เลิกทำเหมือนรำคาญ

แกร๊ก~

"...พี่องศา!" ฉันเอ่ยชื่อคนตรงหน้าพร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปกอดเขาไว้แน่น

"เกิดอะไรขึ้น...ของขวัญ" สัมผัสได้ว่ามือหนาพยายามจะดันตัวฉันออกห่าง แต่เป็นฉันเองที่ยังกอดเขาไว้แน่น ปล่อยเสียงสะอื้นให้ดังออกมาพร้อมน้ำตา

"นะ หนูฝันร้าย" ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาเงยขึ้นมองสบตากับคนที่กำลังมองหน้าฉันอย่างงุนงง

คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน กลิ่นแอลกอฮอล์ส่งผ่านในยามที่คนตัวโตถอนลมหายใจออกมา

"ทำไมถึงไม่ยอมมาสักที หนูรอพี่ตั้งนาน"

"พี่บอกว่าถ้าได้กลับ นั่นก็แปลว่าอาจจะกลับหรือไม่กลับก็ได้"

"หนูผิดเองที่เป็นฝ่ายรอใช่ไหม" ฉันตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ ความกลัวยังคงประเดประดังเข้ามาในความรู้สึก ฝันร้ายยังฉายซ้ำอยู่ในหัว เกือบนาทีที่เขาเลือกที่จะมองหน้าฉัน สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วยอมดึงมือฉันกลับเข้าไปในห้องตามเดิม

"พี่เอารถมาส่ง"

"ทำไมถึงไปนาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ"

"...ดื่มต่อกับเพื่อนนิดหน่อย" น้ำตาเม็ดโตหยดลงเมื่อพี่องศาจบประโยค ในมือของเขามีเพียงรีโมทรถยนต์ของฉัน ไม่มีข้าวเหมือนที่เขาบอกว่าจะซื้อมาให้เหมือนที่บอกในตอนแรก บางทีเขาอาจจะลืมเรื่องที่คุยกับฉัน ตั้งแต่ตอนที่ก้าวออกไปจากห้องนี้แล้วด้วยซ้ำไป

"ทำไมตัวสั่นขนาดนี้ แค่ฝันร้ายน่ะเหรอ"

"มันน่ากลัวมาก"

"อย่าคิดมากขนาดนั้นสิของขวัญ ความฝันมันเป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนที่เราหลับ ไม่ใช่เรื่องจริง"

"แต่ทุกอย่างมันเหมือนจริงมาก หนูกลัวมาก หนูเกือบไม่ได้กลับมาเลยนะ" เสียงสะอื้นหลุดออกมาพร้อมคำพูดที่แฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว ฉันไม่เคยลืมว่าช่วงเวลาให้หลังฉันฝันร้ายมาโดยตลอด

ฝันทำนองนี้ซ้ำๆ ฝันว่าเจอคนแปลกหน้า คนเหล่านั้นพยายามจะพาฉันไปที่ไหนสักที่ พยายามหยิบยื่นสิ่งของให้ น่าแปลกที่ทุกครั้งที่ฉันฝันร้าย คนเดียวที่ปรากฏตัวในฝันกลับเป็นข้าวสวย พี่สาวที่จากโลกนี้ไปแล้ว เป็นเขาที่คอยไปอยู่เป็นเพื่อน เป็นคนเข้ามาขับไล่คนแปลกหน้าที่พยายามเข้ามาวุ่นวายกับฉัน

มันเป็นเรื่องแปลกที่ฉันไม่สามารถหาคำตอบได้เลยว่าเพราะอะไรฉันถึงต้องฝันแบบนี้ซ้ำๆ

"โบราณบอกว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี" น้ำเสียงที่เหนื่อยมากพยายามปลอบฉัน หากเทียบกับความน่ากลัวที่ฉันเพิ่งเผชิญมามันไม่สามารถลบล้างกันได้เลย

"คืนนี้พี่อยู่ที่นี่ได้ไหมคะ"

"ผู้หญิงกับผู้ชายไม่เหมาะที่จะอยู่ด้วยกัน"

"แต่เราเป็นคู่หมั้นกันนะคะ หนูกลัว หนูไม่ถือ อยู่เป็นเพื่อนหนูหน่อยได้ไหม หนูขอร้อง" ฉันคว้ามือของพี่องศามาจับเอาไว้แน่น เผลอออกแรงบีบเพราะความกลัวกลับมาทำงานอีกครั้ง เพียงแค่คิดว่า เขาจะไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันเด็ดขาด เขาจะปฏิเสธและทำทุกทางเพื่อให้ได้กลับไป

"หนูขอร้อง และสัญญาว่าต่อจากนี้หนูจะไม่งี่เง่า จะไม่เรียกร้องอะไรจากพี่เด็ดขาด จะไม่ทำตัวน่ารำคาญให้พี่ต้องลำบากใจอีกเลย"

"...อืม" เสียงตอบรับดังขึ้นอย่างแผ่วเบา พี่องศาอาจจะไม่ได้เต็มใจ กลับกันฉันกลับรู้สึกอุ่นใจมาก สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและปลอดภัย น่าแปลกที่ฉันมั่นใจว่าถ้าพี่องศาอยู่ตรงนี้ฉันจะไม่ฝันร้ายซ้ำ ตอนนี้แค่เขาคนเดียวที่ฉันต้องการ

ความหวาดกลัวที่เกาะกุมอยู่ในใจทำให้ฉันนั่งมองประตูห้องน้ำตลอดเวลา นับนาทีและแทบนับวินาทีรอด้วยซ้ำ จนกระทั่งประตูห้องน้ำถูกเปิดและร่างสูงโปร่งก้าวขาออกมา

พี่องศาชะงักไปเมื่อถูกฉันจ้องมอง ร่างสูงก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพพันผ้าขนหนูผืนเดียวรอบเอวสอบพอหมิ่นเหม่

"ทำไมถึงยังไม่นอน"

"หนูรอพี่"

"พี่จะออกไปนอนที่โซฟา"

"นอนที่เตียงไม่ได้เหรอคะ"

"พี่เป็นผู้ชาย"

"หนูอยู่คนเดียวไม่ได้" เสียงสะอื้นพานให้คนตัวโตถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เขาเหมือนคนที่กำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่ในหัว บางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากอยู่ที่นี่เลยสักวินาที

"อยากให้อยู่ก็ยอมอยู่ให้แล้ว ไหนบอกจะไม่เรียกร้องไง" ฉันกัดปากตัวเองอย่างแรง มองร่างสูงที่ก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัวตาละห้อย

เพราะอะไรคู่หมั่นหนุ่มถึงไม่ใยดีเธอขนาดนี้ ทำไมไม่ใจดีและทำเหมือนรักกันออกมาบ้างเลย!

[ END ]

-องศา-

ผมจัดการตัวเองในห้องแต่งตัวโทนสีชมพูของคนที่อยู่ในสถานะคู่หมั้น กวาดสายตามองเครื่องสำอางที่วางอยู่ตรงหน้า ไม่รู้เลยว่าอันไหนคือครีมบำรุงผิวหน้า สุดท้ายทำได้เพียงบีบครีมบำรุงผิวกายใส่ฝ่ามือก่อนจะลูบไล้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง

กลิ่นหอมของโลชั่นบำรุงผิว เป็นสัญญาณที่ทำให้รู้ตลอดเวลาว่ารอบตัวผมตอนนี้มีสตรีเพศ ยิ่งมองเห็นเสื้อผ้าและเครื่องแต่งตัวของคู่หมั้นสาว มันยิ่งย้ำชัดว่าบางสิ่งบางอย่างที่ผมอยากทำ มันไม่ใช่เวลาที่ผมควรทำ

ผมไม่มีสิทธิ์ชัดเจนต่อความรู้สึกของตัวเองถ้ายังมีของขวัญอยู่ในชีวิต!

ผมก้าวขาออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยการสวมใส่กางเกงยีนส์ขายาวตัวเดิมเพียงตัวเดียว ตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นร่างบอบบางยืนชืดขอบเคาน์เตอร์ในห้องครัว ในมือมีแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

ของขวัญยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดก่อนจะรินจากขวดใหม่ สีหน้าเครียดและหลุดความหวาดกลัวออกมาค่อนข้างชัดเจน

"นี่มันจะตีสี่แล้วนะ ทำไมถึงยังไม่นอน"

"...หนูไม่กล้านอน"

"ของขวัญ!"

"ถ้าเช้าแล้วพี่กลับเลยก็ได้นะคะ เช้าเมื่อไหร่หนูจะนอนเอง" ขอบตาที่แดงก่ำ ตากลมที่มีน้ำใสๆ หล่อเลี้ยงอยู่ในนั้นบ่งบอกว่าคนตัวเล็กร้องไห้

แค่ฝันบ้าบอที่พอฝันเสร็จก็ต้องตื่น ทำไมของขวัญถึงต้องกลัวขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าแค่เรียกร้องความสนใจ!

"พรุ่งนี้ไม่มีเรียน?"

"หนูเคลียร์ได้"

"ต้องการอะไรกันแน่บอกมาเลย"

"เลิกทำเหมือนรำคาญหนูสักทีได้ไหม หนูจำไม่ได้เลยว่าก่อนที่หนูจะเกิดอุบัติเหตุ เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเรามันเป็นยังไง เรารักกันแบบไหน พี่เย็นชากับหนูแบบนี้ตลอดเลยเหรอ ถ้าใช่...แล้วทำไมพี่ถึงไม่ขอให้เราเลิกกัน พี่จะได้ไปทำในสิ่งที่พี่อยากทำ สิ่งที่ไม่ต้องฝืนความรู้สึกเหมือนอย่างตอนนี้นี่ไง"

"ต้องทำแบบไหนถึงจะพอใจ" ร่างบางถูกกระชากเข้ามาหาตัวอย่างแรงจนแก้วในมือของขวัญร่วงลงสู่พื้น แต่มันกลับเรียกความสนใจไปจากผมและเธอไม่ได้เลย

"พี่บอกหนูได้ไหมล่ะว่าตอนนี้พี่รู้สึกยังไงกันแน่ พี่ไม่รักขวัญเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม ทำไมท่าทีของพี่มันถึงไม่เหมือนคนที่รักกันเลย"

"สักวันเธอจะเข้าใจเองว่าอะไรเป็นอะไร" ผมละมือออกจากตัวของขวัญ เดินออกมาจากตรงนั้นปล่อยให้เธอยืนอยู่กับความคิดและความรู้สึกของตัวเอง

--------