All Chapters of อยากมีแฟนเรียนวิศวะ: Chapter 1 - Chapter 6

1.รับงานเดินแบบ 10 งาน2.มีแฟน3.ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับแฟนนี่คือเป้าหมายที่ฉันแพลนเอาไว้ในปีนี้ สวัสดีค่ะ​ พริบพราวคนสวยนะคะ ฉันหน่ะชอบเขียนไดอารี่เอามากๆ เลยหล่ะ และในแต่ละปีก็จะต้องเขียนเป้าหมายเอาไว้แบบนี้เสมอเพื่อเป็นชาเลนจ์​ให้ตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำได้นะ แต่ปีนี้นี่หน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะเป็นปีแรกที่ทำไม่ได้หรือเปล่า เรื่องรับงานไม่เท่าไหร่หรอกไม่ได้ทำให้ฉันหนักใจเท่ากับข้อสองเลยสักนิด ใครจะเชื่อว่าพริบพราวคนนี้เกิดมายี่สิบปีแล้วแต่ยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ขนาดมีตำแหน่งดาวคณะพ่วงท้ายชื่อด้วยนะ แม้แต่คนคุยก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย น่าห่อเหี่ยวใช่มั้ยละ? (เสียง​แจ้ง​เตือนสายเรียกเข้า)​"ฮัลโหล​ คุณพริบพราว" "ว่าไงยะ คุณแพรนวล"​ แพรนวลนางเป็นเพื่อนสนิทในรั้ว​มหาวิทยาลัย​คนเดียว​ของฉัน ไม่สิ! เราสองคนสนิทกันตั้งแต่มัธยม​ปลายเลยต่างหากหล่ะ"ไปดื่มไปแดนซ์​กันป่ะ" "เบาเบาพอนะ พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายงานตอนบ่ายหน่ะ" "ได้สิจ๊ะสาว" "โอเค เจอกัน" ว่าแล้วมาส์กหน้าสักหน่อยดีกว่าจะได้ดูผิวอิ่มน้ำสุขภาพดี ยังพอมีเวลาถมเถและชุดที่ฉันเลือกใส่ในวันนี้เป็นสายเดี่ยวสีดำตัวสั้นกับกางเกง​ยีนส์​ขายาวธรรมดาๆ เพร

'pp.prao' "หึ แสบใช่เล่น" ผมกดชื่อโซเชียล​ของใครบางคนลงในช่องค้นหา ก่อนจะไล่ดูรูปที่เธอลงเอาไว้เป็นพันรูป มีทั้งรูปงานและรูปไปเที่ยว หนึ่งในนั้นก็เป็นรูปเธอวันนี้ที่ลงไว้ในสตอรี่ เหมือนว่าจะถ่ายก่อนออกมาร้านเหล้าเพราะเป็นชุดเดียวกันกับที่ผมเจอและได้สัมผัสไปเมื่อหลายนาทีก่อน'พริบพราว' เป็นชื่อที่คอยตามหลอกหลอนผมตลอดหนึ่งสัปดาห์​ที่ผ่านมา เพราะเธอคือว่าที่คู่หมั้นของผมที่มามี๊นัดให้ไปดูตัวและทำความรู้จักกันในวันหยุดยาวสัปดาห์​หน้า ตอนแรกผมก็ค้านหัวชนฝายืนกราน​ปฏิเสธออกไปชัดเจน ไม่ชอบการคลุมถุงชนเป็นที่สุดและคิดว่าน่าจะหมดยุคนั้นไปนานแล้ว จนได้เห็นรูปที่มามี๊ส่งมาให้ทุกวันเหมือนส่งสติ๊กเกอร์​สวัสดีวั​นจันทร์​มานั่นแหละ ก็พอทำให้ผมจำหน้าของเธอได้ และพอเจอกันวันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะมีคู่หมั้น หรือไม่ก็รู้แต่ทำเนียนไม่ต่างจากผม ตอนแรกก็ตั้งใจจะปล่อยผ่านต่างคนต่างมาค่อยไปทำความรู้จัก​กันวันที่ผู้ใหญ่นัด แต่มาสะดุดตรงที่ว่าที่คู่หมั้นของผมคนนี้เสน่ห์​แรงมาก แค่ยืนเช็คเรตติ้ง​เฉยๆ ก็มีผู้ชายเข้ามาขายขนมจีบแล้ว ทำผมหมันไส้​เผลอพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปยิ่งได้เห็น ป

ตลอดช่วงเวลาของมื้อกลางวัน ท่ามกลางเสียงพูดคุยของผู้คนในโรงอาหาร ก็จะมีเสียงเล็กๆ พูดเจื้อยแจ้วคุยกับเพื่อนดังอยู่ข้างหูไม่หยุด ส่วนใหญ่เรื่องที่พวกเธอคุยกันเหมือนจะเป็นเรื่องแฟชั่นทั่วไป แล้วก็พระเอกในซีรีย์ซึ่งผมไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่ มีบ้างที่เคยได้ยินมามี๊กับลิตาคุยกันบ้าง แต่ผู้ชายอย่างผมจะให้กรี๊ดพระเอกในซีรีย์อย่างพวกเธอ น่าจะไม่ค่อยเข้ากันphalan.pl : เสียงดังpp.prao : อุดหูซิคะ ที่รักบางทีผมก็อยากแคปหน้าจอเก็บหลักฐานความแพรวพราวคนสวยของมามี๊ที่ท่านชอบนักชอบหนาส่งไปให้ท่านดู ว่าลูกชายของมามี๊กำลังตกอยู่ในอันตรายมากขนาดไหน ไหนจะชอบทำสายตาเป็นประกายระยิบระยับโปรยเสน่ห์ใส่ คำพูดคำจาก็เหลือเกิน แถมยังพูดไม่หยุดอีก คุยเก่งขนาดนี้มีหวังผมคงได้นั่งแคะขี้หูทั้งวัน"มึงสองคนจะไปดูกูแข่งรถป่ะ" ทุกเย็นวันศุกร์เจ้าของสนามแข่งอย่างไอ้เฟิร์ส​จะชอบลงแข่งด้วยตัวเองเป็นคู่ปิดท้ายของสนาม ในฐานะเพื่อนและหุ้นส่วน ผมกับไอ้พายต้องไปให้กำลังใจอยู่แล้ว"ก็ไปทุกทีป่าววะ" ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดไอ้พาย เผื่อคู่แข่งเล่นตุกติก ผมสองคนจะได้ช่วยเพื่อนทันเวลา ตามคอนเซ็ปต์ที่ว่า​ 'รวมกันเราอยู่' แยกกัน..