บทที่ 1396

ลั่วอวี้จู๋ชะงัก ใบหน้างดงามเผือดลง “ฝ่าบาท ท่านจะถูกหลอกได้เยี่ยงไร?”

ฮ่องเต้หวู่ฝืนระงับเพลิงโทสะ “เราถามเจ้า เมืองใหม่ตงไห่นี้ร้างผู้คน โรงหัตถกรรมเองก็อยู่ในสภาพหยุดทำงาน เจ้าอยู่ที่นี่คิดบัญชีอันใดกันเล่า!”

“เจ้ายังกล้าพูดว่าเจ้าไม่ได้หลอกอีกหรือ? ใช่หรือไม่ว่าครั้งก่อนเราถามเจ้าเรื่องจำนวนคนเหล่านั้น ล้วนเป็นเจ้าปลอมแปลงขึ้นมา!”

ลั่วอวี้จู๋ส่ายหน้า “ฝ่าบาท พระองค์เข้าใจผิดแล้ว ตอนนี้หม่อมฉันกำลังคำนวณรายการบัญชีของท่าต่อเรือเหล่านี้อยู่เพคะ ไฉนเลยหม่อมฉันจะกล้าปิดบังท่าน นี่ล้วนเป็นรายการบัญชีอย่างแท้จริง ไม่กล้าปลอมแปลงขึ้นมาเลยสักนิด ฝ่าบาทโปรดวินิจฉัยด้วยเพคะ”

ฮ่องเต้หวู่รับสมุดบัญชีไปจากมือลั่วอวี้จู๋ เพ่งมองให้ชัดเจน

เห็นรายการบัญชีเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยปลอมแปลงขึ้นมาเลยสักนิด

ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วน้อยๆ “ท่าต่อเรือ? เหตุใดเราไม่เคยได้ยินมาก่อน?”

ลั่วอวี้จู๋อธิบาย “ฝ่าบาท ท่าต่อเรือเป็นโครงการที่รัชทายาทคิดขึ้นใหม่ อยู่ที่ท่าเรือห่างจากเมืองใหม่ไม่ไกล น่ากลัวว่าช่วงนี้รัชทายาทยุ่งมาก จึงยังไม่ได้รายงานพระองค์เพคะ”

สีหน้าฮ่องเต้หวู่เคร่งขรึมลงไป “เช่นนั้นราษฎร