Mag-log inShare
บทที่ 1382
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1544
หลี่หลงหลินพยักหน้าซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าเมืองซั่วเป่ยนั่นถูกต้องแล้วเรื่องนี้มองดูแล้วคล้ายธรรมดามากแต่นี่จำเป็นต้องมีความสามารถในการควบคุมอันแข็งแกร่งหาไม่แล้วหากวู่วามบุกเข้าไปในเมือง ติดโรคระบาด ย่อมเกิดปัญหาหนักหลี่หลงหลินเอ่ยปากถาม “มีทหารภายในเมืองติดโรคระบาดมากน้อยเพียงใด?”ซูเฟิ่งหลิงคำนวณคร่าวๆ “ที่หม่อมฉันเห็น อย่างน้อยก็นับหมื่นนาย หากนับรวมพวกนอนแน่นิ่งเหล่านั้นด้วย น่ากลัวว่ายังมีมากยิ่งกว่านั้นเพคะ...”ได้ยินดังนั้น เหล่าทหารภายในกระโจมต่างหายใจเย็นเฮือกหนึ่งมากกว่าหนึ่งหมื่นคนกระนั้น?เช่นนั้นสภาพภายในเมืองซั่วเป่ยตอนนี้จะโหดร้ายเพียงใด!พูดเพียงว่านรกบนโลกมนุษย์ เดิมทีพวกเขายังนึกภาพไม่ออกแต่เมื่อมีตัวเลขจำนวนผู้คนวางไว้ตรงหน้าภาพในหัวของพวกเขาก็ปรากฏขึ้นในทันทีเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับหมื่นนอนตายเกลื่อนในน้ำหนอง หนอนแมลงตอมร่าง ตายตาไม่หลับเหล่าทหารต้าเซี่ยต่างพากันสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งอย่างสุดระงับ ทอดสายตาเปี่ยมความเลื่อมใสมองทางหลี่หลงหลินคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะมีจิตใจโหดเหี้ยมเพียงนี้!เพียงดีดนิ้ว ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1543
พวกเขาเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าโรคระบาดภายในเมืองซั่วเป่ยนั้นน่าหวาดหวั่นมากเพียงใดซูเฟิ่งหลิงพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม “ก่อนออกเดินทาง องค์รัชทายาทได้กำชับข้าเป็นพิเศษ”“ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ก่อนจะบุกเข้าเมืองจะต้องตรวจสอบสถานการณ์ภายในให้ถี่ถ้วนเสียก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าควรทำเช่นไรต่อไป”“พวกเจ้าก็เห็นสถานการณ์ภายในเมืองกันแล้ว ซากศพนอนเกลื่อน พื้นเต็มไปด้วยน้ำเหลืองจากศพ...”“หากวู่วามบุกเข้าไป”“ก็มีเพียงต้องตายสถานเดียว!”ผู้ไม่รู้ย่อมไม่กลัวเหล่าทหารได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งหลิง ทันใดนั้นสันหลังเย็นวาบไม่มีความคิดจะเข้าไปในเมืองอีกซูเฟิ่งหลิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ตอนนี้ให้เหลือทหารฝีมือดีไว้เพียงหนึ่งร้อยนายเพื่อเฝ้าเมือง ห้ามไม่ให้เกิดความผิดพลาดใดเป็นอันขาด!”“ทหารที่เหลือทั้งหมดตามข้ากลับไปยังค่ายทหารเดี๋ยวนี้ รายงานเรื่องนี้ต่อรัชทายาท!”เรื่องนี้สำคัญยิ่งนักบัดนี้หลี่หลงหลินสามารถตีเมืองซั่วเป่ยกลับคืนมาได้สำเร็จแล้วจริงๆแต่อย่างไรเสียเมืองซั่วเป่ยก็คือคูเมืองแห่งหนึ่งเป็นสถานที่ที่เหล่าราษฎร์ต้องใช้ชีวิตหากจะทิ้งเมืองไว้ในสภาพย่อยยับเช่นนี้ได้อย่างไร?เหล่าทห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1542
ยามพลบค่ำเมืองซั่วเป่ยซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงร้องไห้และวิงวอนขอชีวิตดังไม่หยุดภายเมืองภายในนั้นยังมีเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดไม่น้อยซูเฟิ่งหลิงมองข้ามเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่กำลังคุกเข่าอ้อนวอน มองเห็นเพียงซากศพนอนเกลื่อนภายในเมืองอันมืดมนแมลงวันบินว่อน น้ำหนองเจิ่งนองถนนที่เคยสะอาดเป็นระเบียบบัดนี้กลับเต็มไปด้วยร่างของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ตายเพราะโรคระบาดนางไม่กล้าคิด ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือภายในเมืองใช้ชีวิตเยี่ยงไร?หรือบางที...นางไม่กล้าจินตนาการเลยด้วยซ้ำ ภายในเมืองซั่วเป่ยแห่งนี้ยังมีคนอีกมากน้อยเพียงใดที่ยังไม่ติดเชื้อโรคระบาดนี้!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วน้อยๆจู่ๆ เสียงเตือนของหลี่หลงหลินก่อนออกเดินทางก็สะท้อนขึ้นมาในสมอง สันหลังเยียบเย็นขึ้นมาซูเฟิ่งหลิงยกมือขึ้น ตะเบ็งเสียงออกคำสั่ง“กองทัพสกุลซูทั้งหมดฟังคำสั่ง!”“รีบถอนกำลังออกจากเมืองซั่วเป่ยเดี๋ยวนี้!”นางไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบกระตุกบังเหียนม้าหันหลังกลับ ควบม้าพุ่งออกจากเมืองซั่วเป่ยในทันทีเหล่าทหารสกุลซูต่างก็รู้สึกแปลกใจอย่างมากพวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดท่าทีของซูเฟ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1541
ในฐานะที่เขาเป็นแม่ทัพลือชื่อของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ต่อสู้มาอย่างยาวนาน ผ่านศึกมาแล้วนับไม่ถ้วนเขาไม่เคยถูกคนเหยียดหยามเพียงนี้มาก่อน!สำหรับเขาแล้ว คำด่าทอด้วยวาจาไม่ใช่ความอัปยศเมินข้ามนั่นต่างหากคือการดูถูกและเหยียดหยามคนอย่างถึงที่สุด!ซูเฟิ่งหลิงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยตั้งแต่แรก!เซียวหงถึงขั้นรู้สึกอิจฉาทหารที่เพิ่งถูกฟันตายไปเมื่อครู่เสียด้วยซ้ำอย่างน้อยพวกเขายังมีที่ยืนภายในใจของซูเฟิ่งหลิงส่วนตนเองไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะถูกฆ่าทิ้ง!ตึง!เซียวหงคุกเข่าบนพื้น แหงนหน้ามองท้องฟ้าผืนฟ้ายังเหมือนเดิมเขาย้อนนึกถึงปีนั้น ภายใต้ท้องฟ้าสีครามผืนนี้ เขาเป็นคนลงมือสังหารเหล่าผู้ภักดีแห่งตระกูลซูเองกับมือ นั่นสง่างามน่าเกรงขามมากเพียงใดแต่บัดนี้เขาถึงขั้นเทียบสุนัขตัวหนึ่งไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ภายในหัวของเซียวหงเกิดความคิดอยากตายขึ้นมามีเพียงความตายถึงจะปลดปล่อยเขาจากความอัปยศภายในใจนี้ได้เซียวหงยกดาบขึ้นมาจ่อที่ลำคอของเขาลำคอรับรู้ถึงไอเยียบเย็นจากคมดาบเพียงเขาออกแรงเล็กน้อยคมดาบอันแหลมคมนี้ก็จะกรีดลงไปที่ลำคอของเขาโลหิตแดงฉานอุ่นร้อนก็จะพวย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1540
เซียวหงหันมองไป ตอนนี้เขายังห่างจากเมืองซั่วเป่ยอีกร้อยจ้าง ในสภาพปัจจุบันของเขา การจะหนีกลับเข้าเมืองก่อนที่ซูเฟิ่งหลิงจะตามมาทัน มันเป็นเรื่องเพ้อฝันอย่างสิ้นเชิง! ม้าที่ซูเฟิ่งหลิงขี่อยู่นั้นเร็วราวสายฟ้าแลบ เพียงชั่วพริบตาก็สามารถพุ่งมาถึงตรงหน้าเซียวหงได้ หากเขาต้องการมีชีวิตรอด ก็เหลือเพียงการสู้ตายกับซูเฟิ่งหลิงเท่านั้น! ชนะก็รอด! แพ้ก็ตาย! เซียวหงไม่ต้องการให้ชีวิตอันรุ่งโรจน์ของเขาต้องจบลงที่ผืนทรายสีเหลืองแห่งนี้! เขายังไม่ได้นำทัพม้าเหล็กบุกใต้ลงไปเหยียบย่ำดินแดนต้าเซี่ย เขายังไม่ได้ใช้เลือดของชาวต้าเซี่ยสร้างอนาคตทางการเมืองของเขา! เขาจะยอมได้อย่างไร! เห็นเพียงซูเฟิ่งหลิงนำทัพตระกูลซูพุ่งเข้าใส่ควันดินปืน ยิ่งเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ นี่เป็นอาการที่แสดงออกเมื่อมีความกลัวมากเกินไป เขายังกำดาบในมือไม่แน่นด้วยซ้ำ ตับๆๆ! เมื่อเสียงฝีเท้าม้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซูเฟิ่งหลิงและทัพตระกูลซูเก็บเกี่ยวชีวิตของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ยังรอดตายอย่างโหดเหี้ยมไร้ปรานี ดาบฟันลงไป โดยไม่มี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1539
ช่วยข้าด้วย! ช่วยชีวิตด้วย! โสตประสาทของเซียวหงค่อยๆ ฟื้นคืน ในหูมีแต่เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ และเสียงม้าร้องที่ล้มลงบนพื้น… เซียวหงเพิ่งจะตระหนักได้ นี่ไม่ใช่ความฝัน! ทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง! รอบกายเต็มไปด้วยควันดินปืน! กองทัพม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เขานำมา พินาศย่อยยับทั้งกองทัพ! ไม่! เขายังมีชีวิตอยู่! เซียวหงพลันตระหนักถึงสิ่งนี้ หนี! รีบหนี! ในสมองของเซียวหงเหลือเพียงความคิดนี้เท่านั้น ความแค้นและความโกรธที่เคยมีอยู่ในใจ ถูกเขาทิ้งไว้เบื้องหลังไปนานแล้ว ฉวยโอกาสที่ต้าเซี่ยยังไม่เริ่มการระดมยิงรอบสอง ขอเพียงหนีกลับไปเมืองซั่วเป่ยได้ แม้จะมีโรคระบาด ก็ยังสามารถรักษาชีวิตไว้ได้! แม้เซียวหงจะเป็นทหารผู้โด่งดังแห่งกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แต่เขาไม่เคยประสบกับความตายอย่างแท้จริง เมื่อความจริงแห่งความตายปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาเช่นนี้ กล้าหาญชาญศึก? ความซื่อสัตย์สุจริต? ถูกโยนทิ้งไปไกลสุดขอบฟ้าแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการมีชีวิตรอด! แม้จะต้องอยู่เหมือนสุนัขก็ตาม!
Maaari mong magustuhan
ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา753 viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง161.7K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล514 viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง199.2K viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ571.9K viewsบัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋655.1K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา563 viewsสลับชะตาองค์ชายจอมโจร
จูเฉิงกง - อันนา112 views
