อยากได้หมอคนนี้ (2)

เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของเขาเมื่อเธอพูดจบ คนร่างสูงรีบเปิดประตูลงจากรถไปพยุงคุณลุงคนนั้นทันที

ในขณะที่เธอวิ่งตามลงไปติดๆ ทั้งยังมึนงงไม่น้อย รู้แต่ว่าเมื่อเห็นความเป็นความตายอยู่ตรงหน้าเธอคงจะนิ่งดูเฉยๆ ไม่ได้

แต่กับอีกคนไม่ใช่แค่นั้น เธอเห็นเขาทรุดตัวนั่งลงข้างคนที่เพิ่งล้มตัวลงกับพื้น ตบไหล่ปลุกเรียกคนที่นอนนิ่งอยู่หลายครั้ง ก่อนจะถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตนเองแล้วยื่นมือออกไปคล้ายวัดชีพจรคนป่วย มือซ้ายยกข้อมือดูนาฬิกา บ่นพึมพำอะไรสักอย่างแล้วหันมองเธอ

"คุณโทรเรียกรถโรงบาลให้หน่อย" เขาจ้องมาทางเธอเป็นสัญญาณบอกให้เธอโทร

เมื่อเห็นดังนั้นรวีธารจึงรีบกดเบอร์โทรออกเรียกรถโรงพยาบาลตามที่เขาว่า จัดการบอกข้อมูลสถานที่ และอาการคนป่วยเบ็ดเสร็จ ในขณะที่รอบๆ ที่เกิดเหตุเริ่มมีคนมามุงดูเหตุการณ์

เธอเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเผื่อเขาต้องการความช่วยเหลือ ก่อนจะหันหลังกลับไปบอกผู้คนที่เริ่มทยอยเดินมามุงดูเรื่อยๆ

"ช่วยออกห่างผู้ป่วยก่อนนะคะ เดี๋ยวจะหายใจไม่ออก" เธอทำหน้าที่กันคนออกห่างจากตรงนั้นให้มากที่สุด เพื่อให้อากาศถ่ายเท

รวีธารหันมองเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง เห็นเขาคลายเข็มขัด ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคุณลุงที่หมดสติไป แล้วก้มใบหน้าลงเอาหูไปใกล้จมูกชายร่างสูง ตามด้วยแนบใบหน้าลงตรงหน้าอก

ก่อนที่เจ้าตัวจะยืดตัวขึ้นประสานมือตรงช่วงอกของคนที่นอนนิ่งอยู่ แล้วทำการซีพีอาร์ด้วยท่าทางชำนาญ ซึ่งดูก็รู้ว่าจะต้องได้รับการฝึก หรือทำจนเป็นความเคยชิน

ไม่นานเสียงไซเรนของรถโรงพยาบาลก็ดังเข้ามาใกล้ เขาลุกขึ้นมองมาทางเธอเล็กน้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก เห็นเขาพูดอะไรไม่กี่ประโยคแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิม

เมื่อเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลมาถึง ความวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่คนมามุงดูเหตุการณ์มีมากขึ้นกว่าเดิม แต่คราวนี้เธอไม่ต้องช่วยกันคนแล้ว เนื่องจากเจ้าหน้าที่ที่มากับรถโรงพยาบาลช่วยเคลียร์พื้นที่ให้

กลายเป็นเธอโดนต้อนออกจากวงล้อมนั้น มายืนอยู่ด้านนอกเหมือนคนอื่นเช่นเดียวกัน

รวีธารเห็นคนตัวสูงพูดอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่ ท่าทางเหมือนรู้จักกัน ด้วยความที่เธออยู่ใกล้จึงพอได้ยินว่าเขาเหมือนรายงานอาการเบื้องต้นของคนป่วย และบอกว่าตนเองทำอะไรไปบ้าง ตามด้วยศัพท์ทางการแพทย์ที่เธอไม่รู้จัก

ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่ทำการพาคนป่วยขึ้นรถไป ในขณะที่คนตัวสูงที่พาเธอนั่งรถมาด้วยวิ่งเร็วๆ มาหาเธอ

"คุณ...เดี๋ยวมีคนมารับนะ"

"คะ?" เขาก้มมองดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเธออีกครั้ง

"เดี๋ยวมีคนมารับพากลับบ้าน ไว้ใจได้ไม่ต้องห่วง" เธอยังคงมองเขางงๆ กำลังจะเอ่ยปากถามต่อ แต่ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่คนที่เขาคุยด้วยตะโกนมาก่อน

"หมอไทม์ ไปด้วยกันเลยไหม" เขาหันไปพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะหันมาทางเธออีกครั้ง ยื่นของบางอย่างใส่มือเธอ รวีธารก้มดูของในมือทั้งช็อกทั้งตกใจ

อยู่ๆ มาฝากกุญแจรถคันละหลายสิบล้านให้เธอเนี่ยนะ!

"ฝากหน่อยเดี๋ยวจะมีคนมาพาคุณไปส่ง แล้วก็นี่..." เขาอธิบายสั้นๆ ก่อนจะหยิบกระดาษแข็งขนาดเล็กที่อยู่บนกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตยื่นเร็วๆ ใส่มือเธอ "ติดต่อมานะ"

เมื่อพูดจบเขาก็วิ่งกลับไปทางเดิม กระโดดขึ้นหลังรถพยาบาลอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นรถที่ส่งเสียงไซเรนก็ค่อยๆ วิ่งห่างออกไป จนท้องถนนเริ่มกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงหัวใจของเธอที่มันเต้นแรงกระหน่ำจนแทบทะลุออกมาจากอก

ทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลามืดแต่เหมือนทุกอย่างรอบตัวกลับสว่างไสว หัวใจสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน มีเพียงภาพตอนที่เขากำลังทำหน้าที่ช่วยชีวิตคนโลดแล่นอยู่ในหัว

ในชีวิตนี้เธอเคยผ่านการแข่งขันมานับไม่ถ้วน มีทั้งอยากเอาชนะ และมีทั้งทำไปอย่างนั้นเองตามหน้าที่ เธอรู้สึกเหมือนแค่เป็นเรื่องที่ต้องทำ หัวใจไม่ได้คิดอยากได้หรือต้องการรางวัลอะไรจากสิ่งนั้นมาก่อน

แต่ครั้งนี้....เธออยากได้  และมันอาจเป็นความต้องการแรกในชีวิตเธอ เป็นความต้องการที่หัวใจเหมือนไม่มีเหตุผลอะไรรองรับ เป็นเพียงความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เธออยากได้หมอคนนี้ 

หมอไทม์

"คุณครับ!" แรงสะกิดจากด้านข้างทำเธอสะดุ้งตกใจ เมื่อหันไปเห็นชายร่างสูงชุดดำที่เป็นคนเรียก รวีธารจึงถอยหลังอย่างอัตโนมัติ สายตามองเขาด้วยความหวาดระแวง

"คะ?"

"ผมขอโทษ พอดีเรียกคุณสักพักแล้ว" คนตัวเล็กกะพริบตาอย่างมึนงงเล็กน้อย เมื่อเห็นเขายกมือสองข้างให้เธอสบายใจว่าไม่ได้มาทำอะไรไม่ดี มองรอบๆ ตัวเพิ่งเห็นว่าสถานการณ์เริ่มกลับสู่สภาวะปกติ ไทยมุงเริ่มหายไป ส่วนเธอยังยืนเหม่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่

"มีอะไรคะ"

"คุณไทม์ส่งให้ผมมารับคุณ" เธอมองชายชุดดำดูน่าเกรงขามอย่างแคลงใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะมาเร็วขนาดนี้ แต่ถึงแม้ภายนอกเขาจะดูน่ากลัวน่าเกรงขาม แต่ท่าทางที่เขาปฏิบัติต่อเธอค่อนข้างจะสุภาพมากทีเดียว

เธอคิดว่าคงเชื่อใจเขาได้ เพราะคนที่ยื่นกุญแจรถให้เธอบอกมาแบบนั้น

เพราะฉะนั้นเธอก็จะไว้ใจ

"นี่ค่ะ" รวีธารยื่นกุญแจรถส่งให้คนมาใหม่ ซึ่งชายชุดดำรับไปด้วยความสุภาพอ่อนน้อมเช่นเดิม

"เชิญครับ" เขาเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่ง แล้วอ้อมไปทางฝั่งคนขับแทน

"คุณอยู่แถวนี้เหรอคะ" เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเขามาเร็วมากน่าจะไม่เกินสิบนาทีด้วยซ้ำ ในขณะที่เจ้าตัวตอบรับเพียงสั้นๆ

"ครับ"

เมื่อเห็นท่าทีตอบรับสั้นๆ บวกกับท่าทางไม่สะดวกใจจะตอบเรื่องอื่นเธอก็พอเข้าใจได้ ดูเหมือนเขาจะถูกฝึกมาไม่ให้พูดอะไรเกินความจำเป็น

รวีธารละความสนใจคนที่ขับรถอยู่ ก้มใบหน้าดูบัตรสี่เหลี่ยมเล็กๆ ในมือเธอ ก่อนใบหน้าหวานจะขมวดคิ้วตกใจเมื่อเห็นว่าสิ่งที่อยู่ในมือไม่ใช่นามบัตรอย่างที่คิดไว้

เขาน่าจะหยิบให้ผิด!

คนตัวเล็กที่จะต้องซีเรียสกับการที่ไม่ได้คอนแทกต์ของคนที่ล็อกเป้าไว้ลอบหัวเราะในลำคอ ยกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีขึ้นไปอีก

บัตรสะสมแต้มร้านกาแฟ!

ถ้าเป็นปกติก็คงจะเซ็งไม่น้อย แต่บัตรสะสมแต้มที่เขายื่นผิดมาให้ ดันมีชื่อร้านคุ้นหู อีกทั้งรูปแบบโลโก้คุ้นตา ซึ่งนั่นก็คือร้านของเธอเอง!!

ดูท่าการตามหาเขาคงไม่ยากอย่างที่คิดไว้

แล้วเจอกันนะหมอไทม์