สต๊อกเกอร์สาว (3)

ร่างสูงยกยิ้มน้อยๆ ตอบกลับเหล่าพยาบาลวอร์ดออโธฯ ถึงแม้จะหงุดหงิดแค่ไหน แต่ด้วยภาพลักษณ์อารมณ์ดีขี้เล่นที่ทุกคนรู้จักมาตลอด ทำให้มีคนเอ่ยทักทายตลอดทาง เขาเลยต้องฝืนอาการหงุดหงิดไว้ภายในใจ มุ่งหน้ากลับไปยังห้องทำงานตนเอง

นึกถึงคำพูดเพื่อนๆ ก็ยังเซ็งไม่หาย ไม่รู้ไอ้ข่าวที่เจ้าของร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามตามจีบมันดังไปไกลขนาดนี้ได้ยังไง ตัวเขาก็ใช่ว่าจะเล่นด้วย พอเขาปฏิเสธก็ไม่มีใครเชื่อ

ที่จริงแค่ตั้งใจขึ้นมาเข้าห้องน้ำด้านบน บวกกับแวะคุยกับไอ้หมอกเล็กน้อย ใครจะไปคิดว่าเพื่อนสนิททั้งสอง พวกมันดันรวมตัวอยู่ด้วยกันทั้งคู่ พอเจอหน้าปุ๊บก็แซวปั๊บ

คุณหมอหนุ่มเดินพ้นออกจากประตูลิฟต์เพื่อเลี้ยวกลับไปยังห้องทำงานของตน แต่ต้องชะงักปลายเท้าทันทีเมื่อมองเห็นคนสองคนที่ยืนคุยกันหน้าเครียด

คนหนึ่งคือหมอเจตน์คุณหมอที่คบกันตั้งแต่สมัยเรียน

ส่วนอีกคน...คือคนที่เพิ่งตามตื๊อชวนกันไปกินข้าว

ไม่รู้ว่ากินคนเดียวไม่เป็นเลยต้องไล่ชวนคนอื่นอีกรึเปล่า!!

ด้วยมุมนี้ที่เขายืนอยู่ทั้งสองอาจไม่เห็นว่ามีใครอยู่ตรงนี้ แต่สำหรับระดับสายตาที่เขามองไป เห็นชัดแจ๋วเลยละ โดยเฉพาะท่าทีที่ดูสนิทสนมถึงแม้จะไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวกัน แต่ก็รู้สึกได้ถึงความเป็นกันเองที่ทั้งสองมีให้กัน

แล้วที่คุยกันหน้าเครียดขนาดนั้น ไม่ใช่บังเอิญเจอแล้วทักทายกันแน่นอน

ลำพังแค่ไอ้เจตน์ยืนคุยกับผู้หญิงนานๆ ก็ดูพิลึกมากแล้ว ถ้าลากเข้าโรงแรมเลยไม่เน้นคุยเขาก็พอรู้มาว่ามีบ้าง

สงสัยเทียร์จะได้อกหักจริงๆ แล้วล่ะ

ส่วนตัวเขาเอง....ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้น ที่ยังยืนแอบมองอยู่ตรงนี้ ก็แค่ไม่เข้าใจเฉยๆ ว่าในเมื่อมีหมอเจตน์อยู่แล้วจะมายุ่งกับเขาอีกทำไม

ธารณ์ยืนมองสักพัก จนคนทั้งสองคล้ายเอ่ยร่ำลาแล้วแยกกันไปคนละทาง โดยคนตัวเล็กเดินไปลงลิฟต์สำหรับผู้มาใช้บริการ ส่วนคนเป็นหมอเดินย้อนมาอีกทางคล้ายจะกลับห้องทำงาน ซึ่งมันเป็นทางเดียวกับที่เขายืนอยู่พอดี

"มาไง?" เจตน์เลิกคิ้วถามคนที่ยืนปักหลักอยู่อย่างงุนงง เห็นมันยืนนิ่งๆ จ้องมองมาไม่ขยับไปไหนจนเขาต้องหยุดเดินแล้วเอ่ยปากถาม

"ก็ไม่ไง เห็นคุยกันอยู่....ก็เลยไม่อยากไปขัด"

"อ้อ" 

"อ้อคือ?" ชายหนุ่มย้อนถามด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดอย่างไม่รู้ตัว 

"อะไรมึง" เจตน์มุ่นคิ้วถามเพื่อนงงๆ ที่อยู่ๆ มันก็ขึ้นเสียงใส่

"ไม่ไร ก็แค่แปลกใจเห็นมึงมีหญิง" 

"อืม" ร่างสูงตอบรับสั้นๆ หรี่ตามองคนตรงหน้า ยกยิ้มน้อยๆ คล้ายถูกใจอะไรสักอย่าง

"กูไม่ได้ไรนะ ก็แค่ไม่เคยเห็น แฟนเหรอ?" ธารณ์ย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นมันยังมองมาแปลกๆ ความจริงตอนเรียนกลุ่มของเขาจะมีเพื่อนสนิทสองคนคืออวัศย์และรพีภัทร

ส่วนเจตน์ค่อนข้างเป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่ในคณะก็น่าจะสนิทกับเขาที่สุด ด้วยความที่บางงานที่อาจารย์สั่งเก็บคะแนน ต้องทำเป็นคู่ เขาที่เป็นเศษส่วนเกินมักโดนไอ้สองคนนั้นไล่ไปหาคู่เองตลอด ด้วยเหตุผลสั้นๆ คือเขาช่างสาระแน เพื่อนเยอะดี

แล้วนั่นแหละถึงเพื่อนเยอะก็มีคู่กันหมดแล้วไหมล่ะ!

สุดท้ายโชคชะตาก็บังคับให้มาคู่กับไอ้คนไม่ค่อยมีปากพูดอย่างไอ้เจตน์ แล้วก็เป็นแบบนั้นเรื่อยๆ จนเรียนจบก็ต่อเฉพาะทางสาขาเดียวกัน แถมยังได้มาทำงานด้วยกันอีก

เพราะฉะนั้นการที่เขาแปลกใจที่เห็นมันคุยกับผู้หญิงก็ไม่น่าจะใช่เรื่องผิดอะไร....ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องอื่นสักนิด!

"ทำไม? มาสืบเรื่องกูแทนเทียร์เหรอ" 

"ก็น้องกูเห็นมึงอยู่กับเขา" ธารณ์ถือโอกาสโยนไปที่น้องสาวตัวเองทันที ก็เทียร์คงจะอยากรู้จริงๆ นั่นแหละ

"ถ้าน้องมึงอยากรู้กูยิ่งไม่บอก" เจตน์ยักคิ้วกวนๆ ตอบกลับ

"เออ! เดี๋ยวกูให้เทียร์มาถามเอง"

"ไม่มีอะไร" เจตน์ตอบกลับเสียงเรียบทันทีเมื่อเห็นเค้าความยุ่งยากมาแต่ไกลหากธิติมาเป็นคนมาถามเอง 

ดูแล้วไม่จบง่ายๆ

"..."

"สรุปมึงอยากรู้เอง หรือเทียร์?"

"เกี่ยวไรกับกู" ธารณ์ถามกลับอย่างหงุดหงิด

"ก็ได้ข่าวว่า...เขาตามจีบมึงไม่ใช่เหรอ" ไม่แปลกที่เรื่องนี้จะถึงหูมัน ธารณ์คิดอย่างเซ็งๆ

"ก็เหมือนมึงกับน้องกูนั่นแหละ" เขาแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกเขากับมันไม่ต่างกัน มันก็โดนน้องสาวเขาตามจีบเช่นกันแต่ไม่สนใจ 

"แต่กูว่าไม่เหมือนนะ"

"ทำไม" คู่สนทนาขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่เหมือนแล้วกัน" เจตน์ตอบกลับอย่างมั่นใจ!