ปลดรัก บัญชีใจ

พ.ศ.2545

แรงผลักประตูเข้ามาโดยไม่ส่งสัญญาณ ทำให้เจ้าของห้องสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมอง และเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็ก้มหน้าอ่านเอกสารของตัวเองที่ค้างอยู่ต่อ ในขณะที่บุคคลเข้ามาใหม่พร้อมแฟ้มเอกสารในมือก็โยนลงบนโต๊ะ ไร้ซึ่งความเกรงใจจนสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะตกกระเด็นบางอย่างหล่นกลิ้งไปไกล

“หากไม่พร้อมคุย นายก็ค่อยเข้ามาหาฉันก็ได้” เจ้าของโต๊ะเอ่ยอย่างใจเย็น สายตาจับจ้องสิ่งที่ถูกโยนลงมาตรงหน้า

“ทำเป็นเล่น” คนพกอารมณ์มาเต็มเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นข้นโดยไม่มีทีท่าสำนึกผิดหรือขอโทษเพื่อนร่วมหุ้นส่วน

บุรุษที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาเงยหน้ามองเพื่อน แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดก็ได้ ใช่ว่าฉันจะไม่ฟังความคิดเห็นนาย” เจ้าของห้องมองเพื่อนรัก ...จากคนใจเย็นหากวันนี้เหมือนพกภูเขาไฟเข้ามาหา

“ใช่นายฟัง แต่นายก็แค่ฟัง” น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความอัดอั้นมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาตัดพ้อและตำหนิไปด้วย

มือเรียวหนาทั้งสองข้างยกขึ้นสูงระดับอก “งั้นว่ามา...” เจ้าของห้องจริงจังขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ “พูดเลย นายอึดอัดอะไร” สายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างรอฟัง

         คนพกอารมณ์มาเต็มที่หายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อกดอารมณ์ทั้งหมดไว้ แล้วเอาคำพูดที่คิดว่าตัวเองไตร่ตรองไว้ดีแล้วออกมาคุยกัน

“นายทำแบบนี้ ไม่กลัวบริษัทขาดทุนหรือไง”

เพื่อนร่วมก่อตั้งบริษัทกล่าวเสียงเครียด

คนบนเก้าอี้ผสานนิ้วมือเข้าหากัน สีหน้าเรียบนิ่งแต่ภายในใจครุ่นคิดจ้องตอบ เพื่อค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงบนใบหน้าเพื่อนสนิทที่คบกันมาสิบกว่าปี จนเวลาล่วงเลยต่างคนต่างมีครอบครัว ไว้ใจซึ่งกันและกัน เมื่อต่างคนต่างไม่มีพี่น้องคลานตามกันมา เพื่อนที่มีจึงเสมือนญาติสนิทก็ว่าได้ กระทั้งตัดสินใจเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้าง ซึ่งทุกอย่างกำลังไปได้สวย...

         “นายอย่าคิดมากสิ”

ธานินเอ่ยเสียงราบเรียบแต่คนฟังกลับชักสีหน้าแล้วตอบกลับ

         “ไม่ให้คิดมากได้ไง กำไรเกือบไม่มีเลยนะ”

         “ก็แค่เกือบ นั่นเท่ากับมันยังได้อยู่”

ปิยะหืดขึ้นคอ “ต้นทุนสูง แต่ประมูลวงเงินต่ำ ไม่มีใครบ้าบิ่นให้ราคาต่ำขนาดนั้น”

ธานินเห็นทั้งสีหน้าและน้ำเสียงผิดหวังของปิยะที่มีต่อเขาอย่างไม่ปิดบัง กระนั้นธานินก็ไม่รู้สึกโกรธหรือน้อยใจเพื่อนรักแต่อย่างใด

“นายเคยเชื่อใจฉันนี่ ทำไมครั้งนี้ถึงไม่เชื่อใจฉันล่ะ”

คนมั่นใจในการตัดสินใจบอกเพื่อนออกไป

         ปิยะที่ไม่เคยยุ่งในงานส่วนนี้แลเห็นถึงความเสี่ยง แล้วไม่อยากปล่อยผ่านบอกถึงความกังวลของตัวเอง

“นายก็รู้ ของทุกอย่างปรับราคา ฉันก็แค่อยากเตือนนาย” ปิยะปรับสีหน้า น้ำเสียงผ่อนเบาลง

         “นายลืมอะไรไปหรือเปล่า ของพวกนั้นนายเป็นคนซื้อมาเก็บไว้ แล้วบอกฉันเองว่าได้อีกหลายโครงการ...”

         “มันก็จริง... แต่ใช่ว่าจะมีครบทุกอย่าง”

         “งั้นนายก็ไม่ต้องคิดมาก ปล่อยทุกอย่างเป็นหน้าที่ฉัน นายก็กลับบ้านให้สบายใจเถอะ”

คำว่า ‘บ้าน’ ทำให้ปิยะหน้าเสีย ธานินคงรู้เรื่องภายในครอบครัวตัวเองไม่มากก็น้อยแล้วสินะ...

หลายครั้งที่เผลอสติแตกใส่เพื่อน สาเหตุก็เรื่องเครียดจากภรรยา ที่มีข่าวซุบซิบเรื่องที่นางทำตัวนอกลู่นอกทาง ทิ้งลูกสาววัยสามขวบให้อยู่กับสาวใช้ ส่วนตัวเองก็ออกไปเที่ยวเตร่ จ่ายเงินเป็นเบี้ย ในขณะที่ตนไม่อยากมีปากเสียง และเฝ้าทำงานหามรุ่งหามค่ำก็เพื่อครอบครัว เมื่อเหนื่อยงานกลับไปบ้านก็ยังเหนื่อยใจเรื่องภรรยาอีก ความเหนื่อยล้าบวกกับความเครียดจนพาลระเบิดขาดสติไปทั่ว

“งั้นฉันตั้งความหวังไว้ที่นายอีกครั้งนะ”

“ไว้ใจเถอะ เดี๋ยวตอนสายฉันจะให้เด็กเข้าไปตรวจเช็คของอีกรอบ” ธานินเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น หากปิยะเหงื่อแตก ใช้หลังมือปาดเหงื่อ มองหน้าเพื่อนรัก เหมือนมีอะไรในใจ จนธานินสังเกตได้ จึงถามออกไป

“มีอะไรหรือเปล่า...หากไม่สบายนายกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนก็ได้นะ ทางนี้ฉันจัดการเอง”

ธานินเห็นอาการเพื่อนรักก็รู้สึกเป็นห่วง

“ฉันไม่ได้ป่วยอะไรหรอก” คำตอบที่ไม่กล้าสบตาเพื่อน

ธานินวางมือลงบนโต๊ะแล้วดันตัวเองลุกขึ้น “งั้นออกไปหาอะไรกินกันไหม”

“ก็ดีเหมือนกัน”

ปิยะมีสีหน้าคลายลงเล็กน้อย จากนั้นก็พากันออกจากห้อง...