ตอนที่ 14

หลังวางสายจากอัลวานี เธอใช้โทรศัพท์หลักของหน่วยโทรสอบถามทันที

“ว่าไง? กำลังจะโทรหาพอดีเลย”

“หัวหน้าคะ! นอกจากเราสามคน ได้ส่งใครมาอีกหรือเปล่า?”

“มี เป็นคนของเอ็นเอสเอที่เพิ่งจะติดต่อมา เขากำลังสงสัยและตามสืบที่มาที่ไปของเงินโอนจำนวนมหาศาลจากสำนักงานใหญ่ในสหรัฐ เข้าบัญชีบริษัทยาอาร์เอดี ผู้ผลิตและวิจัยยาชีวเภสัชภัณฑ์สาขาย่อยในทีแลนด์ เขาสงสัยว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาติ จึงได้ส่งคนขอมาร่วมทีมกับเราเพื่อตามสืบเรื่องนี้ด้วย”

“แล้วทำไมพ่อไม่แจ้งพวกเราก่อนหน้านี้ล่ะ?”

“ฉันเพิ่งจะได้รับเรื่องเมื่อวานนี้เอง กำลังจะติดต่อไปวันนี้ ก็พอดีแกโทรมาเสียก่อน เออ!..ได้ข่าวว่ามีการวางระเบิดแถวพิพิธภัณฑ์ แกอยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือเปล่า?”

“ใช่ค่ะ หนูว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ของที่พ่อให้ไปรับคืออะไรกันแน่?”

“เอ่อ..เอาเป็นว่าฉันยังบอกอะไรตอนนี้ไม่ได้ ทุกอย่างเป็นความลับระดับท็อปเอส ทำงานที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จก็พอ”

พ่อวางสายไปแล้ว แต่เธอก็ยังนั่งครุ่นคิดอยู่ เธอไม่ชอบใจนักที่จะทำงานแบบถูกปิดหูปิดตา มันลับสุดยอดขนาดไหนกันถึงให้คนที่ต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายทำงานนี้โดยไม่ให้รับรู้อะไร หญิงสาวส่ายหน้า แล้วกดโทรติดต่ออัลวานี

“เฮลโหล..รบกวนบอกเขาว่า วันนี้ฉันจะไปพบเขา”

…

วันนี้พริมโรสอยู่โยงเฝ้าบ้านคนเดียว เพราะเตวิชกับจอมทัพออกเดินทางไปสำรวจเป้าหมายแล้ว ส่วนผู้พันอิฟราอิมก็ส่งข้อความมาแจ้งว่ามีธุระด่วน รีบออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว

ในขณะที่กำลังเดินไปป้ายรถประจำทาง เธอก็เข้าแอปพลิเคชัน ที่ใช้สำหรับเรียกรถยนต์รับจ้าง หลังกำหนดจุดหมายปลายทาง ก็มีคนขับรถอูเบอร์ที่อยู่ใกล้ที่สุดตอบรับและจะมาถึงภายในสามนาที

ที่เปเรซคนส่วนใหญ่จะนิยมใช้แอปอูเบอร์ มากกว่าแอปท้องถิ่นอย่าง บิแท็กซี่ หรือไอแท็กซี่ หลายคนพูดว่ายอมที่จะจ่ายแพงขึ้นเพื่อแลกกับบริการที่ดีกว่า ปลอดภัยและสบายใจกว่า ถึงแม้รัฐบาลและกรมขนส่งจะบอกว่ามันผิดกฏหมาย และเรียกร้องให้ประชาชนหันไปใช้บริการรถแท็กซี่ ที่ขึ้นทะเบียนอย่างถูกต้องก็ตาม  

…

พอรถวิ่งมาได้สักครึ่งชั่วโมงก็ต้องจอดรอ ไม่สามารถไปต่อได้ เนื่องจากเกิดเหตุรถชนกันหลายคันตรงปากทางเข้าสวนสนุกขนาดใหญ่ใจกลางเมือง จนล้ำออกมาขวางถนนเล็กน้อย ทำให้รถรับจ้างคันที่เธอนั่งอยู่ไม่สามารถเลี้ยวขวาเพื่อกลับรถได้ จึงจอดรอดูเหตุการณ์อยู่อย่างนี้

ทันใดนั้น  กลุ่มคนใส่สูทก็กรูกันลงมาจากรถ     อีกด้านเป็นกลุ่มคนในชุดโต๊ปสีขาว ทั้งแขนทั้งตัวเสื้อยาวคลุมข้อเท้า ทับด้วยผ้าคลุมศรีษะ มีเชือกสีดำครอบกันผ้าเลื่อนหลุด บางคนก็สวมชุดคล้ายทหารสีเขียวขี้ม้าแบบซีดๆ คลุมผ้าสะระบั่นลายสีแดงขาวพันรอบศีรษะและหน้า เว้นไว้เฉพาะแค่ตา ทั้งสองฝ่ายต่างก็มีอาวุธปืนอยู่ในมือยืนคุมเชิงหันหน้าเตรียมปะทะ

พริมโรสตะลึงมองเหตุการณ์ตรงหน้าตาไม่กระพริบ เพราะถ้าเกิดการยิงถล่มกันขึ้นมาจริงๆ รถรับจ้างคันนี้คงไม่พ้นที่จะโดนลูกหลงไปด้วยเป็นแน่ 

ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด จู่ๆ คนชุดเขียวที่อยู่ใกล้รถลีมูซีนคันที่อยู่ตรงกลาง ก็กระชากประตูรถด้านริมถนนให้เปิดออก ลากแขนเด็กชายอายุประมาณเจ็ดถึงแปดขวบออกมา แล้วจับตัวลอยขึ้น โยนร่างเล็กบางไปที่กลางถนน ท่ามกลางความตกตะลึงของกลุ่มคนที่ยืนคุมเชิงกันอยู่ทั้งสองฝ่าย

เสียงประชาชนคนรอบข้าง พอเห็นการทารุณกรรมต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ก็ถึงกับกรีดร้องออกมาพร้อมกันสนั่น เต็มไปด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง 

คล้ายว่าจะโชคดีที่ขณะนี้ถนนกำลังว่าง เด็กชายจึงไม่เป็นอะไร แต่เมื่อมองไกลออกไป รถบรรทุกคันหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง ราวกับว่ามองไม่เห็นวัตถุใดๆ ที่กำลังกีดขวางอยู่กลางถนนนั้นเลยแม้แต่น้อย 

"โอ๊ยย!! ขออัลลอฮฺได้โปรดช่วยคุ้มครองผู้บริสุทธิ์ด้วยเถิด! อาอูซูบิ้ลลาห์!"

คนขับรถอูเบอร์ร้องออกมาอย่างตกใจ ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือเหยียบคันเร่งแล้วขับถลาออกไปไกลร่างเด็กคนนั้นประมาณหนึ่ง แล้วหักพวงมาลัยขวางถนนไว้ 

พริมโรสถลาเข้าชิดขอบประตู เตรียมตัวไว้ตั้งแต่เขาเริ่มออกตัวแล้ว ดังนั้นพอรถจอด เธอจึงเปิดประตูพุ่งตัวออกไปทันที แล้วคว้าตัวเด็กกอดไว้ด้วยมือหนึ่ง อีกมือประคองศีรษะด้านหลังกดแนบไปกับอก ตีลังกาม้วนตัวหลายตลบกลิ้งไปกับพื้นไปจนถึงเกาะกลางถนน 

เสียงรถบรรทุกชนประสานงา กับรถยนต์รับจ้างคันนั้นดังสนั่นหวั่นไหว แรงกระแทกทำให้รถเล็กกระดอนไปข้างหน้าเล็กน้อย เมื่อรถใหญ่วิ่งเข้ามาปะทะอีกครั้ง ทำให้ช่วงหน้าของตัวรถรับจ้างเบนหัวออก แล้วเหวี่ยงหมุนมาจนเกือบถึงเกาะกลางถนนตรงที่เธอนอนหมอบอยู่ เธอกอดตัวเด็กไว้แน่น แล้วกลิ้งหลบลงไปที่พื้นถนนอีกฝั่งได้ทันเวลา ในขณะที่ตัวรถก็พุ่งอัดกระแทกกับเสาไฟที่เกาะกลางถนนพอดิบพอดี ผ่านนาทีวิกฤติแบบเฉียดเส้นผมไปเพียงนิดเดียว

"มิสๆ!! ขออัลลอฮฺทรงคุ้มครอง! ผมลืมไปว่ามีผู้โดยสารอยู่ด้วย! ลัม อักศิต ฮาซา คอต๊ออีย์ มะอ์ซิเราะห์!! มะอ์ซิเราะห์!!" คนขับแท็กซี่ลืมใช้ภาษาอังกฤษรัวภาษาอาหรับด้วยความตกใจ เขาพร่ำพูดแต่ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เป็นความผิดของเขา และขอให้ยกโทษให้เขา 

"ฉันไม่เป็นไร คุณล่ะโอเคหรือเปล่า?" 

"ผมออกจากรถมาทันเวลาพอดี รถคันนั้นวิ่งเร็วมาก ผมพาตัวเองรอดมาได้ แต่วิ่งไปช่วยเด็กไม่ทัน โชคดีที่มิสยังมีสติช่วยเอาไว้เสียก่อน ขอบคุณสวรรค์!"

ขณะนี้อีกฝั่งหนึ่งของถนน เสียงปืนยิงถล่มประจัญบานกันดังลั่น เสียงผู้คนหวีดร้องหนีตายไปทั่วบริเวณ พริมโรสพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง คนขับรถเข้ามาประคอง เธอยกศีรษะเล็กนั้นขึ้นเล็กน้อย แล้วสอดขาตัวเองเข้าไปเพื่อยกศีรษะของเด็กน้อยให้สูงขึ้น 

ขณะนี้ทั้งเธอทั้งเด็กน้อยตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของใคร เธอสำรวจตัวเอง และให้คนขับรถสำรวจตามเนื้อตัวของเด็ก แต่นอกจากแผลสาหัสที่ศีรษะแล้ว ก็ไม่พบที่อื่นอีก คนขับรถส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ เธอจึงเอากดปากแผลที่ศีรษะของเด็กชายเอาไว้

“เรียกรถพยาบาลให้ด้วยค่ะ!” เธอร้องบอกคนขับรถ เขาได้สติรีบล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงทันที

"เด็กเป็นอย่างไรบ้างครับ?" บุรุษหน้าตาหล่อเหลาคมคาย นัยน์ตาคมกริบ เรือนร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อคลุมตัวยาวสีดำคลิบทองวิ่งข้ามถนนเข้ามาใกล้ ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ฝ่ามือจับเบาๆ ไปตามเนื้อตัวของเด็กชายผู้เคราะห์ร้ายตรวจหาร่องรอยบาดเจ็บ

“มีแค่แผลตรงขมับนี้ค่ะ แต่เลือดออกเยอะเหลือเกิน! คงต้องรอให้รถพยาบาลมาก่อน ตอนนี้เราคงเคลื่อนย้ายเด็กไม่ได้จนกว่าหมอจะมา!” 

“ผมแจ้งไปแล้วครับ กำลังจะมา!” คนขับรถร้องบอก

กลุ่มคนใส่สูทชุดดำ รูปร่างกำยำประมาณเจ็ดแปดคน วิ่งกรูกันเข้ามารายล้อมอยู่รอบตัว คล้ายจะเป็นกำแพงป้องกันการลอบทำร้ายซ้ำสอง 

“ขอบคุณคุณทั้งสองคนสำหรับความช่วยเหลือในครั้งนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น ลูกชายผมคงจะ…” นัยน์ตาเขาหม่นเศร้า กลืนก้อนสะอื้นลงคอ หญิงสาวสะท้อนใจ รู้สึกสงสารเด็กน้อยคนนี้ขึ้นมาจับจิตจับใจ เขาต้องมารับเคราะห์แทนผู้ใหญ่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

“คุณ..ขอบคุณคนขับรถคนนี้ดีกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีสติเสียสละทั้งรถทั้งตัวเองเข้าขวาง คุณคงจะสูญเสียมากกว่านี้ไปแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มหันไปทางคนขับรถ จับมือเขาไว้ทั้งสองมือ

“ญาซากุมุลลอฮฺ ขอพระเจ้าทรงตอบแทนสิ่งที่ดีให้กับคุณ ผมจะตอบแทนความดีของคุณในครั้งนี้อย่างแน่นอน”

“ลาบะอ์ซ่า ขอเพียงพระเจ้าคุ้มครองผู้ทำความดีก็เพียงพอแล้ว” คนขับรถกล่าวอย่างถ่อมตน

“แล้วคุณล่ะ! บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ถ้ายังไงไปโรงพยาบาลพร้อมกันเลย จะได้ให้หมอตรวจทีเดียว”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้บาดเจ็บอะไร” ขณะที่เธอกำลังพูดรถพยาบาลก็เข้ามาจอดพอดี

หมอและพยาบาลเข้ามาตรวจร่างกายของเด็กเบื้องต้น แล้วประคองตัววางบนเปลรถเข็น พาขึ้นรถแอมบูแลนซ์

“ไปโรงพยาบาลด้วยกันนะครับ คุณด้วย” เขาหันไปบอกคนขับรถ 

“ไปเถอะครับมิส ตรวจสักหน่อยก็ดี อาจจะมีบาดเจ็บภายในที่คุณยังไม่รู้สึกตัวก็เป็นได้ คุณคนนี้เขาจะได้สบายใจด้วย” เธอมองบุรุษร่างสูงตรงหน้า ซึ่งมองเขม็งแกมบังคับ คล้ายกับคนที่คุ้นเคยกับการออกคำสั่งให้ทำตาม มากกว่าให้ขัดใจ จึงพยักหน้าอย่างจนใจ แล้วเดินตามเขาไปขึ้นรถ

…………………….

“ตอนนี้ พวกแกอยู่ที่ไหน!?!” เสียงทรงอำนาจตวาดใส่โทรศัพท์อย่างเกรี้ยวกราด

“เรากำลังขับรถตามเจ้าหนุ่มที่เป็นแฟนของยูทูปเบอร์คนนั้นอยู่ครับ”

“ไม่ต้องตามแล้ว! ฐานโดนถล่มยับ! รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!!”

“ครับผม!”

หัวหน้าสาขาฯ สหพันธ์เฮซบุลปาโทรศัพท์ลงพื้นทันทีด้วยความเดือดดาล พลางนึกในใจว่าการที่สาขาเปเรซโดนล้างบางในครั้งนี้ องค์กรลับฮาริรีต้องมีส่วนรู้เห็นอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นทำไมถึงไม่มีการแจ้งเหตุฉุกเฉิน ให้กับทางสหพันธ์ฯได้รับรู้ล่วงหน้าเสียก่อน จะละทิ้งสหพันธ์ฯโดยการเอาดีใส่ตัว เอาชั่วให้ผู้อื่นได้อย่างหน้าตาเฉยเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ทำให้เห็นถึงศักยภาพของเหล่าสหพันธ์ฯ ว่าเข่นฆ่าได้ แต่มาหยามกันแบบนี้ไม่ได้!

 …………………….

“ว่าไง? เจอตัวหรือยัง?” ผู้พันอิฟราอิมร้อนรนถามด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่งยวด

“พบแล้วกระหม่อม! ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”

“ว่าไงนะ!! ใครเป็นอะไร!” ชายหนุ่มตะโกนถามเสียงสูง ด้วยความตกใจ

“องค์ชายน้อยได้รับบาดเจ็บพ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาทกำลังเฝ้ารอดูอาการอยู่”

“เรียกหน่วยอารักขานอกเครื่องแบบไปเพิ่ม ปะปนไปกับประชนชน คอยคุ้มครองฝ่าบาท”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

…………………….

Thobe/Kandura/Dishdasha - ชุดโตป หรือชุดโต๊ป เป็นชุดประจำชาติอาหรับเรียกแตกต่างกัน ในกลุ่มประเทศอาหรับส่วนเหนือ เรียกดิชดาชา(dishdasha) ยูเออีเรียก กันดูร่า (Kandura) ส่วนในซาอุดิอาระเบียเรียก โต๊ป (Thobe)