Home / รักโบราณ / อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย! / บทที่ 2 (2/2) : ข้าขอเถิดนะ (2) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

Share

บทที่ 2 (2/2) : ข้าขอเถิดนะ (2) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

last update Last Updated: 2025-10-10 16:10:22

     เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของผู้เป็นบิดา เสียงสวบสาบของเนื้อผ้า จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงคล้ายกับจะร้องห้าม เสียงร้องครวญครางราวกับเจ็บปวดมาก แล้วไหนจะเสียงเนื้อกระทบกัน ซึ่งมันดังขึ้นเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่องอยู่เหนือศีรษะของพวกนาง

     ยามนี้อวิ่นซงถิงเผลอเอาเสียงที่ได้ยินมาจินตนาการเป็นภาพ นางรู้สึกร้อนรุ่มจนสั่นสะท้าน รู้สึกแปลก ๆ ที่ช่องท้อง และส่วนล่าง 

     อวิ่นซงถิงอยากจะร้องไห้ นางอยากมีเวทมนตร์จะได้เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นใบไม้ หรือเป็นเศษฝุ่นเล็ก ๆ ก็ได้ นางจะได้ปลิวออกไปจากที่นี่! ตอนนี้เลย!! 

     “นายท่านมันลึก...อึก! ท่านี้มันเข้ามาลึกมาก...อื้อ! นายท่านเจ้าคะ  ข้า...ข้าไม่ไหว มันเข้ามาลึกเกินไปเจ้าค่ะ!”

     “อาเฉียว เจ้าชอบให้ข้าเข้าไปลึก ๆ และก็ชอบแบบแรง ๆ เช่นนี้ไม่ใช่หรือ?”

     อวิ่นซงถิงหลับตาปี๋ นางไม่อยากได้ยิน นางอยากจะยกมือขึ้นมาปิดหู แต่ติดตรงที่ตัวนางถูกโอบกอด ยามนี้มือทั้งสองข้างอยู่ด้างล่าง นางจึงทำได้เพียงซุกใบหน้าเข้าไปที่แผงอกกว้าง เพื่อหลบหนีเสียงต่าง ๆ ที่มันยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

     แล้วในขณะนั้น...

     คราแรกอวิ่นเฟยหยวนตั้งใจจะตัดประสาทสัมผัส เนื่องจากตัวเขารู้สึกมีอารมณ์ต้องการตั้งแต่มอบจุมพิตแรกให้กับอวิ่นซงถิงแล้ว 

     ทว่าสตรีในอ้อมแขนกลับไม่รู้ประสา นางขยับร่างกายมั่วซั่ว จนลมหายใจที่อวิ่นเฟยหยวนพยายามจะปรับ เพื่อตัด...มันเตลิดจนยากที่จะระงับ แล้วยิ่งยามนี้ความร้อนแรงจากกิจส่วนตัวของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีบนเตียง รวมเข้ากับกลิ่นหอมอ่อน ๆ และร่างกายนุ่มนิ่มที่กำลังสั่นเทาราวกับลูกนกในอ้อมกอด

     หากสถานการณ์นี้เกิดขึ้นระหว่างอวิ่นเฟยหยวนกับสตรีนางอื่น เขาคงจะเขวี้ยงสตรีนางนั้นออกไปนอกห้องนานแล้ว หรือไม่...เขาก็คงไม่แม้แต่จะคิดก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรก

     แต่เพราะทุกอย่างมัน...! อวิ่นเฟยหยวนกัดฟันกรอด!! เขาพยายามรวบรวมสติของตัวเองอีกครั้งอย่างสุดความสามารถ ระหว่างนั้นอวิ่นซงถิงก็ขยับซุกใบหน้าเข้ามาหา ลมหายใจอุ่นร้อนของนางตกกระทบลงบนเนื้อผ้า แล้วผ่านทะลุเข้ามาสัมผัสผิวหนัง... 

     เขาตัดสินใจประเดี๋ยวนั้น คว้าจับมือของสตรีในอ้อมแขน จากนั้นก็พลิกอีกฝ่ายให้นอนหงาย แล้วขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวนาง

     อวิ่นเฟยหยวนตั้งใจจะตรึงอวิ่นซงถิงเอาไว้ใต้ร่าง เพื่อที่นางจะได้ไม่ขยับร่างกาย จนอาจจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา แต่ทว่า...ดวงตาคมหรี่ลงไปมองสตรีตรงหน้า

     แม้อวิ่นเฟยหยวนจะรีบเบือนหน้าไปอีกทาง พยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ แต่ภาพดวงหน้างามที่เคยขาวผ่อง ยามนี้แดงซ่านไปจนถึงลำคอ ดวงตากลมโตก็กำลังหยาดเยิ้มเอ่อคลอ ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากเมื่อครู่เพิ่งจะถูกเขาจุมพิตไป

     ‘ผู้ใดไหวไปก่อน หรือไม่ก็เชิญอดทน เชิญอดกลั้นต่อไปเถิด แต่ข้าผู้นี้...หมดความอดทนแล้ว!’

     อวิ่นเฟยหยวนกดจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากอิ่ม คราแรกเขาตั้งใจจะมอบจุมพิตหวาน ๆ แบบเมื่อครู่ต่อ แต่เพียงแค่ได้สัมผัส...เขาก็รู้สึกอยากจะกลืนกินอวิ่นซงถิงลงท้อง 

     ร่างกายนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ แล้วไหนจะเสียงเตียงลั่น เสียงกิจส่วนตัวของท่านพ่อตากับบ่าวอุ่นเตียงที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องอยู่เหนือศีรษะ

     อวิ่นเฟยหยวนรู้สึกอยากจะบ้าตาย ยามนี้ส่วนล่างลามขึ้นมาถึงส่วนบนของร่างกายราวกับมีเปลวไฟโหมกระหน่ำ 

     เขาพยายามดึงสติมาวางไว้ที่ริมฝีปาก จากนั้นก็หลับตา อวิ่นเฟยหยวนค่อย ๆ บดริมฝีปากของตนเองกับริมฝีปากอิ่มอย่างร้อนแรง แต่เชื่องช้า เขาดูดกลืน ขบกัด แล้วส่งปลายลิ้นร้ายกวาดผ่านแนวฟันเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กจนทั่วโพรงปาก ยิ่งสตรีใต้ร่างพยายามหลบหนี หรือหดลิ้นกลับ เขาก็ยิ่งส่งลิ้นร้ายของตนเข้าไปเกี่ยวรัด 

     ยามนี้อวิ่นซงถิงรู้สึกเจ็บไปทั้งปาก ช่วงที่อวิ่นเฟยหยวนผละออกให้นางหายใจ นางก็คิดจะเอ่ยประท้วง แต่เพียงแค่กดเสียงเรียกขาน ริมฝีปากของบุรุษบนร่างก็ทาบทับกลับลงมา 

     “พี่ชาย...อื้อ!”

     อวิ่นเฟยหยวนได้ยินเสียงครางหวาน ได้ยินเสียงเอ่ยเรียกของสตรีใต้ร่าง สิ่งที่มันงัวเงียคล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่น ตอนนี้มันตื่นขึ้นมาแล้วอย่างเต็มตา 

     อวิ่นซงถิงถูกจุมพิตมอมเมาจนมึนงง และชาไปทั้งปาก แล้วในระหว่างนั้นสิ่งใหญ่โตแข็ง ๆ มันก็ค่อย ๆ กดเข้ามาที่ระหว่างขา และหน้าท้องของนาง 

     ฉับพลัน อวิ่นซงถิงสังหรณ์ใจได้ถึงเรื่องราวที่มันกำลังจะเกิดขึ้น นางจึงรีบดิ้น รีบขยับร่างกายถอยห่าง 

     “ถิงเอ๋อร์ พี่ชายขอโทษ แต่ได้โปรดอย่าขยับหนี ข้าสัญญาจะสัมผัสเจ้าเพียงแค่ภายนอกเท่านั้น ข้าขอเถิดนะ ได้โปรดช่วยข้าเถิดนะคนดี” อวิ่นเฟยหยวนขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของสตรีใต้ร่าง ยามนี้เขาหมดกำลังจะสู้กับสิ่งเร้าภายนอก และความต้องการที่ปะทุขึ้นมาจากส่วนล่างแล้ว 

     อวิ่นซงถิงนิ่งค้าง ลมหายใจหอบถี่ของฝ่ายตรงข้ามตกลงบนริมฝีปาก นางเงยหน้าขึ้นมองอวิ่นเฟยหยวน ตอนนี้ใบหน้ารูปงามเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ อีกฝ่ายกำลังกัดฟัน แล้วใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนามองสบลงมา

     ในขณะที่นางเฝ้ามอง...เสียงกิจส่วนตัวของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่อยู่เหนือศีรษะก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของอวิ่นซงถิงตอนนี้ก็รู้สึกปั่นป่วนรุ่มร้อนราวกับมีเปลวเพลิงกองหนึ่งกำลังลุกลามจากด้านใน ส่วนลับของนางก็เหมือนจะมีน้ำอะไรบางอย่างค่อย ๆ รินไหลออกมา 

     นางเงยหน้าขึ้นมองสบตากับบุรุษบนร่าง หากอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ตนรัก นางจะเอ่ยปฏิเสธทันที นางคงไม่รู้สึกลังเลใจเช่นนี้! 

     แล้วยามนี้อวิ่นซงถิงก็เหมือนจะพ่ายแพ้ให้กับความต้องการ นางอยากจะยื่นมือไปสัมผัสร่างกายของฝ่ายตรงข้าม และก็อยากให้อวิ่นเฟยหยวนโอบกอด อยากให้อีกฝ่ายสัมผัสร่างกายของนาง

     แม้การตัดสินใจครั้งนี้ มันอาจจะลงเอยด้วยคราบน้ำตา แต่เพราะนางก็เชื่อในคำพูด และเชื่อมั่นในตัวอวิ่นเฟยหยวนมาก 

     อวิ่นซงถิงยกแขนทั้งสองข้างขึ้นไปโอบรอบคอของอวิ่นเฟยหยวน แล้วยื่นใบหน้าขึ้นไปจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากบาง จากนั้นนางก็ผละออกมาพยักหน้า 

     เพียงแค่นางตอบรับ สายตาของบุรุษบนร่างก็เปลี่ยน...! อวิ่นซงถิงจึงรีบเบือนหน้าไปอีกทาง

     ‘สายตาของพี่ชายยามนี้น่ากลัวมาก ข้าเปลี่ยนใจทันหรือไม่นะ?’ 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!   บทที่ 3 (2/2) : เชื่อในตัวข้า (2)

    อวิ่นเฟยหยวนหอบหายใจ เขาโอบกอดสตรีใต้ร่างเอาไว้แน่น นางเหมือนจะเหนื่อยมาก จนเผลอหลับไปแล้ว เขาจึงพลิกเอาตัวเองลงไปนอนราบ แล้วยกร่างอวิ่นซงถิงขึ้นมานอนบนตัวเขา ดวงหน้างามยามนี้ยังคงมีสีแดงระเรื่อพาดผ่าน ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อครู่เขาคงจุมพิตนางแรงเกินไป เขาจึงยกมือข้างขวาขึ้นนวดคลึงริมฝีปากอิ่มทั้งบน และล่างอย่างทะนุถนอม จากนั้นอวิ่นเฟยหยวนก็ก้มลงจุมพิตเบา ๆ ที่ขมับของสตรีในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกรักใคร่ และหวงแหน หากแผนการที่อวิ่นเฟยหยวนวางไว้สำเร็จ อีกไม่นานเขาก็จะได้สตรีในอ้อมแขนมาครอบครองแบบสมบูรณ์ และถูกต้องในสายตาของผู้อื่น แต่หากไม่สำเร็จเขาก็ยินดีแลกด้วยทุกอย่างที่มี ต่อให้ต้องตาย เขาก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากนาง ไม่ยอมให้นางไปเป็นภรรยาของบุรุษอื่น และจะไม่ยอมกลับไปเป็นเพียงแค่พี่น้องกับอวิ่นซงถิงเด็ดขาด! อวิ่นเฟยหยวนเหลือบตาขึ้นมองแผ่นไม้ร

  • อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!   บทที่ 3 (1/2) : เชื่อในตัวข้า (1) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

    เมื่อได้รับอนุญาต อวิ่นเฟยหยวนก็บดจุมพิตลงบนริมฝีปากอิ่มทันที เมื่อครู่เขาทันได้เห็นสายตาที่คล้ายกับจะเริ่มหวาดหวั่นของสตรีใต้ร่าง เขากลัวอวิ่นซงถิงจะเปลี่ยนใจ จึงรีบเลื่อนมือทั้งสองข้างจับลงบนสะโพกของนาง จากนั้นก็เริ่มขยับส่วนนั้นไปตามสัญชาตญาณ แม้เขาจะไม่เคยทำ แต่ก็เคยอ่านตำราวสันต์มาหลายเล่ม อวิ่นเฟยหยวนถูไถส่วนนั้นขึ้นลงอย่างช้า ๆ แต่หนักหน่วง ยามนี้เขากับอวิ่นซงถิงต่างสัมผัสได้ถึงร่างกายของกันและกันผ่านเนื้อผ้า “อึก! อ๊า...” ความเสียวซ่านทำให้อวิ่นเฟยหยวนเผลอหลุดเสียงครางกระเส่าเบา ๆ ออกมา เขาขังสตรีที่ตนรักเอาไว้ใต้ร่าง ออกแรงกระชับมือที่จับนาง เขาบดขยี้ ออกแรงกด พร้อมกับดึงสะโพกของร่างบางให้เข้าหา อวิ่นเฟยหยวนเลื่อนมือขึ้นมาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าบนแผ่นหลังของร่างบาง อวิ่นซงถิงแอ่นตัวขึ้นดุจดั่งคันธนู จึงทำให้หน้าอกนุ่ม ๆ ของนางแนบชิดเข้ากับแผงอกของเขามากขึ้น ซึ่งในทุกครั้งที่เคลื่อนไหว อวิ่นเฟยหยวนก็ยังต้องพยายามควบคุมไม่ให้เสียงขยับร่างกาย และเสียงครางของเขากับอวิ่นซงถิงหลุดไปเข้าหูสองคนบนเตียง หูทั้งสองข้างของเขาจึงต้องคอยฟังความเคลื่อนไหวของหนึ่งบุร

  • อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!   บทที่ 2 (2/2) : ข้าขอเถิดนะ (2) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

    เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของผู้เป็นบิดา เสียงสวบสาบของเนื้อผ้า จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงคล้ายกับจะร้องห้าม เสียงร้องครวญครางราวกับเจ็บปวดมาก แล้วไหนจะเสียงเนื้อกระทบกัน ซึ่งมันดังขึ้นเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่องอยู่เหนือศีรษะของพวกนาง ยามนี้อวิ่นซงถิงเผลอเอาเสียงที่ได้ยินมาจินตนาการเป็นภาพ นางรู้สึกร้อนรุ่มจนสั่นสะท้าน รู้สึกแปลก ๆ ที่ช่องท้อง และส่วนล่าง อวิ่นซงถิงอยากจะร้องไห้ นางอยากมีเวทมนตร์จะได้เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นใบไม้ หรือเป็นเศษฝุ่นเล็ก ๆ ก็ได้ นางจะได้ปลิวออกไปจากที่นี่! ตอนนี้เลย!! “นายท่านมันลึก...อึก! ท่านี้มันเข้ามาลึกมาก...อื้อ! นายท่านเจ้าคะ ข้า...ข้าไม่ไหว มันเข้ามาลึกเกินไปเจ้าค่ะ!” “อาเฉียว เจ้าชอบให้ข้าเข้าไปลึก ๆ และก็ชอบแบบแรง ๆ เช่นนี้ไม่ใช่หรือ?” อวิ่นซงถิงหลับตาปี๋ นางไม่อยากได้ยิน นางอยากจะยกมือขึ้นมาปิดหู แต่ติดตรงที่ตัวนางถูกโอบกอด ยามนี้มือทั้งสองข้างอยู่ด้างล่าง นางจึงทำได้เพียงซุกใบหน้าเข้าไปที่แผงอกกว้าง เพื่อหลบหนีเสียงต่าง ๆ ที่มันยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แล้วในขณะนั้น... คราแรกอวิ่นเฟยหยวนตั้งใจจะตัดประสาทสัมผัส เ

  • อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!   บทที่ 2 (1/2) : ข้าขอเถิดนะ (1) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

    อวิ่นเฟยหยวนหรี่ตาขึ้นมอง เมื่อรับรู้ได้ถึงอาการสั่นไหวเพิ่มขึ้นของร่างบาง พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงหลับตา เขาจึงตัดสินใจจับมือทั้งสองข้างของอวิ่นซงถิงขึ้นมาโอบรอบคอ แล้วอุ้มนางขึ้นนั่งบนโต๊ะ โดยที่ริมฝีปากของเขายังคงไม่ผละออกจากริมฝีปากของนาง หลังจากนั้นอวิ่นเฟยหยวนก็ขบเม้มริมฝีปากอิ่มทั้งบน และล่าง เรียวลิ้นร้ายปาดเลียไปตามรอยแยก ระหว่างนั้นฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาแตะเบา ๆ ที่ปลายคาง แล้วใช้ปลายนิ้วโป้งกับปลายนิ้วชี้บีบพวงแก้มนุ่ม จนริมฝีปากอิ่มเผยอออก เรียวลิ้นร้ายที่ตามไล้เลียอยู่ไม่ห่าง พอสบโอกาสก็รีบสอดแทรกเข้าไปฉกชิมความหอมหวาน และไล่เกี่ยวรัดลิ้นเล็ก ๆ ของร่างบาง “อื้อ...” อวิ่นซงถิงครางประท้วง พร้อมกับลดมือทั้งสองข้างลงมาทุบเบา ๆ ที่แผงอกกว้าง นางกำลังจะขาดอากาศหายใจ อวิ่นเฟยหยวนก็ยอมผละริมฝีปากออกให้เล็กน้อย แต่ทว่าเพียงไม่นานก็ทาบทับริมฝีปากบางกลับลงมา จุมพิตครั้งนี้เร่าร้อนขึ้นกว่าเดิมมาก ริมฝีปากของอวิ่นซงถิงถูกดูดดึงไม่หนักไม่เบา เรียวลิ้นร้ายของอีกฝ่ายกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากอย่างอุกอาจ จากนั้นก็ตามพัวพันหยอกเย้าลิ้นเล็ก ๆ ของนาง ฉับพลันเสียงคล้ายกั

  • อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!   บทที่ 1 (2/2) : จุมพิตแรก (2)

    “แต่จุมพิตแรก...” “เพราะข้ารู้ว่า จุมพิตแรกมีไว้สำหรับคนที่ตนรัก ในเมื่อข้ารักเจ้า ข้าจึงยินดีมอบมันให้กับเจ้า แล้วอาถิงล่ะ ยินดีมอบจุมพิตแรกให้กับข้าหรือไม่?” อวิ่นเฟยหยวนกล่าว พร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับอีกฝ่าย หากอวิ่นเฟยหยวนจำไม่ผิด ยามนั้นอวิ่นซงถิงน่าจะอายุประมาณสิบสองหนาวได้กระมัง เด็กหญิงตัวน้อยมักจะชอบไปนั่งฟังเรื่องเล่าจากนักเล่านิทานตามโรงเตี๊ยม และมักจะหาซื้อตำราเกี่ยวกับเรื่องราวความรักระหว่างบุรุษกับสตรีกลับมาอ่าน จากนั้นนางก็จะนำเรื่องที่ได้รับฟัง เรื่องที่ได้อ่านกลับมาเล่าให้เขาฟัง ระหว่างที่เล่า...เด็กหญิงตัวน้อยก็มักจะวาดฝันถึงบุรุษหนุ่มรูปงาม หรือไม่ก็เทพบุตรแสนดีในเรื่องเล่า แล้วยังวาดฝันถึงจุมพิตแรกที่แสนหวาน คู่ครอง และชีวิตแต่งงานในภายภาคหน้าของนาง ในยามนั้นอวิ่นเฟยหยวนคิดเอาไว้ว่า วันข้างหน้าเขาจะพยายามเสาะหาบุรุษในแบบที่อวิ่นซงถิงวาดฝันมาแต่งให้กับนาง ซึ่งตอนที่คิดเขาก็รู้สึกเหมือนจะไม่ยินยอมแปลก ๆ และรู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย แต่เพราะตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจในความรู้สึกของตนเอง เขาจึงไม่ได้เก็บเอาความรู้สึกแปลก ๆ เหล่านั้นมาขบคิดให้มากคว

  • อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!   บทที่ 1 (1/2) : จุมพิตแรก (1) 

    “พี่ชาย พี่นัดข้ามาพบที่นี่ตามลำพัง พี่มีเรื่องสำคัญใดอยากกล่าวกับข้าหรือเจ้าคะ?” อวิ่นซงถิงเอ่ยถามบุรุษหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเรือนร้างด้านหลังจวน โดยที่นางก้าวเท้าถอยหลังสองก้าว เพื่อเพิ่มระยะห่าง เนื่องจากเมื่อครู่นางเผลอเดินเข้าไปใกล้พี่ชายบุญธรรมมากเกินไป “เข้าไปพูดกันด้านใน” “แต่...” อวิ่นซงถิงรู้สึกลังเล ด้วยเพราะเกือบสองปีที่ผ่านมา พี่ชายบุญธรรมผู้นี้พยายามเว้นระยะห่างกับนาง ทว่าอยู่ ๆ ก็ส่งจดหมายเรียกให้มาพบที่นี่ตามลำพัง ถึงแม้ตอนนี้จะอยู่ในช่วงเวลากลางวัน แต่สายตาที่อีกฝ่ายจ้องมองมา...ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่น จนไม่อยากจะก้าวเท้าเข้าไปหา “หรือเจ้ารังเกียจพี่ชายคนนี้เสียแล้ว นั่นสินะ ข้ามันก็แค่...” “ข้าไม่เคยรังเกียจพี่ชายเลยนะเจ้าคะ เพียงแต่...” อวิ่นซงถิงรีบเอ่ยแทรก เมื่อเห็นท่าทีคล้ายกับกำลังรู้สึกเจ็บปวดใจของบุรุษหนุ่มตรงหน้า แต่นางกล่าวยังไม่ทันจบ ฝ่ายตรงข้ามก็เอ่ยตัดบทขึ้นมาว่า “เช่นนั้นก็ตามข้าเข้ามา” อวิ่นซงถิงเห็นแผ่นหลังกว้างหายเข้าไปในเรือนร้าง แม้ใจหนึ่งไม่อยากจะเดินตาม แต่เมื่อนึกไปถึงสีหน้าเมื่อครู่ของอีกฝ่าย นางก็ตัดสินใจเดินตาม

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status