Chapter 7

Chapter 7

ทิพย์ธารามาที่คอนโดของอแมนดา ในตอนเช้าของวันถัดมาเพื่อทำงานตามหน้าที่ของเธอ ทุกเช้าหากอแมนดาอยู่ที่นี่ไม่มีงานเดินแบบต่างเมือง ทิพย์ธารามีหน้าที่ทำอาหารให้อแมนดาทานทุกเช้า ก่อนที่จะเริ่มทำงานบ้านและดูแลเรื่องเสื้อผ้าของนางแบบสาว

เสียงเคาะประตูหน้าห้องพักดังขึ้นหลายครั้ง ทำให้ทิพย์ธาราจำต้องละมือจากการทำอาหารเช้า และวางอุปกรณ์ที่อยู่ในมือ เพื่อไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน ทันทีที่บานประตูเปิดออกหญิงสาวอยากจะปิดประตูลงทันที เมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำอีกครั้ง เมื่อเห็นดวงตาคมเข้มที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ โดยมีลูกน้องคนสนิทสามคนยืนอยู่ด้านหลัง

“สวัสดีแม่ลูกแมวน้อยของฉัน” อเล็สซานโดรจงใจเน้นคำว่าของฉันอย่างชัดเจน ก่อนจะเดินแทรกร่างบางที่ยืนอึ้งอยู่ที่ประตู เข้าไปภายในห้องพักของอแมนดา กลิ่นกายสาวหอมกรุ่น โชยเข้ามาในโพรงจมูก เขาสูดกลิ่นนั้นเข้าไปในปอดอย่างแรง ซึมซับความหอมรัญจวนใจแฝงไว้ด้วยแรงกระตุ้นทางอารมณ์ ให้คุกรุ่นขึ้น ทิพย์ธาราเมื่อเห็นสายตาของเขา จึงรีบเดินหนีเข้าไปในครัวทันที ก่อนที่ตัวเธอจะเป็นอาหารเช้าของเขาแทน

อเล็สซานโดรหายเข้าไปในห้องนอนของอแมนดา นานนับชั่วโมง แต่ไร้วี่แววที่ทั้งสองจะออกมาจากห้อง ทิพย์ธาราเห็นว่าลูกน้องทั้งสามของชายหนุ่ม ยังไม่ได้ทานอะไร จึงตักข้าวต้มกุ้งฝีมือเธอให้กับลูกน้องของอเล็สซานโดรตามด้วยกาแฟอีกคนละหนึ่งแก้ว ก่อนจะนั่งคุยกันอย่างออกรส เสียงพูดคุยที่ดังมาจากห้องครัว ทำให้‌อเล็สซานโดรที่เดินออกมาจากห้องนอนของอแมนดา ชะงักฝีเท้าลง และเดินไปที่ห้องครัวอย่างช้าๆ โดยที่ทั้งหมดในห้องครัวไม่รู้ตัว

ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของผู้ที่แอบมองสั่นคลอนอย่างไม่รู้ตัว หัวใจของเขาเต้นแรงและเร็ว เสียงของหัวใจดังกว่าทุกครั้งที่เขาอยากลิ้มลองอาหารจานใหม่ รอยยิ้มที่เขาเห็นเต็มใบหน้างาม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เธอดูโดดเด่นสะดุดตายิ่งขึ้น ริมฝีปากบางที่คลี่ยิ้มหวานบนใบหน้า ซี่ฟันสวยที่เรียงเป็นระเบียบ สีของฟันขาวดั่งไข่มุก ใบหน้าหวานดูเปล่งปลั่งงดงาม สะกดชายทุกคนให้หลงรักรอยยิ้มนี้อย่างไม่ยากเย็น แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดคือ ลูกน้องคนสนิททั้งสามของเขา พูดคุยกับหญิงสาวนางนี้อย่างสนิทสนม

“ทำอะไรกัน” เสียงของอเล็สซานโดร ขัดจังหวะการสนทนาของทุกคนเสียสนิท

“ทานข้าวต้มกุ้งกับดื่มกาแฟครับ” โรแบร์โตเอ่ยตอบก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ

“ฉันกับอแมนดาจะทานอาหารเช้าที่ระเบียงห้องนอน ไปจัดให้ด้วย ส่วนพวกแกลงไปคอยที่รถ” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม จ้องมองใบหน้านวลเขม็งด้วยความไม่พอใจ ทั้งสามรีบรุดลงรอเจ้านายหนุ่มทันทีเมื่อสิ้นเสียง เพราะดูจากท่าทางและแววตาแล้ว พวกเขาเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมาทีละนิด

ทิพย์ธาราจัดอาหารเช้าด้วยมืออันสั่นเทา เมื่อร่างของอสูรร้ายสวมเพียงชุดคลุมสีขาวเท่านั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าภายใต้เสื้อคลุมนั้นไม่ได้สวมอะไรเลย ยืนกอดอกพิงประตูมองดูเธออยู่

“ขอทางหน่อยค่ะ” ทิพย์ธาราบอกชายร่างสูงหนาที่ยืนขวางประตูอยู่ ซึ่งเขาเบี่ยงตัวให้เธอเดินได้อย่างสะดวก ทิพย์ธาราเดินถือถาดใส่อาหารเข้ามาภายในห้องนอน ก่อนจะเดินไปนอกระเบียง อาหารถูกจัดวางไว้ที่โต๊ะสีขาว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเธอจึงเดินกลับเข้ามาในห้องนอน และเดินไปที่ประตูห้องเพื่อออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะสายตาของเขาจับจ้องที่ร่างของเธอนิ่ง ทิพย์ธาราเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ร่างบางเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาทันที ตามแรงกระชาก ทิพย์ธาราเริ่มดิ้นรนออกจากร่างสูงหนา หากแต่เสียงร้องของเธอไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ เพราะมือหนาปิดอยู่ที่ปากของเธอแน่น

“อย่าดิ้น!! อย่าร้อง!! ไม่งั้นฉันปล้ำเธอตรงนี้แน่” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างใบหูขาว ทิพย์ธาราหยุดดิ้นรนทันที ลมหายใจร้อนผ่าวของชายหนุ่มที่กระทบกับใบหู ทำให้ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

“ปะ ปล่อยเถอะค่ะ อย่าทำอะไรฉันเลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ชายหนุ่มหมุนร่างของเธอให้มาเผชิญหน้ากับเขา พร้อมทั้งเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นด้วยปลายนิ้ว

“ไม่ต้องร้องไห้แม่ลูกแมวน้อยของฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่จะสั่งสอนให้เธอรู้ว่าอย่าบังอาจขัดคำสั่งของฉัน” ประโยคแรกที่เขาพูดช่างแสนหวานดูนุ่มนวล อบอุ่น หากแต่ตอนท้ายเสียงของเขาเข้มและเน้นหนักจนน่ากลัว เหมือนไม่ใช่คำพูดของคนคนเดียวกัน

“ฉัน ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ขัดคำสั่งของคุณ” ทิพย์ธาราเถียงเสียงเบา

“ทำไมเธอจะไม่ได้ทำ ฉันสั่งเธอแล้วใช่ไหม ว่าเธอเป็นของฉันฉัน ห้ามยุ่งกับคนอื่น แต่เธอทำเป็นหูทวนลม ไม่ฟังคำพูดของฉันแม้แต่คำเดียว”

“ฉันยังไม่ได้ยุ่งกับใครเลย” เธอพยายามค้าน

“ไอ้โทมัสไง เมื่อคืนฉันทำให้เธอรู้ว่า ถ้าหากยังยุ่งกับมันอีก คราวหน้าไม่ใช่แค่รถของมันแน่ที่เป็นรอยกรีด แต่เป็นหน้าของมัน” ทิพย์ธาราตื่นตกใจเมื่อรู้ว่ารถยนต์ของโทมัส ที่ถูกกรีดรอบคัน เป็นฝีมือของ

อเล็สซานโดร ที่โทมัสต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายเป็นเพราะเธอเองหรือนี่

“โทมัสเป็นเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนอแมนดาด้วย”

“ฉันไม่สนใจว่าใครจะเป็นเพื่อนกับใคร แต่ถ้าฉันสั่งว่าไม่ให้ยุ่งก็คือไม่ เพราะฉะนั้นเธอต้องโดนทำโทษ ลูกแมวน้อย” บทลงโทษของเขาเริ่มทันที เมื่อเรียวปากหนาหยักสวยทาบทับเรียวปากบางอิ่ม ดูดซับความหวานด้วยเรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าในโพรงปากของเธอ รัดเร้าและรุกรานจนร่างบางเริ่มอ่อนแรงกับบทลงโทษที่วาบหวามนี้ อ้อมแขนที่รัดเอวคอดกิ่วเริ่มแน่นขึ้น ก่อนจะรั้งร่างบางให้แนบชิดยิ่งขึ้น ทรวงอกอวบอิ่มแนบสนิทกับแผงอกกว้าง