียงดังพรืดให้กับความได้คืบจะเอาศอกของคนตรงหน้า แต่สถานการณ์ตอนนี้ยังไงเขาก็เลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้วนิ

“เออ! อยากกินไร กินมันให้หมด ขี้ข้าเธอคนนี้จะเลี้ยงเธอเอง” น้ำเสียงประชดประชัน แต่คนถูกใจระบายยิ้มร่า

“ขอบคุณนะคะ พี่อคิณสุดหล่อของน้องปลาทู” น้ำเสียงออดอ้อนอย่างเดียวไม่พอ ต้องพนมมือไหว้ลงไปกราบแนบอกอย่างที่ชอบทำเวลาชายหนุ่มตามใจ

 คนเป็นพี่มีหรือจะใจแข็ง เผลอไผลยกมือขึ้นลูบหัวทุย ใบหน้าบึ้งตึงผุดรอยยิ้มอ่อน ๆ ทำสาว ๆ ใจบางพลอยยิ้มตาม

ทว่ากลับมีบางส่วนที่เริ่มจะไม่พอใจในตัวของเด็กสาว เนื่องด้วยอคิณมีใบหน้าราวกับพระเจ้าประทาน เปรียบเสมือนเป็นสมบัติอีกหนึ่งอย่างของมหาวิทยาลัย พูดอีกแบบก็คือหมั่นไส้ เขาไม่เคยทำท่าทีอ่อนโยนแบบนี้กับใครมาก่อน มันยิ่งส่งผลให้หูตาร้อนไปตาม ๆ กัน

“ได้ทุกอย่างแบบนี้ก็เก็บปากกาได้แล้วมั้ง”

“ได้ที่ไหนล่ะคะ” ปลาทูผละออก ก่อนจะโน้มตัวให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับคนพี่ พร้อมออกคำสั่ง “พี่คิณหลับตา”

มาถึงตอนนี้อคิณอยากจะตบปากตัวเองเป็นร้อยรอบที่พูดไวกว่าสมอง ก่อนจะถอนหายใจเสียงดังอีกครั้งแล้วหลับตาลง มือเล็กจึงเริ่มลงปลายปากกาวน ๆ กับปลายจมูกโด่งเป็นอย่างแรก

อาเธอร์ มาวิน การิน ที่ยังยืนอยู่ก็เข้ามานั่งร่วมโต๊ะ ดูว่าปลาทูจะสร้างศิลปะอะไรบนหน้าเพื่อน ขณะที่สาวน้อยขี้อายอย่างยิ้มก็นั่งมองเงียบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น

ใบหน้าที่อยู่ห่างกันในระยะไม่ถึงคืบจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ทำให้อคิณไม่สามารถฝืนหลับตาได้อีกต่อไป อยู่ ๆ ก็รู้สึกปั่นป่วนแปลก ๆ มือที่วางราบกับโต๊ะเผลอสัมผัสผ่าน ๆ กับเอวบางผ่านชุดนักศึกษา

ดวงตาคมกริบไล่มองสำรวจใบหน้าขาวเนียนละเอียดที่แม้แต่รูขุมขนยังไม่มีให้เห็น แก้มสีอ่อนที่ดูแล้วรู้สึกอยากจะฟัดแรง ๆ สักรอบสองรอบ จมูกนิดรับกับกลีบปากบางอมชมพูที่ชอบเอาแต่พูดจาก่อกวน เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง

งงใจ ทั้งที่ก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ทำไมวันนี้เขาพึ่งจะรู้สึกว่าดวงหน้าของเด็กปลาทู สวยหวานสะกดตา กว่าทุกครั้งที่ได้มอง

อึก!

ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง ทำให้คนที่กำลังตั้งใจลากปากกามาจนถึงปลายคางหลุบมอง

“หิวน้ำเหรอพี่คิณ?”

“อืม” ตอบกลับผ่านลำคอ ขณะเม้มปากเข้าหากันแน่น พยายามควบคุมไม่ให้ใจมันสั่นจนส่งเสียงให้น้องได้ยิน

“แป๊บ...นะ” ปลาทูเอ่ยอย่างใจเย็นเพราะวาดใกล้เสร็จแล้ว โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเอาแต่จับจ้องกับริมฝีปากของเธอตลอดเวลา

“มากไปแล้วเพื่อน” การินถึงกับต้องสะกิดไหล่เป็นการปลุกสติเพื่อนให้รู้ตัว อคิณจึงกะพริบตารัว ๆ

“เสร็จละ” ปลาทูกลับมายืนเต็มความสูง กอดอกเอนตัวไปด้านหลังเพื่อมองภาพรวมของผลงานที่เธอพึ่งวาดเสร็จด้วยความภูมิใจ ก่อนจะล้วงกระเป๋าสะพาย หยิบเอากระจกขนาดเท่าฝ่ามือส่งให้พี่ ขณะที่คนอื่น ๆ ต่างกลั้นขำแทบไม่อยู่

“เหี้ยไรวะเนี่ย!” คนที่พึ่งเห็นสภาพใบหน้าตัวเองถึงกับดีดตัวลุกพรวด หันไปมองเด็กยิ้มแป้นตาขวาง “ปลาทู!”

“หล่อใช่ไหมล่ะ พ่อหมาพันธุ์ดุ” ไม่ว่าเปล่า ยังยกมือขึ้นไปลูบหัวพี่เหมือนลูบหัวน้องหมา อย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าทำและมีแค่เธอเท่านั้นที่ทำได้

“กวนตีนใช่ปะ” ขึงตาใส่ ก่อนจะเอากระจกขึ้นมาส่องอีกรอบ ทั้งจมูกดำและเส้นที่วาดยาวอ้อมลงมาถึงคางแล้วอ้อมกลับขึ้นไปอีกทางยังจุดปลายจมูก ไม่พอยังจะมีวงกลมรอบดวงตาอีกหนึ่งข้าง

ให้ตาย! ไม่น่าปากสว่างให้ยัยเด็กนี่วาดเลยจริง ๆ

“แต่กูว่ามึงดูดีอยู่นะ” มาวินตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ พยายามกลั้นขำสุดชีวิต

“จริง ดีกว่าอีผีนั่นเยอะ” อาเธอร์ปลอบพร้อมส่งสายตาให้เพื่อนดูหน้าจอโทรศัพท์ของเด็กสาวที่เปิดค้างไว้อยู่ มันคือเรฟเฟอเรนซ์ของผีตาโบ๋ อคิณถึงกับเข่าอ่อน พูดไม่ออก

นี่ถ้ายัยตัวแสบวาดให้เขาเป็นแบบนี้คงได้วางมวยกันแน่

“เอาน่ามึง ถือว่าให้น้องมันวันนึง” การินก็ช่วยพูด ทว่าก็อดขำไม่ได้อยู่ดี ถือว่าปลาทูแสบเอาเรื่องที่ทำให้คนนิ่งโหดแบบไอ้อคิณยอมได้ขนาดนี้

“แต่พี่คิณก็หล่ออยู่ดีนะ” เด็กน้อยว่า ถึงจะอมยิ้มกริ่มแต่น้ำเสียงไม่มีความติดเล่น “ตั้งแต่โตมา ปลาทูวาดหน้าพี่คิณบ่อยมาก แต่ไม่มีครั้งไหนที่ความหล่อของพี่คิณจะลดลงสักครั้งเลยค่ะ”

อันนี้เธอพูดจริง ทุกครั้งที่แกล้งเขียนหน้าพี่หวังอยากให้ดูตลกในสายตาคนอื่น ๆ แต่มันก็ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง แม้แต่ตอนนี้ สาว ๆ ยังหันมาส่งยิ้มให้เขาไม่แผ่ว

...เขาเป็นพี่ชายที่หล่อที่สุดของเธอ

พอได้ยินน้องชมว่าหล่อ ความโกรธก็ดูจะลดลงง่าย ๆ สีหน้าเคร่งขรึมกลายเป็นนิ่งเรียบตามสไตล์ตัวเอง พร้อมมุมปากกระตุกบาง ๆ

เด็กน้อยช่างพูด