LOGINShare
ใจดี (2)
Last Updated:
2025-05-22 15:13:21คนตัวสูงที่กำลังเดินกลับมาที่รถเมื่อมองไกลๆ เห็นร่างคุ้นตาที่ยืนโบกมืออยู่ ทำให้อดลอบถอนหายใจหน่ายๆ ไม่ได้ ทั้งเช้า กลางวัน เย็น อะไรจะตามกันขนาดนั้น!
เมื่อกลางวันก็โดนดักหน้าห้องน้ำทำให้ต้องหนีขึ้นไปเข้าห้องน้ำชั้นบนแทน ส่วนตอนเย็นก็โดนคนเดิมมายืนดักอยู่หน้ารถ
"หมอไทม์" คนตัวเล็กยิ้มแฉ่งต้อนรับคนที่เดินเข้ามาใกล้
"คุณว่างเหรอ" ธารณ์อดไม่ได้จึงเอ่ยถามประชดออกไป คนอะไรจะว่างมาตามกันขนาดนั้น
"ว่างค่ะ จะชวนไปไหน" รวีธารตีหน้าซื่อตอบกลับอย่างเนียนๆ
"ไม่ชวนไปไหนแค่งงว่าทำไมผมไปไหนต้องมีคุณตามไปด้วยทุกที่" คนตัวสูงพูดระบายอย่างหงุดหงิด
"พรหมลิขิตรึเปล่าคะ วันนี้เราเจอกันสามรอบแล้วน้าาาา" คนที่เป็นคนลิขิตเองพูดขึ้น ส่งสายตามีความหมายไปให้
"ผมจะกลับบ้าน" คนตัวสูงไม่ต่อปากต่อคำ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบให้คนที่ยืนบังอยู่หน้าประตูรถรู้ตัว ว่าควรจะต้องถอยไป
"พอดีเลยค่ะ ฉันก็จะกลับบ้าน"
"?" ธารณ์สบตาคนตัวเล็กนิ่งเมื่อเธอพูดขึ้นแบบนั้น
"ขอกลับด้วยได้ไหมคะ"
"ผมไม่สะดวก" คุณหมอหนุ่มเอ่ยปฏิเสธโดยไม่เสียเวลาคิด
"ตอบเร็วเลยนะคะ" รวีธารพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ไม่คิดเลยรึไง!
"คุณถอยไปได้แล้ว"
"รถฉันเสีย ขอกลับด้วยได้ไหม" เขามองไปยังรถคันเล็กที่จอดอยู่ช่องข้างๆ "จริงๆ นะ"
"ผมไม่ว่าง" ธารณ์ตอบกลับเสียงเรียบเช่นเดิม หลังจากที่โดนคนตัวเล็กตามตอแยมาสักพัก พอจะรู้ว่าเธอเจ้าเล่ห์ไม่น้อย
"แต่ฉัน..."
"คุณถอยไป ผมรีบ" เขาย้ำอีกหนเมื่อเห็นเธอยังมีท่าทีจะตื๊อไม่หยุด
เมื่อเขายืนยันมาแบบนั้นคนตัวเล็กจึงขยับมาด้านข้างใบหน้าบูดบึ้งตามอารมณ์ภายในใจ
คนอะไรใจดีกับทุกคนยกเว้นเธอ!
***************
คุณหมอหนุ่มที่เพิ่งขับรถออกไปได้เกือบครึ่งทางเพิ่งคิดได้ว่าลืมโทรศัพท์ตนเองไว้ที่โรงพยาบาล จึงเปลี่ยนทิศทางย้อนกลับไปที่ทำงานอีกรอบอย่างเซ็งๆ กลัวจะมีเหตุด่วนที่ต้องถูกตามตัวเลยต้องยอมขับรถย้อนไปย้อนมา
คนตัวสูงเลี้ยวรถไปทางที่จอดรถช่องเดิมที่มักจะจอดอยู่เป็นประจำ ก่อนคิ้วจะขมวดกันเป็นปม เมื่อเห็นร่างคุ้นตายืนเท้าเอวคุยโทรศัพท์อยู่ ฝากระโปรงหน้ารถถูกเปิดออก
รถเสียจริงเหรอ?
ธารณ์เดินลงจากรถในขณะที่คนตัวเล็กหันกลับมามองเนื่องจากได้ยินเสียงปิดประตูรถ
"หมอไทม์" สีหน้าและน้ำเสียงงุนงงทีแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจเมื่อเจอเขาอีกรอบ "มาได้ไงคะ"
"สรุปรถเป็นอะไร" เขาเดินเข้าไปใกล้ ชะโงกมองดูเครื่องยนต์
"ไม่รู้ค่ะ สตาร์ทไม่ติดเลยเสียงแปลกๆ" เขากวาดสายตามองรอบๆ สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง ก่อนจะแบมือตรงหน้าหญิงสาว
"กุญแจ"
"คะ?"
"ขอกุญแจรถหน่อยครับ" เมื่อเขาเอ่ยย้ำ เธอจึงรีบยื่นกุญแจรถให้เขาทันที ก่อนจะเดินตามคนตัวสูงต้อยๆ เมื่อเขาเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งด้านคนขับ
แกร๊ก แกร๊ก
"แบตหมด" เขาถอนหายใจหน่ายๆ ก่อนจะบอกเธอ
"อ้าว? เหรอคะ ไม่รู้เลย" เธอยกมือเกาหัวงงๆ ยิ้มแหยๆ ตอบกลับ
"คุณเล่นไม่เปลี่ยนแบตมาสามปี ไม่ดับกลางทางก็ดีแค่ไหนแล้ว" เขาเดินออกมาด้านหน้ารถ ชี้ให้เธอเห็นข้อความวันเดือนปีที่กำกับไว้ตรงแบตเตอรี่ ซึ่งเป็นวันที่เธอเปลี่ยนไปล่าสุด
"อ่า...ฉันน่าจะลืม"
"ขับอย่างเดียวจริงๆ" เขายังไม่วายบ่นต่อ
"แล้วต้องทำยังไงคะ"
"คุณมีสายพ่วงแบตไหม" เธอส่ายหน้าปฏิเสธทันที ส่วนคนตัวสูงถอนหายใจอย่างเซ็งๆ "ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่มีช่างมาเปลี่ยนแล้วล่ะ"
"ถ้างั้นคุณไปส่งฉันหน่อยได้ไหม"
"..."
"คุณก็เห็นนี่ว่ารถฉันเสียจริงๆ" เธอเอ่ยยืนยันให้เขารู้ว่าเป็นเหตุจำเป็น
"..."
"ไม่เป็นไรฉันเรียกรถเอาก็ได้" เมื่อเห็นท่าทางนิ่งเงียบของเขา รวีธารจึงตัดใจที่จะตื๊อ บอกเขาเสียงหงอยๆ ตั้งท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกรถตามที่ปากพูด
"ขึ้นรถสิ"
"ขอบคุณค่ะ" คนตัวเล็กยกยิ้มกว้างวิ่งไปปิดรถก่อนจะเดินไปฝั่งข้างคนขับทันทีที่เขาอนุญาต
"..."
"มาสิคะ เดี๋ยวก็ดึกกว่านี้หรอก" ก่อนจะเอ่ยปากเร่งเมื่อเห็นเขายืนนิ่งมองเธออย่างเซ็งๆ
นี่ก็ถอยสุดๆ แล้วนะ ไอ้พรหมนี่จะลิขิตอะไรนักหนา!
Latest chapter
อยากได้หมอคนนี้ (18+) สานต่อ (4)
"คุณไทม์! เบาๆ สิคะ" เธอบ่นขึ้นเสียงดัง เมื่อเขาเอาแต่ออกแรงฉุดกระชากจนเธอจะเดินตามแทบไม่ทันเขาเหมือนไม่สนใจที่เธอพูด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าผ่อนจังหวะการเดินลงเล็กน้อย แต่ก็ยังรับรู้ถึงกระแสความหงุดหงิดจากตัวเขาอยู่ดี"ขึ้นรถ" เขาเปิดประตูเพยิดหน้าให้เธอก้าวขึ้นรถ ในขณะที่คนตัวเล็กมองไปที่รถก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวสูง"คันนี้เหรอคะ" เธอชี้ไปที่รถคันหรูที่เขาเปิดประตูค้างอยู่อย่างไม่แน่ใจ"ทำไม?" รวีธารไม่ตอบอะไร มองไปที่รถอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถด้วยหัวใจที่เต้นแรง เพราะมันเป็นคันเดียวกับที่เขาหวง และปกติไม่ให้ใครขึ้นบรรยากาศในรถกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง ทั้งเขาและเธอไม่มีใครพูดอะไรกัน ต่างจากวันแรกลิบลับ ที่เธอและเขาต่างหาเรื่องเพื่อคุยทำความรู้จักกัน รวีธารไม่รู้ว่าที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้มันคืออะไร และยังเดาใจเขาไม่ถูก ว่าไอ้ที่โมโหลากเธอมาแบบนี้เพื่ออะไร แต่เลือกที่จะนั่งเงียบๆ ภาวนาให้ถึงคอนโดตัวเองเร็วที่สุดใช้เวลาไม่นานเขาก็เปิดไฟเลี้ยว ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าคอนโดตรงหน้า ซึ่งมันคงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่คอนโดเขา!"คุณไทม์มาที่นี่ทำไมคะ?" รู้ว่าเป็นคำถาม
อยากได้หมอคนนี้ (18+) สานต่อ (3)
รวีธารไม่รู้แน่ชัด ถึงเจตนาของคนที่มานั่งอยู่ข้างกัน รู้แต่ว่าพอได้คุยด้วย เขาเป็นคนคุยสนุกเลยทีเดียว เธอเผลอหัวเราะไปกับมุกตลกเขาหลายรอบ จนไปๆ มาๆ รู้สึกผ่อนคลายขึ้น และคุยกับเขาอย่างสนิทสนม"คุณเขตต์นี่มีความแค้นส่วนตัวกับคุณไทม์รึเปล่าคะเนี่ย เผากันซะขนาดนี้" คนตัวเล็กอมยิ้มหยอกล้อกลับ เมื่อส่วนใหญ่เรื่องที่คุยกันเป็นเรื่องที่เขามักจะเผาธารณ์ให้ฟัง"ผมแค่หมั่นไส้มันเท่านั้นแหละครับ ยิ่งตอนนี้ยิ่งหมั่นไส้""ทำไมละคะ" "ก็มันคงอยากจะเข้ามาหาคุณใจจะขาด" เขตต์ตอบกลับยิ้มๆ มองผ่านหลังเธอไป ส่วนเธอไม่คิดจะหันกลับไปมองตามที่เขาพูด"ไม่หรอกมั้งคะ" ปกติมีแต่จะหนีหน้ากัน ไม่มีทางหรอกที่เขาจะอยากเข้ามาหาเธอ"เชื่อผมสิครับ ไอ้หมอกการันตีมาขนาดนั้น" รวีธารเลือกที่จะมาคุยเรื่องเขาต่อ เริ่มเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องทั่วไปแทน เพราะกลัวเขาจะเบื่อเหมือนกัน ลำพังการที่เขามานั่งคุยเป็นเพื่อนเธอก็ถือว่าดีมากแล้ว สักพักข้อความจากเพื่อนสนิทก็แจ้งเตือนเข้ามา เธอเห็นว่าเลยเวลาที่รับปากกับเพื่อนมาสักพักแล้วจึงจัดการตอบแชทว่ากำลังจะกลับ แล้วหันมาเอ่ยลากับคนข้างๆ ซึ่งเขาก็เข้าใจดีไม่ติดอะไร ก่อนจะแลกคอนแทกต์ก
อยากได้หมอคนนี้ (18+) สานต่อ (2)
คนที่มีคนรอต่อคิวเพียบยกยิ้มกว้างทันทีเมื่อเจ้าของห้องเดินเข้ามา หลังจากที่เขาบอกให้เธอมานั่งรอด้านในสักพัก คนตัวเล็กทยอยหยิบของออกจากถุงเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้"วันนี้ฉันเอาผลไม้มาเพิ่มให้คุณด้วย" เธอเอากล่องอาหารออกมาเรียงวางไว้"เอามาทำไมเยอะแยะ" คนที่รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยหลังจากฟังคำพูดเพื่อนถามกลับตึงๆ"เผื่อช่วงบ่ายๆ คุณหิวไงคะ""ผมไม่ได้สั่งนี่ เมื่อไหร่จะเลิกเอาของที่ไม่ได้สั่งมาให้สักที" คนที่มักจะส่งกาแฟมาให้เป็นประจำกะพริบตามองเขาอย่างมึนงง เมื่ออยู่ๆ เจ้าตัวมีท่าทีโมโห"ถ้าอย่างนั้นคุณทานแค่นี้ก็ได้ค่ะ" เธอเก็บกล่องผลไม้กลับเข้าถุงตามเดิม ในขณะคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรแย่ๆ เริ่มมีอาการเลิ่กลั่กทันที"คือ..ผมหมายถึงบางทีผมก็กินกาแฟมาแล้ว ส่วนช่วงบ่ายผมมีผ่าตัดคงไม่ได้กิน" เหมือนยิ่งพูดยิ่งแย่ ธารณ์ถึงกับหลับตาถอนหายใจเมื่อตัวเองเผลอปากไม่ดีอีกแล้ว ยิ่งเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของเธอก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย"ค่ะ ขอโทษนะคะต่อไปฉันจะไม่เอาสิ่งที่คุณไม่ต้องการมาให้อีก" เธอเพิ่งรู้ว่าการที่เอากาแฟมาให้เขาทุกวันมันฝืนความรู้สึกขนาดนี้ บางทีใช่ว่าเขาจะชอบกาแฟร้านเธอสักหน่อยและสิ่งที
อยากได้หมอคนนี้ (18+) สานต่อ (1)
"พี่เพ็ญสวัสดีค่าาา""อ้าวน้องเพ้นท์หายไปนานเลย พี่นึกว่าตัดใจไม่อยากมาส่งข้าวให้หมอแถวนี้แล้ว" รวีธารยกยิ้มกว้างตอบกลับ แต่ไม่พูดอะไร จะให้บอกยังไงล่ะ ว่าดันเข้าใจผิดคิดว่าน้องสาวที่นั่งรถมาด้วยเป็นสาวคนสำคัญของเขา"เพ้นท์เอาขนมมาฝากพี่ๆ ด้วยค่ะ" ร่างบางยื่นขนมถุงใหญ่ให้เพ็ญนภาด้วยความสนิทสนม หลังจากที่ไม่ได้เฉียดมาที่วอร์ดนี้หลายอาทิตย์"ขอบใจนะน้องเพ้นท์ พี่ไปไม่เคยทันเค้กกล้วยหอมของคุณน้องสักที" เพ็ญนภายื่นมือรับด้วยความเต็มใจ โดยปกติใช่ว่าเธอจะรับของฟรีตลอด ตัวเธอเองรวมถึงพยาบาลในวอร์ดต่างติดใจขนมร้านกาแฟตรงข้ามโรงพยาบาลกันหมด มักจะแวะเวียนไปอุดหนุนกันเป็นประจำ ถึงแม้หลังๆ มาหญิงสาวจะหายหน้าหายตาไปก็ตาม แต่พอไปทีไรมักจะไม่ทันเค้กกล้วยหอมทุกที"นี่ไงคะ เพ้นท์แยกเอาไว้เลย ว่าแต่...หมอไทม์พักรึยังคะ" "พักแล้วจ้า เพิ่งเดินไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้เอง แหม ของหมอไทม์คนเดียวแต่ถุงใหญ่กว่าพวกพี่อีกนะ" รวีธารยกยิ้มเขินๆ กำลังจะคุยเล่นต่อระหว่างรอ แต่มีเสียงเรียกจากทางด้านหลังก่อน"คุณเพ้นท์""อ้าวหมอหมอก หมอพีร์ สวัสดีค่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยทักทายคนที่เดินยิ้มมาแต่ไกล แม้แต่หมอพีร์ที่ปกติจะเห็น
อยากได้หมอคนนี้ (18+) ยังอยากได้อยู่ (4)
รับผิดชอบ?"ทำหน้าแบบนั้นคือจะไม่รับ?""ไม่ใช่นะคะ! ฉันแค่ตกใจเฉยๆ" ทั้งงุนงง ทั้งตกใจเลยล่ะ จะให้ตอบยังไงละเนี่ย ที่ไปไล่ปล้ำผู้ชายแบบนั้น ดูแล้วตอบอะไรไปก็ผิด"...""คือ...ฉันปล้ำคุณสำเร็จไหม""!?""ฉันหมายถึง...เหมือนฉันไม่รู้สึกอะไรเลย""ไม่รู้สึก!?" คนที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวอ้าปากเหวอมองคนตรงหน้าอย่างโมโห ไอ้ที่นัวเนียกันขนาดนั้นจำอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วไอ้รอยแดงๆ นั่นอีก! เมื่อคืนครางรับเสียงสั่นขนาดนั้นเช้ามาบอกไม่รู้สึก!"คะ...คือฉันเมามาก" เธอรีบอธิบายเสียงสั่นเมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของเขา"ก็รู้ตัวนี่ว่าเมามาก""....""แล้วรู้ตัวไหมว่าเมื่อคืนไปคนเดียว แถมเวลาเมาแล้วไม่รู้เรื่องแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน ไอ้ที่ที่คุณไปน่ะ ไม่มีใครเขาใสๆ คิดดีกันคุณหรอกนะ จ้องจะลากคุณกลับกันทั้งนั้นแหละ"พูดตรงๆ ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน หนึ่งในนั้นที่จ้องจะลากเธอขึ้นเตียงก็คือตัวเขาเองนี่แหละรวีธารก้มน้างุดท่าทางสำนึกผิด นิ่งฟังคนมากประสบการณ์เทศนา"ระ...รู้""รู้แล้วยังไป?" เขาขึ้นเสียงสูงถามกลับทันที ทำไมถึงทำตัวได้น่าเป็นห่วงขนาดนี้นะ แล้วทำไมกูต้องห่วงด้วย! ธารณ์คิดอย่างหงุดหงิด"ขอโทษ..."
อยากได้หมอคนนี้ (18+) ยังอยากได้อยู่ (3)
เสียงตั้งปลุกที่ตั้งอัตโนมัติดังแจ้งเตือนคนที่นอนหลับใหลอยู่ให้ตื่นจากนิทรา ถึงแม้จะรู้สึกร่างกายอ่อนแรง เหนื่อยล้าเพียงใดแต่ด้วยความเคยชินทำให้เจ้าของเตียงนอนกว้างต้องฝืนร่างกายลุกขึ้นเหมือนทุกวัน เพื่อเตรียมตัวไปช่วยที่ร้าน เนื่องจากโดยปกติช่วงเช้าจะเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุดรวีธารผุดลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะรู้สึกถึงอุณหภูมิในห้องที่ดูหนาวกว่าปกติ ไหนจะร่างกายที่ดูโล่งแปลกๆคนตัวเล็กก้มใบหน้ามองตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสภาพร่างกายตนเองดวงตาก็เบิกกว้างอย่างตกใจ พยายามหาสิ่งผิดปกติในร่างกายตนเองแต่ก็ไม่มี จะมีก็แต่รอยแดงเป็นจ้ำๆ ตรงลำคอและเนินอก"เมื่อคืนไปนอนเมาให้ยุงกัดที่ไหนวะเนี่ย" คนที่รู้ว่าเมาแต่ไม่รู้ว่ากลับมายังไงเกาศีรษะอย่างมึนงง พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ภาพจำสุดท้ายคือเธอนั่งอยู่กับหมอไทม์..."หมอไทม์!" คนตัวเล็กอุทานเรียกชื่อคุณหมอหนุ่มเสียงดัง เมื่อเริ่มจะคิดอะไรบางอย่างออก คุ้นๆ ว่าเขาเป็นคนมาส่ง เธอขอให้เขามาช่วยเปลี่ยนหลอดไฟ ตามด้วยเธอเดินมึนๆ ไปหาน้ำให้เขากิน หลังจากนั้น....รวีธารมองสำรวจตัวเองอีกรอบ จำได้ว่าเธอกับเขานัวเนียกันพักใหญ่ หลังจากนั้นก
อยากได้หมอคนนี้ (18+) ยังอยากได้อยู่ (2)
"เสร็จแล้ว" ธารณ์มองผลงานตัวเองเมื่อเห็นว่าหลอดไฟที่เปลี่ยนไปไม่มีปัญหาอะไร จึงก้มบอกคนตัวเล็ก แต่เมื่อไม่เห็นเจ้าของห้องที่เป็นคนขอให้เปลี่ยนหลอดไฟให้จึงก้าวขาลงจากเก้าอี้ทรงสูง ไม่รู้คนเมาจะไปป่วนที่ไหนอีกคนตัวสูงเดินเอาเก้าอี้บาร์ทรงสูงไปเก็บที่เดิม ก่อนจะเดินย้อนกลับมาตรงกลางห้อง ได้ยินเสียงกุกกักจากด้านหลังจึงหมุนตัวหันกลับไปมอง เห็นคนตัวเล็กเดินถือแก้วน้ำมาให้ท่าทางมึนๆ จึงอดลอบหัวเราะในลำคอไม่ได้ ตัวเองเมาซะขนาดนั้นยังจะหาน้ำหาท่ามาให้อีก แล้วนี่ไม่รู้ว่าไปหาถึงไหน จนเขาเปลี่ยนหลอดไฟเรียบร้อยแล้วเพิ่งจะออกมา"น้ำค่ะ" เธอเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ยกยิ้มกว้างอารมณ์ดี"ขอบคุ....เห้ย!" คนตัวสูงที่กำลังเอื้อมมือไปรับ ร้องอุทานอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆ เจ้าของห้องสะดุดขาตัวเองพุ่งตัวมาหาเขาจนเสียหลัก พากันหงายหลังล้มตัวลงบนโซฟาทั้งคู่"คุณเป็นไรไหม" ธารณ์ขยับตัวจุกเล็กน้อย แต่ก็ยังห่วงคนตัวเล็กที่นอนซบอยู่ด้านบน"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ" รวีธารผละตัวขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังทรงตัวไม่อยู่ทรุดตัวลงไปอีกรอบ"ไหวไหม" ธารณ์เอื้อมมือจับไหล่คนด้านบนช่วยประคองเธออีกแรง"หมอไทม์" คนตัวเล็กที่ทรงตัวได้แล้วแ
อยากได้หมอคนนี้ (18+) ยังอยากได้อยู่ (1)
"นั่งดีๆ เพ้นท์" เสียงเข้มข้างหูทำให้เธอพยายามปรือตามอง เมื่อเห็นเป็นคนที่อยู่ในความคิดมาโดยตลอดก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจ"หมอไทม์มาได้ไง" คนที่โดนถามคำถามนี้รอบที่สามถอนหายใจยาวหนักใจ ยิ่งเห็นท่าทางไม่ระวังตัวของคนที่นั่งข้างๆ ก็ยิ่งหงุดหงิด รู้ตัวไหมนั่น ว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ไม่ระวังตัวเอาซะเลย!"นั่งดีๆ ไม่งั้นจะปล่อยลงข้างทาง" คนตัวเล็กหน้างอบูดบึ้งทันทีเมื่อโดนดุ ความรู้สึกที่โดนบิดาต่อว่ามาตั้งแต่เมื่อช่วงเย็นยิ่งทำให้อารมณ์น้อยใจปะทุในอก"จะว่าอะไรนักหนา คิดว่าจะทำอะไรกันก็ได้รึไง! อยากให้มีนักใช่ไหมผัวทียี่สิบคน""อะไรวะเนี่ย! เพ้นท์! ตื่นมาคุยกันก่อน" ธารณ์ยกมือกุมศีรษะอย่างอ่อนแรง ปวดหัวจนแทบระเบิดเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ แล้วผัวยี่สิบคนนี่อะไรวะ?!ความจริงมันเริ่มจากการที่เธอโทรมาหา บอกว่าจะชวนมาดื่มด้วยกัน ซึ่งเขาก็ปฏิเสธไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ยอม โวยวายเสียงกรึ่มๆ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ใจแข็งไม่ยอมไปอยู่ดีจนได้รับสายอีกครั้ง คราวนี้เสียงเธอไม่ใช่แค่กรึ่มๆ แต่เมาเลยล่ะ ดูท่าจะเมาหนักซะด้วย! ความจริงเขาพยายามจะไม่สนใจ เพียงแต่ไม่บังเอิญไปได้ยินเสียงจากปลายสายคล้ายมีคนเข้ามาคุยด้วย'
อยากได้หมอคนนี้ (18+) แค่น้องสาว (4)
เสียงโหวกเหวกโวยวายของเจ้าหญิงประจำบ้านดังออกมาจากห้องทำงาน รวีธารที่โดนตามตัวมาเช่นเดียวกันกำลังจะเปิดประตูเข้าไปจึงเลือกที่จะหยุดตัวเอง ยืนรออยู่หน้าประตูแทนเสียงที่ดังออกมาใช่ว่าจะเบา เธอจึงได้ยินหมดว่าคนด้านในคุยอะไรกัน"พายไม่เอาเด็ดขาด เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับพายมาก่อน!""เขาอาจติดธุระก็ได้ ลองเจอกันอีกรอบไหม""ไม่! ป๊าไม่รู้หรอกว่าพายอายแค่ไหน มีแต่คนมองมาแปลกๆ""ไม่มีใครสนใจหรอก พายคิดมาก""ไม่คิดมากหรอกค่ะ มีอย่างที่ไหน ปล่อยให้พายนั่งรอเกือบชั่วโมง มาถึงก็ตัวเปล่า ไม่สนใจกันสักนิด ดอกไม้สักช่อมาขอโทษก็ไม่มี!""แล้วเขาได้พูดขอโทษไหม""พูด! แต่มันไม่เหมือนกันนี่คะ""ก็เขาขอโทษแล้วไง""ป๊า!""เขาอาจจะติดงานด่วนก็ได้ เลยมาถึงช้า""เขาก็ต้องบอกพายสิคะ!""ก็เราบอกเองไม่ใช่รึไง ว่าไม่ให้ป๊าบอกข้อมูล ถ้าเขาอยากรู้ต้องขอเอง""ป๊า! พายเป็นลูกป๊านะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพายจะไม่ไปดูตัวอะไรทั้งนั้น!" ปังรวีธารผงะตกใจเมื่ออยู่ๆ ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ตามด้วยร่างสูงเพรียวของพี่สาวที่เดินออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง"แกมาทำไม?""ป๊าเรียก" เมื่อเรวิกาถามห้วนๆ เธอจึงตอบกลับห้วนๆ เช่นกัน
You may also like
คลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย16.9K viewsซูซูข้ามมิติมามีครอบครัว
橙花20.4K viewsภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2
ไห่ถาง13.9K viewsท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน
ป่าดอกท้อ30.8K viewsตัวเล็กของเสี่ยโอม
ฮันนีแบล็ค330 viewsBDSM ซื้อเพื่อนมาเป็นทาส PWP
Sadistic_X517 viewsนางร้ายขอหย่าสามี
อัญธิญาน์142 viewsวางแผนลับจับเพื่อนพี่ชาย
สาวน้อย.ช่างฝัน1.2K views
