LOGINShare
บทที่ 747
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 750
ยามนี้ ผืนน้ำแข็งของหนองน้ำอัสดงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกจาง ๆรอบข้างเงียบสงัดผิดปกติ เสียงน้ำตกกระทบโขดหินในหุบเขาใกล้ ๆ ดังชัดเจนฉินซูถามด้วยความสงสัยเต็มประดาว่า “พวกเรามาทำกระไรที่นี่?”ซ่างกวนอวิ๋นซีมิได้ตอบคำถาม ดวงตาทั้งสองกำลังมองไปรอบ ๆ มิได้หยุดนิ่งทันใดนั้นใต้ชั้นน้ำแข็งของหนองน้ำที่อยู่ไกลออกไปก็มีแสงสีแดงสดใสเจิดจ้าทะลุผ่านผิวน้ำแข็งพุ่งตรงสู่ท้องฟ้าจากนั้นก็พลันดับวูบลง เพียงครู่เดียว ก็สว่างขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหันหมอกบนผิวน้ำแข็งยิ่งดูงดงามและน่าพิศวงจากแสงกะพริบสีแดงฉินซูมองไปยังทิศทางที่แสงสีแดงปรากฏขึ้น ในทันทีก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมาจากใต้ชั้นน้ำแข็งนั้น!ขณะที่ฉินซูกำลังจะถามอีกครั้ง พื้นดินใต้เท้าก็พลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!ครืน ครืน!ผิวน้ำแข็งในทะเลสาบใกล้แสงสีแดงแตกออกตามแรงสั่น น้ำในทะเลสาบที่มืดมิดและลุ่มลึกปรากฏขึ้นตรงหน้าซ่างกวนอวิ๋นซีกล่าวเตือนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “เฝ้าทางเข้าให้ดี อย่าให้ผู้ใดเข้ามา! อีกอย่าง อย่าฆ่าคน อย่าให้เลือดตกยางออก จำไว้!”มิทันที่ฉินซูจะได้ถาม ซ่างกวนอวิ๋นซีก็กระโดดลงไปในผิวน้ำเย็นเยียบสิ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 749
ที่แท้คือจอมยุทธ์ครึ่งก้าวย่ำสวรรค์ชายสามคนที่อยู่ด้านหลังชายชราผู้นั้นคือจอมยุทธ์ขั้นต้นระดับปฐพีหนึ่งคน และขั้นปลายระดับซวนสองคนชายชราที่อยู่เบื้องหน้าคือผู้ที่เมื่อครู่ถูกเรียกว่า ผู้อาวุโสหวังเขามองสำรวจฉินซูและซ่างกวนอวิ๋นซีที่กำลังนั่งผิงไฟอยู่ สีหน้าพลันเคร่งขรึมขึ้นเพราะเขาได้สัมผัสถึงกลิ่นอายอันตรายบางอย่างจากร่างของฉินซูส่วนซ่างกวนอวิ๋นซีนั้นยิ่งมิต้องกล่าวถึง เพียงแค่เห็นก็ทำให้ใจเขาสั่นสะท้านแล้ว!เขารีบประสานมือ กล่าวอย่างนอบน้อมยิ่งว่า “ข้าน้อยคือหวังโม่ ผู้อาวุโสแห่งสำนักสุริยุปราคา บังเอิญผ่านมาพร้อมศิษย์ หากล่วงเกินประการใด ขอทั้งสองท่านโปรดให้อภัย”ฉินซูยิ้มบาง ๆ “มิเป็นไร หากพวกท่านหนาว ลงจากม้ามาผิงไฟด้วยกันก็ได้”“มิจำเป็น พวกข้าน้อยยังต้องรีบเดินทาง ขอตัวลาก่อน”ผู้อาวุโสหวังประสานมือแล้วนำคนจากไปเมื่อเดินไปไกลแล้ว ชายหนุ่มผู้หนึ่งก็อดถามมิได้ว่า “ผู้อาวุโสหวัง เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงสุภาพกับสองคนนั้นถึงเพียงนั้นหรือขอรับ?”“ใช่แล้วผู้อาวุโสหวัง ท่านเป็นถึงครึ่งก้าวย่ำสวรรค์ จำเป็นต้องสุภาพกับคนรุ่นหลังสองคนนั้นด้วยหรือ?”“ตามที่ข้าเห็น ทั้งสองคนน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 748
คืนนั้นฉินซูปีนขึ้นเตียงแล้วกำลังจะเป่าเทียนให้ดับเพื่อเข้านอนทว่าทันใดนั้นเอง ประตูห้องกลับถูกผลักเปิดออก!เขาเพ่งดูผาดหนึ่งก็เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจเต็มใบหน้าว่า “ซ่างกวนอวิ๋นซี ดึกดื่นป่านนี้มิหลับมินอน วิ่งมาที่ห้องข้าคิดจะทำสิ่งใด?”ขณะที่ถาม ในใจเขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมายายเฒ่าบ้าผู้นี้คงมิได้เปลี่ยวใจ เลยคิดจะ...หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาจะต่อต้าน หรือมิต่อต้านดีเล่า?“ไปกันได้แล้ว พวกเราจะออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเย็นชาของซ่างกวนอวิ๋นซีดับความฝันในใจของฉินซูโดยพลันฉินซูชะงักไปแล้วถามว่า “ดึกดื่นป่านนี้ จะออกเดินทางไปที่ใด?”ซ่างกวนอวิ๋นซีตอบสั้น ๆ ได้ใจความว่า “ดินแดนรกร้าง!”“ไปยามนี้รึ? ท่านมิได้บอกว่าจะออกเดินทางเช้าวันพรุ่งหรอกรึ?”“ดินแดนรกร้างห่างจากเมืองหลวงจินหลิงมาก พวกเรารีบไปจะได้รีบกลับ”และแล้วฉินซูจึงก็จำต้องติดตามซ่างกวนอวิ๋นซีออกไปด้วยประการฉะนี้แต่เมื่อมองไปยังนอกประตูที่ว่างเปล่า ฉินซูขมวดคิ้วถามว่า “ม้าเล่า?”ซ่างกวนอวิ๋นซีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา จากนั้นมือหยกก็จับที่ไหล่ของเขาจากนั้น...วูบ!!ร่างของทั้งสองพลันพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าดุจ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 747
“ดินแดนรกร้าง? สถานที่นั้นอยู่ที่ใดหรือ?” ฉินซูถามซักไซ้อย่างใจร้อน“ทางตะวันตก แต่สถานที่นั้นประหลาดยิ่งนัก หากเจ้าเข้าไปโดยมิคุ้นเคยกับเส้นทาง เกรงว่าจะต้องหลงทางแล้วตายอยู่ในนั้นก็เป็นได้”“ท่านพูดเกินจริงไปกระมัง? ข้ามิใช่คนหลงทิศหลงทาง จะหลงได้อย่างไร?”“เชื่อมิเชื่อก็แล้วแต่เจ้า ผู้อาวุโสสูงสุดมีวรยุทธ์แข็งแกร่งกว่าข้า ท่านยังเคยติดอยู่ในดินแดนรกร้างถึงครึ่งเดือนกว่าจะหาทางออกมาได้ เจ้ายังคิดว่าข้าพูดเกินจริงอีกหรือไม่?”“แข็งแกร่งกว่าท่าน ยังติดอยู่ครึ่งเดือนเชียวหรือ?” ฉินซูแทบมิเชื่อหูตนเองซ่างกวนอวิ๋นซีพยักหน้า “ถูกต้อง ข้าไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเจ้าเรื่องขุมทรัพย์ที่ปรมาจารย์สำนักเล็ก ๆ ฝังไว้หรอก”ฉินซูลูบคางพลางครุ่นคิดครู่ต่อมา เขากลอกตาไปมาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม แล้วกล่าวว่า “ซ่างกวนอวิ๋นซี หากวรยุทธ์ของข้าสามารถพัฒนาได้ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อท่านด้วย ใช่หรือไม่?”ซ่างกวนอวิ๋นซีขมวดคิ้ว กล่าวอย่างเย็นชาว่า “มีกระไรก็ว่ามาตามตรง อย่ามาอ้อมค้อม!”“หึ ๆ ข้ากำลังคิดว่า หรือให้ท่านพาข้าไปค้นหาขุมทรัพย์นี้ดี? บางทีภายในนั้นอาจมีวิชายุทธ์ที่เหมาะกับข้าก็ได้ หากข้าแข็งแกร่ง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 746
ซ่างกวนอวิ๋นซีมองฉินซูด้วยสีหน้ากังขา “เจ้าใจดีถึงเพียงนั้นเชียวรึ?”ฉินซูตอบโต้อย่างท่าทีเป็นเหตุเป็นผล “น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ข้าย่อมเข้าใจดีอยู่แล้ว!”ซ่างกวนอวิ๋นซีมองเขาล้ำลึก จากนั้นก็ตะโกนออกไปนอกประตูว่า “ใครก็ได้ นำแผนที่ฝั่งตะวันออกของเป่ยเยี่ยนมาให้บุตรแห่งนักปราชญ์!”ยังมิทันที่บ่าวรับใช้ข้างนอกจะตอบรับ ฉินซูก็กล่าวขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน “ข้าต้องการแผนที่เป่ยเยี่ยนทั้งหมด แผนที่เต็ม!”ด้วยกลัวว่าซ่างกวนอวิ๋นซีจะสงสัย เขาจึงอธิบายเพิ่มเติม“อ๋องเซียงหยางแห่งแคว้นฉีอาจจะยกทัพมารุกรานในภายหน้า เมื่อข้ารู้จักตำแหน่งที่ตั้งของเป่ยเยี่ยนของพวกท่านแล้ว บางทีอาจจะช่วยได้บ้าง”เมื่อนึกได้ว่าฉินซูสามารถยึดครองแคว้นหนานเยวี่ยได้อย่างง่ายดาย ซ่างกวนอวิ๋นซีก็มิได้ซักไซ้ต่อไป แต่กลับจดจำเอาไว้ขึ้นใจ!นางจึงพยักพเยิดให้บ่าวรับใช้ข้างนอกประตูอีกฝ่ายก็รับคำด้วยความเคารพ มินานก็นำแผนที่หนังวัวแผ่นใหญ่มาให้ฉินซูฉินซูเปิดดูผาดหนึ่งแล้วกล่าวกับบ่าวรับใช้ผู้นั้นว่า “เอาไปแขวนไว้ที่ห้องข้าเถิด”บ่าวรับใช้ชะงักไป มองซ่างกวนอวิ๋นซีเป็นเชิงสงสัยอีกฝ่ายพยักหน้าเล็กน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 745
ฉินซูยิ้มเล็กน้อยแต่มิได้พูดกระไร พูดกันตามตรง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของราชสำนักเป่ยเยี่ยน เขาย่อมขี้คร้านจะสอดมือไปยุ่งเกี่ยวเป็นธรรมดาหลังจากพูดคุยกันอีกครู่หนึ่งมู่หรงโม่ก็เอ่ยลาออกไปด้วยท่าทีหนักใจส่วนฉินซูก็กลับมายังหอดารารักษ์เขาตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอนพร้อมปิดประตูแน่น แล้วจึงนำหยกขาวที่ซื้อมาจากพ่อค้าแผงลอยออกมามองดูตัวอักษรจีนตัวย่อคุ้นตาที่สลักอยู่บนนั้น เขาก็อดมิได้ที่จะรู้สึกสะท้อนใจข้ามมิติมาที่นี่เพียงสามเดือน แต่บัดนี้กลับรู้สึกเหมือนผ่านไปชั่วชีวิตตัวอักษรหลายตัวบนหยกขาวนี้เลือนรางจากการกัดเซาะของกาลเวลาจนมองเห็นได้มิชัดเสียแล้วแต่ฉินซูก็ยังพอจะอ่านได้คร่าว ๆสิ่งที่บันทึกอยู่บนหยกขาวนี้ คือที่ตั้งของมรดกตกทอดของผู้ยิ่งใหญ่ท่านหนึ่งเพียงแต่ชื่อสถานที่ มีเพียงตัวอักษรคำว่า 'รกร้าง' เพียงสองคำเท่านั้น ส่วนที่เหลือถูกลมและทรายกัดเซาะจนยากจะแยกแยะและสิ่งที่ทำให้ฉินซูคาดมิถึงที่สุดก็คือ มุมล่างขวาของหยกขาวนี้ยังสลักรูปทรงคล้ายกุญแจไว้อีกด้วยเมื่อเห็นรูปทรงนี้ ฉินซูก็นึกถึงตอนที่อยู่ในแคว้นหนานเยวี่ย และได้รับแผนที่ขุมทรัพย์จากเจ้าสำนักอสนีบาตรูปทรงภา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 744
ฉินซูพูดอย่างจริงจัง "ตงอี๋ติดกับเป่ยเยี่ยนและต้าเหยียน พวกท่านกับแคว้นตงอี๋ถูกคั่นด้วยทิวเขาสูงชัน มิเหมาะแก่การเดินทัพกลับกันต้าเหยียนของเรา ติดกับตงอี๋บริเวณพื้นที่ราบ หากตงอี๋ต้องการจะรุกราน การยกทัพโจมตีต้าเหยียนของเราจะมิง่ายกว่าหรือ?อีกอย่างเมื่อหลายสิบปีก่อน หลังจากตงอี๋พ่ายแพ้ในสงคราม ก็ยกเมืองหลายเมืองให้ต้าเหยียนของเรา บัดนี้ท่านกลับบอกว่าพวกเขาจะยกทัพโจมตีเป่ยเยี่ยนของพวกท่าน ข้ามิเข้าใจเลยจริง ๆ""รายละเอียดแน่ชัดข้าเองก็มิค่อยแน่ใจนัก อย่างไรเสีย เสด็จพ่อก็ตรัสเช่นนี้กับข้าเมื่อวาน" มู่หรงโม่เองก็รู้สึกสงสัยในเรื่องนี้เป็นอันมากเช่นกันฉินซูเลิกคิ้วถามว่า "เป็นเพราะกังวลว่าทางตงอี๋จะยกทัพบุกเข้ามา เสด็จพ่อของท่านถึงให้มู่หรงฟู่พักอยู่ที่ต้าเหยียนมิต้องกลับมาหรือ?""ถูกต้อง เป็นเช่นนั้น"ฉินซูลูบคางพลางทำท่าครุ่นคิด จากนั้นก็มองมู่หรงโม่ด้วยแววตาเคลือบแคลง ท่าทางคล้ายอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็ลังเลเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น มู่หรงโม่อดถามมิได้ "สหายฉิน ท่านคิดกระไรออก อยากจะบอกกระไรหรือ?"ฉินซูถามกลับอย่างใจเย็น "สหายมู่หรง ท่านกับพวกน้องชายของท่าน ความสัมพันธ์เป็นอย่า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 743
มู่หรงโม่ลูบคาง แล้วกล่าวอีกครั้งว่า “ถ้าเช่นนั้นเราลองสมมติว่าอ๋องเซียงหยางยกทัพล้านนายตรงมาประชิดชายแดนต้าเหยียนของท่าน ต้าเหยียนของท่านจะต้านทานศัตรูเช่นไร?”“กองทัพนับล้านเดินทางไกล เสบียงย่อมตามมามิทัน เพียงส่งกองทหารชั้นยอดอ้อมไปตัดเส้นทางส่งเสบียงอาหาร ก็มิต้องกังวลว่าพวกเขาจะมิยอมถอยทัพแล้ว”มู่หรงโม่จึงกระจ่างแจ้งในทันที เขาอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “คาดมิถึงว่าสหายฉินจะมีความรู้ทางการทหารล้ำลึกถึงเพียงนี้ สมกับเป็นอัจฉริยะโดยแท้!”ฉินซูโบกมือเบา ๆ กล่าวว่า “สหายมู่หรงกล่าวเกินไปแล้ว เรื่องในสนามรบนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา คำพูดของข้าเมื่อครู่เป็นเพียงการวางแผนรบบนกระดาษเท่านั้น”มู่หรงโม่ยิ้ม “สหายฉินถ่อมตนแล้ว ท่านเพียงนำทหารชั้นยอดหมื่นนายก็ยึดครองหนานเยวี่ยได้สำเร็จ ผลงานระดับนี้แม้แต่แม่ทัพผู้เลื่องชื่อบางคนยังต้องถอนหายใจยอมแพ้ มิทราบว่าสหายฉินจะกรุณาเล่ากระบวนการให้ข้าน้อยฟังอย่างละเอียดได้หรือไม่?”ฉินซูก็มิได้ปิดบัง และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังจนหมดเปลือกหลังจากฟังคำบอกเล่าของฉินซูแล้ว มู่หรงโม่ก็กล่าวด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจว่า “วางแผนช่วยชีวิตแ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 742
ฉินซูอธิบายว่า “เมื่อครู่ คุณชายน้อยแห่งจวนเสนาบดีกรมอาญาผู้นั้นเห็นท่านแล้วตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง มองไปทั่วเมืองหลวงจินหลิง คงมีเพียงองค์รัชทายาทเท่านั้นที่สามารถทำให้เขาเป็นเช่นนั้นได้กระมัง”“องค์ชายคนอื่นก็ทำให้เขาตกใจได้เช่นกัน เหตุใดท่านมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าข้าเป็นองค์รัชทายาทแล้วเล่า?” มู่หรงโม่สงสัยหนัก“บางทีฐานะของเราอาจจะเหมือนกัน เมื่อเห็นท่าน จึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ท่านฉิน ที่นี่มิเหมาะแก่การสนทนา มิสู้หาโรงสุราดื่มสักสองจอกดีหรือไม่?”“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยก็มิขัด เชิญ!”“เชิญ!”มู่หรงโม่นำฉินซูมายังโรงสุราชื่อว่าโรงเซียนสุราในเวลานั้น แขกในโรงสุราต่างก็ถูกเชิญออกไปหมดแล้ว ภายในโรงสุราอันกว้างขวาง มีเพียงเถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์มิกี่คนทันทีที่มู่หรงโม่เข้ามา เถ้าแก่ก็นำเสี่ยวเอ้อร์คารวะด้วยความหวาดกลัวมู่หรงโม่โบกมือ “มิต้องมากพิธี ลุกขึ้นได้แล้ว นำอาหารและสุราที่ดีที่สุดมาที ข้าจะร่ำสุรากับบุตรแห่งนักปราชญ์แห่งหอดารารักษ์!”เมื่อได้ยินดังนั้น เถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์เหล่านั้นก็มองฉินซูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพยำเกร
