LOGINShare
บทที่ 1417
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1582
ซูเฟิ่งหลิงดื่มน้ำใบสนในถ้วยจนหมด แล้วเรอออกมาเสียงยาวตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าความสดชื่นสุดขีดนั้นเป็นอย่างไร!ความเหนื่อยล้าบนร่างกายหายไปเป็นปลิดทิ้ง กลับมามีชีวิตชีวาในทันทีเครื่องดื่มน้ำอัดลมนี่แหละคือบ่อเกิดแห่งความสุขจริงๆ!ซูเฟิ่งหลิงมองหลี่หลงหลิน ใบหน้างามแดงระเรื่อเล็กน้อย “องค์รัชทายาท เครื่องดื่มนี้ดื่มได้แค่คนละถ้วยหรือเพคะ?”หลี่หลงหลินชะงักไป ก่อนจะเผลอมองตาค้างซูเฟิ่งหลิงแม่ทัพหญิงผู้เก่งกาจ ปกติแล้วจะดูทั้งสง่างามและองอาจ จู่ๆ ก็เผยด้านที่ขี้อายแบบสตรีออกมา ความแตกต่างที่ตัดกันอย่างรุนแรงนี้ช่างทำให้ใจสั่นไหว!ซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “เมื่อครู่กระหายน้ำเกินไป ไม่ทันได้ลิ้มรส ตอนนี้ขออีกถ้วย ให้หม่อมฉันได้ลิ้มลองรสชาติอย่างดีเถิดเพคะ”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “เจ้าทำอย่างกับตือโป๊ยก่ายกินผลโสมเลยนะ! ได้ ในเมื่อทุกคนชอบดื่ม งั้นต่อไปก็ทำเพิ่มอีกหน่อยก็ได้”“ครั้งนี้เป็นเพียงการทดลอง ไม่คิดว่าผลลัพธ์จะยอดเยี่ยมขนาดนี้”ซุนชิงไต้ชี้ไปที่ไหข้างๆ “องค์รัชทายาท นี่ไม่ใช่ว่ายังมีอีกตั้งหลายไหหรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “พี่สะใภ้สาม ถ้าท่านอยากดื่ม ก็ลองชิมดูได้นะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1581
นางกลัวว่าเสวี่ยปี้ไหนี้จะถูกคนอื่นขโมยไปหลี่หลงหลินก้าวไปข้างหน้า เปิดฝาที่ปิดผนึกไหออกโดยตรงในชั่วพริบตากลิ่นหอมสดชื่นก็ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งกระโจมทหารหลี่หลงหลินหยิบกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ขึ้นมา รินให้ตัวเองครึ่งถ้วยเขามองดูสีของเสวี่ยปี้ทำเองตรงหน้าที่ดูไม่ค่อยจะถูกต้องนักมันไม่ใช่สีเขียวมรกต แต่กลับมีสีขาวขุ่นคล้ายน้ำนมหลี่หลงหลินยกขึ้นมาดม มีกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของไม้สนจางๆ นอกจากนี้ก็ไม่มีกลิ่นแปลกๆ อะไรจากนั้นหลี่หลงหลินก็จิบไปหนึ่งคำซุนชิงไต้จ้องมองหลี่หลงหลิน “องค์รัชทายาท รสชาติเป็นอย่างไรบ้างเพคะ? อร่อยหรือไม่?”นางร้อนใจจนรอไม่ไหวแล้วหลี่หลงหลินพยักหน้า “รสชาติก็พอใช้ได้...”แม้ว่ามันจะคล้ายกับเสวี่ยปี้ที่เขาเคยดื่มในยุคหลังถึงเจ็ดแปดส่วนแต่จะบอกว่าเป็นเสวี่ยปี้ ก็คงต้องบอกว่าเป็น “เหลยปี้” เสียมากกว่าเพราะใส่ใบสนลงไป ฟองจึงเยอะมากเมื่อหลี่หลงหลินดื่มเข้าไป สัมผัสในปากก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวตราบใดที่ไม่มีรสชาติแปลกๆ ก็แสดงว่าทำสำเร็จแล้วหลี่หลงหลินรินให้ซุนชิงไต้หนึ่งถ้วยซุนชิงไต้ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย รีบดื่มเข้าไปอึกใหญ่ในชั่วพริบตาม่า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1580
ซุนชิงไต้ใส่น้ำตาลลงไหอย่างเคลือบแคลงใจพูดตามสัตย์จริง นางคล้ายกำลังเดิมพันหากเสวี่ยปี้นี้ทำออกมาแล้วยังมีรสชาติเหมือนใบสนนางก็แค่โยนน้ำตาลลงไปอีกหลายก้อนต่อให้น้ำตาลราคาแพงมากสำหรับซุนชิงไต้ในสมรภูมิรบราคาน้ำตาลสูงยิ่งกว่าทอง ยังเป็นยาอีกชนิดหนึ่ง ในช่วงเวลาคับขัน ยังสามารถช่วยชีวิตทหารได้!ซุนชิงไต้มองน้ำตาลละลายไปภายในไห รู้สึกไม่อาจหักใจอย่างมากภายในใจหลี่หลงหลินมองปราดเดียวก็รู้ความคิดของซุนชิงไต้ “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจเถอะ เสวี่ยปี้นี้ทำออกมาแล้วรับรองว่าดื่มได้แน่นอน”ซุนชิงไต้จ้องมองหลี่หลงหลิน “เช่นนั้นท่านรับปากหม่อมฉัน หากดื่มไม่ได้ ท่านจะต้องชดใช้น้ำตาลให้หม่อมฉัน”หลี่หลงหลินหัวเราะ “วางใจได้ หากไม่อร่อยข้าจะรีบส่งนกพิราบสื่อสารไปที่ตงไห่ ส่งน้ำตาลมาให้ท่านโดยเร็ว”ซุนชิงไต้อารมณ์ดีขึ้นมาในทันใดหลี่หลงหลินพูดว่า “ต่อจากนี้เป็นก้าวสำคัญที่สุดในการทำเสวี่ยปี้”ได้ยินดังนั้น ซุนชิงไต้ตั้งสมาธิขึ้นมา ดวงตาทอประกายระยับนางรีบหยิบสมุดประจำตัวออกมา เตรียมจดคำพูดของหลี่หลงหลินนี่คือความคุ้นชินตลอดหลายปีของซุนชิงไต้นางความจำดีเยี่ยงไรก็ไม่อาจสู้การจดได้โด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1579
จางไป่เจิงถลึงตาใส่องค์ชายเจ็ดแวบหนึ่ง พูดว่า “ภายภาคหน้าท่านจัดการเรื่องพรรค์นี้ด้วยตนเอง ไม่ต้องมาตามข้าอีก!”“ภายในค่ายทหารมีเรื่องเล็กเรื่องใหญ่มากเพียงนั้น หากทั้งหมดต้องมาถามข้าด้วยตนเอง ข้าจะยังไม่เหนื่อยตายอีกหรือ?”องค์ชายเจ็ดถูกตำหนิจนพูดไม่ออก ก้มหน้าไม่พูดจาแม้คำเดียวภายในใจเขาอาฆาตแค้นหลี่หลงหลิน!จางไป่เจิงโบกมือ “กลับไปเถอะ”“มีเวลาทำเช่นนี้ไม่สู้ไปอ่านตำราพิชัยสงครามมากอีกสองหน้า ศึกษากลยุทธ์การต่อสู้!”องค์ชายเจ็ดพยักหน้า ประกบมือสองข้าง “ข้าจดจำคำสั่งสอนของแม่ทัพจางไว้ภายในใจแล้ว”จางไป่เจิงส่ายหน้า ถอนหายใจองค์ชายเจ็ดคนนี้ ช่างโง่เขลาเบาปัญญาโดยแท้หลี่หลงหลิน ข้าจัดการได้หรือ?เขาไม่เพียงเป็นรัชทายาท เป็นผู้ตรวจการกองทัพที่ฝ่าบาทแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง ยังสร้างผลงานทางทหารอย่างยิ่งใหญ่อีกด้วยตราบใดที่เขาไม่ทำเรื่องเหลวไหลร้ายแรง ตนเองทำได้เพียงหลับตาข้าง ลืมตาข้าง!….พลบค่ำซุนชิงไต้พาหมอหญิงทั้งหมดกลับเข้ากระโจมทหารบนหลังของทุกคนล้วนแบกใบสนไว้เต็มตะกร้าซุนชิงไต้กระโดดโลดเต้นมาหยุดต่อหน้าหลี่หลงหลิน “องค์ชาย หม่อมฉันทำตามคำขอของท่านแล้ว เด็ดใบสน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1578
เหล่าทหารยืนก้มหน้าก้มตาอยู่กับที่ ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อยจางไป่เจิงเดินไปหยุดต่อหน้าทหารคนหนึ่ง พูดเสียงเคร่งขรึมว่า “อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังอย่างชัดเจน”ทหารผู้นั้นเสียงสั่นเครือ “ท่านแม่ทัพจาง เป็นรัชทายาทให้พวกเรามาฝึกที่นี่เอง บอกว่าอยากทดสอบสมาธิของพวกเรา”“แต่พอข้ามาถึงก็เห็นทุกคนกำลังโห่ร้องกันอยู่แล้ว ข้าก็เลยเดินตามไปดู”สีหน้าจางไป่เจิงเคร่งขรึม “บอกข้า เจ้าเห็นอันใด”ทหารพูดเสียงแผ่วเบา “เห็นหมอหญิงมากมายอยู่ในป่าสน พวกนางดูเหมือนกำลังเก็บบางอย่างอยู่ขอรับ”จางไป่เจิงพูดเสียงเย็นชา “นี่คือสมาธิของพวกเจ้าหรือ?”“ไม่แปลกใจเลยที่รัชทายาทคิดทดสอบพวกเจ้า!”“แค่สิ่งยั่วยวนเพียงเท่านี้ยังอดกลั้นไม่ได้ ภายภาคหน้าอยู่ในสนามรบจะทำเช่นไร!”“เหลวไหลไร้สาระโดยแท้!”จางไป่เจิงโมโหมากการกระทำของทหารเหล่านี้คือกำลังตบหน้าเขาโดยตรง!พวกทหารที่กำลังโห่ร้องเหล่านี้ล้วนเป็นผู้อยู่ใต้อาณัติชั้นยอดของเขา!หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ทุกคนก็จะหัวเราะเยาะจางไป่เจิงลับหลัง!เพราะฉะนั้นจะต้องลงโทษทหารเหล่านี้เพื่อให้พวกเขาจดจำไว้เป็นบทเรียน!จางไป่เจิงกวาดตามองเหล่าทหาร พูดเสี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1577
...วันต่อมาฟ้าเพิ่งสว่างซุนชิงไต้พาหมอหญิงทั้งหมดเข้าป่าสนตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อความปลอดภัย หลี่หลงหลินจงใจย้ายพื้นที่ฝึกยามเช้าของทหารไปใกล้ป่าสนโดยเฉพาะ เผื่อว่าหากข้าศึกบุกมาเมื่อใด ทหารจะสามารถเข้าสู้รบได้ทันทียิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการฝึกสมาธิของเหล่าทหารอีกด้วยเหล่าทหารแห่งต้าเซี่ยแต่ละคนล้วนเปี่ยมไปด้วยพลัง โลหิตพลุ่งพล่านพล่าน ได้เห็นหมอหญิงที่กำลังเก็บใบสนอยู่ในป่าสน หัวใจก็พาลว้าวุ่นเสียงหัวเราะใสกังวานดุจระฆังภายในป่าสนของเหล่าหมอหญิงยิ่งปลุกเร้าให้หัวใจของเหล่าทหารเต้นระส่ำเหล่าทหารจะทานทนต่อบททดสอบนี้ไหวได้อย่างไร?ต่างพากันวิ่งกรูออกไปยังชายป่าสนดูเหล่าหมอหญิงที่กำลังก้มเก็บใบสนอยู่ได้เห็นเหล่าหมอหญิงสวมชุดรัดรูปสีขาว เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าบนเรือนร่างของหญิงสาววัยแรกแย้มแต่ละคนล้วนมัดผมยาวขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนละมุนผิวพรรณของเหล่าหมอหญิงตัดกับสีเขียวของป่าสนทำให้ขาวเป็นพิเศษดุจหิมะเหล่าทหารได้เห็นแล้วต่างก็พากันโห่ร้อง“หมอหญิงเหล่านี้งดงามยิ่งนัก!”“หากข้าสามารถแต่งสตรีเช่นนี้กลับบ้านไปเป็นภรรยาได้ ชาตินี้เกิดมาก็คุ้มค่าแล้ว!”“เพ้อฝันไร้สาระอั
