บทที่หก องค์ชายสี่2

บทที่หก

องค์ชายสี่

พวกเรานั่งเงียบๆต่างคนต่างคิดกันเกือบหนึ่งชั่วยามกว่าที่รถม้าขององค์ชายสี่จะจอดหน้าประตูทางเข้าวังหลวงด้านข้าง

                ระหว่างที่นั่งเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ฉันลอบมองชายหนุ่มทั้งซ้ายทั้งขวา อืม...งานดีทั้งสองคน เลือกไม่ถูก

                ‘อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน’ จู่ๆเพลงนี้ก็ลอยมาในหัวจนฉันเผลอแสดงสีหน้ากึ่งยิ้มออกมา ชายหนุ่มงานดีทั้งสองหันมองมาที่ฉันเหมือนนัดกันด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

                ฉันรู้ว่าร่างนี้สวยมาก สวยจนน่าหลงใหล การที่จะมีชายหนุ่มสองคนมาหลงรักก็ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาด แต่การที่ถูกชายหนุ่มอีกคนเกลียดจนไม่ยอมร่วมหอด้วยก็เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากเช่นกัน ฉันอดคิดไปถึงอ๋องชิงหนานซึ่งเป็นสามีในนามของร่างนี้ไม่ได้

                ไป่ฮั่วถิงก้าวลงจากรถก่อน ต่อด้วยองค์ชายสี่ ยามเมื่อฉันโผล่หน้าออกมาจากรถม้า ก็มีมือสองคู่ยื่นมารอรับ ฉันขยับตัวให้อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน ให้พวกเขาช่วยพยุงโดยแกล้งเซไปซบซ้ายทีขวาทีให้กระชุ่มกระชวยเล่น แต่ก็ลอบดูปฏิกิริยาของหนุ่มน้อยทั้งสองด้วย

                ชายหนุ่มทั้งสองหน้าเริ่มแดง ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือเมื่อฉันลงมายืนตรงๆได้แล้ว

                “ไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” ไปฮั่วถิงถาม

                “พวกเจ้าตามข้ามาก็แล้วกัน” องค์ชายสี่ไม่บอกสถานที่แต่เดินนำหน้าออกไป

                ไป่ฮั่วถิงยืนรอจนฉันเดินตามแล้วจึงเดินประกบด้านหลัง

                ยามนี้ฉันเหมือนไส้กลางของแซนด์วิช มีชายหนุ่มหล่อหวานเป็นขนมปังคู่หน้าและมีชายหนุ่มหล่อตี๋เป็นขนมปังคู่หลัง เดินประกบกันไปช้าๆท่ามกลางต้นไม้สวยในวังหลวง

                องค์ชายสี่พาพวกเราลัดเลาะทางเดินเล็กๆไปเรื่อยๆ กว่าสองเค่อ

จึงมาโผล่ที่ป่าไผ่หลังภูเขาจำลองแห่งหนึ่ง

                องค์ชายหยุดเดินก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน เหมือนจะถามว่าจำได้ไหม ฉันยังคงแสดงสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ขณะมองไปรอบๆอย่างไม่นึกคุ้นเลย ไป่ฮั่วถิงเดินหลบไปด้านข้างอย่างรู้งาน

                “พวกเราพบกันครั้งแรกที่นี่ เมื่อสามปีที่แล้ว” องค์ชายสี่เริ่มเล่าทบทวนความจำ

                “ข้าเดินมาแล้วได้ยินเสียงร้องไห้จึงเดินวนมาด้านหลังภูเขาจำลองจนกระทั่งเห็นเจ้านั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงนี้”

            ร้องไห้อีกแล้ว ร่างนี้นี่น่าจะเป็นนางเอกเจ้าน้ำตา

            “เจ้าบอกว่าหลบผู้คนมานั่งร้องไห้เพราะไม่คิดว่าจะมีผู้ใดพบเห็น วันนั้นเจ้าวิ่งหนีข้าไป ข้าจึงไม่รู้ว่าเจ้าร้องไห้ด้วยเรื่องใด” องค์ชายสี่เล่าต่อ

                “ข้ามารอเจ้าที่นี่ทุกวัน เพราะคาดว่าเจ้าน่าจะมาอีก จนวันที่สามเจ้าก็มา พวกเราคุยกันโดยไม่ถามว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ข้ารู้ว่าเจ้ากลัวไม่อยากให้ผู้ใดรู้ ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้ากลัวข้า ทั้งๆที่ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร ข้าจึงไม่บอกความจริงกับเจ้า พวกเราแอบพบกันที่นี่ทุกๆสามสี่วัน เจ้ามักมีเรื่องเล่าที่น่าสนใจ ส่วนข้าก็ชอบฟังเสียงใสๆแสนไพเราะของเจ้า บางวันเจ้าก็ร้องเพลงให้ข้าฟัง บางวันพวกเราก็วาดภาพกัน และบางวันพวกเราก็นำขนมมากินด้วยกัน”

                “เจ้าบอกว่าข้าเป็นเพื่อนคนแรกของเจ้าในวังหลวง เจ้าเรียกข้าว่า’หลางเอ๋อ’” องค์ชายเริ่มเดินมาตรงหน้าฉันช้าๆ

                “สามปีที่ผ่านมา เจ้าก็เป็นเพื่อนคนแรกของข้าในวังหลวงเช่นกัน ‘หนิงเอ๋อ’”

                ภาพฉันนั่งวาดภาพอยู่ข้างภูเขาจำลองแวบเข้ามาในหัวก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว

                “วันนั้นที่เกิดเรื่องในอุทยานหลวง ข้าเสียใจมาก อยากจะวิ่งเข้าไปช่วยเจ้าแต่เนื่องจากอยู่ไกลเกินไปและเรื่องราวก็เกิดขึ้นเร็วมาก ข้าจึงต้องทนเห็นเจ้าแต่งงานไปกับท่านอา ข้าขอโทษที่ช่วยเจ้าไม่ได้” ชายหนุ่มก้มหน้าลงแสดงอาการเสียใจ

                “แต่ตอนนี้ เจ้าจำเรื่องราวต่างๆไม่ได้แล้ว เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เจ้าหย่ากับท่านอาเสีย แล้วมาแต่งงานกับข้าเถอะ”

ฉันตกใจจริงๆกับคำพูดขององค์ชายหนุ่ม

นี่เขาขอฉันแต่งงานอย่างนั้นหรือ

                องค์ชายสี่มองสบตาที่ไม่เข้าใจของฉัน ก่อนจะเดินเข้าจับมือฉันเข้ามาแนบกับหัวใจของเขา

                “สามปีที่ผ่านมา ข้ารู้ใจตนเองนานแล้ว ข้ารอวันที่เจ้าจะรู้ใจข้า รอมานานแต่เจ้าก็..ก็...” เสียงเขาเริ่มสั่น

                ไป่ฮั่วถิงเดินเข้ามาทันทีที่เห็นองค์ชายสี่คว้ามือฉันไปแนบกับอกตนเอง  

                “องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ ทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมนะพ่ะย่ะค่ะ ถึงอย่างไรหรูหนิงก็ยังมีฐานะเป็นพระชายาของอ๋องชิงหนานอยู่ หากมีผู้ใดมาพบเข้า นางจะมีโทษนะพ่ะย่ะค่ะ ขอองค์ชายเห็นใจนางด้วย”