2.เอาโทรศัพท์ไปคืน ‘พี่กล้า’

            “กูยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย รีบมาช่วยกูเร็วๆ สิวะ”

            จิรายุที่โวยวายอยู่ในห้องน้ำข้างห้องครัว ทุบประตูร้องขอความช่วยเหลือ อิงวิฬาร์ที่รู้ทันและระวังตัวเรื่องการถูกลวนลามอยู่แล้ว บิดาเคยสอนการป้องกันตัวมาบ้างไว้ใช้ยามจำเป็น แต่ก็ไม่คิดว่าจะจำเป็นเร็วขนาดนี้ ขณะที่เธอกำลังยืนล้างแก้วน้ำอยู่ก็มีชายหนุ่มพุ่งมากอดจากทางด้านหลัง จึงเจอท่าศอกกระทุ้งท้องเข้าให้ หนึ่งในเพื่อนของกฤตธวัชลงไปงอตัวเป็นกุ้งอยู่กับพื้น

            “แล้วใครจับมึงขังไว้ในนี้วะ”

            “เอ่อ…”

            จิรายุอยากจะเล่าใจแทบขาดใจแต่ก็ทำได้แค่ปิดปากเงียบ เดิมทีเขาอยากจะลองใจเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลอย่างกฤษธวัช เพราะรู้ดีว่าเพื่อนเป็นคนปากแข็งไม่ตรงกับใจแค่ไหน จึงเข้ามาลองใจเล่นๆ เพราะเห็นสายตาไม่พอใจเวลาเพื่อนคนอื่นเอ่ยปากถึงเด็กสาวหน้าตาน่ารักผมแก้มซาลาเปาคนนั้น

แต่ก็ไม่คิดว่าอาการเมามายจะทำให้สะดุดพรมเช็ดเท้าหน้าห้องครัว พุ่งถลาไปทางหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงอ่างล้างจาน แทนที่เธอจะหันกลับมารับเขาแต่กลับกลายเป็นว่าได้ศอกมากระทุ้งหน้าท้องแทน แถมเธอยังลากเขาเข้าไปขังไว้ในห้องน้ำ และสั่งให้ปิดปากเงียบห้ามบอกใครว่าเธอเป็นคนทำ ไม่อย่างนั้นเธอจะร้องให้คนช่วย และแน่นอนว่าชายหนุ่มอกสามศอกอย่างจิรายุต้องตกเป็นจำเลยสังคมอย่างแน่นอน ถ้าเธอบอกว่าเขาลวนลามเธอ

            จิรายุจึงทำได้เพียงร้องเรียก รอคนมาช่วยอย่างที่กฤตธวัชได้ยิน…

            “แล้วตกลงมึงเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ”

            เมื่อเปิดประตูออกได้ สิ่งแรกที่เจ้าของบ้านทำคือมองหาเด็กสาวที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีในนั้น แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

            “มึงมองหาใคร กูเข้ามาขี้แล้วห้องน้ำบ้านมึงเสือกล็อกเปิดไม่ออก”

            “มึงแน่ใจนะ”

            กฤษธวัชเลิกคิ้วมองอย่างไม่เชื่อในคำพูดที่ได้ยิน

            “เออ มึงไม่ต้องคิดเลย มาถึงกูก็ไม่เจอใครในนี้แล้ว”

            จิรายุเดินออกมาพร้อมกับจับหน้าท้องที่โดนกระแทกจนปวดหนึบและคำโกหกโตๆ

            “พอๆ มึงไม่ต้องมองกูแบบนั้นเลย กูไม่ได้ทำอะไรเด็กมึงจริงๆ”

            …มีแต่กูที่โดนเด็กมึงกระทำเนี่ย…ความในใจที่อยากจะพูดออกไป

            “อิงไม่ใช่เด็กกู”

            “มึงยอมบอกชื่อแล้ว…น้องอิง กูจะบอกอะไรให้นะน้องอิงของมึงโคตรแสบฉิบหาย”

            จิรายุตบไหล่เพื่อนอีกครั้ง เดิมทีเขาสงสารอิงวิฬาร์ที่ได้แต่มองตามเพื่อนของเขาตาละห้อย แต่ตอนนี้เขาสงสารเพื่อนสนิทมากกว่าถ้าต้องเผลอมีใจให้อิงวิฬาร์ขึ้นมาจริงๆ

หรืออาจจะเป็นโชคดีของกฤตธวัชที่กำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก…

            “กูขอตัวกลับบ้านก่อนนะ…เออ แล้วก็เลิกมองกูด้วยสายตาแบบนั้นสักที บ้าพลังแบบนั้นกูทำอะไรไม่ลงหรอก”

            “หะ มึงว่าอะไรนะ”

            “กูบอกว่าขอให้มึงโชคดีแล้วกัน”

            แล้วจิรายุก็เดินออกไป ทิ้งกฤตธวัตให้ยืนมองทางเชื่อมของบ้านระหว่างห้องครัวและห้องโถงที่เห็นทางขึ้นบันไดชั้นสองของบ้าน

            …คงไม่เป็นอะไรจริงๆ สินะ…

           เจ้าของบ้านเดินออกมาพร้อมถังน้ำแข็ง ดูเวลาก็เกือบตีหนึ่งแล้ว บิดาของเขาและบิดาของอิงวิฬาร์แยกตัวไปนอนแล้ว จิรายุก็กลับบ้านไปแล้ว เขาเองก็รู้สึกมึนเมาและไม่มีอารมณ์จะนั่งดื่มต่อจึงขอตัวไปนอนก่อน

           “เอานี่ของขวัญของมึง กล้า”

           ภาม เพื่อนสนิทตั้งแต่อนุบาลอีกคนส่งข้อมูลรายละเอียดสาวสวยที่จะมาเป็นคู่นอนของเขาในคืนนี้ แต่กฤตธวัชไม่มีอารมณ์จะทำอะไรนอกจากนอน แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธเพื่อนเกรงว่าจะเสียน้ำใจ ถ้าของขวัญที่เพื่อนเอ่ยถึงมาถึงหลังเขาหลับก็ให้เธอนอนที่ห้อง เขาจะจัดเตรียมที่นอนไว้ให้ หรือไม่ก็ให้เธอกลับไปพักผ่อนตามอัธยาศัย กฤตธวัชคิดไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนั้น

           เขาคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงกับโต๊ะกลมตรงกลางที่มีขวดแอลกอฮอล์และเครื่องเคียง หยิบแก้วใส่น้ำสีอำพันขึ้นมากระดกครั้งสุดท้าย ดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วขอตัวไปนอน แต่ลืมหยิบโทรศัพท์ติดมือมาด้วย ส่วนเพื่อนที่เหลือยังคงนั่งดื่มต่อให้หมดขวดแล้วค่อยกลับบ้าน บ้างก็ว่านั่งรอให้สร่างเมาจะได้ไม่เป็นภาระของเพื่อนร่วมถนน บางคนก็รอคนรักมารับ

           อิงวิฬาร์เหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ ท้องฟ้ายังคงมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากลานสนามหญ้าหน้าบ้านที่ใช้เป็นพื้นที่สังสรรค์สอดส่องเข้ามาในห้อง เสียงเพื่อนของกฤตธวัชเงียบไปแล้ว หญิงสาวขยับตัวเบาๆ อีกครั้งเกรงว่าบิดาที่นอนหันหลังให้จะตื่น

           เสียงกรนสม่ำเสมอทำให้มั่นใจว่าบิดาหลับสนิท อิงวิฬาร์ก้าวเท้าลงจากเตียงนอน เดินตรงไปที่ประตู…ตอนนี้พี่กล้าของเธอจะนอนหรือยังนะ เธออยากจะเห็นหน้าของเขาอีกครั้งก่อนจากกัน อยากเก็บภาพความทรงจำให้ได้มากที่สุด อิงวิฬาร์ค่อยๆ เปิดประตูและคิดในใจว่าถ้ามีใครมาเจอเธอกลางดึกจะบอกไปว่าเธอคอแห้ง เลยลงมาหาน้ำเย็นๆ ดื่ม หรือถ้าโชคร้ายกฤตธวัชอาจจะเข้านอนไปแล้วก็ได้

           ร่างบางค่อยๆ ก้าวเท้าลงมาตามบันไดอย่างระมัดระวังและให้เงียบที่สุด จุดมุ่งหมายคือประตูของห้องครัวที่เห็นพื้นที่สนามหญ้าหน้าบ้านได้อย่างชัดเจน แต่ก็มีพื้นที่พอให้หลบหลีกสายตาจากผู้คนที่กำลังสังสรรค์ แต่ต้องเดินผ่านห้องน้ำที่เธอขังหนึ่งในเพื่อนของกฤตธวัชไว้ในนั้น

           …ก็ใครใช้ให้พุ่งตัวเข้ามาหาเธอแบบนั้นกัน เป็นใครก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา ถือเป็นการป้องกันตัวไม่ใช่ความผิด และอีกอย่างเพื่อนคนนั้นของกฤตธวัชก็ทำท่าจะขย้อนสิ่งที่เพิ่งทานเข้าไปออกมาทางปาก เธอจำเป็นต้องลากเขาเข้าไปไว้ในห้องน้ำ ก่อนจะเป็นภาระที่ต้องให้มาเช็ดถูจนเสียเวลานอน อิงวิฬาร์ไม่ได้ตั้งใจจะขังเขาไว้ในห้องน้ำทั้งคืน เธอตั้งใจจะมาเปิดประตูให้ด้วย

           “น้อง น้อง…น้องนั่นแหละ”

           คนที่ตั้งใจจะมาแอบดูเจ้าของบ้านหันไปตามเสียงเรียก เสียงผู้ชายเมามายแต่ก็ยังพอมีสติไม่ได้ยานคล้อยขนาดฟังไม่รู้เรื่อง แต่ที่ไม่ได้หันไปในทันทีเพราะไม่แน่ใจว่าเรียกเธอหรือเปล่า

           “มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ”

           เธอเห็นผู้ชายสามคนกอดคอกันๆ ล้ม ทั้งสามคนเป็นเพื่อนของกฤตธวัช จำได้ดี กำลังเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนเอาโทรศัพท์ขึ้นไปให้กฤตธวัชที่บนห้องนอน

           “น้องที่แอบยืนมองกล้าบ่อยๆ ใช่ไหม พี่ฝากเอาโทรศัพท์ไปคืนให้กล้าหน่อยสิ มันนอนอยู่บนห้อง”

           “คะ…”

           “พี่ฝากหน่อย…ขอบคุณครับ”

           โทรศัพท์ถูกยัดเข้ามาในมือ อิงวิฬาร์รับโทรศัพท์มาแบบงงๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินจากไป เสียงข้อความเข้า…โทรศัพท์ในมือสั่นเล็กน้อย พร้อมแสงไฟที่หน้าจอสว่างวาบในความมืด เธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบดู แต่ข้อความที่ปรากฏขึ้นมานั้นแสดงเนื้อหาทันทีโดยไม่ต้องเปิดอ่าน

           คนที่ส่งข้อความเข้ามาต้องการจะบอกกฤตธวัชว่ามาหาไม่ได้แล้ว และจากชื่อน่าจะเป็นผู้หญิง เพราะชื่อ‘น้ำหวาน’

           …พี่กล้ามีคนรักแล้วหรือ…

           อิงวิฬาร์กำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะเดินกลับขึ้นไปด้านบน แต่ไม่ได้เข้าไปในห้องนอนของเธอ เดินเลยตรงไปยังห้องนอนข้างๆ ที่ประตูเปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อย ราวกับเชื้อเชิญ ไม่ได้ปิดสนิท

           “พี่กล้าคะ…”

           เธอส่งเสียงเรียกเบาๆ ก่อนจะแง้มประตูให้กว้างพอให้แสงสอดส่องเข้าไปด้านในห้อง เห็นคนตัวโตนอนคว่ำหน้า กำลังหลับสนิท อิงวิฬาร์ไม่อยากปลุกกฤตธวัชให้ตื่นขึ้นมา คิดเพียงแต่ว่าแค่วางโทรศัพท์ให้เขาบนโต๊ะหัวเตียงแล้วกลับออกมา

           “อือ…”

           ขณะที่เธอกำลังจะกลับออกไป กฤตธวัชก็พลิกตัวกลับมานอนหงาย มือหนาคว้าข้อมือของเธอไว้

           “มาแล้วเหรอ…”

           เดิมทีกฤตธวัชตั้งใจจะนอนหลับสนิท แต่แสงไฟที่สอดส่องเข้ามาแยงตาทำให้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาพร้อมอาการเมามาย อิงวิฬาร์ได้เห็นใบหน้าเนียนอย่างใกล้ชิด เพียงแค่เขากระตุกข้อมือ เธอก็ล้มลงไปนอนพิงบนอกแกร่งเสียแล้ว

           หัวใจของเธอเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะราวกับมีคนมาตีกลองข้างใน ประโยคที่ว่าถ้ามีความรักจะทำให้รู้สึกเบาหวิวเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวมาบินอยู่ในท้อง ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอาการที่ว่านั้นเป็นอย่างไร

           มันเบาหวิว โหวงวาบด้านใน ราวกับจะลอยได้ เลือดสูบฉีดทั่วใบหน้า ถ้าแสงไฟชัดกว่านี้คงเห็นว่าเธอกำลังหน้าแดงไม่ต่างจากผลมะเขือเทศที่กำลังสุกงอมเต็มที่