ตอนที่ 2 เด็กหรือป้า

“อ๊ะ” ร่างเล็กร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็ช้อนร่างเธอขึ้นก่อนจะวางลงที่ตัวถังน้ำมันโดยที่เจ้าของการกระทำยังคงนั่งคร่อมรถอยู่อย่างเดิมสร้างความงงงวยให้กับหญิงสาวไม่น้อย

“นั่งนี่แหละ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้า ทำให้ใบหน้าหวานสะบัดมองเจ้าของการกระทำอย่างไม่พอใจ

“นายจะบ้าเหรออายคนตาย แล้วดูตัวฉันเล็กมากมั้ง” เห็นเธอแบบนี้เธอสูงตั้งร้อยหกสิบห้าเลยนะแต่เจ้าของรถคันนี้ต่างหากที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้ง

“หึ~ ก็ไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่นินอกจาก…” ใบหน้าคมกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจเมื่อเมธาวีเผลอตำหนิเขาอย่างเป็นธรรมชาติพร้อมกับพูดจากำกวมกลั่นแกล้งหญิงสาวเล่น

“ยิ้มอะไรของนาย” คนตัวเล็กเผลอต่อว่าเด็กหนุ่มอย่างขุ่นเคืองเมื่อเห็นเด็กหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากหนาแล้วยกมือขึ้นกอดอกเมื่อเห็นสายตาของเจ้าของรถที่จ้องมองบริเวณหน้าอกของเธอ

“ผมชอบนะเวลาพี่พูดแบบนี้ดูเป็นธรรมชาติดี”

“นายแกล้งฉันทำไมฮะ! เอ่อ…พี่ขอโทษพี่ลืมตัวไปหน่อย”

“พูดแบบนี้ดีแล้วเป็นธรรมชาติดี” เด็กหนุ่มบอกหญิงสาวตรงหน้าตามความจริงไม่ได้รู้สึกโกรธหญิงสาวตรงหน้าสักนิด

“ได้ที่ไหนเกิดมีใครรู้ฉันโดนไล่ออกแน่” เมธาวีบ่นงุบงิบแต่คนหูดีก็ดันได้ยินมัน

“ไม่มีใครรู้หรอก สัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

“เอ่อๆๆ จะอะไรก็ช่างเถอะเอาแขนออกหน่อยฉันจะลง”

“บอกว่านั่งนี่แหละดูชุดสิ”

“มันต่างจากนั่งข้างหลังตรงไหนกันมิทราบ”

“ต่างสิเพราะถ้าผมออกตัวเมื่อไหร่รับรองพี่ตกแน่ แต่ถ้านั่งตรงนี้ไม่ตกแน่นอน”

“เฮ้อ~ ไปเถอะ” สุดท้ายเมธาวีก็ยอมเด็กหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะต่อล้อต่อเถียงไปก็เสียเวลาเปล่าเพราะดูท่าแล้วลูกศิษย์คนนี้จะเอาแต่ใจไม่น้อย

บรื้น~

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มทั่วอาคารลานจอดรถของคอนโดมิเนียมหรู

“ว้าย~” ทันทีที่รถกระชากตัวออกร่างเล็กบนถังน้ำมันก็ถึงกับเสียหลักผวาเข้ากอดเจ้าของร่างกำยำตามสไตล์เด็กหนุ่มอายุสิบแปด

“กอดแน่นกว่านี้ก็ได้นะผมไม่ว่าหรอก”

“ชิ” ใบหน้าหวานสะบัดหน้าหนีเด็กหนุ่มด้วยความหงุดหงิด

ใช้เวลาเพียงไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงร้านตามสั่งใกล้ๆ โรงเรียนที่เด็กหนุ่มเรียนอยู่ ดวงตากลมปรายตามองเด็กหนุ่มด้วยความแปลกใจเด็กหนุ่มฐานะระดับนี้ไม่คิดว่าจะทานร้านแบบนี้เป็นกับเขาด้วย

“มองอะไร”

“เปล่า”

“เห็นอยู่ว่ามอง”

“เออๆๆ มองแล้วจะทำไม”

“ดื้อใช้ได้เลยนะพี่เนี่ย” เด็กหนุ่มมองหญิงสาวรุ่นพี่อย่างนึกหมั่นเขี้ยวยิ่งเห็นท่าทีขัดอกขัดใจก็ยิ่งอยากแกล้ง

“ไอ้เด็กแก่แดด”

“ด่าอีกทีผมจับทำเมียนะ”

“ไอ้!” ร่างเล็กถึงกับกลืนคำด่าลงคอแทบไม่ทันเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของอีกคน

“ด่าสิ” ฟีนิกซ์บอกอย่างท้าทาย

“จะกินไหมข้าวอะ”

“อ้าวฟินทำไมวันนี้มาคนเดียวละ” เจ้าของร้านเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มด้วยความสนิทสนม

“คนเดียวที่ไหนวันนี้มีสาวมาด้วย”

“อ้าวเหรอไหนละ”

“นู้นไงคนสวยๆ อะครับ”

“สวยจริงแล้ววันนี้เอาอะไรละ”

“ข้าวผัดหมูครับ”

“เมย์เอาอะไร”

“เดี๋ยวเถอะ ผัดกะเพราไก่ค่ะ” เมธาวีถลึงตาใส่เด็กหนุ่มอย่างอดไม่ได้ก่อนจะหันไปบอกเมนูกับเจ้าของร้านพร้อมกับยกยิ้มส่งให้เจ้าของร้าน

“รอแป๊บนะลูก”

“ค่ะ”

“อ้าวฟินมึงมากับใครวะสวยเชี่ยว” สายฟ้าที่บังเอิญมาทานข้าวเอ่ยทักเพื่อนสนิท

“เสือกอ่ะ”

“อ้าวไอ้นี่ เด็กมึงเหรอ”

“เปล่า” แต่ก็อยากให้เป็นอยู่ฟีนิกซ์ต่อประโยคหลังในใจ

“ก็ว่าจะเด็กฟินได้ไงป้าก็ว่าไปอย่าง” หนูดีว่าด้วยความไม่ชอบใจ

“หนูดีแรงไปป่ะ” ฟีนิกซ์ปรามเพื่อนพร้อมกับแอบชำเลืองมองคนที่เขาพามาด้วยเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเสียความรู้สึกกับคำพูดของหนูดี

“แหมมแค่หยอกเล่น” หนูดีบอกอย่างไม่สะทกสะท้านแต่ก็ยังมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร

“นั่งด้วยกันสิคะ” เมธาวีบอกอย่างเป็นมิตรไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเด็กๆ

“ไปนั่งข้างไอ้ฟินนู้น”

“ชิ รู้ย่ะใครจะอยากนั่งข้างนายคู่หมั้นฉันหล่อกระชากมดลูกขนาดนี้ไม่มีตาไว้มองใครแล้วย่ะ” หนูดีลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไร้ความเอียงอายเพราะนั้นคือสิ่งที่พ่อแม่ของทั้งคู่ได้ตกลงกันไว้แล้ว

“อาหารมาแล้วเด็กๆ แล้วสองคนจะรับอะไรดีลูก”

“กินพริกเยอะขนาดนั้นจะไม่เป็นไรเหรอ” ฟีนิกซ์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะอีกคนตักพริกน้ำปลาใส่จานของตัวเองเยอะมากจนน่ากลัว

“ไม่นะยิ่งเวลาเครียดๆ ฉะ เอ่อ…พี่ยิ่งชอบกินอะไรเผ็ดๆ เลย”

“อืม”

“ลองชิมไหม” เจ้าของจานผัดกะเพราตักพร้อมจ่อไปที่ริมฝีปากหนาก่อนที่เจ้าของริมฝีปากหนาจะกินข้าวในช้อนอย่างไม่อิดออด

“แต่ฟินเขาไม่ทานเผ็ดหรอกนะแค่เม็ดเดียวก็แทบไม่ไหวแล้ว แล้วดูเธอทำสิ” หนูดีบอกรุ่นพี่สาวก่อนจะยื่นน้ำให้ฟีนิกซ์

“โทษทีพี่ไม่รู้” เมธาวีบอกเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด

“ผมเองก็ลืมตัว” ฟีนิกซ์บอกอีกคนเพื่อให้เธอไม่ต้องคิดมาก

“หนูดีเก็บอาการหน่อยเถอะฉันละเบื่อเธอจริงๆ” สายฟ้าที่เห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของหนูดีอดว่าให้เจ้าของการกระทำไม่ได้

“แกเพื่อนใครกันแน่ฮะ” หนูดีว่าให้สายฟ้าอย่างหงุดหงิด

“นี่ก็กินลงเนอะ” หนูดีที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบโต้อะไรแถมยังทานเขาต่อหน้าตาเฉยก็อดกระแหนะกระแหนอีกฝ่ายไม่ได้

“เฮ้อ~ น้องคงเป็นลูกผู้ดีมีตังสินะอยากได้อะไรก็มีคนจัดหาให้ มีเงินมีทองเหลือกินเหลือใช้ถึงสั่งข้าวมานั่งพ่นน้ำลายว่าคนอื่นอยู่ได้ จริงๆ พี่ก็ไม่อยากอาหารตั้งแต่น้องเริ่มทำตัวไม่น่ารักแล้วแหละค่ะแต่อาหารนี่พี่สั่งมาแล้วพี่ก็จำต้องกินให้หมดเพราะข้าวทุกเม็ดนี่ พี่ต้องหาเงินซื้อมันมาเอง ยังไงพี่ขอทานต่อนะคะ”

“หึ~” ฟีนิกซ์ถึกกับหัวเราะหึในลำคอด้วยความชอบใจที่เห็นเมธาวีตอบโต้หนูดีไปอย่างนั้นส่วนหนูดีที่ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ได้แต่นั่งฟึดฟัดอยู่อย่างนั้น