แค่น้องสาว (3)

"อะไรเนี่ยพี่ไทม์ลากเทียร์ออกมาทำไม" ธิติมาโวยวายเสียงดัง พยายามสะบัดมือให้หลุดจากการฉุดรั้งของพี่ชาย งงไม่น้อยที่อยู่ๆ พี่ชายก็ลากตัวออกมา

"เราจะเสียมารยาทน่ะสิ ถ้าไม่ลากออกมาก่อนพี่รู้นะว่าเราจะต้องซักเขาเรื่องไอ้เจตน์"

"ก็เทียร์อยากรู้นี่ว่าเขาเป็นอะไรกัน" ธิติมายอมรับออกมาตรงๆ จริงๆอย่างที่พี่ชายบอกนั่นแหละ เธอพร้อมจะถามผู้หญิงคนนั้นทันทีว่าเป็นอะไรกับหมอเจตน์

"ไม่ต้องไปอยากรู้"

"งั้นเทียร์เปลี่ยนแล้ว เริ่มอยากรู้เรื่องพี่กับเขาแทนแล้ว" คนตัวเล็กเบี่ยงเบนเป้าหมาย จ้องหน้าพี่ชายอย่างจับผิดแทน

"ของพี่ยิ่งไม่มีอะไร"

"ไม่น่าใช่ ไม่มีอะไรแล้วจะไปอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสองได้ไง"

"ก็พี่ป่วยไง"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ" ธารณ์ถอนหายใจยาวอย่างหงุดหงิด ที่โดนน้องสาวซักไม่หยุด

"เอาเป็นว่าไม่ได้มีอะไร แล้วเขาแค่มาส่งข้าว ตามนั้น" คุณหมอหนุ่มตัดบทไม่สาวความ "แล้วที่ลากออกมาจะมาเตือน ว่าอย่าพูด อย่าถามอะไรเยอะ"

"โอเค ไม่ซัก ไม่ถามก็ได้"

"ทำไมยอมง่าย" ธารณ์หรี่ตามองน้องสาวตนเองด้วยสายตาจับผิด

"อ้าว ก็น้องเชื่อฟังพี่ไทม์ไง" 

"..." สรรพนามที่เปลี่ยนไปเวลาที่น้องสาวอยากได้อะไรมักจะเรียกแทนตนเองว่าน้อง บวกกับสายตาเป็นประกายแปลกๆ ที่มองมายิ่งทำให้เขาหวาดระแวง

"แต่พี่ไทม์ช่วยอะไรน้องได้ไหม"

กูว่าแล้ว!

"ไม่ได้"

"น้องยังไม่ได้พูดเลย!"

"ไม่รู้ ไม่ได้" ปฏิเสธไว้ก่อนดีที่สุด ดูจากท่าทางน้องสาวแล้วไม่น่าไว้วางใจ

"พี่ไทม์" ธารณ์เบือนสายตาหนีน้องสาวที่เริ่มขยับมาใกล้ เอนศีรษะซบลงกับลาดไหล่เขา "ช่วยน้องหน่อยนะ"

"..."

"ไหนๆ พี่ก็สนิทกับเขาแล้วไง"

"..."

"พี่ไทม์ไม่ต้องทำอะไรมากเลย ก็แค่สนิทกับเขาต่อไป"

"อะไร?"

"พี่ไทม์ช่วยกันเขาออกจากพี่เจตน์หน่อยได้ไหม"

"เทียร์!"

"พี่ไทม์อย่าดุน้องสิ" ธารณ์ที่กำลังจะดุเมื่อเห็นน้องสาวช้อนสายตามอง น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ใจก็เริ่มอ่อนยวบ "ก็แค่กันเขาไม่ให้มายุ่งกับพี่เจตน์เอง ให้เวลาเทียร์ได้พยายามกับพี่เจตน์บ้าง"

"ให้เวลาอะไรเทียร์ เรารู้จักมันมาก็นานแล้ว ตามมันตลอดก็ไม่เห็นมันจะสนใจ" คำพูดพี่ชายคล้ายคนเอาน้ำร้อนมาสาดหน้า ธิติมาหน้างอกว่าเดิม พยายามตื๊อพี่ชายต่อ

"มันไม่เหมือนกัน ก่อนหน้านี้เทียร์คิดว่าค่อยๆ แทรกซึม เหมือนที่เขาบอกน้ำหยดลงหินทุกวัน หิน..."

"หินบอกรำคาญ"

"พี่ไทม์!" ธิติมาตวาดพี่ชายเสียงดังเมื่อโดนพูดแทรก ที่สำคัญมาทำลายความเชื่อมั่นของเธออีกต่างหาก

"เทียร์เราเลิกตามมันได้แล้ว"

"พี่ไทม์ฟังก่อนสิ"

"..."

"ทีแรกเทียร์คิดว่าก็แค่พยายามไปเรื่อยๆ แต่พอเห็นพี่เจตน์อยู่กับคนอื่น มันทำให้เทียร์รู้สึกกลัว...กลัวว่าพี่เจตน์จะเปิดรับใครจริงๆ แล้วคนนั้นก็ไม่ใช่เทียร์"

"แล้วเราทำอะไรได้ล่ะเทียร์ ไม่รักก็คือไม่รัก"

"เทียร์รู้..."

"ห้ามร้องนะ" ธารณ์ดุน้องเสียงแข็ง รู้ว่าถ้าเห็นน้ำตาน้องสาวตนเองเมื่อไหร่ ทุกสิ่งที่น้องต้องการเขาจะต้องยอมหามาให้

"ไม่ร้องก็ได้" 

ไม่ร้อง แต่เสียงสั่นแบบนั้น กูจะทำไงได้วะเนี่ย ธารณ์คิดอย่างหงุดหงิด

"โอเค พูดมาให้หมด"

"เทียร์ว่าจะพยายามครั้งสุดท้าย"

"..."

"พี่ไทม์ให้โอกาสเทียร์ก่อนได้ไหม ช่วยกันเขาออกไปที เทียร์จะขอเดิมพันครั้งสุดท้าย ถ้าครั้งนี้ไม่สำเร็จจริงๆ เทียร์...จะปล่อยพี่เจตน์ไป"

"จริงรึเปล่า?" ธารณ์ถามย้ำด้วยความไม่แน่ใจ รู้ว่าน้องสาวคิดยังไงกับเพื่อนตนเองมาตั้งหลายปี พอน้องบอกว่าจะตัดใจ เขาชักไม่แน่ใจว่าจะทำแบบนั้นได้จริงรึเปล่า

"พี่ไทม์ของแบบนี้มันก็ต้องมีลิมิตสิ"

"แน่ใจนะเทียร์"

"แค่พี่ไทม์ยอมช่วยน้องครั้งนี้ อีกแค่ครั้งเดียว"

"..."

"เราแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะได้ผล"

"ไม่รู้ แต่ยังไงเขาก็ชอบพี่อยู่ไม่ใช่รึไง ก็ถือซะว่าพี่ให้โอกาสเขาด้วยไง"

"ไม่มีทาง"

"ทำไมล่ะ เอาจริงๆ เทียร์ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ไทม์ถึงไม่ชอบพี่เขา" ธิติมาเอ่ยปากถามพี่ชายด้วยความไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอพอจะรู้ว่าเจ้าของร้านกาแฟคนนั้นเรียกได้ว่าสเปคพี่ชายตนเองก็ว่าได้

"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"

"เทียร์ไม่ใช่เด็กสักหน่อย!" คนโดนกล่าวหาว่าเป็นเด็กพองแก้มมองพี่ชายอย่างโกรธๆ ในขณะที่คนตัวสูงเอื้อมมือหยิกแก้มน้องสาวอย่างมันเขี้ยว

"นี่ไงเด็กน้อย"

"พี่ไทม์! ไม่รู้ล่ะ แกล้งน้องแบบนี้ ยังไงก็ต้องช่วยน้องเลย"

"ขอคิดก่อน"

"ไม่คิด! ถ้าคิดอีกน้องจะฟ้องแม่ ว่าจริงๆ แล้วพี่เลี้ยงเด็กตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว!"

"เทียร์!" ธารณ์เข่นเขี้ยวมองน้องสาวอย่างหงุดหหงิด เมื่ออยู่ๆ จะเอาความลับที่บังเอิญรู้ไปเผยแพร่ เพราะไอ้หมอกกับไอ้พีร์นั่นแหละ ชอบแซวจนธิติมาบังเอิญได้ยิน

"พี่ไทม์ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ แค่เขามาจีบก็ปล่อยให้จีบ"

"...."

"นะๆ....น้องขอ ให้น้องได้พยายามครั้งสุดท้าย"

นิสัยดื้อรั้นแบบนี้มันได้มาจากใครเนี่ย!! 

"ครั้งสุดท้ายนะเทียร์" ธิติมายกยิ้มกว้างกระโดดกอดพี่ชายทันที รู้ว่าหากธารณ์พูดแบบนี้แปลว่าจะช่วย

"เทียร์สัญญา"

คุณหมอหนุ่มยกมือกอดตอบน้องสาวในขณะที่หัวคิ้วขมวดแน่นอย่างคิดไม่ตก จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อน้องสาวขอร้องมาขนาดนี้ เขาก็จะยอมช่วยเท่าที่จะช่วยได้ ก็แค่ปล่อยให้เธอจีบ...แค่นั้นเอง

เห้อ! กูก็อุตส่าห์ถอยขนาดนี้แล้ว โชคชะตาก็ยังเหวี่ยงให้มายุ่งเกี่ยวกันอีกจนได้