MasukShare
บทที่ 501
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 502
สายตาของหลี่หลงหลินกวาดมองผ่านบรรดาคุณหนูผู้ดีกลุ่มนี้ แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าล้วนเป็นกิ่งทองใบหยก ไม่เคยต้องซักผ้าถูบ้าน”“ข้ารู้ว่า พวกเจ้ากินดีอยู่ดี ที่บ้านมีสาวใช้คอยปรนนิบัติ ไม่เคยต้องทำงาน!”“และข้าก็ยิ่งรู้ว่า ในก้นบึ้งหัวใจของพวกเจ้า ดูถูกทหารเหล่านี้ คิดว่าพวกเขาเป็นพวกบ้านนอก เป็นทหารที่ต่ำต้อย!”“แต่ว่าข้าจะบอกอะไรพวกเจ้าให้นะ!”“ในขณะที่พวกเจ้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่นั้น เหล่าทหารที่อยู่แนวหน้า ต้องสละเลือดของพวกเขาแทนพวกเจ้า!”“ถ้าพวกเขาไม่ได้อาบเลือดทำสงคราม ปกป้องแผ่นดิน!”“ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือคงจะเข้ามาเหยียบย่ำแผ่นดินแคว้น ทำลายเมืองหลวงไปแล้ว!”“ผลสุดท้ายบ้านเมืองถูกลายอย่างไรคงไม่ต้องให้ข้าพูด พวกเจ้าเองก็คงจะรู้กระมัง?”“จุดจบของพวกเจ้า จะน่าสังเวชยิ่งกว่าหญิงคณิกาที่หอนางโลมเป็นหมื่นเท่า!”“พวกหมานอี๋ไม่มีทางเข้าว่ารักหยกถนอมบุปผาคืออะไร!”ในลานบ้านก็เงียบกริบใบหน้างดงามของพวกคุณหนูชั้นสูงซีดขาว พากันก้มหน้าไม่พูดอะไรพวกนางล้วนแต่เป็นคนมีความรู้มีมารยาท เข้าใจว่าสิ่งที่หลี่หลงหลินพูดนั้นคือเรื่องจริงไม่มีแคว้น ไหนเลยจะมีบ้าน?หาก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 503
หลี่หลงหลินโบกมือ สั่งว่า “พี่สะใภ้สาม เข็นยาที่เตรียมไว้ออกมาเถอะ!”ทันทีที่เสียงจบลงซุนชิงไต้ก็เข็นถังน้ำใบใหญ่ออกมาน้ำมันสีเขียวในถังน้ำคือน้ำชิงฮวาที่ผ่านการแช่และสกัดออกมาหลายวันมานี้ ซุนชิงไต้กังวลมาก ไม่มีความอยากอาหารเลย น่องไก่ก็ไม่อยากกินแล้วเดิมทีนางก็ตัวเล็กอยู่แล้ว ตอนนี้ผอมลงไปมาก ใบหน้ากลมก็เริ่มตอบลงและคางก็แหลมขึ้นหลี่หลงหลินสั่งว่า “นี่เป็นยาพิเศษที่หมอเทวดาซุนทำออกมา แบ่งให้ผู้ป่วยดื่มกันคนละชาม!”ยาพิเศษ?เหล่าคุณหนูต่างก็มีสีหน้าตกตะลึง มองไปที่ซุนชิงไต้พูดตามตรงพวกนางไม่เชื่อเลยว่าซุนชิงไต้จะมีวิธีรักษาโรคมาลาเรียนี้ได้ถ้าซุนชิงไต้มีความสามารถนี้จริงนางคงไม่ใช่หมอเทวดาแล้วแต่เป็นพระโพธิสัตว์!ไม่รู้ว่าชาวบ้านอีกเท่าไหร่ ที่ต้องสร้างศาลบูชาให้ซุนชิงไต้เรื่องมาถึงตอนนี้ พวกนางก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่ลองพยายามดูอีกสักรอบ ป้อนยาชิงฮวาให้กับผู้ป่วยจริงๆ แล้ว แม้แต่ซุนชิงไต้เองก็ยังไม่มีความเชื่อมั่นอยู่ในใจ!นางลากตัวหลี่หลงหลินไปข้างๆ แล้วพูดด้วยความกังวลว่า “องค์ชายเก้า สูตรยาของเจ้ามันจะได้ผลจริงๆ หรือ? ข้าลองชิมแล้ว มันก็แค่น้ำหญ้าธรรมดา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 504
บรรดาคุณหนูร่ำรวยต่างส่งเสียงร้องยินดี บางส่วนก็วิ่งไปเรียกหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงซุนชิงไต้ตัวแข็งอยู่กับที่ ขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่านางไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นางเห็นคนอื่นไม่ ยังคิดว่ามันเป็นยาวิเศษบางอย่างที่สามารถรักษาโรคมาลาเรียที่ยากจะรักษาในชั่วข้ามคืนซุนชิงไต้รู้ทุกอย่าง!ยามหัศจรรย์ที่ว่า มันไม่มีอะไรมากไปกว่าหญ้าชิงฮวาที่สามารถพบเห็นได้ทุกที่ในชนบท มันถึงขนาดรักษาโรคมาลาเรียได้จริงๆช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!ในเวลานี้หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงคึกคักดังมาจากลานบ้าน จึงรีบเดินมา“หายดีแล้ว!”“ท่านหัวหน้าสำนักศึกษา หายดีแล้วจริงๆ!”“ทักษะการรักษาของหมอเทวดาซุนช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!”“ภายในคืนเดียว อาการป่วยก็ทุเลาลงแล้ว!”บรรดาคุณหนูร่ำรวยก็เข้ามารายล้อมหลี่หลงหลินและส่งเสียงร้องเจี๊ยวจ๊าวอย่างมีความสุขราวกับนกหลี่หลงหลินก็มีความสุขมากเช่นกัน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หายดีก็ดีแล้ว! สั่งโรงอาหารให้เพิ่มเนื้อสับลงในโจ๊กข้าว บำรุงร่างกายของพวกทหารหน่อย!”เมื่อป่วย จะสูญเสียพลังชีวิตไปมาก มีเพียงการกินอาหารดีๆ ร่างกายถึงจะฟื้นฟูได้เร็วหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 505
ซุนชิงไต้รู้ดีถึงน้ำหนักของคำว่าสูตรยาชิงไต้!หลี่หลงหลินตั้งใจช่วยให้ตนมีชื่อเสียง!หลังจากนั้นไม่นานซุนชิงไต้จะโด่งดังไปทั่วโลก และจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อีกด้วย!นี่คือสิ่งหมอตั้งแต่ยุคโบราณจนถึงปัจจุบันใฝ่ฝัน!ซุนชิงไต้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นหลี่หลงหลินลูบหัวของซุนชิงไต้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “สะใภ้สาม หยุดร้องไห้ได้แล้ว! น้ำมูกติดเสื้อข้าไปหมด! แม้ว่าโรคมาลาเรียในเขาทิศประจิมจะถูกควบคุมไว้ได้ชั่วคราว แต่คนในค่ายผู้ลี้ภัยก็ยังได้รับความทุกข์ทรมาน ต้องต่อสู้กับโรคภัย!”“สะใภ้คนสาม เจ้าพานักเรียนของเจ้า รีบทำยาตามสูตรยาชิงไต้ออกมาให้เร็วที่สุด…”ซุนชิงไต้กล่าวด้วยความสงสัย “แต่ว่ายาสูตรนี้ ข้าเองก็เพิ่งจะคิดค้นออกมา มันยังมีหลายส่วนที่ยังไม่สมบูรณ์...”หลี่หลงหลินเข้าใจว่าซุนชิงไต้หมายถึงอะไรในฐานะหมอ ต้องพัฒนาสูตรยาให้สมบูรณ์หลี่หลงหลินถอนหายใจและพูดว่า “มันไม่ทันแล้ว! หากโรคระบาดยังขยายตัวเป็นวงกว้างเช่นนี้ ผลที่ตามมาไม่อยากจะคิดเลย! ทำได้แค่ลงมือทำ ปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง ทำให้สูตรยามันสมบูรณ์!”ซุนชิงไต้พยักหน้า “ได้”หลี่หลงหลินสั่ง “ถ้าอุปกรณ์ไม่เพียงพอ ข้าจะไปบอกส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 506
ท้องฟ้ายังไม่สว่างฮ่องเต้หวู่ตื่นบรรทมตั้งแต่เช้า และเสด็จไปเยี่ยมไทเฮาไทเฮาทรงหายจากอาการประชวร สีหน้าก็ดีขึ้นมาหลังจากฮ่องเต้หวู่ออกจากตำหนักชิงหนิง เขาก็ถอนหายใจ “ยานี้ของเจ้าเก้า เรียกว่าต้นจินจีน่าอะไรสักอย่าง มันวิเศษมาก! อาการประชวรของเสด็จแม่ดีขึ้นเร็วขนาดนี้ ก็เป็นความดีความชอบของเจ้าเก้า!”เว่ยซวินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”ทันใดนั้นฮ่องเต้หวู่ก็ถามว่า “จริงสิ! ที่ข้าสั่งให้รับซื้อต้นจินจีน่าในราคาสูง มีข่าวบ้างหรือยัง?”เว่ยซวินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าใจ “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสั่งให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรไปสอบถามจนทั่ว ค้นหาไปทั่วเมืองหลวง ก็ยังไม่ได้ข่าวเลยแม้แต่น้อย...”ฮ่องเต้หวู่เป็นกังวล ทอดถอนใจว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้! ต้นจินจีน่า เดิมทีก็ต้องให้ราชทูตจากต่างแดนนำเข้ามา เป็นของที่ขึ้นอยู่กับฟ้าบันดาล มิอาจร้องขอได้! สถานการณ์โรคมาลาเรียในวังหลวงเป็นอย่างไรบ้าง?”เว่ยซวินกระซิบว่า “เมื่อวานนี้มีพระสนมหลายนางติดเชื้อพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่สั่งว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอายาที่เจ้าเก้าเหลือเอาไว้ไปให้พวกนาง!”เว่ยซวินตกตะลึง แล้วรีบพูดว่า “ฝ่าบาท ไม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 507
พวกขุนนางคุกเข่าลงพร้อมตะโกนพร้อมกันว่า “ฝ่าบาท ได้โปรดเสด็จออกจากวัง ไปทอดพระเนตรด้วยตาของตัวเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่เงียบขรึมเมื่อก่อนนี้ ข้าจะออกจากวังไปเยี่ยมราษฎรเป็นการส่วนตัว ขุนนางใหญ่ทุกคนห้ามสุดชีวิตราวกับท้องฟ้าจะถล่มฮ่องเต้หวู่ไม่ใช่คนโง่ ในใจรู้เหตุผลดีพูดตามตรงก็เพราะว่ากลัวว่าข้าจะเห็นราษฎร เห็นราษฎรที่ทุกข์ยาก แล้วเปิดโปงการกระทำชั่วของขุนนางที่ทุจริตและบิดเบือนกฎหมายคราวนี้ พวกขุนนางใหญ่ขอร้องให้ข้าออกจากวังหลวงหรือว่า...ค่ายผู้ลี้ภัยจะแย่จริงๆ?เจ้าเก้า หลอกข้าจริงๆ หรือ?คนเรามักจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเท่านั้นฮ่องเต้หวู่ก็ไม่มีข้อยกเว้นแม้ว่าหลี่หลงหลินจะพูดอย่างแน่ใจ ว่าโรคมาลาเรียติดต่อได้จากยุง และยังบอกอีกว่าพลาสโมเดียมไม่อาจมองเห็นด้วยตาเนื้อแต่ฮ่องเต้หวู่ไม่เคยเห็นพลาสโมเดียมด้วยตาของตัวเอง มักจะรู้สึกว่ามันคล้ายกับภูเขาเซียนนอกโพ้นทะเลที่ไม่มีอยู่จริงที่เหล่านักล่าเซียนและยาอายุวัฒนะ“ในเมื่อขุนนางทุกคนต้องการให้ข้าออกจากวังหลวง!”“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะออกจากวัง ไปเยี่ยมราษฎรไปเยี่ยมเป็นส่วนตัว!”“จะว่าไปแล้ว”“ข้าก็ยังไม่เคยไปค่าย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 508
เมื่อเลิกประชุมฮ่องเต้หวู่กลับมาที่ตำหนักหยั่งชินเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วางแผนที่จะเดินทาง“ฝ่าบาท...”เว่ยซวินปรนนิบัติฮ่องเต้หวู่ สวมชุดธรรมดาให้กับเขา เขาลังเลที่จะพูด “บ่าวมีเรื่องอยากพูด ไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือไม่”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างเย็นชา “พูดมาเถอะ”เว่ยซวินกระซิบว่า “บ่าวคิดว่า ฝ่าบาทที่มีพระวรกายล้ำค่า ไม่ควรเสด็จไปที่ค่ายผู้ลี้ภัยพ่ะย่ะค่ะ”ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่มืดมน “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”เว่ยซวินลังเลที่จะพูด “ฝ่าบาท บ่าวเคยได้ยินข่าวลือ ในค่ายผู้ลี้ภัย โรคระบาดยังรุนแรง มีศพเกลื่อนทุกพื้นที่ และ...และ...”ดวงตาของฮ่องเต้หวู่หรี่ลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “และอะไร? รีบพูดมาสิ!”ฟุบ!เว่ยซวินคุกเข่าลงบนพื้น สีหน้าเศร้าสร้อย “ความเดือดดาลของประชาชน จากนั้นก็จะเกิดการก่อจลาจล!”ฮ่องเต้หวู่ตะลึงอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “สถานการณ์แย่มากขนาดนั้นหรือ? แม้แต่ใต้ฝ่าเท้าของโอรสสวรรค์เช่นข้า ก็เกิดการก่อจลาจลของราษฎร...”“แต่ในเมื่อราษฎรก่อการจลาจล ข้ายิ่งต้องไป!”“มีเพียงข้าเท่านั้น ที่จะสามารถหยุดการก่อจลาจลของราษฎรได้!”“
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 509
“เจ้าเก้า...”“ข้าเข้าใจการตัดสินใจของเจ้า!”“แต่เส้นทางของการเป็นขุนนางผู้โดดเดี่ยว มันลำบากขนาดนี้ เจ้าจะเดินหน้าต่อไปได้จริงๆ หรือ?”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ แล้วสั่งเว่ยซวิน “ข้าต้องไปที่ค่ายผู้ลี้ภัย เจ้าระดมองครักษ์เสื้อแพร ปกป้องความปลอดภัยของข้า! เมื่อไหร่ก็ตามที่สถานการณ์แย่ลงให้ถอนกำลังออกมาทันที!”“ถ้า... สถานการณ์ในค่ายผู้ลี้ภัยเป็นไปตามที่ตู้เหวินยวนพูด และมีการลุกฮือของประชาชน เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะเชือดไก่ให้ลิงดู!”“เพียงวิธีนี้เท่านั้น ถึงจะช่วยดับความโกรธของชาวบ้านได้ และความโกรธของขุนนาง...”เว่ยซวินตะลึงงันเชือดไก่ให้ลิงดู?ไก่คือใคร? ลิงคือใคร?หลังจากนั้นไม่นาน เว่ยซวินก็เข้าใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาก เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท ท่านคงไม่ได้คิดจะสังเวยองค์ชายเก้า มายับยั้งความโกรธของทุกคนหรอกกระมัง...”ฮ่องเต้หวู่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ถ้าถึงจุดที่จำเป็น ก็คงมีเพียงแต่วิธีนี้! เจ้าไปจัดการเถอะ”เว่ยซวินอยากพูดแต่ก็หยุดไป ก่อนจะจากไปด้วยร่างที่สั่นเทาฮ่องเต้หวู่เอามือไพล่หลัง แล้วมองไปยังเขาทิศประจิมด้วยสายตาแน่วแน่ “เจ้าเก้า! เจ้าเป็นเด็กดีและกต
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
