บทที่33

"..."

ผมยกข้ออ้างจากรอยแดงบนหลังมือพร้อมกับแสดงอาการเจ็บปวดผ่านสีหน้าเหมือนว่ากำลังเจ็บมาก​ราวกับจะทนไม่ไหวให้เธอยอมใจอ่อนเดินไปหาอุปกรณ์​ทำแผลและยาทามานั่งลงข้างๆ​ กัน​ ก่อนที่สองมือเล็กจะค่อยๆ​ ประคองมือใหญ่ข้างที่เจ็บของผม​ เทแอลกอฮอล์​สำหรับล้างแผลลงบนสำลีแล้วเอามาเช็ดบริเวณรอบๆ​ รอยบวมแดงอย่างใส่ใจ​ แล้วใช้สองนิ้วเรียวสวยค่อยๆ​ ลูบวนทายาให้อย่างเบามือ​ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าสวยๆ​ ก็ยังคงง้ำงอเบะปากเล็กๆ​ คว่ำ​จนผมอยากจะกัดสักทีให้หายมันเขี้ยว

กึก!

จุ๊บ

ไวเท่าความคิดผมก็โน้มหน้าก้มลงไปกัดปากสีแดง​หนึ่งทีอย่างท้าทายอำนาจมืด ก่อนจะกดปากจูบตรงที่เดิมโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว​ ทำตากลมโตถลึงตาใส่นัยน์ตาเป็นเปลวไฟราวกับจะแผดเผาผมให้ไหม้เกรียมเสียอย่างนั้น​

เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมป๊าถึงไม่อยากทำให้มามี๊โกรธ

"กลับไปได้แล้ว"

"ไม่กลับ" ผมใช้สองแขนแกร่งรวบตัวคนตัวเล็กที่กำลังเตรียมจะลุกเดินหนีจนเซมานั่งบนตักแกร่ง

"ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ" ทำเธอแสดงท่าทีเหมือนม้าพยศพยายามดิ้นไปดิ้นมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของผม​

"จิ๊" แน่นอนว่าผมไม่มีทางยอมเด็ดขาด​ ยิ่งร่างบางพยายามขยับตัวดิ้นเท่าไหร่​ สองแขนแกร