ตอนที่5. คิดไม่ถึงว่า

        คิดไม่ถึงว่าจ้าวชิงเฟิงจะเป็นคนคนเดียวกันกับผู้ที่เขาติดค้างน้ำใจมาห้าปี เป็นองค์ชายคนเดียวของแคว้นเป่ยที่เขาไม่คิดจะทำร้าย แต่เขาก็ได้ทำร้ายจ้าวชิงเฟิงไปนานถึงสามปีแล้ว

        แรกที่แคว้นเป่ยส่งบรรณาการมา และฮ่องเต้พระราชทานองค์ชายแคว้นเป่ยที่เป็นหนึ่งในของบรรณาการให้เขา เขาคิดแต่จะเหยียดหยามอีกฝ่าย จึงแต่งตั้งให้เป็นอนุชายา และจงใจสมรสพระชายาในวันเดียวกัน

        เขาสร้างเรื่องให้พระชายาชิงชังรังเกียจจ้าวชิงเฟิงโดยการไม่เข้าห้องหอกับพระชายาในคืนวันวิวาห์ และปล่อยข่าวว่าเขาไปหาจ้าวอี๋เหนียงแทน แต่ความเป็นจริงเขาไปนอนอยู่ที่ห้องหนังสือต่างหาก

        พอเช้ารุ่งขึ้นเขาก็กลับไปค่ายทหาร ทิ้งปัญหาให้จ้าวชิงเฟิงถูกพระชายาเกลียดชังรังแก เพราะรู้ดีว่าสตรีนั้นมีความริษยามากมายขนาดไหน!

        จากนั้นครั้นการศึกปะทุขึ้นใหม่ เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาทำสงครามจนตีแคว้นเป่ยแตกพ่าย กวาดจับเชลยที่เป็นราชวงศ์ทุกคนมาดูหน้าเพื่อค้นหาเด็กหนุ่มคนนั้น

        แต่เขาจะพบได้อย่างไรในเมื่อเด็กหนุ่มคนนั้นถูกทรมานอยู่ที่จวนของเขาเอง!

      ..........

        “ชุนฮัวกับชิวฮัวทำงานหนักอยู่ที่เรือนข้าทาส น้อยครั้งนักที่จะได้พบหน้ากับจ้าวอี๋เหนียง เมื่อสิบวันก่อนไม่ทราบว่าจางจงทำอะไรขัดเคืองใจพระชายา เขาถูกลงโทษให้ลงไปแช่ตัวอยู่ในสระน้ำทั้งคืน รุ่งขึ้นก็ล้มป่วย เป็นจ้าวอี๋เหนียงไปขอยาจากห้องยามาต้มให้เขากิน...ส่วนชิวฮัวนางสนิทสนมกับอาถงคนทำสวนไม่น้อย”

        “หรือเด็กในครรภ์ชิวฮัวจะเป็นบุตรของอาถง...ไม่ถูก ไม่ถูก” องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยเอ่ยแล้วส่ายหน้า

        “อะไรไม่ถูก?” องครักษ์ขวาซือหมิงกอดอกถาม

        “ถ้าชิวฮัวตั้งครรภ์กับอาถง นางจะใส่ร้ายจ้าวอี๋เหนียงกับชุนฮัวทำไมกัน?” องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยลูบคางอย่างครุ่นคิด

        “ไม่ต้องสงสัยอะไรแล้วท่านองครักษ์เฉิน อาถงกับชิวฮัวลักลอบได้เสียกันย่อมมีความผิด และความผิดของพวกเขาก็ถูกพระชายาล่วงรู้เข้า พระชายาจึงใช้เป็นข้อต่อรองให้ชิวฮัวใส่ร้ายจ้าวอี๋เหนียง โดยให้สัญญาว่าจะปล่อยอาถงกับชิวฮัวไปจากจวนแห่งนี้และให้เงินพวกเขาไปตั้งตัวด้วย แต่พองานสำเร็จ พระชายาไม่เพียงไม่ปล่อยคนซ้ำยังสั่งขังอาถงกับชิวฮัวไว้อีก ทั้งสองกลัวจะถูกฆ่าปิดปากจึงพยายามหลบหนี แต่ก็หนีไม่รอด...ชิวฮัวบาดเจ็บสาหัสมาซ่อนตัวที่พุ่มไม้ใกล้ตำหนักใหญ่และสิ้นใจในที่สุด ส่วนอาถงถูกจับกลับไปขังไว้...เขาถูกทรมานตัดเอ็นมือเอ็นเท้า ตัดลิ้นควักลูกตา กลายเป็นคนพิการจะอยู่ก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้” พ่อบ้านเหลียงรายงาน “เขาถูกขังเอาไว้ทิ้งให้ตายในคุกหลังจวน ข้าน้อยตรวจสอบคนรับใช้ทั้งหมดแล้ว เห็นอาถงขาดหายไป จึงให้ทหารไปค้นหา พบเขาที่คุกจึงนำเขามาสอบสวน โดยให้อาฉีอ่านปากของเขาขอรับท่านอ๋อง”

        “อืม” ชินอ๋องรับคำในลำคอ “อาฉีผู้นี้มีความสามารถดียิ่ง อาจจะมีประโยชน์ในภายภาคหน้า พื้นเพของเขาเป็นเช่นไร?”

        “เขาเป็นเด็กรับใช้ทั่วไป อายุสิบหก บิดามารดาตายไปตั้งแต่สิบปีที่แล้ว เขาถูกน้าสาวนำมาขายให้จวนนี้เมื่อสี่ปีก่อนขอรับ ส่วนความสามารถในการอ่านปาก เขาฝึกด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็กขอรับ” พ่อบ้านเหลียงตอบ

        “ซือหมิงทดสอบดูซิว่าอาฉีพอใช้การได้หรือไม่ ถ้าใช้การได้ก็รับเขาเข้ามาฝึกฝนเป็นองครักษ์”

        “ขอรับ” ซือหมิงรับคำ

        “เช่นนี้...จ้าวอี๋เหนียงก็ถูกใส่ร้าย” ซือหมิงกล่าว “แต่ผู้ที่ใส่ร้ายคือพระชายา...หากเป็นอนุให้ร้ายภรรยาเอกย่อมมีโทษหนัก แต่ภรรยาเอกให้ร้ายอนุนั้นไม่มีโทษระบุเอาไว้ เพียงถูกติฉินนินทาว่าริษยาเท่านั้น”

        “แต่จ้าวอี๋เหนียงเป็นองค์ชายแคว้นเป่ยนะ” เฉินกุ่ยแย้ง ก่อนจะนึกได้ว่า...แคว้นเป่ยล่มสลายไปแล้ว

        เป็นองค์ชายแล้วจะอย่างไร!

        ยิ่งสูงศักดิ์ยิ่งไม่ปลอดภัย!!

        “อืม” ชินอ๋องทำเสียงในลำคอ “เรื่องนี้ข้าจะหาวิธีคืนความเป็นธรรมแก่เขาเอง”

        “ท่านอ๋อง...ข้าน้อยเกรงว่า...” พ่อบ้านเหลียงพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “พระชายาเป็นน้องสาวของตู้กุ้ยเฟย(เจ้าจอมแซ่ตู้ หรือพระสนมเอกแซ่ตู้) เป็นธิดาของราชครู...”

        “แล้วไง...” ชินอ๋องขัดขึ้น

        ทำให้พ่อบ้านเหลียงทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “มิใช่ว่าท่านอ๋องต้องการให้พระชายาลงมือกับจ้าวอี๋เหนียงหรอกหรือ?”

        ชินอ๋องมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงเคาะนิ้วมือสองสามที แล้วกล่าวว่า “นับแต่นี้ไปให้ปฏิบัติต่อจ้าวชิงเฟิงให้ดี...ดียิ่งกว่าปฏิบัติต่อพระชายา...เพราะข้าจะแต่งตั้งเขาเป็นพระชายารอง!”

*

*

        “อือ...” เสียงครางในลำคอแผ่วเบา แล้วดวงตาของร่างบอบบางบนเตียงนอนก็ค่อยๆ ลืมขึ้น

        “คุณชาย ท่านฟื้นแล้ว!” จางจงอุทานอย่างยินดี เขารีบรินน้ำมาให้จ้าวชิงเฟิงดื่ม โดยมีสาวใช้อีกสองนางกุลีกุจอเข้ามาช่วยพยุงให้ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง

         คุณชายมองสองนางอย่างงุนงง “พวกเจ้าคือ ...?”

        “พวกเราคือสาวใช้ของฟูเหรินเจ้าค่ะ” ทั้งสองสาวตอบพร้อมเพรียง

        “บ่าว...เสี่ยวชุ่ยเจ้าค่ะ” แม่นางชุดสีเขียวยอบกายคารวะ

        “บ่าว...เสี่ยวหงเจ้าค่ะ” แม่นางชุดสีฟ้าแนะนำตัวเองพร้อมกับยอบกายอย่างอ่อนช้อย

        สองสาวมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณชาย ล้วนหน้าตารูปร่างหมดจดงดงาม กิริยามารยาทเรียบร้อยนุ่มนวล น่าจะผ่านการอบรมมาเป็นอย่างดี

        “ฟูเหริน...” เสียงหวานๆ ของเสี่ยวชุ่ยเรียกหา ดวงหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแย้ม แต่ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ...

        คุณชายก็ถามอย่างสงสัย “เจ้าเรียกใครว่าฟูเหริน?”

        “เรียกท่านเจ้าค่ะ”

        “เจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ข้าเป็นแค่อนุเท่านั้น”

        “เวลานี้ไม่เหมือนเดิมแล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋องแต่งตั้งท่านเป็นพระชายารองแล้วเจ้าค่ะ” ว่าแล้วเสี่ยวชุ่ยก็ยกแขนเสื้อขึ้นปิดปากหัวเราะคิกคักเบาๆ

        คุณชายเหลียวมองจางจง

        “ขอรับ...คุณชาย ท่านอ๋องแต่งตั้งคุณชายเป็นพระชายารอง”

        สีหน้าคุณชายเต็มไปด้วยคำถาม

        “ท่านอ๋องสืบทราบความจริงแล้วว่าคุณชายถูกใส่ร้าย”

        เลยชดเชยด้วยการแต่งตั้งให้เป็นพระชายารองอย่างนั้นหรือ?

        “เสี่ยวหง เสี่ยวชุ่ย อย่าเรียกข้าว่าฟูเหรินเลยนะ เรียกข้าว่าคุณชายก็พอ”

        “ทำไม?”

         เสียงทุ้มเปี่ยมอำนาจ แต่ไม่คุ้นหูคุณชายดังแทรกขึ้น แล้วชายร่างสูงใหญ่แข็งแรงกำยำในชุดสีกรมท่าที่หรูหราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องนั้นด้วยทีท่าสบายๆ อย่างเดินในบ้านของตนเอง

        จางจงและสองสาวใช้รีบคุกเข่าลงคำนับ และเรียกขานพร้อมกัน

        “ท่านอ๋อง”

        ชินอ๋องโบกมืออนุญาตให้ทุกคนลุกขึ้น แล้วตำหนิว่า “พระชายารองเพิ่งฟื้น พวกเจ้ายังไม่รีบปรนนิบัติอีก”

        สองสาวกับจางจงรีบน้อมคำนับแล้วออกไป

        ชินอ๋องเดินมานั่งลงที่ขอบเตียง เอื้อมมือแตะหน้าผากของคุณชาย

        “ไข้ลดลงแล้ว”

        “ขอบคุณท่านอ๋อง และขออภัยที่ข้าน้อยไม่สามารถลุกขึ้นคารวะได้” คุณชายกล่าวเสียงแผ่วเบา

        “มิเป็นไรฟูเหริน”

        คำเรียกหาของชินอ๋องทำเอาคุณชายนึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียเดี๋ยวนั้นเลย!