บทที่หก องค์ชายสี่

บทที่หก

องค์ชายสี่

ก่อนนอนฉันเริ่มคิดถึงชีวิตที่แล้วของฉัน’หยาดฟ้า’ นางเอกชื่อดังที่อายุ30แล้วแต่ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ความจริงก็มีชายหนุ่มมาขายขนมจีบฉันอยู่หลายคน แต่ที่เข้ารอบและฉันยอมไปไหนมาไหนออกสื่อด้วยมีเพียงสองคนเท่านั้น คนที่หนึ่งคือไฮโซหนุ่มใหญ่พ่อรวยเจ้าของกิจการใหญ่โต ถึงแม้หน้าตาจะไม่จัดว่าดีนักแต่ความเป็นสายเปย์ก็ทดแทนกันได้ ถ้าไม่ติดว่าเขาเจ้าชู้มากเกินไปฉันคงได้แต่งงานกับหนุ่มคนนี้ไปนานแล้ว คนที่สองคือดาราหนุ่มรุ่นน้อง จากคู่จิ้นในจอนานๆไปก็เริ่มกลายเป็นคู่จริงนอกจอ พวกเราคุยกันได้ทุกเรื่องนิสัยเข้ากันได้ทุกอย่าง มีความชอบที่คล้ายกัน แต่ด้วยความที่ชายหนุ่มเพิ่งจะโด่งดังไม่นานจึงยังอยากโลดแล่นให้แฟนคลับได้ติดตามแบบไม่มีคู่จริงให้วุ่นวาย

                ฉันจึงยังครองชีวิตโสดจนกระทั่งมายังโลกใบนี้ ซึ่งฉันเพิ่งจะรู้ว่ามีชายหนุ่มมาพัวพันอยู่สองคน คนแรกคืออ๋องชิงหนาน สามีที่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้า และถิงเกอเกอ เพื่อนรักวัยเด็กที่แสนดี

                ส่วนคนรอบตัวที่ฉันได้พบเจอแล้ว ก็มีสาวใช้อันอันกับผิงอัน

                และคนที่เพิ่งจะพบวันนี้ น้องสาวคนละแม่ของฉัน คนนี้น่าจะใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ อาจจะต้องหลบเลี่ยงด้วยซ้ำเพราะฉันไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีความแค้นใดกันอยู่ไหม

               

รุ่งขึ้นไป่ฮั่วถิงนำอาหารจากร้านในเมืองมากินกับฉันตั้งแต่เช้า

                “ร้านนี้เจ้าชอบมาก ข้าซื้อมาทีไรเจ้ากินหมดเกลี้ยงทุกครั้ง” ชายหนุ่มเคี้ยวไปพูดไปจนแก้มโย้

                “อร่อยจริงๆ” ฉันเอ่ยชม

                “ถ้าเช่นนั้นขอข้ากินด้วยได้หรือไม่” เสียงชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขณะเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับฉัน

                ไป่ฮั่วถิงรีบลุกขึ้น “คารวะองค์ชายสี่”

                ฉันแสดงสีหน้างุนงงยังไม่ลุกขึ้นหรือทำอะไร เพราะอยากดูปฏิกิริยาของทุกคนเสียก่อน ขณะลอบมองหน้าองค์ชายที่เพิ่งมาใหม่ อืม...ดูหน้ายังอ่อน อาจจะอายุน้อยกว่าร่างนี้ไม่มาก หล่อเหล่า สะโอดสะอง ใบหน้ามีความลงตัวอ่อนหวานคล้ายผู้หญิง ถ้าอยู่ในยุคที่ฉันจากมาน่าจะเป็นพระเอกลิเกชื่อดังได้ทีเดียว

“ท่านนี้คือองค์ชายสี่ ‘จ้าวเยี่ยนหลาง’ โอรสองค์ที่สี่ของฮ่องเต้กับพระสนมเต๋อเฟย อนุชาขององค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง” ไป่ฮั่วถิงรีบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน

“ ฟางหรูหนิงนางมีอาการสูญสิ้นความจำ ไม่สามารถจดจำผู้ใดได้ ขอองค์ชายโปรดอภัยอย่าถือสานางเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” ไป่ฮั่วถิงหันไปอธิบายให้องค์ชายสี่ที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าฉัน

“เจ้าสูญสิ้นความจำทั้งหมดแล้วจริงหรือ” องค์ชายสี่ถามย้ำคล้ายอยากให้แน่ใจ

“จริงแท้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ หมอหลวงทุกคนตรวจแล้ว หม่อมฉันก็ตรวจแล้ว นางไม่เหลือความทรงจำใดๆเลยพ่ะย่ะค่ะ” ไป่ฮั่วถิงยืนยันนั่งยันนอนยัน

“เจ้าจำข้าไม่ได้เช่นนั้นหรือ” องค์ชายสี่ยังถามย้ำอีกครั้ง

ฉันมองหน้าเขาและแสดงสีหน้าคนที่ไม่รู้จักขณะเอ่ยถาม

“หม่อมฉันรู้จักพระองค์หรือเพคะ”

                องค์ชายสี่มีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกด้านเหมือนเด็กไม่พอใจ

                “หม่อมฉันกำลังช่วยเสี่ยวหนิงทบทวนความจำอยู่ คาดว่าอีกไม่นาน นางน่าจะพอจำได้บ้างพ่ะย่ะค่ะ” ไป่ฮั่วถิงรีบกล่าวเหมือนรายงาน

                “ทบทวนความจำ?” องค์ชายสี่ทำหน้าสงสัย

                “ถ้าเช่นนั้น วันนี้ข้าจะพานางไปทบทวนความจำเอง”

                ไป่ฮั่วถิงมีสีหน้าไม่ยินยอมแต่ไม่อาจขัดใจองค์ชายสี่ได้

                “หม่อมฉันเป็นหมอหลวง ได้รับมอบหมายจากฮองเฮาให้มาดูแลฟางหรูหนิง หากพระองค์จะพานางไปทบทวนความจำ หม่อมฉันคงต้องขอไปด้วย หากนางมีอาการใดใด หม่อมฉันจะได้แก้ไขทันท่วงที”

                องค์ชายสี่มองไป่ฮั่วถิงด้วยสายตาดุดันขึ้น

                ทั้งสองคนเล่นเกมตามองตากันอยู่สักพัก จนฉันกินอิ่ม

                “เอาล่ะ ข้าอิ่มแล้ว พวกเราไปทบทวนความจำกัน” ฉันลุกขึ้นยืนอย่างงามสง่า มือซ้ายคว้ามือไป่ฮั่วถิง มือขวาคว้ามือองค์ชายสี่ แล้วจูงมือชายหนุ่มทั้งสองเดินตามกันไปขึ้นรถม้าคันเดียวกัน

                “องค์ชายจะไปทบทวนความจำที่ใดดีเพคะ” ฉันเอ่ยถามในขณะที่ชายหนุ่มทั้งสองยังคงมองมือที่ฉันจับจูงอยู่ด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก

                แหม...เจ๊จูงมือแค่นี้ ก็ไปไม่เป็นซะแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ร่างเดิมของสาวน้อยนางนี้คงไม่เคยทำอะไรแบบนี้สินะ

                “ไปวังหลวง” องค์ชายสี่เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว หันไปสั่งคนขับรถม้าเสียงเบา ขณะก้าวขึ้นรถม้ามาด้วยอาการเหม่อลอย

                ฉันรู้จักเขาในวังหลวงเช่นนั้นหรือ น่าจะเป็นช่วงที่เข้าไปอยู่ในวังกับฮองเฮา

                พวกเรานั่งเงียบๆต่างคนต่างคิดกันเกือบหนึ่งชั่วยามกว่าที่รถม้าขององค์ชายสี่จะจอดหน้าประตูทางเข้าวังหลวงด้านข้าง

                ระหว่างที่นั่งเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ฉันลอบมองชายหนุ่มทั้งซ้ายทั้งขวา อืม...งานดีทั้งสองคน เลือกไม่ถูก