อยากได้หมอคนนี้ (1)

เกิดมาในชีวิตไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรบ้าบิ่นขนาดนี้ ถ้าไม่นับตอนที่ทะเลาะกับป๊า ยืนยันว่าจะไม่เรียนหมอตามความต้องการของป๊า แล้วหนีออกจากบ้าน นี่คงจะเป็นการทำอะไรบ้าๆ ครั้งที่สองของเธอ

และดูท่าจะบ้ากว่าครั้งแรกมากทีเดียว!

หลังจากที่เขาถามว่าจะไปรถใคร เขาเหมือนไม่รอเอาคำตอบ หรือคำตอบจากเธอจะช้าเกินไปไม่ทันใจ ลากเธอเดินดุ่มๆ ไปทางด้านหลังที่เป็นโซนจอดรถสำหรับวีไอพีเท่านั้น แปลได้ว่าเขาคงคิดไว้ในใจแล้วว่าต้องไปกับเขานี่แหละ

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้คนที่ยืนมองกันอยู่ ยอมรับว่าที่ทำเมื่อกี้เสี่ยงไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าคนที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆนี้ ปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นเพราะถูกจู่โจมแบบนั้นรึเปล่า แต่เธอก็แค่อยากพิสูจน์ให้เห็นไปเลย ถ้าเขาไม่ชอบแบบนั้นเธอก็คงเป็นอีกคนที่โดนปฏิเสธ

แต่ถ้าเขาไม่ปฏิเสธ....ก็แปลว่ามันเป็นเพราะใครต่างหากที่ทำแบบนั้น

ซึ่งผลลัพธ์ก็ถือว่าน่าพอใจ...ไม่สิ มันเกินกว่าที่คิดไปมากทีเดียว 

ถึงแม้เธอจะรู้สึกได้ว่าเขาช่ำชองไม่น้อย แต่ท่าทางตื่นเต้น แววตาคล้ายล่าเหยื่อที่มองมาทางเธอตลอดเวลา ยอมรับว่ามันทำให้เธอหัวใจเต้นแรง และทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาก็ต้องการเธอมากทีเดียว

"ให้ผมเรียกคนเอารถมาให้ไหม เผื่อคุณห่วงรถ" เขาเอ่ยชวนคุยหลังจากเริ่มออกรถ

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้เพื่อนเอากลับดีกว่า" เธอแสร้งแชทคุยกับเพื่อนในโทรศัพท์คล้ายว่าไม่ได้ตั้งใจ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วนัดกับตันติกรไว้อยู่ก่อนแล้วว่าให้ขับรถกลับไปไว้ที่คอนโดให้ด้วย

หลังจากรู้ว่าเครื่องดื่มที่เขาดื่มตลอดคืนเป็นเพียงม็อคเทล ไม่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ เพราะเห็นเขาพูดว่าพรุ่งนี้ต้องมีงานเช้า นั่นแปลว่าปลอดภัยหายห่วงเรื่องเมาแล้วขับ แถมยังมีความรับผิดชอบต่องานดีเยี่ยม

ที่สำคัญ...คนอะไรขนาดไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ยังร้อนแรงขนาดนั้น

ทั้งหมดเธอแพลนไว้ในใจอยู่แล้ว...แต่เรื่องอะไรจะบอกให้เขารู้ล่ะ...

"..."

"คือ...ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจคุณนะ" เธอที่กลัวเขาจะเข้าใจผิดรีบอธิบาย

"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร" เขายักไหล่หันมาตอบเธอยิ้มๆ อย่างว่าแหละ อย่างเขาคงไม่คิดแบบนั้นอยู่แล้ว มีแต่เธอที่กังวลไปเอง จะมีใครคิดระแวงคนที่ขับรถราคาแปดหลักแบบนี้ ว่าจะมาวุ่นวายกับรถญี่ปุ่นคันเล็กของเธอ

"คุณมาที่นี่บ่อยไหม" เขาเอ่ยชวนคุยอีกครั้ง น้ำเสียงสบายๆ ไม่ให้เธอดูเกร็งจนเกินไป

"ไม่ค่ะ...ความจริงครั้งแรกเนี่ยแหละ" 

"ไม่น่า ผมไม่เคยเจอ"

"คุณมาบ่อยละสิ" เธอจึงถามเขากลับบ้าง ความจริงดูจากที่เขาพาเธอไปยังโซนจอดรถลับ ด้านหลังก็เดาได้ไม่ยาก ว่าคงจะเป็นลูกค้าประจำทีเดียว

"ความจริงเมื่อก่อนก็บ่อย"

"แล้วเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาเหรอคะ" เธอจึงถามเขากลับทันทีอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบยกมือปิดปากเมื่อคิดได้ว่าตนเองคงจะเผลอถามอะไรละลาบละล้วงจนเกินไป

"มีอะไรครับ" คนตัวสูงเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นท่าทางของเธอ

"คือ...ขอโทษทีค่ะ ลืมคิดไปว่าคุณอาจไม่อยากให้ใครรู้" ความจริงความสัมพันธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ เราต่างรู้กันดีว่ามันคืออะไร ไม่ควรอยากรู้เรื่องส่วนตัวอีกฝ่าย

"อ้อ ไม่เป็นไร ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น" เขาหันมาสบตาเอ่ยตอบเธอเมื่อรถติดไฟแดง ยกยิ้มน้อยๆ อย่างอารมณ์ดีแสดงให้เห็นว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ

"ค่ะ" เธอเสหลบตามองผ่านกระจกไปยังด้านหน้าแทนอย่างเขินๆ 

"ความจริงที่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมาเพราะเพื่อนมันมีแฟนกันหมด" เขาจึงอธิบายต่อ ในขณะที่เธอหันกลับมามองเขาด้วยความแปลกใจ

"มีแฟน?" เกี่ยวอะไร?

"จะว่ายังไงดีล่ะ" เขาเกาแก้มเล็กน้อยก่อนจะอธิบายมากขึ้น "คือเพื่อนผมตั้งแต่มีแฟนก็ไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยว"

"อ้อ...ธรรมดาแหละมั้งคะ แฟนเขาคงไม่อยากให้มาเที่ยวแบบนี้" ในนั้นมีแต่เสือ สิงห์ กระทิงเต็มไปหมด ถ้าแฟนหวงคงไม่แปลก

"ไม่ใช่แบบนั้นสิครับ"

"คะ?"

"เพื่อนผมเนี่ยแหละ มันติดแฟน ไม่ยอมออกกันมาเอง" เขาพูดอย่างเซ็งๆ หน้าบูดเล็กน้อย ในขณะที่เธอลอบหัวเราะอย่างเอ็นดู 

"หวงเพื่อนเหรอคะ" เธอจึงเอ่ยแซวบ้าง

"เรียกว่าหมั่นไส้ดีกว่า ตั้งแต่มีเมีย...อ่า หมายถึงมีแฟนก็หายหัวตลอด" เขาบ่นเซ็งๆ อีกครั้ง

"ก็เลยต้องมาเที่ยวคนเดียว"

"ใช่ครับ เมื่อก่อนก็เบื่อๆ แต่วันนี้เริ่มคิดว่าดีเหมือนกัน"

"ทำไมคะ?"

"ถ้าพวกมันมาด้วย คงไม่ปล่อยให้ผมมากับคุณแบบนี้" เขายกยิ้มตอบเธอ สายตาสื่อความหมายบางอย่าง

เมื่อเขาพูดแบบนั้นเธอจึงเบือนหน้าหนีเขินๆ แสร้งทำเป็นมองซ้ายมองขวาเพื่อรอสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสี ก่อนจะเริ่มแปลกใจเมื่อรถมอเตอร์ไซค์คันหน้าดูเอนเอียงแปลกๆ คล้ายทรงตัวไม่อยู่

"เอ๊ะ! ลุงคนนั้นเขาเป็นอะไร"