บทส่งท้าย

บทส่งท้าย

พวกเขาล้วนหิวโหยยิ่งนักกินดุกินจุราวถูกปล่อยให้หิวมาเนิ่นนาน

“ให้ข้าพักบ้างเถิดเจ้าค่ะ”

หญิงสาวอ้อนวอนด้วยสภาพยับเยินที่โดนรุมกระหน่ำต่อเนื่องมาหลายคืน

“เจ้าอร่อยเพียงนี้ พวกเราจะทนหิวได้อย่างไร”

ด้วยคำสอนของนายหญิงที่ลู่เยว่เล่อจำไว้ในใจว่าห้ามปล่อยให้สามีหิวโหยเด็ดขาด

หญิงสาวจึงจำต้องทุ่มเทป้อนของหวานให้พวกเขาทั้งสองคนจนอิ่มหนำสุขสำราญกายใจ

และนั่นทำให้ไม่ว่าข้าวของเงินทองหรือสิ่งใดที่นางต้องการล้วนถูกมอบออกมาโดยไม่ต้องเอ่ยปากร้องขอ

หากพวกเขาแต่งภรรยาเอกเข้ามาจริงๆ ถึงตอนนั้นก็หอบเงินทองพวกนี้ไปใช้ชีวิตแสนสบายที่ข้างนอกได้แล้ว

ลู่เยว่เล่อคิดอย่างสบายใจด้วยพี่น้องสกุลหลี่ช่างใจกว้าง มือเติบ และเอาใจอนุสาวเพียงคนเดียวอย่างทุ่มเท

เสียงซ่านกระเส่าที่ดังออกมาจากเรือนของอนุลู่เกือบทุกค่ำคืนทำให้ซูเจินซึ่งลอบซื้อข่าวจากสาวใช้ถึงกับขว้างถ้วยน้ำชาแตกไปหลายใบด้วยความโมโห

            นางคงคิดไม่ถึงว่า ส