6 ถึงจะมอมก็น่าสนใจ

“พยายามดูหน่อยแล้วกัน คุณหมี...” เขาบอก นึกเวทนาหล่อนมากกว่า ผีการพนันไม่เคยปรานีผู้ที่หลงใหลได้ปลื้มในมันเป็นอันขาด และตอนนี้สิ่งที่เขารู้เพิ่มเติมก็คือผู้ชายอนาคตไกลคนนั้นก็เป็นอีกคนที่เป็นผีพนันด้วย หางตาเขายังมองเห็นสาวิตต์อยู่ ยังไม่ได้ปล่อยให้ไปพ้นจากความสนใจ แต่ชายหนุ่มนิ่งเกินกว่าลักษมีที่อยู่ร่วมโต๊ะเดียวกันกับเขาจะสังเกตเห็นได้ด้วยซ้ำไป

“หมีก็อยากจะเลิกนะคะ...ที่ไหนบ้างที่มีการบำบัดรักษาคนติดการพนัน ติดบุหรี่ ติดเหล้าติดยายังพอจะมีที่ไป”

“มันอยู่ที่ใจ เรื่องใหญ่มันอยู่ตรงนั้น”

“แต่หมีก็แพ้ใจตัวเองทุกครั้งไป”

หล่อนยิ้มเศร้าๆ

“อย่างที่ผมขอ ไปพยายามดูใหม่ เงินมันชักจะมากขึ้นแล้วนะ ผมกลัวว่าจะหมุนไม่ทัน แล้วจะพาตัวไปลำบาก...มีตัวอย่างที่เคยเห็นๆ แล้วไม่ใช่หรือ การพนันมันให้คุณกับใครบ้าง มีแต่โทษ จะรวยก็ไม่ทน แต่จนน่ะนานทีเดียว”

ลักษมีก้มหน้าลงน้อยๆ โดยรูปลักษณ์ภายนอกของหล่อนนั้น เป็นสาวสวย ใครจะเชื่อว่าอีกด้านหนึ่งของชีวิตหล่อนนั้นมืดดำ ลักษมีเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงเอง...ด้วยความลำพองว่าหล่อนจะไม่ยึดติด แล้วสุดท้ายหล่อนก็พ่ายแพ้เป็นทาส ยิ่งนานวันหล่อนยิ่งเล่นหนักข้อขึ้น

“คุณศิ...หมีจะทำตามที่คุณเสนอนะคะ จะลองดูใหม่...แล้วเงินนี่หมีจะรีบหามาคืน”

“ไม่ต้องรีบร้อนนักก็ได้”

“หมีเกรงใจ เงินตั้งมาก ดอกก็ไม่เคยได้ มีแต่จะให้หมียืมฟรีๆ หรือว่า...” หล่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับเขายิ้มจืดๆ เมื่อเสนอตัวเองให้กับเขาโดยที่ศิลาไม่ได้เป็นฝ่ายเรียกร้อง “ให้หมีไปด้วยไหมคะ ตอนบ่ายนี้ หมีว่าง...จะว่างเลยไปถึงตอนค่ำโน่น”

เขาอมยิ้ม ส่ายหน้า...เขาไม่เห็นแก่ตัวปานนั้น แม้เงินจะมาก เขาไม่อาจจะฉวยเอาจากลักษมีได้ เพราะมันออกจะมากเกินไป หล่อนเสนอตัวให้กับเขาไม่ใช่ครั้งแรกและก็ใช่ว่าเขาจะปฏิเสธทุกหน แต่เขาปฏิเสธหนนี้ ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากแตะต้องหล่อน ไม่อยากให้หล่อนคิดว่าเอากายเข้ามาแลกกับการกู้ยืมเงินจากเขา

“คุณไม่ต้องการหมีหรือคะ”

“พูดอะไรอย่างนั้น ผู้หญิงสวยๆ ทำให้ผู้ชายปรารถนาจนล้นอก”

“แต่คุณปฏิเสธ...”

“อย่าเอาตัวเองเข้ามาแลกซิ...คิดซะว่ามันมีค่ากว่านั้น ถ้าผมต้องการคุณ ก็จะเป็นเพราะผมเกิดความรู้สึกจากใจ...มันเป็นความผูกพัน ปรารถนา ไม่ใช่เพราะความใคร่ที่จะถูกกระพือขึ้นมาให้มันเกิด แล้วตัวคุณเองจะเสียความรู้สึก คุณจะคิดว่ามันเป็นการขายแลกกับเงิน แลกกับผลประโยชน์...ชีวิตน่ะมีค่านะ คุณหมี อย่าทำให้ตัวเองเสื่อมเสียความนับถือตัวเองไปเลย”

ลักษมียอมรับว่าไม่สู้จะเข้าใจเขานัก เขามักจะมีคำพูดแปลกๆ ปลุกปลอบเติมพลังให้หล่อนเสมอ ทั้งที่อายุเขากับหล่อนก็ใช่ว่าจะแตกต่างกันมากนัก เหมือนศิลาจะผ่านประสบการณ์บางด้านของชีวิตมาจนโชกโชน ในความแกร่งกระด้างของเขา ที่หลายคนเอือมระอาจนส่ายหน้าแล้วยังกลัวเกรงนักหนานั้น เขาอ่อนโยน จริงใจ และเป็นเพื่อนแสนดี รวมทั้งเป็นผู้ชายที่หล่อนเองชอบพอ ทุกครั้งที่เขาปรารถนาหล่อนจะเต็มอกเต็มใจมอบให้ แม้จะรู้ว่ามันจะแลกกันกับความปวดร้าวลึกๆ เพราะศิลาไม่ได้ปรารถนาเพราะรักมันเป็นเพียงการปลดเปลื้องทางอารมณ์ของผู้ชายเท่านั้นเองจริงๆ

อาหารกลางวันของเขากับลักษมีสิ้นสุดลงแล้ว แต่ทางโน้นยังไม่สิ้นสุด เมื่อชายหนุ่มเดินผ่านราวกับเขาจะจงใจหยุดเพื่อจะทักทายหญิงสาวมอมแมม...ดูหล่อนผิดประหลาดจากผู้หญิงอื่นๆ ที่เข้ามารับประทานอาหารกลางวันที่นี่

ส่วนมินตา พอเห็นเป็นเขา หล่อนก็ตีหน้าเก้อๆ

“เราคงจะได้พบกันอีก”

ศิลาเป็นคนบอก “เพราะเรื่องระหว่างเรายังไม่เรียบร้อย” แล้วชายหนุ่มก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เดินจากไป มีลักษมีตามติดไปข้างหลัง

“อะไรกัน”

“ก็...คุณเออย่าไปสนใจดีกว่า เรื่องไม่เป็นเรื่อง” มินตาพยายามจะตัดบท หล่อนนึกอยู่ในใจว่ามันยากที่จะให้หล่อนรับชดใช้เรื่องรถยนต์...หล่อนไม่ได้ผิดสักหน่อย

“มีเรื่องอะไรกับเขา”

สาวิตต์ยังอยากรู้อยู่นั่นเอง สีหน้าของเขาเคร่ง เอาจริงเอาจัง...แนวปากนั่นมีแนวโน้มบอก และทำให้มินตารู้สึกอึดอัด ราวกับว่าสิ่งที่หล่อนทำและเขายังไม่รู้เป็นสิ่งผิดมากมายนัก

“ก็แค่รถชนกันนิดหน่อย” หล่อนยังย้ำบอกคำว่านิดหน่อย แล้วก็รู้สึกราวกับน้อยใจวูบกับน้ำเสียงตำหนิของสาวิตต์

“มินก็ยังเหมือนเดิมนี่นะ ขับรถไม่ได้เรื่อง”

เขาไม่เข้าข้างหล่อนเลย แต่หากทำเหมือนเข้าข้างหมอนั่น ผู้ชายแปลกหน้า เพราะมินตาเองก็รู้จักสาวิตต์ไม่ถ่องแท้นัก สาวิตต์ประเมินผู้คนจากรูปลักษณ์ภายนอกจากการแต่งกาย เขาแน่ใจได้ทีเดียวว่าคู่กรณีของมินตาเป็นคนมีระดับ...แถมยังมีเงินหนาอีกด้วย นั่นก็เป็นเกียรติยศอย่างหนึ่งแล้ว

“มินไม่ได้ผิด” หล่อนยืนยัน “และมินก็จะไม่ชดใช้อะไรให้กับเขาด้วยจะบอกให้

“มิน อย่าเอาแต่ใจซิ ผิดก็ยอมรับไป ถ้ามินมีเงินไม่พอจ่าย พี่จ่ายให้ก่อนได้ ตอนนี้พี่มีเงิน”

“มินไม่รับเงินของใคร”

หล่อนบอก “ยิ่งรับเงินคนอื่นไปใช้ในเรื่องที่มินไม่ได้ผิด มันยิ่งรับไม่ได้มากไปใหญ่เลย”

อาหารอร่อย บรรยากาศดีๆ ได้กร่อยไปเสียแล้วในนาทีที่สาวิตต์เริ่มจับผิดต่อหล่อน เขาทำให้หล่อนผิดหวังช่างไม่เหมือนกับที่หล่อนแอบหลงรักเขาอยู่เลย นานนักหนาที่เขาเป็นเจ้าชายในความฝันของหล่อนเสมอมา และยิ่งนับวันมันก็เป็นภาพฝันที่ชัดเจนยิ่งขึ้น และมินตาก็ต้องตอกย้ำความจริงให้กับตัวเองอย่างหนึ่งด้วยว่าคงจะเป็นได้แค่ความฝันเสียจริงแล้ว ในเมื่อเขาไม่เคยรับรู้ถึงสายใจของหล่อนเลย เขามองข้ามเลยไปเหมือนอย่างวันนี้ที่หล่อนกระดี๊กระด๊ามาตามนัด ก็เพื่อจะได้ยินให้ปวดร้าวว่าเขาอยากรู้เรื่องของมิ่งขวัญ ไม่ใช่เพราะตัวหล่อนเลย

“มินจะกลับไปทำงาน”

หล่อนบอกตัดบทเอาง่ายๆ ก่อนที่ความน้อยใจมันจะพลุ่งพล่านรุนแรงไปยิ่งกว่านี้ และหล่อนอาจจะแสดงออกโดยไม่ตั้งใจให้สาวิตต์ได้รู้ หลังจากนั้นมันก็จะเป็นความอับอายที่หล่อนไม่อาจจะเอาหน้าไปซุกซ่อนหลบหนีไว้ที่ใดได้

“ก็ดี...พี่จะกลับไปทำงานเหมือนกัน...จะให้พี่ไปส่งไหม”

“มินเอารถมา”

“พี่ไปนะ” เขาเรียกจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิต...มินตาแข็งใจนั่งจนเขาเคลียร์เงินเรียบร้อย หล่อนถึงบอกว่า

“มินจะไปเข้าห้องน้ำก่อน คุณเอไปก่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องรอมิน”

เขาไม่ได้รอหล่อนจริงๆ ถ้าเขามีน้ำใจสักนิดว่าจะรอแล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกัน มินตาก็ยังพอจะมีเหลือให้หลงใหลได้ปลื้มอยู่บ้าง แต่นี่หล่อนพอจะรู้ซึ้งยิ่งขึ้นว่าหล่อนจะต้องเลิกฝันได้แล้ว มันควรจะจบแล้วพอกันที

หล่อนเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าตัวเองแล้วทาแป้งฝุ่นพอจะให้สบายๆ หน้าก่อนจะเดินออกมาจากร้าน สารรูปของหล่อนคงยังไม่เป็นที่พอใจของบริกรในร้านอยู่ดี ถึงมีการจับตามองหล่อนไม่วาง และนั่นทำให้มินตานึกอยากจะเตะโต๊ะเก้าอี้ให้ล้มคว่ำ หากไม่ติดว่านั่นจะเป็นเรื่องบอกว่าหล่อนไม่เป็นสุภาพชนหนักขึ้นอีก...หล่อนฮึดฮัดหัวเสียพร้อมกับบอกตัวเองว่าจะไม่มาเหยียบร้านนี้อีกแล้ว

//////////////////////////////

“คุณแน่ใจนะคะว่ารู้จักผู้หญิงคนนั้น”

ลักษมีถามเบาๆ หล่อนรู้สึกงง ในจำนวนผู้หญิงที่หล่อนเคยเห็นว่าศิลารู้จักคุ้นเคยด้วยนั้นไม่มีใครดูปอนๆ มอมแมมอย่างผู้หญิงคนเมื่อครู่ ผู้อยู่ร่วมโต๊ะกับสาวิตต์เลย

เขาผงกศีรษะรับ

“มันแปลก”

“แปลกตรงไหนล่ะ”

“คุณศิคุ้นเคยกับผู้หญิงแบบนั้นด้วยน่ะซิคะ เคยเห็นแต่สาวพริ้งเพริศ”

“นั่นเป็นคู่กรณีของผม ขับรถชนท้ายรถผม แล้วก็พยายามจะหนี แถมยังชนคางผมเข้าให้อีก”

“แล้วคุณศิคิดว่าจะได้ค่าเสียหายหรือคะ”

“ก็ได้มาแล้วสิบบาท...” เขาทำเสียงปนหัวเราะแต่แววตาไม่มีรอยยิ้มหัวตามไปด้วยเลยสักนิด “แกบอกว่าเป็นค่ายาขมแก้ร้อนใน...เพราะมีแผลในปาก”

“ตายจริง” ลักษมีอุทาน “แกทำเหมือนเด็กๆ...”

“ก็ดูยังเด็กมอมแมม...”

“นั่นซิคะ แกคงจะหนีสุดฤทธิ์ทีเดียว”

“ผมไม่ยอม ให้ใครที่ทำร้ายผมได้หนีไปพ้นเป็นอันขาด”

กับเสียงเด็ดขาดแบบนั้นทำให้ลักษมีสะดุ้งน้อยๆ ได้เหมือนกัน

“แล้วก็ไม่น่าเชื่อด้วยนะคะที่คุณสาวิตต์คนโก้ มาดดีจะพาเด็กมอมแมมมานั่งที่ร้านนี้ด้วย”

“ผมอยากรู้ว่าใช่แฟนเขาไหม คุณหมี ช่วยดูๆ เรื่องนี้ให้ผมด้วยแล้วกัน”

“สนใจแกหรือคะ”

“คุณเคยได้ยินไม่ใช่หรือว่าผมมักจะตาถึงเสมอถึงคนมีแวว เอาไปขัดสีฉวีวรรณสักหน่อยอาจจะได้แก้วเจียระไนใบใหม่ก็เป็นได้”

ลักษมีมีเบิกตากว้าง ทำท่าเหมือนตกใจอยู่ไม่น้อยเลย “คุณศิคงจะไม่ได้หมายความว่าจะเอาแก...เอาไป...”

ไม่มีคำตอบจากเขา ชายหนุ่มเดินไปส่งลักษมีที่รถยนต์ เขารอจนรถยนต์ของลักษมีพ้นไปแล้ว เขาจึงมองหารถยนต์เก่าๆ ของมินตา รอยยิ้มเปิดขึ้นบนมุมปากเขายังไม่ได้ไปจากที่นี่เสียทันที เขายังมีเรื่องจะต้องสะสางก่อนเมื่อกำลังไขกุญแจจะเข้าไปในรถยนต์ เขาได้เห็นสาวิตต์เดินออกมา ไม่มีมินตาเดินเคียงข้างออกมาด้วย ผู้หญิงมอมแมมคนนั้นหายไปเสียทางใดเล่า

เขากับสาวิตต์มองสบกันเต็มตา เห็นกันและกันถนัดนัก ไม่มีวี่แววว่าสาวิตต์จะจดจำอะไรได้เลยสักนิดหนึ่งและศิลาก็คำรามเสียงหนักๆ อยู่ในอก

...สักวันฉันจะทำให้นายจำให้ได้ จำทุกสิ่งทุกอย่างที่นายเคยทำไว้กับฉัน...

เขารออยู่ในรถเปิดแอร์เอาไว้จนเย็นฉ่ำ จนมองเห็นร่างในเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์โผล่ออกมาจากข้างในร้าน เขามองตามจนหล่อนไปถึงรถแล้วขับออกไป หล่อนขับรถแย่จนเห็นได้ชัดเวลาเลี้ยวรถ ชายหนุ่มขับตามมาในระยะห่างๆ ไม่ถึงกับว่าสะกดรอยตามหล่อนอย่างกระชั้นชิด

และมินตาก็ไม่รู้ว่าเมื่อหล่อนเลี้ยวเข้าที่จอดหลังออฟฟิศของหล่อนนั้น ศิลาได้จอดเลยไป เขามองดูอาคารสูงหลายชั้น คงจะต้องค้นหากันสักหน่อยแล้วว่าหล่อนทำงานอยู่ออฟฟิศใดในอาคารหลังนั้น

เขาจะต้องรู้จนได้ ในเร็วๆ นี้ ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่เขารอมานาน...และไม่เคยคิดมาก่อนด้วยว่าจะมีมินตาเข้ามาแทรกอีกคนหนึ่งในบัญชีความแค้นความหลังครั้งเก่า แต่จะเป็นไรไปหากจะมีเพิ่มมาอีกหนึ่งให้รสชาติมันสะใจเขาผู้รอคอย