LOGINShare
ตอนที่4. ได้แต่ก้มหน้าลง
Last Updated:
2024-12-12 14:14:54สีหน้าชินอ๋องเย็นชาราวฉาบด้วยน้ำแข็ง และเอ่ยกับองครักษ์คนสนิทที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ว่า “ซือหมิง ส่งคนไปนำศพของนางมาเดี๋ยวนี้”
“ขอรับ” ซือหมิงน้อมคำนับรับคำสั่ง
พระชายาตู้รีบแย้งขึ้น “ศพของนางฝังไปแล้วเจ้าค่ะ”
“ฝังแล้วก็ขุดขึ้นมา” เสียงเฉียบขาดของชินอ๋องดังสวนขึ้นทันที
ซือหมิงคำนับอีกครั้งแล้วก้าวยาวๆ จากไป
พระชายาขมวดคิ้วเรียวงามนิดหนึ่งมองตามหลังองครักษ์ขวาซือหมิง แล้วหันกลับมาแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ชินอ๋อง “ท่านอ๋องโปรดอย่าได้ขุ่นเคืองใจไปเลยเจ้าค่ะ แม้จ้าวอี๋เหนียงจะรูปงามนัก ก็ใช่ว่าจะหาบุรุษรูปงามเช่นนี้ไม่ได้อีกเสียเมื่อไหร่ ไว้เป็นหน้าที่ของข้าน้อยเองเจ้าค่ะ...”
นางยังกล่าวไม่ทันจบ ชินอ๋องก็ขัดขึ้นว่า “ไม่ต้อง...เจ้าก็อยู่เป็นพระชายาของเจ้าไปดีๆ ไม่ต้องสรรหาบุรุษหรือสตรีมาให้ข้าอีก แล้วนี่เจ้าหมดธุระแล้วใช่หรือไม่ ถ้าใช่ก็กลับตำหนักไปเถอะ”
พระชายาลอบกำมือแน่นอย่างกรุ่นโกรธ แต่ไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้า ได้แต่หลุบตาลงพลางแย้มยิ้มรับคำ
“เจ้าค่ะ...ท่านอ๋องก็พักผ่อนให้มากนะเจ้าคะ”
แล้วลุกจากเก้าอี้ที่นั่งยอบกายคารวะพร้อมกับสาวใช้ที่ติดตามมา ก่อนจะพากันเดินจากไป
จางจงคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชินอ๋องผู้เป็นประมุขของจวน เหลือบมองศพของหญิงสาวที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ที่ทหารยกเข้ามาวางข้างๆ แล้วมีสีหน้าตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง
“ใช่นางจริงๆ ขอรับ นางคือชิวฮัว นางเป็นคนกล่าวหาว่าคุณชายมีสัมพันธ์เกินเลยกับชุนฮัว จนชุนฮัวต้องโทษถูกโบยจนตาย ส่วนคุณชายก็ถูกโบยยี่สิบไม้จนล้มป่วยหนักเช่นนี้ นาง...นางช่างร้ายกาจราวงูพิษที่เลี้ยงไม่เชื่อง” จางจงรำพึงรำพัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าชินอ๋องคงมีอะไรจะสั่งเขา “ท่านอ๋องจะให้คุณชายมาดูศพนางเท่านั้นหรือขอรับ?”
“อืม...เมื่อเช้ามืดทหารที่ตรวจตราความเรียบร้อยภายในจวนพบศพของนางอยู่ในพุ่มไม้ที่สวนข้างตำหนักใหญ่ และมีบ่าวจำได้ว่านางคือคนของจ้าวอี๋เหนียง ข้าจึงให้ตามจ้าวอี๋เหนียงมาเพื่อยืนยันตัวตนของนาง ไม่คิดเลยว่าจ้าวอี๋เหนียงจะถูกลงโทษจนบาดเจ็บหนักเช่นนี้” ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ ทว่าสีหน้าเย็นชา “ถ้าจ้าวอี๋เหนียงทำผิดจริง โทษตายก็คงยังไม่พอ”
พอยืนยันตัวตนเสร็จ ศพของชิวฮัวก็ถูกยกออกไป
“ท่านอ๋อง...ท่านอ๋อง...ได้โปรดช่วยชีวิตคุณชายของบ่าวด้วยเถิดขอรับ บ่าวเชื่อว่าคุณชายของบ่าวไม่ใช่คนเหลวไหลเช่นนั้น”
จางจงพร่ำขอความเมตตาพลาง โขกศีรษะกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลาง
“หยุด” ชินอ๋องสั่งห้ามเสียงเฉียบ
จางจงไม่กล้าขัดจึงนั่งคุกเข่าตัวตรงอย่างนิ่งงัน น้ำตาตก ที่หน้าผากของเขามีรอยแดงเพราะโขกกับพื้นแข็ง
“ข้าตัดสินใจช่วยชีวิตจ้าวอี๋เหนียงแน่นอน” เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ได้รับเมื่อห้าปีก่อน “แต่ถ้าเขาทำผิดจริง...โทษตายแม้ข้าจะละเว้นให้ แต่โทษเป็นยังคงต้องรับ”
จางจงได้แต่ก้มหน้าลง
“คารวะท่านอ๋อง” เสียงแหบห้าวเสียงหนึ่งดังขึ้นที่เบื้องหลังของจางจง เขาไม่กล้าเหลียวไปมองเพราะเกรงจะเสียมารยาทต่อหน้าชินอ๋อง “ข้าน้อยนำยาที่ท่านหมอสั่งมาจากวังหลวงแล้วขอรับ”
“นำไปให้ท่านหมอเดี๋ยวนี้เลย”
“ขอรับ” ต่อจากเสียงขานรับก็คือเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป
ชินอ๋องมองมาที่จางจง “เจ้าไปดูแลจ้าวอี๋เหนียงให้ดี หากไม่สามารถป้อนยาให้เขาได้อีก ก็จงมาบอกข้า ข้าจะไปป้อนยาให้เขาเอง ยานี้ต้องใส่ใจให้มากไว้เพราะเป็นยาล้ำค่าหายาก...เจ้าไปได้แล้ว”
“ขอรับ”
จางจงรับคำนอบน้อมพร้อมค้อมคำนับ ก่อนจะลุกเดินไปยังห้องข้าง...พอไปถึง เขาเห็นคุณชายยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สีหน้ายังคงซีดเซียว ลมหายใจรวยริน แต่สาวใช้ได้นำเสื้อผ้าเนื้อดีมาให้คุณชายผลัดเปลี่ยน และเตรียมน้ำอุ่นมาให้เช็ดตัว จางจงจึงจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก่คุณชาย
*
*
ที่ห้องหนังสือของตำหนักใหญ่ ซึ่งมีคนสี่คนชุมนุมกันอยู่ คนหนึ่งนั่ง อีกสามคนยืนตัวตรงด้วยกิริยาท่าทางสงบ...ชินอ๋องนั่งฟังองครักษ์ขวาซือหมิงรายงานพลางเคาะนิ้วเรียวยาวและแข็งแรงลงบนโต๊ะไม้เนื้อดีเบาๆ
“ข้าน้อยส่งศพของสาวใช้ทั้งสองไปให้หมอที่กรมอาญาชันสูตรแล้วขอรับ ผลปรากฏว่า...ชุนฮัวยังเป็นหญิงสาวพรหมจารีอยู่ แต่ชิวฮัวตั้งครรภ์ราวสามถึงสี่เดือนแล้วขอรับ” ซือหมิงหยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “เรื่องที่จ้าวอี๋เหนียงเล่นชู้กับชุนฮัวจึงไม่ใช่เรื่องจริง แต่พ่อของเด็กในครรภ์ของชิวฮัวนั้นเป็นใคร แล้วทำไมนางถึงได้ใส่ร้ายจ้าวอี๋เหนียงด้วยละขอรับ?”
“หรือว่าเป็นนางที่ถูกจ้าวอี๋เหนียงย่ำยีแล้วไม่เหลียวแลจนกลายเป็นความคับแค้นใจ จึงได้ใส่ร้ายจ้าวอี๋เหนียงเพื่อล้างแค้น” ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่แข็งแรงหน้าตาดุดันอีกคนในห้องสันนิษฐาน
“ท่านองครักษ์เฉินกล่าวเป็นงิ้วไปได้” ชายวัยสี่สิบท่าทางเหมือนบัณฑิตทรงภูมิรู้ส่ายหน้า
“ว่าได้หรือท่านพ่อบ้านเหลียง ความแค้นของสตรีดูถูกไม่ได้เชียวนา” องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยยังคงเชื่อมั่นต่อคำสันนิษฐานของตนเอง
“อาเฉิน เจ้าดูงิ้วมากเกินไปแล้วละมั้ง” ซือหมิงส่ายหน้าอย่างระอา
“พ่อบ้าน...เรื่องที่ให้ท่านตรวจสอบได้ความว่าอย่างไร?” ชินอ๋องถามขึ้นทำให้องครักษ์คนสนิททั้งสองต่างเงียบปาก
“เรียนท่านอ๋อง...ตั้งแต่วันสมรสของท่านอ๋อง พอรุ่งขึ้นท่านอ๋องไปพำนักที่ค่ายทหาร พระชายาตู้ก็ได้สั่งให้ชุนฮัวชิวฮัวสองสาวใช้ของจ้าวอี๋เหนียงมาอยู่ที่เรือนคนรับใช้ส่วนกลาง ทำงานชั้นต่ำทั่วไป ที่เรือนของจ้าวอี๋เหนียง จึงมีเพียงขันทีจางจงที่ติดตามมาแต่แคว้นเป่ยอยู่รับใช้เพียงผู้เดียวเท่านั้น ทรัพย์สินของมีค่าทั้งหลายของจ้าวอี๋เหนียงก็ถูกพระชายายึดเอาไปหมด ความเป็นอยู่ของอี๋เหนียงมิใคร่ดีนัก...เอ่อ...”
“ว่าไป” เสียงสั่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
“จ้าวอี๋เหนียงได้รับอาหารหยาบๆ เพียงวันละสองมื้อ หรือบางวันก็แค่มื้อเดียว จำนวนก็เพียงเล็กน้อยพอกันตายเท่านั้น”
ชินอ๋องมองพ่อบ้านเหลียงด้วยแววตาสงบเยือกเย็น...เรื่องราวเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาคำนวณได้แต่แรก และเป็นสิ่งที่เขาต้องการให้มันเกิดขึ้นเอง เขาต้องการจะทรมานองค์ชายแคว้นเป่ยให้มากที่สุด ต้องการจะเหยียบย่ำหยามหยันแคว้นเป่ย ต้องการจะแก้แค้นให้กับเสด็จพี่รองที่เสียชีวิตในสนามรบด้วยฝีมือของคนแคว้นเป่ย ภาพเสด็จพี่รองถูกลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนเสียบราวกับขนเม่นกลางสมรภูมิยังติดตาฝังแน่นในใจของเขาอยู่ ถ้าจ้าวชิงเฟิงไม่ใช่ทูตที่นำของบรรณาการมาและเป็นของบรรณาการชิ้นหนึ่งด้วย เขาคงสั่งตัดหัวจ้าวชิงเฟิงไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว
Latest chapter
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่89.ตอนพิเศษ 6.
“แม่นาง...เจ้าคงเข้าผิดห้อง” จ้าวชิงเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ไม่ผิด” นางตอบเสียงหวาน “หากห้องนี้คือห้องพักของท่านเจ้าบ้านหลี่” พลางทอดสายตาหวานหยาดเยิ้มให้แก่หลี่เฉิง จ้าวชิงเฟิงรู้สึกว่า...ตนคงพูดอะไรไม่ได้ เพราะคนที่นางมาหาไม่ใช่ตน “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?” นายท่านหลี่ถามเสียงเรียบๆ “มาทำความรู้จัก” นางตอบแล้วยิ้มหวาน “ข้าชื่อ...อินซวงซวง เป็นประมุขพรรคสุริยัน” “พรรคมาร” หลี่เฉิงเอ่ยขึ้น “นั่นเป็นชื่อที่พวกไร้มารยาทเรียกหา” นางกล่าวอย่างไม่พอใจ แล้วเปลี่ยนกลับมาอ่อนหวานว่า “ท่านเจ้าบ้านหลี่...ท่านน่าจะเชิญสหายของท่านผู้นี้ออกไปข้างนอกก่อน...พวกเราจะได้ทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง” หลี่เฉิงมิได้กล่าวอะไร...เขาต้องการจะดูปฏิกิริยาของจ้าวชิงเฟิงว่าจะจัดการกับเรื่องเช่นนี้อย่างไรบ้าง อินซวงซวงเหลือบตามองจ้าวชิงเฟิงที่สวมหน้ากากผ้าแพรสีดำนิดหนึ่ง ก่อนจะออกปากว่า “คุณชาย สมควรจะรีบออกไปข้างนอกก่อนนะ!” “อ๊ะ...ข้า...” จ้าวชิงเฟิงลุกจากเตียงที่นั่งอยู่ จะเดินออกไปจากห้อง...หมูเขาจะหาม อย่าเ
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่88.ตอนพิเศษ 5.
ประมุขเฉินห้าวกับอาหลีจูงมือกันมายืนต่อหน้านายท่านหลี่และคุณชายจ้าว “พวกเราปรับความเข้าใจกันแล้ว” ประมุขเฉินห้าวเอ่ย “ข้ากับอาหลีจะแต่งงานกัน แต่คงต้องรอให้งานชุมนุมชาวยุทธที่เขาไท้ซานเสร็จสิ้นเสียก่อน” จ้าวชิงเฟิงยิ้ม แต่ยังอดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ว่า “อาหลี เจ้าฝืนใจหรือเปล่า?” อาหลีส่ายหน้า ทีท่าเขินอายยิ่งนัก “ถ้าเจ้ามิได้ฝืนใจ เกอเกอก็ยินดีด้วย” จ้าวชิงเฟิงแย้มยิ้มทั้งปากทั้งตา ดึงตัวอาหลีมากอดเอาไว้ เดือดร้อนนายท่านหลี่ต้องรีบจับแยก... ที่สำนักวัดไท้ซาน...พรรคต่างๆในยุทธภพต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง ทั้งฝ่ายธรรมมะและฝ่ายอธรรม เพื่อคัดเลือกจ้าวยุทธภพที่สิบปีมีครั้งหนึ่งอย่างกระตือรือร้น พรรคฝ่ายธรรมมะประกอบด้วย... วัดไท้ซาน...ซึ่งได้ตำแหน่งผู้นำยุทธภพเมื่อสิบปีก่อน โดยฝีมือของเจ้าอาวาสต้าซือไร้ลักษณ์ ผู้มีหน้าตาใจดีมีเมตตา คิ้วเคราขาวโพลน แต่ดวงตากลับเปล่งประกายคมกล้าของยอดฝีมือชัดเจน ศิษย์ในวัดมีทั้งศิษย์ที่เป็นภิกษุและศิษย์ฆราวาส พรรคเทียนซาน...ซึ่งมาอย่างอวดโอ่ เพราะเจ้าสำนักเพิ่งสำเร็จวิชาเส
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่87.ตอนพิเศษ 4.
งานเลี้ยงดำเนินไปได้สักพัก...นายท่านหลี่ก็พาคุณชายจ้าวที่เริ่มเมานิดหน่อยกลับห้องพัก ส่วนละอ่อนอย่างอาหลีก็ถูกประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวไล่ให้กลับห้องไปนอนก่อน เพราะเขาตั้งใจจะดวลสุรากับหัวหน้าราชองครักษ์อ๋าวไคทั้งคืน แต่ดื่มกันไปได้พักใหญ่...ประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวก็เกิดนึกเป็นห่วงอาหลีขึ้นมา “ท่านอ๋าว...ข้าคงต้องขอตัวแค่นี้ก่อน” “อ้าว...ประมุขเฉิน ไหนท่านว่าจะดื่มกันยันฟ้าสว่างอย่างไรล่ะ” อ๋าวไคแย้ง “ข้าเป็นห่วงอาหลี เด็กน้อยคนนี้ปกติจะต้องให้ข้านั่งอยู่เป็นเพื่อนจึงจะนอนหลับ ป่านนี้จะนอนแล้วหรือยังก็ไม่รู้ ข้าจะไปดูเขาสักหน่อย” ประมุขเฉินตอบ “ถ้าเช่นนั้น...พวกเราก็พอแค่นี้แล้วกัน” อ๋าวไคเอ่ย “ข้าก็จะกลับห้องพัก...พวกเราไปทางเดียวกัน ไปกันเถิด” แล้วทั้งสองก็ลุกขึ้น เดินขึ้นชั้นบน ตรงไปยังห้องพักของอาหลีก่อน แต่พอเข้าใกล้...ทั้งสองก็มองหน้ากัน เพราะได้ยินเสียงผิดปกติ ประมุขเฉินห้าวจึงรีบกระแทกประตูห้องเปิดออกอย่างไม่รอช้า ภาพที่เห็น คือ...อาหลีถูกถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า นอนบิดกายอยู่บนเตียง ที่หน้
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่86.ตอนพิเศษ 3.
หลังจากดูงิ้ว...เฉินกุ่ยปาดน้ำตาลวกๆ ขณะเดินเคียงคู่มากับจางจง ไปตามถนนที่เงียบสงัดเพราะดึกมากแล้ว “ท่านเฉิน ท่านร้องไห้ทุกครั้งที่ดูงิ้วนะหรือ?” จางจงอดถามไม่ได้ เพราะเห็นแม่ทัพรักษาเมืองตัวโตนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขณะดูงิ้ว จนกระทั่งงิ้วแสดงจบ ออกมาจากโรงงิ้วแล้ว ก็ยังไม่หยุดร้องอีก เขาไม่ได้คิดเย้ยหยันหรอกนะว่า ผู้ชายที่ดูดุดันตัวโตราวตึกจะร้องไห้ไม่ได้ เพียงแต่แปลกใจว่า...ท่านแม่ทัพร่างใหญ่วัยฉกรรจ์จะมีมุมที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย! “ขะ ข้าสงสารนางเอกที่ถูกสามีทอดทิ้งหนะ” เฉินกุ่ยอ้อมแอ้ม “งิ้วก็คือเรื่องแต่งเท่านั้นนะท่านเฉิน” “ข้ารู้” เฉินกุ่ยพยักหน้า “แต่ก็ทำให้ข้าคิดถึงตัวเองด้วยนะอาจง” “ท่านคิดสิ่งใดหรือ?” จางจงถาม เฉินกุ่ยสูดลมหายใจเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ข้าชอบคนคนหนึ่งอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่า เขาจะชอบข้าบ้างหรือไม่?” “ท่านเป็นบุรุษที่พึ่งพาได้” จางจงกล่าวปลอบโยน “อีกทั้งมีเกียรติยศศักดิ์ฐานะสูงส่งขนาดนี้ แม่นางคนใดจะไม่ชอบท่านล่ะ?” “เขาเป็นบุรุษ!” “เอ๋...
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่85.ตอนพิเศษ 2.
สีหน้าเฉินกุ่ยผิดหวังตะลึงงัน หลี่เฉิงกล่าวด้วยเสียงเรียบๆว่า “มีที่ใด...เจ้าไม่เคยไปมาบ้าง จากเหนือจรดใต้ จากตะวันออกไปจนถึงตะวันตก เจ้าล้วนไปมาทั่วแล้ว” “ขะ คือ...มันไม่เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกุ่ยเหงื่อตก “ไปอย่างนั้น มันไปธุระ...” “นี่ก็ไปธุระ” หลี่เฉิงนั้นรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี แต่จะกลั่นแกล้งให้ต้องพูดออกมา “ธุระตอนนั้นมันไม่มี แต่ตอนนี้มี...” “มีอะไร?” “มี...” แม่ทัพร่างใหญ่ยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก...รู้สึกว่า คำพูดที่อยู่ในอก ช่างพูดออกมายากเย็นนัก ยากกว่าการไปรบทัพจับศึกเสียอีก แต่เพื่อให้ได้ติดตามขบวนประพาสของฮ่องเต้ จึงทำใจให้สงบ สูดลมหายใจให้เต็มปอด และพูดอุบอิบว่า “มี...จางจง พ่ะย่ะค่ะ” แม้เสียงเบา แต่ฮ่องเต้กับคุณชายต่างได้ยิน ทำเอาคุณชายเกือบทำถ้วยชาหลุดมือ “อ่อ...” หลี่เฉิงพยักหน้า “เหตุผลพอฟังขึ้น ข้าอนุญาตให้เจ้าไปด้วยก็ได้ แต่เจ้าจะต้องไปปรึกษากับอ๋าวไคว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรบ้างในการไปเที่ยวครั้งนี้”
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่84.อนุชายาบรรณาการ พิเศษ
พิเศษ 1 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ อาหลีติดตามเฉินห้าวไปทุกที่ ตั้งแต่เหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตก จนวนกลับมายังเมืองหลวงต้าหนาน “ไม่รู้ว่าเกอเกอ(พี่ชาย)ฮองเฮา กับเจี่ยเจีย(พี่สาว)เซียงเซียงจะเป็นอย่างไรบ้าง?” อาหลีที่เดินตามประมุขเฉินต้อยๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหอสุราจุ้ยเซียนอยู่ตรงหน้า “เดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้...” ประมุขเฉินกล่าว พลางพาอาหลีเข้าไปในหอสุรา และขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง ที่ห้องพิเศษบนชั้นสอง...ฮ่องเต้หลี่เฉิงกับ ฮองเฮาจ้าวชิงเฟิง นั่งรออยู่ แต่ผู้ที่ทำให้ประมุขเฉินผิดคาดหมายเล็กน้อยคือ...หลวงจีนลืมชื่อ ภิกษุชราผู้มีร่องรอยลี้ลับหาตัวพบยากนักหนา กำลังคีบเนื้อแพะตุ๋นน้ำแดงเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ประมุขพรรคยาจกประสานมือค้อมศีรษะให้ฮ่องเต้เป็นอันดับแรก “ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้องมากพิธี” ฮ่องเต้ตรัส “อยู่ข้างนอกพระราชวัง ประมุขเฉินอย่าได้ใช้พิธีรีตองในวังกับข้า เรียกข้าว่าเจ้าบ้านหลี่ก็พอ ข้าจะใช้ชื่อในการท่องเที่ยวข้างนอกนี้ว่า ‘หลี่ฉือ’ ส่วนฟูเหรินของข้าจะใช้ชื่อว่า คุณชายจ้าวเฟิง”
