LOGINShare
บทที่ 1116
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1628
เสิ่นชิงโจวโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาอยากจะพุ่งออกจากกองเพลิงและสังหารหลี่หลงหลินเพื่อระงับความโกรธในใจให้สิ้น! แต่ไฟในป่าเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ควันหนาทึบจนเสิ่นชิงโจวแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ท่านข่านดึงแขนของเสิ่นชิงโจวและพูดว่า “ราชครู ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งสนใจว่าใครถูกใครผิด” “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรีบหาทางหนีออกจากที่นี่!” “ขอแค่รอดออกไปได้ ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!” “ท่านรีบหาทางสิ!” ท่านข่านไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน และไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะต้องมาตายเพราะถูกไฟคลอก ควันไฟทึบจนเสิ่นชิงโจวลืมตาไม่ขึ้น แม้แต่จะหายใจยังลำบาก เสิ่นชิงโจวรู้สึกว่าตนเองอาจจะไม่ได้ตายเพราะไฟ แต่จะตายเพราะควันไฟแทน! แค่กๆๆ! เสิ่นชิงโจวตะโกนเสียงดัง “ทุกคนรีบถอดเสื้อผ้าของตนเองทันที แล้วเอาไปชุบน้ำ ปิดจมูกและปากไว้!” “มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น จึงจะไม่ถูกควันไฟรมจนตาย!” ท่ามกลางกองเพลิง เหล่าทหารเผ่าหมานไม่ลังเล พากันถอดเสื้อผ้าของตนเองทันที แต่ไม่นานพวกเขาก็นึกขึ้นได้ ท่ามกลางกองเพลิงเช่นนี้ จะไปหาน้ำจากที่ไหน? นี่มันฝันลมๆ แล้งๆ ชัดๆ! หากมีน้ำจริงๆ ป่านนี้คงดับไฟไปนา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1627
เขารู้สึกว่าทุกสิ่งราวกับความฝัน เมื่อครู่ทุกอย่างยังคงสงบดุจกระจกเงา แต่ในวินาทีถัดมากลับกลายเป็นขุมนรกบนโลกมนุษย์! ท่านข่านตะโกนลั่น “ถอย! ถอยเร็ว!” “รีบหาทางหนีออกจากป่าแห่งนี้เดี๋ยวนี้!” ในความคิดช่างสวยงาม แต่ความจริงช่างโหดร้าย ทหารเผ่าหมานแต่ละคนร้องโอดโอย “ท่านข่าน ข้างหลังไม่มีทางถอยแล้ว!” “ทางเข้าและทางออกของป่าสนถูกปิดตายหมดแล้ว!” “พวกเราติดกับดัก!” “ทำยังไงดี? วันนี้พวกเราจะต้องถูกเผาตายที่นี่แน่ๆ!” “ข้ายังไม่อยากตาย!” “...” ท่านข่านยืนนิ่งอยู่กับที่ทันที สติที่เคยถูกความบ้าคลั่งเข้าครอบงำก็กลับมาสงบลงอย่างฉับพลัน เขามองไปรอบๆ เห็นแต่เปลวเพลิงที่ลุกโชนไปทั่วทุกหนแห่ง รวมถึงทหารเผ่าหมานที่ถูกไฟกลืนกิน เสียงคร่ำครวญต่างๆ ก้องอยู่ในหูของเขา เขาก็เพิ่งเข้าใจว่าตนเองติดกับแล้ว นี่คือกับดักตั้งแต่ต้น! องค์ชายเจ็ดเป็นเพียงเหยื่อที่ใช้ล่อให้เขาติดเบ็ด เสียใจภายหลัง! ในใจของเขาเหลือเพียงความเสียใจภายหลังอย่างสุดซึ้ง! ไม่คาดคิดว่าท่านข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้ยิ่งใหญ่! จะต้องเอาชีวิตมาทิ้งเพราะองค์ชายเจ็ดคนเดียว! ในใจของเขายังค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1626
องค์ชายเจ็ดหนีสุดชีวิต ทว่าทหารเผ่าหมานยังคงตามติดอย่างไม่ลดละ ดูเหมือนว่าทหารเผ่าหมานจะตามองค์ชายเจ็ดทันในไม่ช้า และจับตัวเขาลงจากหลังม้า ในเสี้ยววินาทีวิกฤติ องค์ชายเจ็ดพุ่งเข้าไปในป่าสนทันที เหล่าทหารเผ่าหมานไม่ลังเล พากันตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่พื้นป่าเต็มไปด้วยใบสนร่วง เมื่อม้าเหล็กของทหารเผ่าหมานเหยียบย่ำลงบนใบสนที่นุ่มเท้า ความเร็วในการบุกจึงลดลงอย่างมาก เสิ่นชิงโจวและท่านข่านตามมาติดๆ เมื่อเห็นระยะห่างระหว่างพวกเขากับองค์ชายเจ็ดไกลขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่เสิ่นชิงโจวเข้าไปในป่าสน หัวใจของเขาก็รู้สึกถึงลางร้ายขึ้นมา เขามองไปรอบๆ ป่าสนแห่งนี้เต็มไปด้วยต้นสนที่กิ่งก้านหนาแน่นจนบดบังท้องฟ้า นี่เป็นสถานที่ชั้นเยี่ยมสำหรับวางแผนซุ่มโจมตี! หากต้าเซี่ยซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ ก็คงจะแย่แล้ว! เสิ่นชิงโจวเตือนว่า “ท่านข่าน ข้าว่าป่าสนแห่งนี้มีกลลวง อาจจะมีการซุ่มโจมตีอยู่ข้างใน เราถอยออกไปก่อนไม่ดีกว่าหรือ?” ท่านข่านที่เห็นว่าตนเองจะจับองค์ชายเจ็ดได้อยู่แล้วจึงลุ่มหลงจนขาดสติไปนานแล้ว จะสนใจเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร? ท่านข่านจ้ององค์ชายเจ็ดที่อยู่ข้างหน้าอย่างไม่วางตา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1625
“ด้วยความแข็งแกร่งของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในตอนนี้ การจะพิชิตต้าเซี่ยก็เป็นเรื่องง่ายดายมิใช่หรือ?”“ข้าจำเป็นต้องมาคอยดูสีหน้าคนต้าเซี่ยด้วยรึ? ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นองค์รัชทายาทที่ไร้ค่าอีก?”เสิ่นชิงโจวส่ายหน้าแล้วอธิบายว่า “ท่านข่าน ท่านอาจจะยังไม่รู้”“ต่อให้ตอนนี้พวกเรายกทัพลงใต้ พิชิตทั่วทั้งต้าเซี่ยได้”“แต่เพราะวัฒนธรรมของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือและต้าเซี่ยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง การจะปกครองต้าเซี่ยให้ดีในทันทีจึงไม่ใช่เรื่องง่าย”“ดังนั้นจึงจำเป็นต้องใช้ขุนนางฝ่ายบุ๋นเก่าแก่ของต้าเซี่ยต่อไป”“แต่ตามที่ข้าเข้าใจ ขุนนางฝ่ายบุ๋นกลุ่มนั้นคือพวกที่สั่งการได้ยากที่สุด พวกเขาไม่เหมือนขุนนางฝ่ายบู๊ที่สามารถใช้กำลังพิชิตได้”“พวกเขาไม่เกรงกลัวความตาย เพียงยึดมั่นในหลักธรรมในใจของตนเอง”ท่านข่านขมวดคิ้วเล็กน้อย “หลักธรรมในใจ?”เสิ่นชิงโจวชี้ไปที่องค์ชายเจ็ดแล้วกล่าวว่า “ถูกต้อง ขอเพียงเขายังมีชีวิตอยู่ หลักธรรมนั้นก็อยู่ในมือของพวกเรา จะให้ขุนนางเก่าแก่พวกนั้นทำอะไร พวกเขาก็ต้องทำ”“อ้างราชโองการสวรรค์บัญชาขุนนาง”ท่านข่านพลันเข้าใจในทันที “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แต่ว่าวั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1624
เสิ่นชิงโจวพาท่านข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเดินนำหน้าสุดของทหารเผ่าหมานระยะห่างระหว่างพวกเขาและเมืองเสวี่ยหลางใกล้เข้ามาทุกทีท่านข่านเห็นทหารต้าเซี่ยที่เดินออกมาจากเมือง ทุกคนมีสภาพมอมแมมเหมือนทหารพ่ายศึก ก็ดีใจมาก “ท่านราชครู! ครั้งนี้ข้าได้ล้างแค้นครั้งใหญ่! สะสางความแค้นในอกได้สาแก่ใจ!”“ทหารต้าเซี่ยพวกนั้นก็แค่นี้เอง ก่อนหน้านี้ที่ตีเมืองของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือข้าได้หลายเมืองติดๆ กัน ก็เป็นเพียงความโชคดีของพวกเขาเท่านั้น ที่ไม่เคยเจอคู่ต่อสู้เยี่ยงท่านราชครูเสิ่น!”“หากพวกเขาได้เจอท่านราชครูก่อนหน้านี้ เกรงว่าคงจะพ่ายแพ้ยับเยินไปนานแล้ว!”เสิ่นชิงโจวแย้มยิ้มแล้วกล่าวว่า “แผนการล้างแค้นของพวกเราเพิ่งจะเริ่มต้น ของดี ๆ ยังไม่ทันได้เริ่มแสดงเลย”ท่านข่านมองเมืองเสวี่ยหลางที่กลายเป็นซากปรักหักพังอยู่ไม่ไกล “เพียงแต่ว่าแผนการของท่านราชครูช่างโหดเหี้ยมเกินไป!”“ฆ่าศัตรูได้พัน แต่ตนเองก็เสียหายแปดร้อย”เสิ่นชิงโจวกล่าวว่า “ท่านข่าน มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า เมื่อยอมสละ จึงจะได้มา”“ท่านดูเหมือนจะสูญเสียเมืองเสวี่ยหลางไปหนึ่งเมือง แต่นี่คือสถานที่ฝังศพของหลี่หลงหลินและจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1623
หลี่หลงหลินกล่าวเสียงเข้ม “เตรียมตัวออกเดินทางเถอะ ฉวยโอกาสที่กองซุ่มของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยังไม่ลงมือ”“มิฉะนั้นหากถูกปิดล้อมอยู่ในเมืองคงจะยุ่งยากแน่”เหล่าทหารทำตามคำสั่งของหลี่หลงหลิน นำเถ้าถ่านมาทาบนใบหน้าและชุดเกราะของตนมีสภาพเหมือนทหารพ่ายศึกโดยสิ้นเชิงหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงก็ทาหน้าทาตัวให้เหมือนเหล่าทหาร จากนั้นก็ปะปนเข้าไปในกลุ่มส่วนจางไป่เจิงถูกหลี่หลงหลินจัดให้พาทหารชั้นยอดสองสามนายไปซุ่มโจมตีที่ป่าสนล่วงหน้าในขณะนี้นอกเมืองท่านข่านขี่ม้าหยุดอยู่บนเนินเขาไม่ไกลนัก มองสำรวจเมืองเสวี่ยหลางด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “ท่านราชครู! ต้องให้ท่านวางแผนเองจริง ๆ!”“ครั้งนี้ถือว่าเก็บเกี่ยวได้งดงามยิ่งนัก!”“ตามข่าวที่สายลับรายงานมา ตอนนี้ทั้งหลี่หลงหลินและจางไป่เจิงล้วนอยู่ในเมืองเสวี่ยหลาง!”“ไฟไหม้ครั้งนี้กำจัดหนามยอกอกของข้าไปได้ถึงสองคน ช่างสะใจเสียจริง!”เสิ่นชิงโจวยืนกอดอก สีหน้าเย็นชา “ท่านข่าน หากไม่กล้าเสียลูก ก็จับหมาป่าไม่ได้”“ขอเพียงท่านกล้าที่จะเสี่ยง อย่างไรเสียก็ต้องจับหมาป่าได้แน่นอน!”“เพียงแต่ว่า ด้วยนิสัยของหลี่หลงหลิน แม้กระทั่งตอนนี้ พวกเรา
