Lahat ng Kabanata ng อนุของบิดาช่างน่ากินนัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

ตอนที่หนึ่ง อนุของบิดา หญิงสาวซึ่งขึ้นจากน้ำอย่างสดชื่นเพิ่งสังเกตเห็นร่างสูงและสายตาที่จ้องมองอยู่ จึงแสดงอาการตกใจหยุดชะงักการก้าวเดินแล้วรีบใช้สองมือกอบกุมปกปิดทรวงอวบใหญ่ของตนเองเอาไว้ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ“คุณชายใหญ่ อย่ามองเจ้าค่ะ” เสียงที่เอ่ยช่างสั่นพร่าบอกไม่ได้ว่าเป็นด้วยความเขินอายหรืออย่างอื่นฉู่จิ้นไห่มองมือเล็กที่ไม่อาจปกปิดสิ่งใดได้แต่ยังพยายามขยับเขยื้อนไปมาด้วยรอยยิ้มบาง“เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ? เป็นสาวใช้ของเรือนใดกันจึงลอบมาเล่นน้ำยามพลบค่ำเช่นนี้”ข้อสันนิษฐานของฉู่จิ้นไห่ย่อมมีความเป็นไปได้ เพียงแต่สาวใช้นางนี้ช่างเย้ายวนเกินไป“ข้าคืออนุลู่เจ้าค่ะ ‘ลู่ไป๋อิง’” เพียงได้ยินหญิงสาวแนะนำตัวว่าเป็นอนุในเรือน หัวใจที่ลิงโลดย่อมเหี่ยวเฉาลงทันทีด้วยหากเป็นเพียงสาวใช้ย่อมนำมาอุ่นเตียงโดยง่าย แต่หากเป็นอนุของชายอื่นคงหมดหนทางแล้ว“อนุลู่หรือ เจ้าเป็นอนุของเจ้ารองหรือเจ้าสาม”ไม่แปลกที่ฉู่จิ้นไห่จะคาดเดาไม่ถูกด้วยเขาเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวงเพื่อรับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวหลังจากไปประจำยังสาขาใหญ่ที่นั่นอยู่หลายปี อีกทั้งจวนสกุลฉู่ยังมีคุณชายรอง คุณชายสาม ซึ่งต่างแต่งภรรย

ตอนที่สอง ช่างน่ากินนัก คราวนี้มือเล็กพะวักพะวนไม่รู้ว่าควรปิดด้านบนหรือด้านล่างก่อนดีจึงสลับไปสลับมาอยู่อย่างนั้นฉู่จิ้นไห่ถูกภาพความขาวกระจ่างตรงหน้าพาให้เดินช้าๆอย่างล่องลอยเข้าไปใกล้ความอวบอิ่มที่เมื่อครู่เพียงแค่คิดว่าจะใหญ่เพียงใดกัน“คุณชายใหญ่อย่ามองเจ้าค่ะ”เสียงที่ร้องห้ามกับท่าทางเดี๋ยวปิดข้างบนเดี๋ยวขยับมาปิดด้านล่างแต่ไม่อาจปิดส่วนใดได้สักนิดช่างน่าขันนักแทนที่ชายหนุ่มจะละสายตาจึงยกยิ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม ทว่าดวงตายังคงฉายแววล้อเลียน“ข้ามิได้มองเห็นสิ่งใดเลย นอกจาก..."มือใหญ่อดไม่ได้ที่จะเอื้อมออกไปแตะสัมผัสความนุ่มฟูที่ลอยเด่น ครั้นบีบขยำจนสองก้อนเต้าเด้งสู้มือแล้วจึงคิดอยากสัมผัสมากขึ้นไปอีก“หนาวหรือ?”สายตาคมจับจ้องหญิงสาวที่ตัวสั่นเทายกปากอ้าๆหุบๆคล้ายจะเอ่ยห้ามแต่เมื่อเขาลูบไล้กอบกุมกลับเด้งแอ่นส่งก้อนเนื้ออวบอิ่มอย่างเชิญชวน“หนาวเจ้าค่ะ” เสียงที่ตอบทั้งสั่นพร่าทั้งซ่านกระเส่าพาให้ในใจของชายหนุ่มเผลอคิดหยาบโลนไม่ได้อยากได้ยินเสียงร้องครวญครางของนางเหลือเกิน “เช่นนั้นข้าจะช่วยให้อุ่นขึ้นดีหรือไม่” คำพูดย่อมไวกว่าความคิดแต่การกระทำกลับไวกว่าฉู่จิ้นไห่ก้าวเข

ตอนที่สาม เหตุใดเสียวมากเช่นนี้ลู่ไป๋อิงได้แต่ระบายความเสียวซ่านผ่านความคิดในใจและเสียงที่ร้องครางแผ่วเบาขณะฉู่จิ้นไห่ละเลงกลืนกินกลีบอวบอิ่มทั้งซ้ายทั้งขวาและร่องตรงกลางที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานอย่างตะกละตะกลามราวหิวโหยยิ่งเพียงเขาห่อปากดูดกลืนความหวานฉ่ำจนแก้มตอบ ร่างบางที่คล้ายจะขยับหนีกลับเชิดหน้าแอ่นสะโพกขยับสองกลีบนุ่มเข้าใส่ปากของเขาอย่างลืมอายอ้า...เหตุใดเสียวมากเช่นนี้ ร่างเล็กได้จังหวะใช้สองมือที่ขยำเตียงจนผ้าปูยับยู่ดันตัวเองให้ชะโงกมองกลางหว่างขาของตนเองด้วยความตื่นเต้นริมฝีปากที่ถูกปลดปล่อยขบเม้มเข้าหากัน ขณะเผลอเอื้อมมือขยุ้มกลุ่มผมที่ผลุบโผล่มุดอยู่กลางเรียวขาของนางอย่างตั้งอกตั้งใจด้วยกามารมณ์ที่ปลุกขึ้นจนเดือดพล่านเนินโหนกของนางช่างอวบอิ่มมิดชิดนัก ไม่น่าเชื่อว่าจะถูกท่านพ่อบุกทะลวงสอดใส่ไปแล้ว สองขาเรียวขาวถูกแยกออกกว้างยิ่งกว่าเดิมเพื่อรองรับการบดขยี้โจมตีของนิ้วและลิ้น ร่องสีหวานตอดรัดเป็นจังหวะคายน้ำหวานใสออกมาส่งกลิ่นคละคลุ้ง กลีบดอกไม้ทั้งสองข้างนี่ก็น่ามองนัก แล้วยังน้ำใสกลิ่นหอมนี่อีกเล่า อืม...อร่อยยิ่ง ฉู่จิ้นไห่ก้มลงส่งลิ้นสากปาดเลียโดยรอบสองร่องกล

ตอนที่สี่ครางอีกสิยามท่อนลำใหญ่ถูกถอดออกร่างบางย่อมรู้สึกวูบโหวงจนต้องยกสะโพกผวาตาม ครั้นความแข็งแกร่งกระแทกตอกโถมแรงอัดกลับเข้ามาจนเต็มแน่น สะโพกเล็กกลับถูกบดบี้จนแทบจมไปกับพื้นเตียง“อ้า...แน่นมาก ดียิ่ง ลู่ไป๋อิง เจ้าครางอีกสิ ครางดังดังให้ข้าได้ยินชัดชัด”ฉู่จิ้นไห่ถูกความเสียวซาบซ่านเร่งเร้าจนพลุกพล่าน สองมือจับเรียวขาขาวยกตั้งขึ้นชี้ฟ้าเปิดหนทางให้ขยับเอวลากสาวแท่งกายออกมาแล้วดันกลับเข้าไปอย่างแรงจนเสียงเนื้อกระทบกระแทกดังสนั่น“ซี้ดดด...อื้อออ...”เสียงหวานครางกระเส่าเคล้าคลอไปกับจังหวะกระแทกกระทั้นเร่งให้เอวหนาควงร่อนเป็นวงพาท่อนลำหมุนคว้านไปทั่วร่องดอกไม้ฉ่ำแล้วตอกอัดผลุบเข้าผลุบออกไม่หยุดการเคลื่อนไหวที่ทั้งงัดเสยทั้งซอยถี่ ไม่ว่าจะส่วนไหนของโพรงเนื้อนุ่มล้วนถูกถูไถเสียดสีลากครูดสัมผัสกระทุ้งจนความเสียวแล่นพล่านไม่ต่างจากระลอกคลื่นที่ซัดสาดพลิ้วไหวไม่มีผ่อนร่องสีหวานถูกเสียดสีต่อเนื่องจนร้อนฉ่า ใบหน้าเล็กที่แดงก่ำมีน้ำตาปริ่มอยู่ที่ปลายตาส่งเสียงกรีดร้องออกมาดังยาวก่อนจะสั่นกระตุกเกร็งค้างจิกเท้ากำมือพร้อมช่องทางรักที่ตอดรัว“ซี้ดดดดดดดดดดดด...”ฉู่จิ้นไห่ส่งหญิงสาวขึ้นไ

ตอนที่ห้า  สำเร็จแล้ว  แน่นอนว่านางคือ ‘ลู่ไป๋อิง’ อนุสาวคนสุดท้ายของเจ้าบ้านคนก่อนซึ่งมีอายุเพียง19ปีด้วยบิดายากจนไม่อาจชำระหนี้ที่ติดค้างจึงนำนางมามอบให้แก่นายท่านจวนสกุลฉู่ซึ่งมีวัยถึง50กว่าปีแล้ว เพียงคืนแรกสามีเฒ่าก็คึกคักร่วมรักกับนางถึงสองคราแม้ครั้งที่สองจะไม่สามารถหลั่งน้ำรักออกมาแต่ก็ทุ่มเทแรงกายไปไม่น้อยจนเหน็ดเหนื่อยหลังจากนั้นเขาก็ออกไปทำงานแล้วเกิดพลาดพลั้งตกม้าจนโดนเหยียบสิ้นชีวิตซึ่งไม่เกี่ยวกับนางสักนิด แต่ฉู่ฮูหยินกลับกล่าวหาว่าสาเหตุเป็นเพราะนางทันทีที่เสร็จพิธีศพของสามี ภรรยาเอกสกุลฉู่ก็จัดการกับเหล่าอนุอย่างโหดร้าย ทั้งขับไล่ออกจากจวนโดยไม่ให้สมบัติติดตัว กลั่นแกล้งด้วยการย้ายเรือนให้เล็กลง ลดจำนวนสาวใช้ รวมทั้งลดเบี้ยรายเดือนลู่ไป๋อิงซึ่งเพิ่งเข้ามาเป็นอนุและอ่อนเยาว์ที่สุดย่อมตกเป็นเป้าความไม่พอใจที่ฉู่ฮูหยินเก็บกักไว้นานแล้ว นางจึงโดนส่งมายังเรือนที่อยู่ไกลที่สุดทั้งยังไม่ให้เงินรายเดือนสักแดงนั่นยังไม่ร้ายเท่ากับการที่ฮูหยินผู้นั้นสั่งให้บ่าวชายหลา