ตอนที่สอง ช่างน่ากินนัก2 (์NC)

ตอนที่สอง

ช่างน่ากินนัก

อนุสาวของบิดานางนี้ช่างเป็นของดีที่หาได้ยากนัก ดูสิ อกอวบอิ่มเด้งไหวขนาดใหญ่ล้นมือเกินหน้าเกินตานัก

แล้วยังเอวเล็กที่น่าโอบกอดกับใบหน้าที่อ่อนหวานน่ารัก

สำคัญที่สุดคือเนินโหนกที่นูนเด่น อยากเห็นเหลือเกินว่าร่องของนางจะน่าพิศวาสเพียงใด

ท่าทางของอนุสาวผู้อ่อนเยาว์ของบิดาที่แววตาล่องลอย ปากสั่นบวมอย่างน่ารังแกนักพาให้ฉู่จิ้นไห่ไม่อาจยับยั้งชั่งใจได้อีกต่อไป

จะให้เขาหยุดตอนนี้จะทันได้อย่างไร

เนื้อเข้าปากเสือแล้วย่อมไม่อาจคายออก

อนุของท่านพ่อแล้วอย่างไร? ท่านพ่อไม่อยู่แล้ว สมบัติทุกชิ้นย่อมตกเป็นของเขา รวมทั้ง...นาง

“ไม่ต้องกลัว ลู่ไป๋อิง ข้าจะทะนุถนอมเจ้า” ถ้อยคำปลอบโยนที่ฟังไม่ค่อยเข้าใจออกมาพร้อมการคลึงเคล้นบีบขยำสองเต้ากลมกลึงที่ช่างน่าฟัดหนักขึ้น

ดูสิ เม็ดบัวสีชมพูของนางช่างตั้งเด่นล่อตานัก

ไม่รอให้หญิงสาวได้ทักท้วงอีก สองมือใหญ่ตรงเข้าบดบี้จุกกลางเต้าทรวงอิ่มพลางวนเขี่ยสลับกับการฟอนเฟ้นบีบเคล้นจนสองก้อนเนื้อบิดเบี้ยวไปตามแรง

ฉู่จิ้นไห่ลดใบหน้าลง สองมือจับเต้าทรวงทั้งสองข้างให้แนบชิดกันแล้วส่งริมฝีปากอุ่นปัดผ่านเม็ดบัวที่แข็งชันพลางแลบลิ้นตวัดเลียสลับไปมาเรียกความซ่านเสียวจนกายบางสั่นสะท้าน

“อื้อ...”

ลู่ไป๋อิงเผลอส่งเสียงครางด้วยท่วงท่ายืนแอ่นอกยกเอวเสียววูบวาบจากปากและลิ้นของคุณชายใหญ่สกุลฉู่จนทั้งกายร้อนผ่าว

เมื่อหญิงสาวเด้งซาลาเปาคู่งามให้เขาได้ดูดกลืนอย่างถนัด ฉู่จิ้นไห่จึงตอบรับด้วยการห่อปากดูดดุนและดันลิ้นขบเม้มกัดกลืนกินราวหิวกระหาย

อืม...เต้าหู้สองก้อนของอนุนางนี้ช่างใหญ่ล้นนุ่มฟูนัก กินอย่างไรก็เอร็ดอร่อยยิ่ง

เนินอกขาวสล้างโดนความเย็นวูบจึงตั้งชี้ชันครั้นถูกความอบอุ่นเข้ารุมเร้าจึงโหยหางอตัวเด้งร่างส่งเนินอวบอิ่มให้พุ่งขึ้นสู่โพรงปากอุ่นให้ได้ดูดกินราวเป็นเด็กน้อย

ปากของฉู่จิ้นไห่ยังกลืนกินอย่างเพลิดเพลินส่วนมือทั้งสองข้างที่ยังว่างฉวยโอกาสไล่เลื้อยลงไปยังกลางหว่างขาเพื่อสัมผัสความโหนกนูนอันน่าค้นหา

ครั้นลากผ่านขนอันอ่อนนุ่มจนถึงร่องบุปผาซึ่งเริ่มคายน้ำหวานออกมาบ้างแล้วจึงอดสอดนิ้วเข้าไปทักทายไม่ได้

“อื้อ...”

เสียงครางแผ่วหลุดออกมาจากปากบางที่บัดนี้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระด้วยริมฝีปากอุ่นกำลังโจมตีความอิ่มล้นของซาลาเปาคู่ใหญ่

ฉู่จิ้นไห่ผู้ใช้มือสัมผัสร่องน้ำหวานแล้วย่อมไม่อาจรีรอเวลารีบโอบร่างบางไปยังเตียงแข็งพลางถอดเสื้อผ้าของตนเองออกโดยเร็ว

ลู่ไป๋อิงซึ่งถูกปล่อยตัวชั่วขณะรีบกระชับต้นขาเนียนเข้าหากันแล้วกระถดสะโพกหนีเป็นเชิงยังไม่ยินยอมแต่ทั้งลิ้นและนิ้วของฉู่จิ้นไห่กลับติดตามแนบชิดไม่ยอมปล่อย

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเอง” คราวนี้ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาพอจะสร้างความมั่นใจได้มากขึ้น หญิงสาวจึงปล่อยให้ลิ้นร้อนกดเน้นหนักและเพิ่มความเร็วระรัวเร่งจนดิ้นพล่านใบหน้าเหยเกส่งเสียงครางกระเส่า

“ซี้ดดดด...อ้า...”

อู้ว...คุณชายใหญ่คนนี้เล้าโลมเก่งนัก