แค่น้องสาว (4)

เสียงโหวกเหวกโวยวายของเจ้าหญิงประจำบ้านดังออกมาจากห้องทำงาน รวีธารที่โดนตามตัวมาเช่นเดียวกันกำลังจะเปิดประตูเข้าไปจึงเลือกที่จะหยุดตัวเอง ยืนรออยู่หน้าประตูแทน

เสียงที่ดังออกมาใช่ว่าจะเบา เธอจึงได้ยินหมดว่าคนด้านในคุยอะไรกัน

"พายไม่เอาเด็ดขาด เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับพายมาก่อน!"

"เขาอาจติดธุระก็ได้ ลองเจอกันอีกรอบไหม"

"ไม่! ป๊าไม่รู้หรอกว่าพายอายแค่ไหน มีแต่คนมองมาแปลกๆ"

"ไม่มีใครสนใจหรอก พายคิดมาก"

"ไม่คิดมากหรอกค่ะ มีอย่างที่ไหน ปล่อยให้พายนั่งรอเกือบชั่วโมง มาถึงก็ตัวเปล่า ไม่สนใจกันสักนิด ดอกไม้สักช่อมาขอโทษก็ไม่มี!"

"แล้วเขาได้พูดขอโทษไหม"

"พูด! แต่มันไม่เหมือนกันนี่คะ"

"ก็เขาขอโทษแล้วไง"

"ป๊า!"

"เขาอาจจะติดงานด่วนก็ได้ เลยมาถึงช้า"

"เขาก็ต้องบอกพายสิคะ!"

"ก็เราบอกเองไม่ใช่รึไง ว่าไม่ให้ป๊าบอกข้อมูล ถ้าเขาอยากรู้ต้องขอเอง"

"ป๊า! พายเป็นลูกป๊านะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพายจะไม่ไปดูตัวอะไรทั้งนั้น!" 

ปัง

รวีธารผงะตกใจเมื่ออยู่ๆ ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ตามด้วยร่างสูงเพรียวของพี่สาวที่เดินออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"แกมาทำไม?"

"ป๊าเรียก" เมื่อเรวิกาถามห้วนๆ เธอจึงตอบกลับห้วนๆ เช่นกัน

"แกจะมาคุยอะไร"

"ไม่รู้ค่ะ" รวีธารลอบถอนหายใจยาว ก็เพิ่งบอกไปว่าป๊าเรียก เธอจะรู้ได้ไงว่าคุยอะไร

"แล้วนี่แกยืนแอบฟังฉันรึไง ไม่มีมารยาท!"

"ไม่ได้ยืนแอบฟัง แต่ป๊าเรียก ที่ยังไม่เข้าไปเพราะเห็นว่ามีแขก เข้าไปเลยจะเสียมารยาท"

"อีลูกเมียน้อย แกกล้าย้อนฉันรึไง!" คนที่อารมณ์ไม่ดีอยู่ก่อนแล้ว ตวาดคนตรงหน้าเสียงดัง 

"ก็แค่อธิบาย" ส่วนคนที่เป็นลูกเมียน้อยเพียงแค่ตอบรับเสียงเรียบเช่นเดิม

"เพ้นท์มาแล้วเหรอ เข้ามาสิ"

"อย่าคิดทำตัวเป็นเจ้านายที่นี่ล่ะ หัดเจียมตัวซะบ้างอีลูกเมียน้อย" เสียงที่ตะโกนออกมาจากห้อง ทำให้เธอหยุดต่อปากต่อคำ ตั้งท่าจะเดินเข้าห้องตามที่ผู้เป็นพ่อเรียก แต่เรวิกายังไม่วายกระซิบเสียงเรียบขู่เธอก่อนจะเดินออกไป

รวีธารชินชากับสถานการณ์แบบนี้ เดินเข้าห้องทำงานที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ ในขณะที่ผู้เป็นพ่อนั่งดูไอแพดอยู่ตรงโต๊ะทำงาน

"ป๊ามีอะไรคะ" คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงเรียบเช่นเดียวกับใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึก

"นั่งสิ" น้ำเสียงเข้มต่างจากตอนที่คุยกับเจ้าหญิงของบ้านตอบรับ ก่อนจะเพยิดให้เธอนั่งตรงข้าม ท่าทางเป็นทางการเหมือนตอนเธอเห็นตอนผู้เป็นพ่อเรียกพนักงานมาคุยงาน

ดูท่าเธอจะไม่ต่างจากพนักงานคนหนึ่ง

"เอาไปเลือก" รวีธารมองตามไอแพดที่ผู้เป็นพ่อส่งมาให้ ก่อนจะยื่นมือไปรับ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอก็วางเครื่องมือสื่อสารลงบนโต๊ะทันที รู้เลยว่าพ่อจะให้ทำอะไร

"ไม่เลือกค่ะ"

"ทำไม? มีเกือบยี่สิบคน แกเพิ่งดูไปได้คนเดียวเอง" รังสรรค์ที่สังเกตท่าทางลูกสาวอยู่ตลอดเลิกคิ้วถามขึ้น

"มีเป็นร้อยก็ไม่เลือกค่ะ" คนสูงวัยถอนหายใจหงุดหงิด เมื่อเห็นท่าทางลูกสาวตนเอง

"เลือกซะ แล้วจะนัดให้ ถูกใจก็แต่งงานกันให้จบ"

"นี่จำมาจากตอนเขาเลือกหมูเลือกวัวไปเชือดรึเปล่าคะ เห็นโตเต็มวัยก็รีบขายกลัวไม่มีคนเอา"

"เพ้นท์!"

"แล้วนี่ส่วนของที่เจ้าหญิงไม่เอารึเปล่า ถึงมาโยนให้เพ้นท์" 

"อย่าพูดถึงพี่พายแบบนั้น" หึ! พูดถึงไม่ได้เลย ก็นั่นเจ้าหญิงของบ้านนี่

"ตามนั้นค่ะ ไม่เลือก" รวีธารผุดลุกขึ้นไม่เสวนาต่อ เพราะรู้ว่ายิ่งคุยยิ่งทะเลาะ ที่สำคัญเธอรู้ว่าพี่ชายไม่อยู่บ้านด้วย ไม่มีคนคอยห้ามทัพแน่

"แกจะเอายังไง"

"เอายังไงคืออะไรคะ?"

"ใจคอแกจะไม่ทำตามที่ฉันบอกสักเรื่องเลยรึไง ตอนเรียนก็เอาแต่ใจ ให้เรียนหมอก็ไม่เรียน จนลำบากคนอื่น จะเปิดทำบ้าอะไร ร้านขนมปัญญาอ่อนนั่น!"

"ปัญญาอ่อนแต่คือน้ำพักน้ำแรงของเพ้นท์!"

"แกจะไปเสียเวลาทำอะไรแบบนั้นทำไม! งานที่บริษัทก็มีไม่ทำ แกมันลูกอกตัญญู ขัดคำสั่งฉันทุกอย่าง"

"แล้วการที่เพ้นท์ไม่เอาผัวที่ป๊าส่งมาให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอคะ"

"เพ้นท์!"

"ทำไมคะ? ชีวิตคู่ของตัวเอง ป๊ายังไม่ให้เพ้นท์เลือกเองเลยรึไง" รวีธารตอบกลับบิดาด้วยความอัดอั้น

"ถ้าแกเลือกเองจะไปคว้าผู้ชายที่ไหนมาก็ไม่รู้ คนอย่างแกจะมีปัญญาที่ไหนไปหาคนดีๆ เพราะฉะนั้นเลือก ต้องเป็นในยี่สิบคนนี้เท่านั้น"

"ป๊าจะให้ลูกมีผัวทีเดียวยี่สิบคนเลยเหรอคะ! ลูกสาวอีกคนทำแบบนี้ด้วยไหม"

"เพ้นท์!!" รวีธารเห็นใบหน้าผู้เป็นพ่อที่เป็นสีแดงเข้มเพราะโกรธจนแทบทนไม่ไหวก็หัวเราะเสียงเบา 

"โกรธใช่ไหมคะ? ถ้าโกรธมากก็ไม่ต้องมายุ่งกับเพ้นท์อีก อย่างที่ป๊าเคยบอกนั่นแหละ เพ้นท์มันเป็นตัวอัปมงคล อย่าให้ตัวอัปมงคลอย่างเพ้นท์มาทำให้ตระกูลป๊าแปดเปื้อนเลย"

เสียงเพลงฮิตติดกระแสจากลำโพงที่ดังสนั่น เรียกให้ผู้คนโยกศีรษะและร่างกายตามจังหวะ ตรงกลางร้านเป็นฟลอร์ให้นักเต้นได้ออกมาโชว์ลวดลาย ไหนจะไฟสลัวๆ สร้างบรรยากาศให้หนุ่มสาวได้แสดงความรักกันแบบไม่อายใคร ทุกสิ่งในสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนาน บรรยากาศมีแต่ความบันเทิงและสนุกสนานของคนที่มาแฮงค์เอ้าท์กัน

มีเพียงร่างเล็กที่นั่งเหม่อมองแก้วค็อกเทลว่างเปล่าบนบาร์หรู คล้ายใช้เวลากับตนเองเพียงลำพัง ใครเข้ามาทักทายก็ไม่ตอบรับราวกับเขาไม่มีตัวตน จนต่างล่าถอยไปอย่างยอมแพ้

รวีธารลอบหัวเราะตัวเองเบาๆ ในความมืด ไม่รู้ผู้หญิงปากเก่งที่ยืนเถียงพ่อตัวเองฉอดๆ ไปไหนแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเด็กน้อยหลงทิศ ที่มองไปทางไหนมีแต่ความมืดมน บางทีเธอก็เคยคิด ว่าจะมีชีวิตต่อไปทำไม ในเมื่อทุ่มเทอะไรไป ก็ไม่มีใครร่วมยินดีด้วยอยู่ดี

ใครจะไปคิดว่าเด็กน้อยที่ปีกกล้าขาแข็งในวันนั้น ที่เรียนจบแล้วเลือกที่จะขัดคำสั่งพ่อตัวเองไม่ต่อคณะแพทย์ตามที่พ่อสั่ง แต่เลือกที่จะเรียนศิลปกรรมศาสตร์แทนตามความฝันผู้เป็นแม่ ความจริงแล้วจะเป็นแค่เด็กโง่คนหนึ่ง ที่คิดว่าเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้จะได้ผล สุดท้ายเจ้าหญิงของบ้านก็ยังมีแค่คนเดียวอยู่ดี

ติ๊ง ติ๊ง

เสียงแจ้งเตือนจากโปรแกรมแชทส่งผลให้ร่างบางละความสนใจจากความคิดว้าวุ่นในหัว เมื่อคนที่ส่งข้อความมาเป็นเพื่อนสนิทที่ก่อนหน้านี้เธอชวนให้ออกมาแฮงค์เอ้าท์ด้วยกัน แต่ติดงาน

เมย เหม่ย เหม้ย เม้ย เหมย : เพ้นท์เหมือนเห็นในสตอรี่เพื่อนคุณไทม์ เหมือนจะอยู่ร้านใกล้ๆแกเลย

PAINT : ไหนๆ

เมย เหม่ย เหม้ย เม้ย เหมย : ส่งรูปภาพ

รวีธารเพ่งมองดูรูปที่เพื่อนสนิทเธอส่งมาให้ จากการแอบติดตามเพื่อนของเขาอีกที เนื่องจากไอจีเขาตั้งค่าส่วนตัวไว้ เมื่อเห็นภาพด้านหลังเป็นร้านที่เธอกับติยากรเคยไป ก็มั่นใจได้ทันทีว่าเขาอยู่ใกล้กันแค่ร้านข้างๆ

PAINT : จริงด้วย

เมย เหม่ย เหม้ย เม้ย เหมย :สงสัยเขาจะหนีแกจากร้านเดิม กลัวเจอแกแน่เลย

PAINT : สงสัยจะเป็นงั้น

เมย เหม่ย เหม้ย เม้ย เหมย :แล้วแกจะเอาไง ไปหาเขาเหรอ

PAINT : ไม่ไป ต้องเรียกเขามาที่นี่

เมย เหม่ย เหม้ย เม้ย เหมย :จะมารึไง

PAINT : ต้องมาสิ

ไม่ลองไม่รู้