5 แผล

มินตาเอารถเข้าไปจอดด้านหลังของภัตตาคารหรูๆ แห่งนี้ หล่อนไม่ทันได้เห็นว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาคนคนหนึ่งตลอดเวลานับจากหล่อนเลี้ยวรถเข้ามาแล้ว หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงมา แล้วด้วยความเชื่อมั่นในตัวเอง หล่อนก้าวเดินฉับๆ ไม่ทันสังเกตว่าหล่อนถูกมองด้วยดวงตาหลายๆ คู่ ก่อนจะมารู้สึกว่าหล่อนเป็นเหมือนตัวประหลาดตรงทางเข้านี่เอง

มินตาก้มลงมองตัวเอง แล้วหล่อนก็จึงรู้ว่าอะไรเป็นเหตุ ทำให้เจ้าหนุ่มตรงทางเข้าที่มักจะโค้งต้อนรับลูกค้ามองหล่อนด้วยแววตาชอบกล เสื้อผ้าของหล่อนนี่เอง หญิงสาวเพิ่งนึกเสียใจเป็นหนแรกที่หล่อนแทบจะไม่เคยนุ่งกระโปรงออกจากบ้านมาทำงาน และเสื้อกางเกงชุดนี้ก็ไม่ใช่ชุดลำลองของสาวสมัยเสียด้วย มันดูบึกบึนตามแบบสาวทำงานมากกว่า

“คุณจองโต๊ะไว้หรือเปล่าครับ”

หล่อนได้ยินคำถาม ตอนแรกมินตาก็ไม่แน่ใจว่าถามหล่อน จนกระทั่งได้ยินเสียงถามอีกหน หล่อนจึงจิ้มอกตัวเองเหมือนย้อนถามกลับ

“คุณแหละครับ...จองโต๊ะไว้หรือเปล่า”

“ฉันไม่รู้ เพื่อนฉันนัดฉันที่นี่”

“อาจจะมีการเข้าใจผิดก็ได้นะครับ”

เลือดขึ้นหน้ามินตานิดๆ แล้ว ริมฝีปากเม้นเข้ากัน นี่หล่อนกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วหรือถึงได้รับการปฏิบัติแบบนี้...กะแค่เสื้อผ้าภายนอก...

“วันนี้โต๊ะของเราเต็มหมดแล้ว”

คนที่มาทีหลังหล่อนได้เดินเข้าไป...พร้อมกับมีสายตาปรายมองหล่อนเหมือนหล่อนเป็นตัวตลกที่สกปรกมอมแมม มินตาหัวเสียมากขึ้น แล้วก่อนที่หล่อนจะได้ตัดสินใจอะไรต่อไป ก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาแตะที่ท่อนแขนของหล่อนเบาๆ ก่อนจะจับกระชับเอาไว้ หญิงสาวหันขวับไปและหล่อนก็ต้องเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อสายตาหล่อนอยู่เพียงระดับเสื้อสูทสีเข้ม และเสื้อเชิ้ตฟ้าอ่อนๆ ตัวใน...หล่อนเลื่อนสายตาขึ้นไปอีกนิด ก่อนจะตาค้าง

“เข้าไปกับผมแล้วกัน”

เขาพูดเบาๆ เรียบๆ มินตาไม่กล้ากระชากแขนกลับ หล่อนปล่อยให้เขา ได้จับแขนหล่อนพาผ่านประตูเข้าเข้ามา...คงจะเหมือนเจ้าชายกับขอทานข้างถนนแน่ๆ เพราะดูเขาโก้หรูตั้งแต่หัวจรดเท้า เส้นผมหวีเรียบไม่กระดิก มันเรียงเส้นเกาะกันโดยที่ไม่ได้ใส่น้ำมันใส่ผมให้เยิ้มฉ่ำ หากแต่เพราะฝีมือของช่างตัดผมที่ประณีตมากๆ สูทสีน้ำเงินเข้มเกือบดำสมตัว สูทแบบนี้ราคาแพงลิบ...ถึงตัดได้กระชับรูปทรงให้เขาดูผึ่งผาย รองเท้าหนังสีดำเป็นเงามันวับ เรียกว่าหากก้มลงไปส่องหน้าก็คงจะเห็นเงา

แล้วหล่อนเล่า...เสื้อเชิ้ตก็ไม่ใช่เชิ้ตหรูหราราคาแพง...หล่อนซื้อเสื้อใส่ตามใจชอบเอาความสบายเข้าว่าเสมอ กางเกงยีนส์ตัวนี้ก็ใช้มานาน จนสีเก่าซีดตรงหัวเข่าออกจะกร่อนไปแล้วด้วยซ้ำ มินตายังคิดเลยว่าตรงเข่าขาดเมื่อไรหล่อนจะเอาแผ่นหนังมาตัดปะให้เท่ รองเท้าผ้าใบของหล่อนก็ดูมอมแมม...หล่อนซักมันแค่อาทิตย์ละครั้ง หล่อนชอบรองเท้าคู่นี้เพราะใส่สบาย แต่หล่อนนึกเสียใจที่มาปรากฏตัวที่นี่แล้วพบกับสายตาแปลกๆ ทั้งที่หล่อนไม่ค่อยจะแคร์อะไรมากนัก

“ที่นี่เขาต้อนรับสุภาพชน”

เสียงห้าวๆ เอ่ยต่อดวงตาของมินตาเริ่มขุ่น ‘สุภาพชน’ หรือ...ก็หล่อนนี่แหละสุภาพชน แม้หล่อนจะไม่ได้เป็น ‘สุภาพสตรี’ แต่หล่อนก็เป็นคนดีๆ คนหนึ่งประกอบอาชีพสุจริต ไม่เคยเบียดเบียนใคร หล่อนดึงแขนอย่างแรงแต่เขาเกาะกุมเอาไว้แน่น

“คุณหาเพื่อนที่นัดคุณเจอหรือยัง คุณมินตา”

เขาออกชื่อหล่อนชัดเจน ทั้งที่เมื่อวันวานตอนที่เจอกันนั้น เขาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจหล่อนสักนิด

“ถ้าคุณยังไม่เจอ ผมขอเชิญที่โต๊ะของผม ไม่อย่างนั้นคุณจะเข้ามาคว้าง...ดีไม่ดีคุณอาจจะต้องยืนหลบมุมข้างกระถางต้นไม้หน้าห้องน้ำ คอยแอบมองว่าเพื่อนคุณมาถึงหรือยัง”

“ฉันไปยืนตรงนั้นก็ได้”

“ไม่เหมาะมังครับ...ผมขอเชิญ...” เขายิ้มนิดๆ แววตายังคมกริบลึกซึ้ง มินตาเพิ่งมองละเอียดอีกนิด ว่าตาดุคู่นั้นมันล้อมรอบด้วยขนตาหนายาวเป็นแพงอนช้อย...ที่มันน่าจะมาเป็นดวงตาของหล่อนมากกว่า “ผมไม่คิดเข้าไปในค่าเสียหายเมื่อวันวาน เราจะได้คุยกันด้วยว่าคุณพร้อมจะจ่ายให้ผมหรือยัง ค่าซ่อมรถ ค่าบาดเจ็บ...ผมได้แผลในปาก”

“ฉันไม่ผิด...คุณจอดรถกะทันหันเกินไป ส่วนค่าบาดเจ็บ...ก็ได้...” หล่อนลากเสียงยาว ยิ้มอย่างขี้โกงนิดๆ “ปากแตกใช่ไหม เอายาแก้ร้อนในไปกินซิ...ยาขมน่ะห่อละไม่กี่บาท กินห่อเดียวก็หาย แต่เอาเถอะ...ฉันจะจ่ายให้สิบบาท...”

หล่อนเปิดกระเป๋าด้วยมือข้างเดียว หยิบธนบัตรใบละสิบบาทออกมาส่งให้กับเขาแถมคะยั้นคะยอเขาอีกด้วย

“เจอกันคราวหน้า จะได้ไม่มาทวงฉันยิกๆ”

เขาจะรู้สึกอย่างไร มินตาไม่อาจจะรู้ได้ เพราะดวงตาของเขามันสงบเหลือเกิน แถมยังลึกยากเกินจะหยั่งอีกด้วย แต่เขาก็รับเงินสิบบาทนั่นไปเหมือนกัน

“มิน...”

เสียงเรียกชื่อหล่อน มินตาเหลียวหา นัยน์ตาฉายประกายยินดี หล่อนรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงทิพย์จากสวรรค์ไม่มีผิด แล้วชายหนุ่มร่างเพรียวก็เดินเข้ามาถึง เขาไม่ทันมองผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ มินตา หญิงสาวก็เช่นกัน หล่อนมัวแต่ให้ความสนใจกับบุรุษผู้มาใหม่ จึงไม่ทันได้เห็นว่าเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ วิ่งเข้าชาร์ตเขา...ไหล่กว้างใต้เสื้อสูทสีเข้มนั่นไหวนิดๆ ก่อนจะสงบนิ่งดังเดิมแล้วมือเขาก็คลายออกจากท่อนแขนของมินตา

“มานานแล้วหรือ รถติดน่ะกว่าจะมาถึงได้...มินมากับใคร”

สาวิตต์เงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่อยู่ตรงหน้า บุรุษที่มีดวงหน้าเรียบเฉยเหมือนรูปสลัก มีเรือนร่างโปร่งแต่ดูแข็งแกร่งเหมือนป้อมปราการ เขาไม่เคยเห็นบุรุษผู้นี้มาก่อน

ศิลาเป็นฝ่ายก้มศีรษะให้นิดๆ

“ผมเจอสุภาพสตรีคนนี้ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างนอกเลยพาเธอเข้ามา” เขาเลื่อนสายตามองเฉพาะดวงหน้าของมินตา “หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีกวันหน้านะครับ คุณมินตา”

“ฮึ...สุภาพสตรี...เขาประชดมินหรอกนะนั่น...เขาคงอยากจะเรียกมินว่าอีเพิ้งมากกว่า”

หล่อนกระฟัดกระเฟียดเมื่อลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่สาวิตต์เลื่อนออกให้หล่อนนั่ง “คุณเอสังเกตบ้างหรือเปล่าว่าเขาเหมือนใครที่คุณเอเคยรู้จัก...” หล่อนมองหาศิลานั่งอยู่ที่ไหน...

แล้วเมื่อเห็น หล่อนจึงบอกกับสาวิตต์

“คุณเอค่อยๆ หันไปมองนะคะ”

ชายหนุ่มทำตามคำขอร้องของหล่อน แล้วมินตาก็เป็นฝ่ายถอนสายตากลับมาก่อน เมื่อชายหนุ่มมองกลับมาอย่างแน่แน่วแถมด้วยยิ้มมุมปากที่มินตาแสนจะไม่ชอบ

“ไม่เหมือนใครเลยนี่ มีอะไรหรือ มินว่าเขาเหมือนใคร”

“คุณต่อไงคะ คุณเอจำคุณต่อได้ไหม...คุณต่อที่เคยมาอยู่บ้านคุณเอน่ะ คุณต่อที่เป็น...”

หล่อนหยุดโดยกะทันหัน เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของสาวิตต์ยังจะน้ำเสียงเฉียบขาดของเขาอีกด้วย

“เราจะไม่พูดเรื่องนั้นกันอีกแล้วนะ มิน...มันจบไปแล้ว เป็นเรื่องหมองมัวที่สุดของตระกูล”

หล่อนยิ้มแห้งๆ

“มินขอโทษ มินเพียงแต่เขาเหมือน แต่เมื่อวานมินทักเขา...เขาก็บอกว่าไม่ใช่...”

“นายคนนั้นตายไปแล้วนะ มิน...คนตายไปแล้วเราจะไม่พูดถึงเขาอีก...แล้วมินก็จำคนผิดด้วย ถ้านายนั่นยังอยู่จนถึงทุกวันนี้น่ะหรือ พี่ว่าเขาคงจะไม่มาได้ดิบได้ดีขนาดนี้แน่...ถ้าจะต้องมาเจอกันในที่แบบนี้ คนอย่างเขาก็แค่พนักงานต้อนรับหน้าประตูเท่านั้นเอง”

เขารับเมนูเล่มสวยมาจากบริการหนุ่มที่เข้ามาโค้งคำนับใกล้ๆ สั่งอาหารให้กับมินตาด้วย หล่อนค่อยๆ เหลือบตามองหน้าเขา ท่าทางสาวิตต์เหมือนจะโกรธ มินตาพลอยโกรธตัวเองเหมือนกัน หล่อนไม่น่าจะลืมเลยว่าสาวิตต์ไม่ชอบผู้ชายคนนั้น

ผู้ชายคนที่เคยเข้ามาอยู่อย่างคนอาศัยในบ้านของสาวิตต์เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว

“แล้วมินไปรู้จักมักจี่ผู้ชายคนนั้นได้ยังไง”

“บังเอิญน่ะค่ะ เมื่อวานมินพาเพื่อนไปหาหมอ เขาก็พาเด็กๆ ของเขาไปหาหมอเหมือนกัน...เขาเป็นคนไม่ดีนะคะ คุณเอ” หล่อนเบาเสียงลงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แม้ศิลาจะอยู่ไกล หล่อนก็กลัวว่าเขาจะได้ยินว่าหล่อนกำลังพูดถึงเขา “ไอ้ท่าทางโก้ๆ ข้างนอกนี่น่ะมันแค่เปลือก เขาเป็นแมงดาค่ะ คุณเอ...”

ชายหนุ่มเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อมินตาได้สักเพียงใด หล่อนอาจจะรู้มาไม่ถูกต้องก็เป็นได้ ‘แมงดา’ มีระดับอย่างนั้นหรือถึงแต่งตัวโก้มาดดี เข้ามาในร้านอาหารหรูๆ ระดับนี้ สาวิตต์จึงปรามเรียบๆ

“มินถ้ายังไม่จักเขาดีพอ อย่าเพิ่งไปทึกทักว่าเขาเป็นอย่างนั้น พี่ว่าท่าทางเขาดูดีเกินกว่าจะเป็นแบบนั้น”

“แต่มีคนบอกมินว่าเขาเป็นมือขวาของเจ้าแม่...เจ้าแม่เนื้อสดน่ะค่ะ คนที่ชื่อแหม่มน่ะ...”