เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1382
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1396
ลั่วอวี้จู๋ชะงัก ใบหน้างดงามเผือดลง “ฝ่าบาท ท่านจะถูกหลอกได้เยี่ยงไร?”ฮ่องเต้หวู่ฝืนระงับเพลิงโทสะ “เราถามเจ้า เมืองใหม่ตงไห่นี้ร้างผู้คน โรงหัตถกรรมเองก็อยู่ในสภาพหยุดทำงาน เจ้าอยู่ที่นี่คิดบัญชีอันใดกันเล่า!”“เจ้ายังกล้าพูดว่าเจ้าไม่ได้หลอกอีกหรือ? ใช่หรือไม่ว่าครั้งก่อนเราถามเจ้าเรื่องจำนวนคนเหล่านั้น ล้วนเป็นเจ้าปลอมแปลงขึ้นมา!”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหน้า “ฝ่าบาท พระองค์เข้าใจผิดแล้ว ตอนนี้หม่อมฉันกำลังคำนวณรายการบัญชีของท่าต่อเรือเหล่านี้อยู่เพคะ ไฉนเลยหม่อมฉันจะกล้าปิดบังท่าน นี่ล้วนเป็นรายการบัญชีอย่างแท้จริง ไม่กล้าปลอมแปลงขึ้นมาเลยสักนิด ฝ่าบาทโปรดวินิจฉัยด้วยเพคะ”ฮ่องเต้หวู่รับสมุดบัญชีไปจากมือลั่วอวี้จู๋ เพ่งมองให้ชัดเจนเห็นรายการบัญชีเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยปลอมแปลงขึ้นมาเลยสักนิดฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “ท่าต่อเรือ? เหตุใดเราไม่เคยได้ยินมาก่อน?”ลั่วอวี้จู๋อธิบาย “ฝ่าบาท ท่าต่อเรือเป็นโครงการที่รัชทายาทคิดขึ้นใหม่ อยู่ที่ท่าเรือห่างจากเมืองใหม่ไม่ไกล น่ากลัวว่าช่วงนี้รัชทายาทยุ่งมาก จึงยังไม่ได้รายงานพระองค์เพคะ”สีหน้าฮ่องเต้หวู่เคร่งขรึมลงไป “เช่นนั้นราษฎร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1395
ผลลัพธ์อยู่เหนือความคาดหมาย ภายในห้องสั่งการร้างผู้คน คล้ายถูกทิ้งร้างไปแล้วฮ่องเต้หวู่ชะงัก “หรือว่ารัชทายาทหลอกเราตั้งแต่แรก ถึงได้เสียแรงมากถึงเพียงนี้สร้างเมืองใหม่ตงไห่ขึ้นมา? จากนั้นหลอกราษฎร์ผู้ลี้ภัยจากเมืองหลวงมา เพื่อให้ความร่วมมือแสดงละคนตบตาเรา?”จางไป่เจิงพยักหน้า “ฝ่าบาท น่ากลัวว่าความจริงก็เป็นเช่นนี้ รัชทายาทวางแผนไว้ตั้งแต่แรก เพียงเพื่อโอ้อวดผลงานของตน ต้องการแสวงหาผลประโยชน์ แต่คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทท่านจะจับได้ว่องไวถึงเพียงนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า “ไม่ได้การ เรายังตัดใจไม่ลง! เราไม่เชื่อหรอกว่ารัชทายาทจะหลอกเรา! เราจะไปดูโรงหัตถกรรม ไม่แน่ว่าเหล่าผู้ลี้ภัยอาจจะกำลังยุ่งอยู่ที่โรงหัตถกรรม”จางไป่เจิงถอนหายใจ เอือมระอาอยู่บ้าง มนุษย์ล้วนแกล้งโง่ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกแต่เอือมระอาผู้อ่อนแอไม่อาจเอาชนะผู้มีอำนาจได้ เขาทำได้เพียงตามฮ่องเต้หวู่ไปสำรวจโรงหัตถกรรมเมืองใหม่ตงไห่ออกแบบได้อย่างเป็นระเบียบ ห้องสั่งการอยู่ห่างจากโรงหัตถกรรมเพียงเวลาครึ่งก้านธูปทุกคนเดินผ่านห้องสั่งการไปยังโรงหัตถกรรมฮ่องเต้หวู่นั่งบนหลังม้า เพ่งพิจโรงหัตถกรรมเงียบงันทั้งผืน รู้สึ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1394
เมืองใหม่ตงไห่จันทร์เสี้ยวลอยเด่นกลางฟ้า สายลมเย็นพัดผ่านเป็นระลอกบนกำแพงเมืองเขียนสี่ตัวอักษรใหญ่เมืองใหม่ตงไห่ประตูเมืองเปิดกว้าง แต่กลับไม่มีทหารเฝ้าจางไป่เจิงพูดเสียงเครียด “ฝ่าบาท ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ ข้างหน้าก็คือเมืองใหม่ตงไห่”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ไป ตามเราไปดูว่าในเมืองมีคนหรือไม่”ฮ่องเต้หวู่ขี่ม้าเข้าเมือง บรรยากาศเบื้องหน้าแตกต่างจากตอนที่ตนมามากลานคนพลุกพล่านจอแจบัดนี้ร้างผู้คนเหลือเพียงสายลมเย็นพัดผ่านไปเป็นระลอกๆ เงียบเหงาอย่างมากจางไป่เจิงตกตะลึงพรึงเพริด “ฝ่าบาท กระหม่อมมองดูแล้วน่ากลัวว่านี่คือถูกทิ้งร้าง หาไม่แล้วเหตุใดลานกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้จึงไม่มีแม้แต่เงาคน?”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “ลานไม่มีคน เราไม่แปลกใจ อย่างไรเสียก็อาจเพื่อให้จัดการได้อย่างสะดวก บัดนี้เมืองใหม่ตงไห่ใช้นโยบายห้ามออกนอกบ้านยามวิกาล”จางไป่เจิงพยักหน้า “ฝ่าบาทพูดมีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่พูดเสียงเครียด “พวกเราไปที่ห้องสั่งการดูก็จะได้รู้ความจริง ต่อให้ใช้นโยบายห้ามออกนอกบ้านยามวิกาล แต่ห้องสั่งการไม่มีคนเลยนั้นเป็นไปไม่ได้”ฮ่องเต้หวู่ยังไม่ยอมเชื่อว่าเมืองใหม่ใหญ่โตถึงเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1393
จางไป่เจิงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า “กระหม่อมร้อนใจไปชั่วขณะ ลืมเรื่องสำคัญนี้ไปแล้ว ก่อนจากไปย่อมต้องแจ้งรัชทายาทเพื่อให้เขาวางใจพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “เพียงแต่หลายวันมานี้ไม่รู้รัชทายาทไปอยู่ที่ใด ทั้งยังไม่รู้ว่ากำลังยุ่งอันใด เราไม่อยากไปรบกวน ดังนั้นยังรอให้รัชทายาทกลับจวนก่อน พวกเราค่อยออกเดินทางกลับเมืองหลวงก็ยังไม่สาย”จางไป่เจิงพูดเสียงหนักแน่นราวกับตะปูตอกบนกระดานแล้ว “ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท! ไม่สามารถประทับที่ตงไห่ต่อไปได้อีก หาไม่แล้วจะเสียการใหญ่พ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมรู้ว่ารัชทายาทอยู่ที่ใด บัดนี้เขาก็อยู่ที่เมืองใหม่ตงไห่ พวกเราไปบอกลาเขาเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ จากนั้นเดินทางกลับเมืองหลวงในทันที!”ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้หวู่เอือมระอา ไม่สามารถตอบโต้ได้ “เช่นนั้นก็ทำตามที่อ้ายชิงพูด ไปบอกลารัชทายาทตอนนี้เลย”เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไปฮ่องเต้หวู่ขี่ม้ามายังเมืองใหม่ตงไห่เพื่อพบหลี่หลงหลิน จางไป่เจิงและองครักษ์ทั้งหมดตามอยู่ทางด้านหลังจวนอ๋องตงไห่อยู่ห่างจากเมืองใหม่ไม่ไกล ดังนั้นจึงมาถึงได้อย่างว่องไวฮ่องเต้หวู่อยู่บนหลังม้า จู่ๆ ก็รู้สึกไม่อาจหักใจอยู่บ้าง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1392
จวนอ๋องตงไห่เพิ่งเข้าสู่ยามราตรี โคมไฟภายในลานเรือนก็ถูกจุด เสียงดนตรีดังแว่วมาฮ่องเต้หวู่นั่งใจกลางลานเรือน ทอดสายตามองนางระบำแดนตะวันตกร่ายรำท่วงท่าอ่อนช้อย หัวใจพลันปลอดโปร่งเบิกบาน ยกสุราพูดคุยอย่างรื่นเริง มีความสุขอย่างมากฮ่องเต้หวู่ยกจอกสุราขึ้น “ขุนนางทั้งหลาย วันนี้เราดีใจอย่างมาก วันนี้ที่นี่ ไม่เมาไม่เลิกรา!”ฮ่องเต้หวู่รู้สึกราวกับได้ปลดภาระหนักอึ้งลงจากบ่า ไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายสบายใจได้ถึงเพียงนี้ ชนิดที่ว่ามีความสุขจนเกือบลืมบ้านเมืองไป ไม่อยากกลับราชสำนักเพียะ!เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดคำพูดของฮ่องเต้หวู่มองเห็นจางไป่เจิงตบโต๊ะ ผุดลุกขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ ภายในสายตาเปี่ยมโทสะที่อัดอั้นเอาไว้ทุกคนต่างมองจางไป่เจิงด้วยความตกตะลึง พากันซุบซิบนินทา“เหตุใดวันนี้แม่ทัพจางอารมณ์รุนแรงถึงเพียงนี้เล่า?”“คงไม่ใช่ดื่มมากเกินไปจนเสียสติ ถึงขั้นขวัญกล้าตะคอกใส่ฝ่าบาทหรอกกระมัง! อยากตายเสียแล้ว!”“......”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “จางอ้ายชิง นี่เจ้าหมายความว่าอันใด?”ตนเองเป็นผู้ปกครองแคว้น แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีใครเสียมารยาทกับตนในงานเลี้ยงมาก่อน!จางไป่เจิงจัดระเบียบชุดเก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1391
พวกโรนินโจรสลัดแคว้นโวกั๋วชะงักไป “องค์ชายเก้าต้าเซี่ย?”จู่ๆ จิ่งซานหลานคล้ายนึกบางอย่างขึ้นได้ รูม่านตาหดลงเบาๆ “ในราชสำนักปีนั้นสามารถล้มอาจารย์ของฮ่องเต้เสิ่นชิงโจวได้ ทำให้ต้องหนีไปอยู่ตงอิ๋ง องค์ชายเก้าคนนั้นน่ะหรือ?”องค์หญิงใหญ่พยักหน้า “ใช่แล้ว เขาก็คือหลี่หลงหลิน”โรนินโจรสลัดแคว้นโวกั๋วทั้งหมดเผยสีหน้าลำบากใจ “องค์หญิงใหญ่ น่ากลัวว่าพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา! บัดนี้ผู้ใดในตงอิ๋งไม่รู้จักความสามารถขององค์ชายเก้าบ้างเล่า ชนิดที่ว่าแม้แต่ฮ่องเต้ก็ปวดหัวอยู่บ้าง”จิ่งซานหลางพูดเสียงเครียด “หากข่าวนี้ไม่ผิดพลาด แม้แต่พระเชษฐภาดาก็ตายไปในเงื้อมมือขององค์ชายเก้าคนนี้...”องค์หญิงใหญ่ยิ้มเย็นพูดว่า “พระเชษฐภาดาตายในเงื้อมมือหลี่หลงหลินไม่ใช่เรื่องเท็จ แต่เรื่องนี้เป็นข้าบงการอยู่เบื้องหลัง นี่เป็นไปตามเจตนาของข้า”สีหน้าเหล่าโจรสลัดแคว้นโวกั๋วตกตะลึงพรึงเพริด “เป็นไปตามเจตนา?”ทันใดนั้น สีหน้ายามสบมององค์หญิงใหญ่ของพวกเขาก็เปลี่ยนไปจิ่งซานหลางเผยสีหน้าไม่เข้าใจ “พระเชษฐภาดาเป็นลุงแท้ๆ ของท่าน เหตุใดท่านต้องทำเช่นนี้?”สายตาองค์หญิงใหญ่สะท้อนแววเย็นชา “ต่อให้ข้าบอกเจ้า เจ
บางทีคุณอาจจะชอบ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ555.8K viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน244.9K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล327 viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง186.8K viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย344.5K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา472 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา646 views
