สต๊อกเกอร์สาว (1)

"ร้านเพนท์สวัสดีค่าาา อ้าว! คุณลูกค้าสวัสดีค่ะ วันนี้มาเร็วนะคะ" พนักงานสาวอัธยาศัยดีเอ่ยทักทายลูกค้าหนุ่มที่แวะมาทานอาหารสองวันติด ซึ่งวันนี้คือวันที่สาม

"ครับ" คนที่บอกจะไม่มาเหยียบร้านนี้อีกตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะใหญ่มุมสุดด้านใน ที่มีเสียงของบรรดาเพื่อนร่วมอาชีพนั่งคุยกันอยู่

"อ้าวหมอไทม์ มาเลยๆ นั่งตรงนี้เลย" 

"ครับอาจารย์" ธารณ์ตอบรับสั้นๆ เดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ว่างที่อาจารย์หมอรุ่นพี่เว้นไว้ให้

"ไงมึง" ก่อนจะเอ่ยทักทายหมอเจตน์ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว "ไม่มีเคสเหรอ"

"เออ มึงล่ะคอนเซาท์มาอะดิ" เจตน์ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะถามกลับเมื่อเห็นท่าทีอิดโรยของเพื่อน

"เออ จารย์นพโคตรดื้อเลย ไม่ฟังใครเลย" ธารณ์อดบ่นหมอนพวอร์ดกุมารเวชไม่ได้ รู้ว่าเพื่อนหมอคนนี้เป็นคนไม่ค่อยพูดไว้ใจได้เลยระบายกับมัน

"อย่างกับมึงไม่เขี้ยว" เจตน์ตอบกลับแทบจะทันทีเมื่อเพื่อนพูดจบ ทำงานกับมันมาทำไมจะไม่รู้ เห็นมันยิ้มๆ ท่าทางไม่มีอะไร หากเป็นเรื่องงานเรียกได้ว่า เอาเรื่อง ทีเดียว ยังคิดอยู่เลยถ้ามันเอาจริงมีเหรอหมอนพจะดื้อใส่ได้

"แล้วนี่ถึงไหนกันแล้ว" หมอไทม์เพยิดหน้าไปยังบรรดาหมอๆ ที่นั่งคุยกันอยู่ นี่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมไม่นัดคุยกันที่ห้องประชุมดีๆ ของทางโรงพยาบาล มานั่งหมกกันอยู่ตรงนี้ทำไม

"ไม่รู้ไม่ได้ฟัง" ธารณ์หัวเราะในลำคอเสียงเบาเมื่อเพื่อนพูดจบ พอจะเข้าใจได้เมื่อมีแต่บรรดาหมอๆ โชว์ภูมิกัน ตัวเขาโชคดีหน่อยที่ติดเคสเลยมาสายได้เล็กน้อย ส่วนหมอเจตน์คงนั่งฟังมาได้สักพักแล้ว

"อาหารได้แล้วค่ะ" เสียงคุ้นหูดังแทรกเข้ามาด้านหลัง ตามด้วยข้าวผัดอเมริกันเมนูที่เขาเขียนใส่กระดาษไว้เมื่อวานถูกวางลงบนโต๊ะ เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เพิ่งยื่นคำขาดไปว่า ไม่มีวันมาเหยียบที่นี่อีก เป็นคนมาเสิร์ฟ คุณหมอหนุ่มจึงเบือนหน้าหนีสนอกสนใจอาหารตรงหน้าทันที

ไม่ทันได้เห็นคนมาเสิร์ฟที่ยิ้มหวานเก้ออยู่

"หือ หมอไทม์น่ากินจัง" หมอหวันที่นั่งอยู่อีกฝั่งพูดขึ้นทันทีเมื่อมีอาหารมาวางตรงหน้าเขา

"นั่นดิ แล้วทำไมถึงมีรูปหัวใจนั่นด้วยล่ะ" ตามด้วยหมอศิทย์ที่เอะใจกับรูปแปลกๆ ที่วาดอยู่บนไข่ดาว

เมื่อวานก็ลืมกำชับว่าไม่ต้องวาดอะไรพวกนี้มาแล้ว!

"คอนเซปต์ร้านมั้งครับ" ธารณ์ตอบกลับง่ายๆ ใช้ช้อนเขี่ยๆ ละเลงจนไข่ดาวสีขาวเป็นสีแดง

"น่ารักเนอะ เจ้าของร้านก็น่ารัก" 

"หมอหวันครับ พูดแบบนี้เดี๋ยวคุณพู่ก็มาแหกอกหรอก" หมอศิทย์รีบพาดพิงถึงหัวหน้าพยาบาลวอร์ดกุมารเวชที่เป็นภรรยาของหมอหวันทันที

"ผมก็แค่พูดเฉยๆ ของสวยๆ งามๆ ก็ต้องชมสิ" ธารณ์ละความสนใจจากบทสนทนาข้างหู เงยหน้ามองหญิงสาวที่เป็นหัวข้อการสนทนา ก่อนจะก้มหน้าหลบแทบไม่ทันเมื่อเธอมองกันอยู่ก่อนแล้ว อีกทั้งยังโบกมือยิ้มร่าทักทายอยู่หลังเคาน์เตอร์นั่นอีก

"อะไร?" ร่างสูงเลิกคิ้วถามเพื่อนร่วมวอร์ดที่นั่งข้างกัน เมื่อเห็นมันมองมาด้วยสายตาคล้ายสงสัยอะไรบางอย่าง

"เปล่า" เมื่อหมอเจตน์ตอบมาแค่นั้น ตัวเขาจึงเร่งมือกินอาหารในจานต่อ ตั้งใจรีบกินแล้วจะแกล้งแชทบอกไอ้หมอกให้รีบทำเป็นโทรตามสักหน่อย ไม่อยากจะอยู่ตรงนี้นานไปมากกว่านี้

ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากคนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์นั่น หรือรำคาญสองคนข้างๆ ที่เอาแต่พูดถึงเจ้าของร้านไม่หยุดกันแน่!

"ไอ้ไทม์จะรีบไปไหน" อวัศย์ที่เดินผ่านหน้าห้องเพื่อนสนิทเห็นมันเดินออกมาจากห้องท่าทางเร่งรีบจึงเอ่ยรั้งมันไว้

"มึงไม่มีการมีงานทำรึไง ทำไมกูต้องเจอมึงตลอด" ธารณ์เอ่ยถามลูกเจ้าของโรงพยาบาลน้ำเสียงเซ็งๆ 

"อ้าว ไอ้นี่ กูก็เดินผ่านปกติไหมนั่น มึงนั่นแหละรีบไปไหน"

"ร้านกาแฟ" 

"ร้านกาแฟ....ไหนน้าาาา"

"มึงนี่เสือกเรื่องกูทุกเรื่อง ร้านตรงข้ามนั่นแหละ" ร่างสูงตอบกลับอย่างรำคาญ

"อ้ออออ ร้านที่เมื่อกลางวันมึงไปกินข้าวอะนะ" 

"เออ" ธารณ์ถอนหายใจเซ็งๆ "กูไปได้ยัง?"

"อะไรวะ เมื่อกลางวันก็ไปนั่งเฝ้าเขา ตอนเย็นก็ตามไปเฝ้าเขาอีก สมเป็นเพื่อนไอ้พีร์จริงๆ" หมอหมอกแซวเพื่อนอย่างอารมณ์ดี พาดพิงถึงเพื่อนสนิทอีกคนที่ชอบไปนั่งเฝ้าแฟนสาวที่เป็นดาราถึงกองถ่าย

"เฝ้าห่าอะไร กูลืมสมุดปากกา" นี่ไงถึงไม่อยากจะเจอมัน! ดูท่าทางแล้วเรื่องนี้อีกสักพักก็น่าจะถึงหูรพีภัทรอีกคน

"อ้อ จงใจรึเปล่า" ธารณ์ไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ไล่ตามหลังมา หลังจากเขาตอบกลับมันแบบไม่มีเสียง ซึ่งเป็นคำที่มักจะใช้พูดกันเฉพาะตอนอยู่ข้างนอกที่ไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล และเป็นคำหยาบที่ไม่สามารถออกอากาศได้

ถึงอย่างนั้นยังไงก็ต้องด่ามันหน่อยเถอะ! จะวุ่นวายอะไรขนาดนั้น

วิสัญญีแพทย์หนุ่มเร่งฝีเท้าไปยังทางเดิมที่หลายวันมานี้เขามักจะเดินไปที่นั่นบ่อยๆ เซ็งตัวเองไม่น้อยที่เผลอลืมของสำคัญเอาไว้ อุตส่าห์ประกาศไปซะดิบดีว่าจะไม่ไปเหยียบร้านนั้นอีก แต่วันนี้กับโผล่ไปถึงสองรอบ

พอเป็นช่วงเย็นทำให้ร้านกาแฟผู้คนไม่หนาแน่นเท่าตอนเช้าหรือตอนกลางวัน ธารณ์มองเข้าไปไม่เห็นเจ้าของร้านยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ อีกทั้งลูกค้าก็ค่อนข้างบางตา จึงตั้งใจว่าจะรีบไปถามหาของและออกมา แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป กลับพบร่างเล็กคุ้นตายืนลับๆล่อๆ อยู่ตรงมุมตึกใกล้ๆ ร้าน

"เทียร์?"

"พี่ไทม์! มาได้ไง?" ธิติมาอุทานด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆ พี่ชายตนเองมาสะกิดเรียกจากทางด้านหลัง

"พี่สิต้องถามว่าเรามาได้ไง นี่โรงบาลที่พี่ทำงานจะมาแถวนี้ก็ไม่แปลก"

"คือ...เทียร์" ธิติมาอ้ำๆอึ้งๆ ไม่กล้าตอบเมื่อเห็นสายตาจับผิดของพี่ชายที่ส่งมา

"มาตามไอ้เจตน์อีกแล้วใช่ไหม?"

"อะไรเล่า! เทียร์ก็แค่จะมาชวนพี่เจตน์ไปกินข้าว" ธิติมากระเง้ากระงอดตอบพี่ชาย

"มันคงไปหรอก" ธารณ์ตอบกลับน้องไม่เกรงใจ รู้ดีว่าเพื่อนตนเองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับน้องสาว

"ก็คงงั้น" 

"เป็นไร แล้ววันนี้ทำไมยอมง่ายจัง" เมื่อเห็นน้องสาวตอบกลับหงอยๆ ยังไงความเป็นพี่ชายก็อดห่วงไม่ได้ ปกติน้องสาวเขายอมง่ายๆ แบบนี้ซะที่ไหนต้องตามตื๊อจนถึงที่สุดนั่นแหละ

"ก็ต้องยอมแหละ เขาคงมีนัดแล้ว" ธารณ์หันหลังมองตามที่น้องสาวเพยิดหน้าไป หัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนสองคนที่เขารู้จักทั้งคู่เดินออกจากร้านมาพร้อมกัน

คนหนึ่งเป็นเพื่อนหมอวอร์ดเดียวกัน และเป็นคนที่น้องสาวเขาหมายปองมาแต่ไหนแต่ไร ส่วนอีกคน....

เป็นคนที่เขาพยายามจะหลบหน้าอยู่ตลอดหลายวันที่ผ่านมา....

หมอเจตน์กับเพ้นท์....มาด้วยกันได้ไง?