로그인공유
บทที่ 608
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1468
กล่าวจบ หลี่หลงหลินก็หันหลังเดินจากไปทันทีซูเฟิ่งหลิงแม้จะประหลาดใจอยู่บ้าง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลี่หลงหลินถึงขาดอีกเพียงก้าวเดียวก็จะรู้ความจริงแล้ว ทั้งที่เห็นอยู่ว่าอีกไม่นานก็จะสามารถสืบหาความจริงของเรื่องราวได้ แต่กลับต้องยอมแพ้?แต่ซูเฟิ่งหลิงเห็นท่าทีแน่วแน่ของหลี่หลงหลิน ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากได้แต่รีบเดินตามไปในชั่วขณะที่คนทั้งสองเดินเคียงข้างกันนั้นเอง หางตาของซูเฟิ่งหลิงเหลือบไปเห็นแววตาของหลี่หลงหลินไม่ใช่!หลี่หลงหลินไม่ได้คิดจะยอมแพ้!เขากำลังหลอกล่อองค์ชายห้า!ซูเฟิ่งหลิงเข้าใจในทันที ถึงความหมายของหลี่หลงหลิน!“ลอบโจมตี!”องค์ชายห้ามองตามหลังหลี่หลงหลินไป อดที่จะถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอกมิได้เมื่อครู่เห็นอยู่ว่าความลับกำลังจะแตกอยู่แล้ว โชคดีที่เขายืนกรานคำเดียว ต่อให้หลี่หลงหลินไปทูลฟ้องต่อเสด็จพ่อ ก็ไม่มีทางทำอะไรได้เขาเพียงแค่ปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมรับ ทุกอย่างก็จะคลี่คลายได้อย่างง่ายดายมุมปากขององค์ชายห้ายกขึ้นเป็นรอยยิ้มขอเพียงครั้งนี้หลอกหลี่หลงหลินผ่านไปได้ ต่อไปเขาก็จะไม่สงสัยอะไรอีกนอกเสียจากว่าตนเองจะทำอะไรที่มันเกินเลยไปบ้างมิเช่นนั้น คนส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1467
ลักษณะของจอกสุราเหมือนกับที่จางไป่เจิงใช้ในวันนั้นไม่มีผิด! จุดประสงค์ก็เพื่อทดสอบองค์ชายห้า ต้องการดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรองค์ชายห้าเบิกตากว้าง ราวกับเห็นภูตผี “นี่... จอกสุรานี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร! ข้าโยนมันทิ้งไปแล้วไม่ใช่รึ!”“เป็นไปไม่ได้!”“นี่มันเป็นไปไม่ได้!”องค์ชายห้าพลันได้สติ มองไปยังหลี่หลงหลิน “องค์รัชทายาท นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?”องค์ชายห้าเพิ่งจะเข้าใจว่า ทั้งหมดนี้เป็นแผนการที่หลี่หลงหลินวางไว้จุดประสงค์ก็เพียงเพื่อให้ตนเองก้าวเข้าสู่กับดักทีละก้าวหลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “องค์ชายห้า เจ้ากำลังพูดอะไร? ข้าชักจะไม่เข้าใจเสียแล้ว”“จอกสุรานี้ข้าเพียงแค่นำมาจากตำหนักฉางเล่อของเสด็จแม่ มีสิ่งใดผิดปกติรึ?”“หรือว่าองค์ชายห้าไปขโมยจอกสุรามาจากตำหนักพระมารดา เลยร้อนตัวอยู่ตลอดเวลา?”องค์ชายห้ากัดฟันกรอด “หลี่หลงหลิน เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่! อย่ามาพูดจาอ้อมค้อมที่นี่! มีอะไรก็พูดมาตรงๆ!”ในชั่วพริบตา บรรยากาศรอบตัวองค์ชายห้าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไม่เหลือเค้าของบัณฑิตที่อ่อนแอเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อยหลี่หลงหลินกล่าวเสียงหนักแน่น “องค์ชายห้า ในเมื่อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1466
หลี่หลงหลินเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบรับเสียทีจึงถามว่า “หรือว่าองค์ชายห้าไม่ต้อนรับข้า?”องค์ชายห้ารีบกล่าว “องค์รัชทายาท พระองค์ทรงให้เกียรติข้าถึงเพียงนี้ นับเป็นวาสนาของข้าแล้ว จะไม่ต้อนรับได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ? นับเป็นเกียรติอย่างสูงส่งที่ข้าปรารถนายิ่งนัก!”“เพียงแต่ข้าเกรงว่าจะต้อนรับขับสู้ได้ไม่ดีพอ ทำให้องค์รัชทายาทไม่พอพระทัย...”หลี่หลงหลินโบกมือ “ข้าเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก จะใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ไปใย?”“ข้าเพียงต้องการอาศัยสายลมอันสดชื่นและจันทร์กระจ่างนี้ ดื่มด่ำให้เต็มที่เท่านั้น!”หลี่หลงหลินสัมผัสได้ในใจองค์ชายห้ามีความลับบางอย่างที่เขาไม่รู้มิเช่นนั้นเขาคงไม่พยายามขัดขวางสุดกำลังอยู่หลายครั้งหลายคราเช่นนี้ยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งต้องสืบให้รู้ความจริงให้ได้ ว่าเรื่องนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่!องค์ชายห้าฝืนยิ้มออกมา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ดีพ่ะย่ะค่ะ”“ยิ่งไปกว่านั้น องค์รัชทายาททรงได้รับการยกย่องให้เป็นจอมกวีแห่งต้าเซี่ย หลังดื่มสุราแล้วอารมณ์กวีมักจะพลุ่งพล่าน บังเกิดบทกวีอันยอดเยี่ยมโดยมิได้ตั้งใจ”“วันนี้หากข้ามีโอกาสได้ประจักษ์สักครั้ง นั่นนับเป็นวาสนาที่สั่งสม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1465
“ก็เลยทำอะไรหนักๆ ไม่ได้ ได้แต่อ่านโคลงกลอนอยู่บ้าง ด้วยเหตุนี้เอง ตั้งแต่เล็กจึงไม่เป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อ ข้าเองก็ไม่อยากอยู่ในวังให้เป็นที่ขัดพระเนตรของเสด็จพ่อ จึงได้แต่อาศัยอยู่ในกระท่อมมุงฟางบนภูเขาทิศเหนือแห่งนี้”หลี่หลงหลินอาศัยแสงจันทร์ มองเห็นใบหน้าขององค์ชายห้าซีดขาวราวกับกระดาษ ท่าทางเหมือนวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เกรงว่าเพียงลมพัดผ่าน ก็จะพัดพาวิญญาณให้ปลิวหายไปอย่าว่าแต่องค์ชายห้าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์เลย เขาดูบอบบางยิ่งกว่าสตรีในหออี๋หงเสียอีกยิ่งไปกว่านั้น หากองค์ชายห้ามีวรยุทธ์สูงส่ง วิชาตัวเบาเป็นเลิศดังที่กล่าวจริง แล้วเหตุใดจึงต้องปิดบัง?ด้วยนิสัยที่โปรดปรานการทหารของเสด็จพ่อ อย่างไรเสียก็คงจะแต่งตั้งให้องค์ชายห้ามีตำแหน่งในกรมทหารบ้าง คงไม่ปล่อยให้อยู่ในกระท่อมมุงฟางบนภูเขาทิศเหนืออันอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเช่นนี้สภาพความเป็นอยู่ดูอ้างว้างและน่าเวทนาหรือว่าแท้จริงแล้วองค์ชายเจ็ดเป็นคนโกหก?คนที่ใส่ร้ายจางไป่เจิงแท้จริงแล้วคือเขา?หลี่หลงหลินรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติประสบการณ์บอกหลี่หลงหลินว่า เรื่องใดผิดปกติ ย่อมมีสิ่งไม่ชอบมาพากลซ่อนอยู่หลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1464
ม่านราตรีมาเยือน ความมืดมิดเข้าครอบคลุมทั่วปฐพีณ ภูเขาทิศเหนือนอกเมือง เหลือเพียงจันทร์เพ็ญดวงกลมลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้ายามราตรีหลังจากจางอี้ได้รับคำสั่งของหลี่หลงหลินแล้ว ก็นำหน่วยองครักษ์เสื้อแพรหลายร้อยนายเข้าล้อมกระท่อมมุงฟางไว้กระท่อมมุงฟางนั้นดูธรรมดาสามัญ ด้านหลังมีป่าไผ่ผืนใหญ่รถม้าอันหรูหราคันหนึ่งค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าสู่ภูเขาทิศเหนือหลี่หลงหลินนั่งอยู่ในรถม้า ขมวดคิ้วมุ่น จมอยู่ในภวังค์ความคิดภาพขององค์ชายห้าหลี่ชิงเฟิงปรากฏขึ้นในห้วงความคิด ใบหน้าซีดขาว ร่างกายผ่ายผอมเขาไม่อาจเชื่อมโยงภาพขององค์ชายห้าเข้ากับยอดฝีมือยุทธภพที่องค์ชายเจ็ดกล่าวถึงได้เลยคนขี้โรคเช่นนี้จะเป็นยอดฝีมือยุทธภพได้อย่างไร?หรือว่าองค์ชายเจ็ดกำลังโกหก?หลี่หลงหลินส่ายหน้าด้วยท่าทางหัวทึบแต่ร่างกายกำยำขององค์ชายเจ็ด ย่อมไม่สามารถแต่งเรื่องโกหกเช่นนี้ได้เรื่องนี้แปดเก้าส่วนคงเป็นความจริงแต่องค์ชายห้าในฐานะองค์ชาย การเคลื่อนไหวถูกจำกัดอย่างยิ่ง แล้วเขาไปเรียนวิชาฝีมือเหล่านี้มาจากที่ใด? และยังสามารถปิดบังทุกคนได้อย่างแนบเนียนโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้?หลี่หลงหลินคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกปริศนาข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1463
องค์ชายเจ็ดเหลือบมององค์ชายแปดอย่างดุดันองค์ชายแปดก็เข้าใจในทันที รีบหลบฉากออกไป “องค์รัชทายาท ไม่ทราบว่าเป็นอันใด จู่ๆ ข้าก็ปวดท้องขึ้นมา ขอตัวไปจัดการธุระส่วนตัวสักครู่...”แม้องค์ชายแปดจะเป็นคุณชายเสเพล แต่ก็มีไหวพริบไม่น้อยในเมื่อกล่าวว่าเป็นความลับสุดยอดในบรรดาความลับสุดยอด ย่อมเป็นเรื่องที่ตนเองไม่ควรได้ยินเมื่อเห็นองค์ชายแปดจากไปแล้ว องค์ชายเจ็ดจึงลดความระแวดระวังลง “องค์รัชทายาท ท่านอาจไม่ทรงทราบ พี่ห้าแม้ภายนอกจะดูเหมือนบัณฑิตที่อ่อนแอ แต่แท้จริงแล้ววรยุทธ์สูงส่งยิ่งนัก ไม่ใช่ดังที่เห็นภายนอกเลยแม้แต่น้อย...”“โดยเฉพาะวิชาตัวเบาของเขา มาไร้เงาไปไร้ร่องรอย!”หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “จริงรึ?”องค์ชายเจ็ดกล่าวเสียงหนักแน่น “จริงแท้แน่นอน ครั้งหนึ่งข้าเคยไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลนี้ และเคยประลองกับองค์ชายห้าหลายครั้ง อาจกล่าวได้ว่า ฝีมือของข้าเมื่ออยู่ต่อหน้าองค์ชายห้า ก็เปรียบดุจทารก ไม่อาจต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย”หลี่หลงหลินกล่าวเสียงหนักแน่น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่า ฝีมือขององค์ชายห้ายังจะเหนือกว่าพระชายาอีกหรือ?”องค์ชายเจ็ดครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “เกรงว่าจะเ
