ร้านเพ้นท์ (1)

"ไอ้เทมส์?" ธารณ์จึงเอ่ยชื่อน้องชายตนเองออกมา เมื่อเห็นพวกมันไม่ตอบอะไร ก็มั่นใจว่าที่ตัวเองคิดไว้ไม่ผิด

ไอ้น้องเวร!

ไม่ต้องสืบเลยว่ามูลที่มันว่ามาจากใคร

"ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะอดแดกจริงๆ"

"ทำไงได้หน้าที่ต้องมาก่อนหัวใจ" รพีภัทรเอ่ยขึ้นยิ้มๆ

"ถุย! ไอ้พีร์ ทำมาเป็นคมคาย ในผับนั้นที่มึงมาเสือกเรื่องกูประวัติมึงก็ใช่ย่อย ให้กูบอกคุณนาวไหมล่ะ" รพีภัทรหน้าตึงทันที ยักไหล่แสร้งหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเล่นหน้าตาเฉย

"แล้วยังไง อย่าบอกนะอย่างมึงไม่ทิ้งคอนแทกต์อะไรไว้ให้เขาเลย" เมื่ออวัศย์พูดมาแบบนั้นเขาก็ยิ่งหงุดหงิด

ไม่ทิ้งไว้ให้ยังไม่หงุดหงิดเท่านี้!!

นี่อะไรได้ไปไม่คิดจะติดต่อมาเลย

ความจริงธารณ์เดาไว้อยู่แล้วว่าพวกมันน่าจะรู้เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว ก็ผับนั้นน้องชายเขาเป็นหุ้นส่วน อีกอย่างเขาเป็นคนโทรหามันให้ส่งคนมารับผู้หญิงคนนั้นเอง เพราะที่เกิดเหตุอยู่ห่างจากผับไม่เท่าไหร่

ความจริงมันก็คงดูเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปถ้าไม่เป็นเพราะผ่านมาสามวันแล้วเธอดันไม่มีวี่แววจะติดต่อกลับมา เขาจึงตัดสินใจโทรหาพิทักษ์คนที่ไปรับเธอวันนั้นเพื่อถามข้อมูล แต่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เพราะเธอให้พิทักษ์จอดส่งไม่ไกลจากตรงนั้นและให้เพื่อนขับรถมารับแทน

กลายเป็นว่าเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักนิด

ก็นั่นแหละมีหรือลูกน้องจะไม่ไปรายงานเจ้านาย ไอ้เทมส์มันคงรู้เรื่องนี้แล้ว เลยเล่าให้ไอ้พวกนี้ฟังอีกทอดนั่นแหละ จะมีอะไร!

"ทิ้ง!"

"ฮ่าๆๆๆ ไอ้ที่มานั่งหงุดหงิดคือเขาไม่ติดต่อมามากกว่า" อวัศย์หัวเราะสะใจ ในขณะที่รพีภัทรยกยิ้มถูกใจเช่นเดียวกัน

"ไปไกลๆ ตีนกูเลยพวกมึง"

"เอาหน่า อย่าหงุดหงิดเลยมึงก็เรียกเด็กมาดิถ้าอดอยากปากแห้งมาก" รพีภัทรจึงเสนอความคิดเห็นบ้าง

"ดีๆ กูจะเรียกน้องๆ ที่พวกมึงเคยเรียกมาให้หมด"

"เห้ยๆ อย่าพาดพิง กูเลิกไปนานแล้ว" อวัศย์รีบโวยวายทันทีเมื่อเพื่อนพูดจบ หันมองนอกประตูอย่างหวาดระแวง เรื่องอะไรดึงเขาเข้าไปเกี่ยว แล้วถ้าเกิดคนรักมาได้ยินจะว่ายังไง!

"เหอะ! ไปกันได้แล้วพวกมึง เชิญไปตามพวกเมียๆ มึงนู่น" ธารณ์จึงเอ่ยไล่อย่างรำคาญ ปกติไม่เคยเห็นโผล่หัวมา ว่างก็รีบกลับไปเฝ้าเมีย มีเหรอถ้าวันนี้ไม่ได้มีเหตุจะมาซักเขา จะได้เห็นมันมาคุยไร้สาระแบบนี้

"ฮ่าๆๆๆ เอากาแฟมากินก่อนคำ" อวัศย์จึงเอื้อมมือตั้งท่าจะคว้าแก้วกาแฟเพื่อนมาดื่ม

"ไม่ได้" เจ้าของกาแฟรีบคว้าแก้วมาไว้ข้างตัวทันที

"อ้าว! เดี๋ยวนี้หวงของรึไง" หมอกโวยวายเสียงดัง

"ไม่ได้หวงแต่หมดแล้ว" พูดจบหมอไทม์จึงจัดการดูดกาแฟจนเกลี้ยงตามที่พูดไว้

"เห้ย! ไอ้หมอเวร" หมอหมอกตะโกนด่าเพื่อนอย่างหงุดหงิด

"ร้านเพ้นท์" รพีภัทรหยิบกระดาษสะสมแต้มขึ้นมาสำรวจดู "เดี๋ยวนี้สะสมแต้มกินฟรี?"

"เออ!" ส่วนเจ้าของห้องก็รีบคว้าบัตรสะสมแต้มมาไว้ในมืออีกเช่นกัน "ออกไปๆ ไปกันได้แล้ว"

"อะไรวะ" อวัศย์เกาหัวอย่างงงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเมื่อเพื่อนถึงขั้นลุกขึ้นเดินมาไล่ต้อน

ธารณ์เดินกลับมานั่งเก้าอี้เดิมของตน เพ่งมองดูบัตรสะสมแต้มในมืออีกครั้ง

ร้านหลังโรงบาลเหรอ?

ในใจรู้สึกตงิดแปลกๆ เหมือนมีบางอย่างติดค้างกับร้านนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะ โยนบัตรสะสมแต้มลงไป ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เก็บกระเป๋าเตรียมกลับไปพักผ่อนที่บ้าน

ไม่มีอะไรหรอกมั้งอาจจะส่งผิด....

"หมอไทม์ กาแฟมาแล้วค่ะ"

"ครับ?" ธารณ์ขมวดคิ้วอย่างมึนงงเมื่อเพ็ญนภาหิ้วกาแฟแก้วใหญ่ โดยมีโลโก้เดิมกับที่เห็นเมื่อวานเดินเข้ามา

"กาแฟที่สั่งไว้ไงคะ ติดใจเหรอคะได้สามปั๊มแล้วด้วย" พยาบาลสาวยื่นบัตรสะสมแต้มแบบเดิมกับที่ยื่นให้เมื่อวานแต่คราวนี้ต่างตรงที่ว่ามีตราปั๊มโลโก้ร้านถึงสามอัน

"..."

"เห็นอรบอกว่าร้านเขามีอาหารขายด้วยนะคะ ไว้ว่างๆ เพ็ญไปลองบ้างดีกว่า"

"ครับ" คนตัวสูงเพียงตอบรับกลับสั้นๆ เมื่อเพ็ญนภาเดินออกไปแล้วจึงเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะ หยิบบัตรใบเดิมขึ้นมา ซึ่งเป็นใบที่มีตราประทับเพียงสองช่อง

ไม่ได้ส่งผิดแล้วล่ะ!

กาแฟเขาก็ไม่ได้สั่ง ส่วนบัตรสะสมแต้มก็มากขึ้นทุกวัน ที่สำคัญวันนี้ตรงข้างๆ แก้วมีรูปหัวใจที่เหมือนเป็นการวาดติดมาด้วย

ใครกัน?

จะว่ามีคนมาจีบก็เป็นไปได้ ตัวเขาก็ไม่ได้หลงตัวเอง แต่ก็พอรู้ตัวว่ามักจะโดนตามจีบบ้างอยู่บ่อยๆ ในสมัยก่อน ส่วนตอนโตก็มักจะเข้าหากันตรงๆ แบบเปิดเผยไปเลยไม่ใช่แบบนี้

ยิ่งคิดยิ่งน่าสนใจ

ร้านเพนท์....เดี๋ยวเจอกัน