ตอนที่ 3.2 อาตี๋น้อย

          ไอ้เสื้อผ้าเน่าเขาพอเข้าใจ แต่กางเกงในขาดเป้าไม่ต้องพูดก็ได้ไหม?!

          เด็กหนุ่มก้มหน้าเม้มปากแน่น เขาไม่ได้โกรธพี่ชาย แต่อายเรื่องกางเกงในอยู่ต่างหาก! พอจะอ้าปากพูดก็อ้ำอึ้งกินต้มอึ่งอยู่ลำพัง เลยไม่พูดอะไรนาจะดีกว่า ทันใดนั้นตะกร้าผักก็ถูกยื่นมาอยู่เบื้องหน้า น่านน้ำจึงยอมเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย

          “ไหน ๆ ก็มาแล้ว มาเป็นลูกมือช่วยล้างผักให้หน่อย”

          “ถ้าเสร็จช้าก็ได้กินช้า เสร็จเร็วก็ได้กินเร็ว ฟรีองุ่นปั่นหนึ่งแก้ว” น่านฟ้ารู้ดีว่าน้องชายตนชอบอะไร และองุ่นปั่นก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน ถือว่ายื่นหมูยื่นแมวแล้วกัน

          “ดีล! พี่อยากให้น้ำช่วยอะไรบอกมาได้เลย จัดให้ได้ทุกอย่าง” สีหน้าหดหู่ก่อนหน้าถูกลบด้วยรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาคมเปล่งประกายเมื่อได้ยินชื่อของโปรด ระหว่างนั้นก็ลอบสูดกลิ่นน้ำซุปที่เดือดได้ที่ เขาจะยอมอ่อนให้ครั้งนึงก็แล้วกัน แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว!

          “อย่างแรกคือรีบไปล้างผักก่อน” นิ้วเรียวชี้ไปตรงอ่างล้างจาน

          น่านน้ำรับตะกร้ามาถือไว้แล้วเดินไปอย่างว่าง่าย คงเพราะกระเพาะน้อยกำลังเริ่มประท้วงขอกองกำลังเสริมด้านอาหารก็เป็นได้ ว่าแล้วก็ลอบกลืนน้ำลายลงคอหลายอึก พลางแอบชำเลืองมองหม้อต้มด้วยสายตาเป็นประกาย

           ชายหนุ่มผมบลอนด์ส่ายหัวไปมา มือเรียวจับกระชอนช้อนเอาฟองอากาศด้านบนผิวน้ำซุปออก หลังจากใช้สายตาคาดคะเนดูแล้วคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่ากระดูกจะอ่อนได้ที่ ไม่แข็งมากไป แต่เคี้ยวแล้วอ่อนกรุบกรับ บรรยากาศในห้องมีเพียงเสียงของน้ำที่กำลังเดือดปุด ๆ น่านฟ้าละสายตาจากวัตถุดิบตรงหน้า เขาหันมาคุยกับน้องชายเพื่อไม่ให้รู้สึกเงียบเกินไป

          “เรียนเป็นไงบ้าง คิดเอาไว้รึยังว่าอยากเข้าคณะอะไร”

          “ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกเลยพี่ อยากลองหลายอย่างจนเลือกไม่ถูก”

          “ไม่เป็นไร ยังมีเวลาให้คิดอีกเยอะ บางทีสิ่งที่เราคิดกับสิ่งที่เลือกอาจจะไม่ใช่เสมอไปก็ได้” คนเราคิดได้หลายอย่าง แต่กลับเลือกได้ทีละอย่างเท่านั้น บางครั้งก็ได้เลือกในสิ่งที่ไม่คาดคิด หรือไม่ชอบ เพียงเพราะไม่มีทางเลือก เขาล้วนเข้าใจความรู้สึกพวกนี้ดี

          “คงแบบนั้น” เด็กหนุ่มตอบโดยไม่คิดอะไรมาก สิ่งที่คิดอยู่ตอนนี้มีแต่ของกินเต็มหัวไปหมด

          สองพี่น้องใช้เวลาเกือบชั่วโมงในห้องครัว ด้วยความพิถีพิถันเลยกินเวลาไปนานพอสมควร ถาดใบใหญ่ถูกยกออกไปตั้งบนโต๊ะกินข้าว อาหารหน้าตาน่ากินถูกเสิร์ฟพร้อมกับกลิ่นหอม ๆ สามแม่ลูกนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารเย็นของวัน อากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยความสุข

          ท่ามกลางบรรยากาศมืดมิด มีเพียงเหล่าแมลงออกหากินในยามค่ำคืนส่งเสียงร้องกันระงม แม้จะไร้แสงไฟทว่าก็ยังมีแสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องมา พอให้มองเห็นได้ลาง ๆ การกระทำของกลุ่มคนเบื้องหน้าตกอยู่ในสายตาของสองพ่อลูกบนรถสีดำทึบ ไม้ตะพดในมือแกร่งถูกกำแน่นด้วยความขุ่นเคือง

          “พ่อให้ผมมาดูอะไร?” พายุถามขึ้นด้วยความสงสัย

          “รอก่อน เดี๋ยวก็ได้รู้”

          ผ่านไปไม่นานรถหรูสีทึบก็เคลื่อนตัวเข้าไปภายในโกดังร้างเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองระยะหนึ่ง เส้นทางนี้ผู้คนไม่ค่อยสัญจรกันเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรือแม้กระทั่งกลางคืนก็ตาม

          “ขับเข้าไปจอดด้านใน พวกที่เหลือก็ดูต้นทางไว้” เสียงของชายวัยกลางคนเรียบจนน่าขนลุก กลิ่นอายความน่ากลัวปนอันตรายแผ่อยู่รอบตัว

          “ครับท่าน”

          ร่างสันทัดก้าวลงจากรถก่อนจะยืนขึ้นด้วยความน่าเกรงขาม ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของอีกคน ชายหนุ่มสูงราวร้อยแปดสิบ เครื่องหน้าหล่อเหลาคมเข้ม มีไฝหนึ่งเม็ดบริเวณหางตา ผิวขาวกระจ่าง บุคลิกภายนอกดูสุขุมเยือกเย็น ไม่ว่าจะพ่อหรือลูกก็สร้างความกดดันให้แก่เหล่าบอดี้การ์ดได้ไม่แพ้กัน พายุเดินตามแผ่นหลังกว้างโดยไม่พูดอะไร ในใจกลับรู้สึกได้ว่าจะเจอกับเรื่องที่เขาไม่ชอบ และไม่เคยชินกับมันเลยสักครั้ง

          เขาลอบถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ทว่าใบหน้าไร้ซึ่งคลื่นอารมณ์

          “ทางนี้ครับท่าน”

          “ท่าทางของมันมีพิรุธและน่าสงสัยเป็นอย่างมาก เหมือนว่ามันจะปลอมแปลงเอกสารยื่นเข้าทำงานด้วยครับ” ชายร่างโปร่งในชุดสูทดำทั้งตัวกล่าวขึ้น เขาดันแว่นที่คล้อยลงมากลับเข้าที่เดิม ใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างจากผู้เป็นนาย

          “อย่างอื่น?” ศักดิ์ชัยเอ่ยถามมือขวาของตน ทว่านัยน์ตาคมดั่งเหยี่ยวจดจ้องไปที่เหยื่อตรงหน้า ราวกับกำลังเห็นอาหารอันโอชะ

          “เมื่อวันก่อนคนของเราเห็นว่ามันแอบนัดเจอกับคนที่ไม่ใช่พวกของเรา แต่เห็นหน้าไม่ชัดเพราะอีกฝ่ายสวมหมวกกับแมสไว้ครับท่าน”

          “อืม”

          สองเท้าก้าวไปข้างหน้าด้วยน้ำหนักที่มั่นคง นัยน์ตาคมหลุบมองร่างที่แทบจะไร้วิญญาณ ก่อนจะเอ่ยปากออกคำสั่งเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาซักประวัติ

          “ปลุกมันขึ้นมา”

          ซ่า!!

          น้ำในถังใบใหญ่สาดเข้าที่หน้าบวมเป่งของชายฉกรรจ์ สภาพของเจ้าตัวดูไม่ได้เอาเสียเลย ซ้ำยังมีคราบเลือดแห้งกรังติดอยู่บริเวณกรอบหน้า

          “เฮือก! คะ แค่ก ๆ”

          ความกลัวคืบคลานเข้ามาทันที ร่างซอมซ่อเงยหน้าสบตาเจ้าของรองเท้าหนังเงาวาวเบื้องหน้า ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความกลัว “อึก.. ทะ ท่าน”

          “อย่า อย่าทำอะไรผมเลย ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!”

          “ไม่ได้ทำอะไรผิด?”

          “ฉันให้โอกาสแกพูดใหม่อีกรอบ”

          ปืนพกเก็บเสียงขนาดกะทัดรัดถูกยื่นให้กับผู้เป็นเจ้าของมัน สีดำเงาวาววับเมื่อกระทบเข้ากับแสงไฟ มือหยาบลูบไล้ของรักไปมาเบา ๆ สิ่งที่ชายวัยกลางคนกำลังให้ความสนใจนั้น ไม่ใช่ร่างที่แทบจะไร้วิญญาณเบื้องหน้า แต่เป็นของที่กำลังถืออยู่ในอุ้งมือต่างหาก

          สิ่งที่สามารถคร่าชีวิตคนได้