เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 929
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 930
เว่ยซวินเห็นซูเฟิ่งหลิงกระโดดลงจากกำแพงเมืองโดยตรงก็ตกตะลึงที่นี่อยู่ห่างจากพื้นดิน สูงหลายจั้ง!ซูเฟิ่งหลิงยังสวมชุดเกราะหนักกระโดดลงไปเช่นนี้เลยหรือ?หากเป็นคนธรรมดา คงตกกระแทกพื้นจนร่างแหลกอย่างไรก็ตาม เว่ยซวินได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยพลังของซูเฟิ่งหลิงดังมาจากด้านล่าง ยืนยันว่านางไม่เป็นไร จึงถอนหายใจอย่างโล่งอกหากพระชายาองค์รัชทายาท ตกตายต่อหน้าตนเกรงว่าชีวิตน้อยๆ ของตนก็คงไม่รอด!“พระชายารัชทายาทผู้นี้...”“หุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว!”เว่ยซวินพึมพำเสียงเบาเขารู้มานานแล้วว่าซูเฟิ่งหลิงเป็นคนหุนหันพลันแล่น แต่ไม่คิดว่าจะหุนหันพลันแล่นถึงเพียงนี้กำแพงเมืองสูงขนาดนี้ กระโดดลงไปโดยตรงที่แปลกไปกว่านั้น คือนางเผชิญหน้ากับบัณฑิตกว่าพันคน ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย ยังตะโกนเสียงดัง ให้คนเหล่านั้นยอมจำนนช่างเป็นสตรีที่แปลกประหลาด!“เว่ยกงกง”จางอี้ก็ตกใจเช่นกัน รีบพูดว่า “ข้าน้อยจะพาคนไป...”เว่ยซวินส่ายหน้าเบาๆ “อย่ารีบร้อน รอดูสถานการณ์ก่อน”พระเก้าพันปีผู้นี้ ในฐานะผู้นำกลุ่มขันที รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของสำนักปราชญ์ยิ่งกว่านั้น ครั้งนี้ผู้นำที่ก่อความวุ่นวาย คือบัณ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 931
ประตูพระราชวังถูกเปิดออก เหล่าองครักษ์เสื้อแพรในชุดมัจฉาบิน เหน็บดาบปักลายไว้ที่เอว มีสีหน้าดุดันราวกับอสูรร้าย พรั่งพรูออกมาอย่างบ้าคลั่งดั่งกระแสน้ำหลาก “องครักษ์เสื้อแพรออกปฏิบัติภารกิจ!” “จงรีบมอบตัวโดยเร็ว!” “ผู้ใดขัดขืน ประหารสถานเดียว!” แม้ว่าองครักษ์เสื้อแพรจะตะโกนว่าประหารสถานเดียว แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายที่พวกเขากำลังเข้าปะทะเป็นเพียงบัณฑิตที่ในมือไร้อาวุธ เหล่าบัณฑิตมีวาจาเป็นเลิศ แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะจับไก่ ดังนั้น เหล่าองครักษ์เสื้อแพรจึงไม่ได้ชักดาบออกจากฝัก เพียงแต่หยิบโซ่ตรวนออกมาเท่านั้น “พวกลูกสมุน!” “พวกเจ้ามันก็แค่สุนัขรับใช้!” “สุนัขของพวกขันที!” เหล่าบัณฑิตด่าทออย่างรุนแรง ใช้วาทศิลป์เพื่อเอาชนะ เหล่าองครักษ์เสื้อแพรเคยชินกับความจองหองและอวดดีแล้ว แต่ไม่มีทางจะตามใจบัณฑิตเหล่านั้น จึงใช้ฝักดาบฟาดเข้าที่หน้าของพวกเขาโดยตรงอย่างแรง อ้า! เสียงร้องโอดโอยดังไม่ขาดสาย แก้มของเหล่าบัณฑิตถูกตีจนบวมแดง กระอักเลือดสดออกมา และในนั้นยังมีเศษฟันปะปนออกมาด้วย ซ่งชิงหลวนอาการหนักที่สุด ราวกับเป็นสุนัขที่กระดูกสั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 932
ห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้หวู่กำลังรอข่าวจากนอกประตูอู๋เหมินด้วยสีหน้าคาดหวัง เหล่าบัณฑิตที่มีซ่งชิงหลวนเป็นผู้นำ มาก่อกวนอยู่นอกพระราชวังทุกวัน น่ารำคาญอย่างกับแมลงวัน ครั้งนี้เจ้าเก้าออกโรงด้วยตัวเอง ต้องจัดการเรื่องนี้ให้จบสิ้นได้อย่างแน่นอน “เพียงแต่ เจ้าเก้าจะใช้วิธีอะไร?” “อธิบายด้วยความรู้สึก กระตุ้นด้วยเหตุผล?” “หรือว่า จะเขียนกวีที่น่าตื่นตะลึงอีกสักบท ทำให้เหล่าบัณฑิตยอมจำนน?” ฮ่องเต้หวู่สงสัยอย่างมาก ในใจคาดเดาไปต่างๆ นานา ความเป็นไปได้มากที่สุดคือการเขียนบทกวี ท้ายที่สุดแล้ว พรสวรรค์ด้านกวีของหลี่หลงหลินในใต้หล้านี้ก็ไม่มีใครเทียบ จะต้องทำให้เหล่าบัณฑิตเลื่อมใสศรัทธามากได้อย่างแน่นอน “เมื่อพูดแล้ว” “เจ้าเก้า ก็ไม่ได้เผยแพร่บทกวีชั่วนิรันดร์ออกมาสักระยะหนึ่งแล้ว” มุมปากของฮ่องเต้หวู่ปรากฏรอยยิ้ม ความรู้สึกคาดหวังพลันถึงขีดสุด ในเวลานี้ เว่ยซวินสวมชุดปักลายหม่างอันหรูหรา ก้าวเท้าเล็กๆ เข้ามาในห้องทรงพระอักษร คุกเข่าลงตรงหน้าฮ่องเต้หวู่ เอ่ยด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย “ฝ่าบาท...” ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ “เรื่องที่เหล่าบัณฑิตก่อกวนอยู่นอกประตู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 933
ไม่ใช่ว่าเหล่าบัณฑิตจะล่วงเกินได้ตามใจชอบ! บอกได้แค่ว่า ซ่งชิงหลวนสมควรได้รับผลลัพธ์เช่นนี้แล้ว “ฮึ่ม ฮึ่ม ฮึ่ม” สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เผยยิ้มออกมา แสดงถึงความพอใจอย่างมากในใจ ซ่งชิงหลวนซึ่งเป็นเหล่าบัณฑิต มักจะไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ครั้งนี้ พวกเขาเสียเปรียบอย่างมากต่อหน้าหลี่หลงหลิน ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหมือนกับยังรู้สึกสมเพชเวทนา ในใจกลับรู้สึกเบิกบานอย่างยิ่ง “ฝ่าบาท” เว่ยซวินพูดเสียงเบา “หรือจะปล่อยเหล่าบัณฑิตไปดี? เพื่อไม่ให้เรื่องมันใหญ่โตเกินไป” สีหน้าฮ่องเต้หวู่มืดลง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เรื่องใหญ่หรือ? เหล่าบัณฑิตล่วงเกินพระชายาองค์รัชทายาท หรือเรื่องนี้ยังใหญ่ไม่พอหรือ? ปล่อยบัณฑิตเหล่านั้นไปหรือ? เช่นนั้นแล้ว เกียรติของพระชายาองค์รัชทายาทอยู่ตรงไหน เกียรติของข้าอยู่ตรงไหน” “ซูเฟิ่งหลิง เป็นลูกสะใภ้ของข้า! บัณฑิตจะล่วงเกินตามอำเภอใจได้หรือ?!” เว่ยซวินรู้สึกประหลาดใจ และเอ่ยอย่างไม่เข้าใจว่า “พระองค์หมายความว่ายังไง?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ให้พวกเขาถูกขังอยู่ในคุกหลวงสักระยะ ให้พวกเขาได้ใจเย็นๆ! อีกอย่าง เจ้าบอกว่าพระชายาองค์รัชทายาทไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 934
เสิ่นชิงโจวสีหน้าแย่ลงถึงขีดสุด: “หลี่หลงหลินทำตัวนอกรีต ไม่สามารถคาดเดาได้ด้วยเหตุผล! แม้แต่ข้าก็ไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่…” หลี่เทียนฉี่รีบเอ่ย: “อาจารย์ พูดเรื่องนี้ไปตอนนี้จะประโยชน์อะไร! สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือหาวิธีช่วยซ่งชิงหลวนและเหล่าบัณฑิตออกมา!” เสิ่นชิงโจวเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยอย่างเย้ยหยัน: “ทำไมต้องช่วย?” หลี่เทียนฉี่ตกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง: “ที่คุกหลวงแห่งนั้น สภาพแวดล้อมเลวร้ายเกินไปจริงๆ ไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่! อีกทั้ง หากไม่ช่วยซ่งชิงหลวนออกมา เราจะสูญเสียพันธมิตรสำคัญไปอีกคน!” เสิ่นชิงโจวส่ายหัว หัวเราะพลางเอ่ย: “ผิดแล้ว! หากช่วยซ่งชิงหลวนออกมาจากคุกหลวง เราก็แค่ได้การช่วยเหลือจากสำนักศึกษาเพิ่มขึ้น! แต่ถ้าซ่งชิงหลวนอยู่ในคุกหลวง บัณฑิตทั้งใต้หล้าจะมาอยู่ข้างเรา!” ห๊ะ? ในใจหลี่เทียนฉี่รู้สึกตกใจ สมแล้วที่เป็นอาจารย์ มีแผนการที่แยบยล! แทนที่จะช่วยซ่งชิงหลวนและเหล่าบัณฑิตออกมา แต่กลับจะใช้สถานการณ์นี้ จุดประกายความโกรธของบัณฑิตทั้งใต้หล้า! แม้หลี่หลงหลินจะเป็นรัชทายาท แต่ก็ไม่สามารถเป็นศัตรูกับบัณฑิตในใต้หล้าได้! หลี่เทียนฉี่ยิ้มออ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 935
แล้วถ้าผ่านไปไม่กี่วันล่ะ? เมื่อทุกคนพูดคุยเรื่องนี้จนเบื่อแล้ว ไม่มีใครให้ความสนใจอีก หนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยที่ช้าขนาดนั้น ยังมีประโยชน์อยู่หรือไม่? “เจ้านี่ช่าง!” เสิ่นชิงโจวมองหลี่เทียนฉี่ ท่าทางเหมือนผิดหวังที่ไม่ได้ดั่งใจ" ทำไมต้องพิมพ์ด้วย? ทำไมไม่ให้คนเขียนใหม่? ที่สำนักศึกษามีบัณฑิตตั้งมากมาย จะให้พวกเขาว่างอยู่ทำไม?” หลี่เทียนฉี่ดวงตาเป็นประกายขึ้น และเอ่ยอย่างตื่นเต้น: “อาจารย์ ท่านมีกลยุทธ์ที่เหนือชั้นกว่าจริงๆ! ข้าจะไปที่สำนักศึกษาให้เหล่าบัณฑิตช่วยเขียนหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ย! พรุ่งนี้เช้าตรู่ หนังสือพิมพ์ฉบับใหม่ก็จะสามารถเผยแพร่สู่สาธารณะได้แล้ว!” เสิ่นชิงโจวหัวเราะ: “ไปเถอะ!” คืนวันนั้น ในสำนักศึกษา มีแสงไฟสว่างไสว เหล่าบัณฑิตก้มหน้าลงบนโต๊ะ แต่ละคนต่างก็เขียนอย่างรวดเร็ว เพื่อคัดลอกหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ย หนึ่งคืนเต็มผ่านไป หลี่เทียนฉี่รวบรวมหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยมาได้มากกว่าหมื่นฉบับ และไม่รอช้า เขาส่งคนไปขายในตลาดทันที “หนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ย?” “เกี่ยวข้องกับหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยหรือเป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 936
เมื่อราตรีมาเยือน หลี่หลงหลินมาที่หอละอองฝน กำลังตั้งใจจะให้หลิ่วหรูเยียนนวดผ่อนคลายให้ตน พอขึ้นไปถึงชั้นบน ก็เห็นหลิ่วหรูเยียนสีหน้าซีด ขาอ่อนแรงสั่น หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม: “พี่สะใภ้สี่ เกิดอะไรขึ้น? ใครทำให้เจ้าโกรธจนเป็นเช่นนี้?” หลิ่วหรูเยียนชี้ไปที่โต๊ะซึ่งมีหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยอยู่ และพูดด้วยความโกรธ: “ท่านลองดูสิ! เราเพิ่งออกหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยไป แล้วเหล่าบัณฑิตก็ตามมาลอกเลียนแบบออกหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ย…” “พวกบัณฑิต ช่างไม่มีความละอายจริงๆ!” หลี่หลงหลินเองก็ได้ยินข่าวแล้วว่าองค์ชายใหญ่ได้จัดทำหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ย แต่ยอดขายกลับแย่มาก! วันเดียวขายได้เพียงหนึ่งพันฉบับ ยังต้องคืนเงินอีกเก้าร้อยฉบับ แถมยังถูกคนด่าเสียๆ หายๆอีก! ลอกเลียนแบบ โฆษณาอย่าง ขายอีกอย่าง มีคำด่าทอที่ไม่น่าฟังมากเท่าไหร่ ก็มีคำด่ามากเท่านั้น ด้วยยอดขายที่น้อย หลี่หลงหลินจึงไม่ได้เห็นของจริง และไม่คิดว่าหลิ่วหรูเยียนจะซื้อมาฉบับหนึ่ง แน่นอน เพราะตอนนี้หลิ่วหรูเยียนเป็นบรรณาธิการใหญ่ของสำนักข่าวเขาตะวันตก นางต้องดูว่าหนังสือพิมพ์เจ้าอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 937
หลิ่วหรูเยียนเริ่มเข้าใจเล็กน้อย: “องค์รัชทายาท ดูเหมือนท่านจะพูด... มีเหตุผลนะ แต่เราควรทำอย่างไรดี?” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า: “มันง่ายมาก! ตอนนี้ ข่าวที่ประชาชนสนใจที่สุดคืออะไร?” หลิ่วหรูเยียนตอบโดยไม่ต้องคิดนาน: “แน่นอนว่าคือเรื่องที่ซ่งชิงหลวนเข้าคุกหลวง! ทุกคนพูดถึงกันเต็มไปหมด” หลี่หลงหลินยิ้มกว้างและพูดว่า: “ถูกต้อง! นี่คือข่าวร้อน! นอกจากหน้าที่เป็นนวนิยายวาทกรรมของเจ้า ให้ยกเลิกเนื้อหาที่เหลือทั้งหมด แล้วทำเป็นบทความเฉพาะของซ่งชิงหลวน!” หลิ่วหรูเยียนสับสนเล็กน้อย บทความเฉพาะของซ่งชิงหลวน? จะเขียนเนื้อหาอะไรดีล่ะ? ฟึบฟึบฟึบ.... หลี่หลงหลินหยิบปากกาขึ้นมาเขียนหัวข้อบางอย่างลงบนกระดาษแล้วส่งให้หลิ่วหรูเยียน: “เจ้าก็เขียนตามนี้”หลิ่วหรูเยียนก้มหน้าอ่านแล้วถึงกับตกใจตกตะลึง! บัณฑิตทรงคุณวุฒิซ่งชิงหลวน เป็นคนขายชาติ! ไร้ยางอาย! สิบเรื่องอื้อฉาวของอาจารย์ใหญ่สำนักศึกษา! เปิดเผยอาชญากรรมของซ่งชิงหลวน! “องค์รัชทายาท…”“ท่านให้ข้าแต่งเรื่องหลอกลวงและหมิ่นประมาทบัณฑิตซ่งหรือ?” ความไม่เชื่อฉายชัดบนใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียน นางมักจะคิดว่าหลี่
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
