7 ได้แต่ถวิลหา

“ไปไหนมา” มีคนถามหล่อนนับจากเปิดประตูกระจกเข้ามารับไอเย็นระรื่น “หน้าตาเหมือนไปกินรังแตนมา” เพราะหน้าหล่อนเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม้จะยังนวลแป้งก็ไม่มีรอยยิ้มแถมยังมีดวงตาขวางๆ เหมือนจะบอกกล่าวผู้พบเห็นอีกด้วยว่า พูดผิดหูหรือมีอะไรขวางตาหล่อนอาจจะอาละวาดก็เป็นได้

“อยากฆ่าคน”

“เฮ้ย...”

เสียงขัดดังลั่น “ได้ติดคุกจนตายปะไร...แกยังเป็นสาวอยู่นา เจ้ามิน...ไปติดคุกแล้วจะเสียดายว่าหมดโอกาสมีผัว”

เท่านั้นเองก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของหล่อนไปทั่วหน้า แต่ไม่ยักจะมีใครถือสากลับมีเสียงหัวเราะครื้นเครงประสานกันขึ้นมา

“เออ...ยังกรี๊ดเป็น ยังเป็นผู้หญิงอยู่ว่ะ”

นั่นเท่ากับว่าหล่อนจะถูกยั่วแหย่ หากไม่ยอมยุติ แม้จะทำตาขุ่นหน้าขึงเข้าใส่ก็หาได้มีคนกลัวเกรงหล่อนสักนิด

“ฉันอารมณ์ไม่ดีมาจริงๆ นะ อย่ามายั่ว...เดี๋ยวจะทลายห้องนี้ให้ราบเป็นหน้ากลอง”

“มันเอาจริงว่ะ”

ธันวาก้าวออกมาข้างหน้า มาเอียงคอมองดูเพื่อนสาวอย่างประหลาดใจในพฤติกรรมที่มินตาแสดงออก

มือข้างที่เจ็บยังอยู่ในผ้าพันแผลหนาๆ

“โมโหอะไรนักหนาเล่า มิน” ธันวาทำเสียงปลอบและนั่นทำให้มินตาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหนึ่ง “ไอ้พวกปากหมานี่ถือสาได้ที่ไหนกัน มันพูดยั่วเล่น...ว่าแต่วันนี้เมนส์มาหรือไงวะ...”

เท่านั้นเองมินตาก็กระโจนเข้ามาหา แต่ธันวาไวนักที่หลบไปเสียก่อน มินตาเลยได้แต่เอามือเท้าเอวหมับ หล่อนโกรธเสียจนกลายเป็นอารมณ์ขัน เพราะรู้ว่าหากหล่อนยังโมโหอีกต่อไปหล่อนจะถูกยั่วจนไม่เป็นอันได้ทำงานอีก

“นั่นไง...” ธันวาชี้หน้าหล่อน “ก็ไอ้โรคผู้หญิงเมนส์มาทีไรสติก็ลงไปอยู่กับหัวแม่เท้า บ้าเลือดไปเลย กินยาแก้ปวดหรือยัง จะหาให้กิน”

“บ้าซิ...เมนส์ยังไม่มา”

หล่อนเดินไปที่โต๊ะทำงาน พยายามตั้งสมาธิจะทำงานแต่หล่อนก็ถูกรบกวนเสียแล้ว หล่อนเคยเชื่อมั่นอย่างหนึ่งว่าตัวเองควบคุมเรื่องของหัวใจเอาไว้ได้ มันจะไม่มีอาการกำเริบให้ต้องเจ็บปวดเลย แต่หล่อนคาดผิด เล่นกับเรื่องหัวใจ เรื่องความรักไม่ต่างอะไรไปจากเล่นกับไฟเลย สุดท้ายที่เคยคิดว่าจะไม่ร้อนก็ร้อนรุ่มกลายเป็นถูกไฟลวก

หล่อนทำงานไม่ได้จริงๆ ตอนยกมือกุมขมับทั้งสองหน้าตาบูดบึ้งก็ทำให้เพื่อนร่วมงานด้วยกระทุ้งถองให้ดูไปตามๆ กัน แล้วธันวาก็อาสาเป็นแนวหน้าเข้ามาถาม

“มิน...เป็นอะไรกันแน่ ทำท่าเหมือนถูกโลกถล่ม”

หล่อนมองเขา...จะบอกว่าอย่างไรดีเล่า หากบอกว่าหล่อนกำลังมีอาการเหมือนคนอกหัก ก็อาจจะได้ยินเสียงหัวเราะก๊าก กลายเป็นเรื่องโจ๊กของเพื่อนชายถ้วนหน้ากันไปอีก

และนั่นมินตารู้ว่าทำให้หล่อนเสียหน้าอย่างรุนแรงอีกด้วย ซึ่งหล่อนจะยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เป็นอันขาด

“ฉัน...ฉัน” หล่อนนึกเรื่องจะเบนความสนใจของเพื่อนไปทางอื่นแล้วหล่อนก็นึกออก เมื่อผู้ชายคนนั้นแวบผ่านเข้ามา “นายจำได้ไหม อีตาคนที่เป็นมือขวาเจ้าแม่เนื้อสดน่ะ ฉันเพิ่งเจอเขาอีกนะ...”

“เรอะ” ธันวาตาลุกไปด้วย “หมอนั่นมันให้มินชดใช้ค่าเสียหายอีกหรือเปล่าล่ะ”

“แน่นอน ฉันก็ให้ไปนะ สิบบาท เพราะเขาว่าปากเขาเจ็บ...”

“สิบบาท” ธันวาทวน แล้วมินตาก็พยักหน้าหงึกๆ “คงจะโกรธจนตัวสั่นเชียว เงินสิบบาทสำหรับคนระดับนั้นน่ะมันกระจอกชะมัด”

“ไม่รู้ซิ ก็เห็นเฉยๆนะ”

“กับเรื่องแค่นี้น่ะรึที่อารมณ์เสีย”

“ฉันไปกินข้าวร้านบ้านั่นมา” หล่อนบอกชื่อร้านกับเขา “มันทำยังกะว่าฉันเป็นกุ๊ย ไม่ยอมให้เข้าร้าน”

“แล้วทำไมต้องไปกินข้าวร้านนั้น อ๊ะ...มีกินแพงๆ แล้วไม่ชวนเพื่อนฝูง”

“มีคนเลี้ยงย่ะ...เพื่อนบ้านเก่าแก่ฉัน...เขาจะเลี้ยงฉันก็ไปตามนัด ขืนเอาพวกนายไปด้วย ฉันก็จะโดนด่าเปิงไปเท่านั้น บ๋อยไม่ยอมให้ฉันเข้าร้าน จนอีตานั่นมาถึง...อีตาต่อ...”

“รู้ชื่อเล่นเขาด้วยหรือ”

“ฉันว่าใช่เขานะ...ต้องใช่เขาแน่ๆ อีตาต่อ...เพื่อนเก่าในอดีตของฉัน...ถึงเขาจะเปลี่ยนไปแยะ ฉันก็จำเขาได้ฉันจำคนแม่นนะ...”

“ไม่ใช่มั้ง คนเรานี่เหมือนกันได้ ละม้ายๆ กันบางทีก็ทำให้เราทึกทักผิดคน...”

“คงจะไม่ได้หมายความว่าจะเข้าไปพัวพันกับคนอย่างเขา...อันตรายนะ มิน...เขากับยัยแหม่มน่ะช่วยกันค้าขายเนื้อสดเป็นล่ำเป็นสัน”

“กลัวอะไร กลัวเขาจะเอาฉันไปขายรึ...ก็ดีซิ เผื่อขายออกจะได้ไม่ต้องอยู่ขึ้นคานให้คนที่นี่กระแนะกระแหนอยู่นั่นแล้ว” หล่อนทำเสียงสะบัดๆ ให้รู้ว่าแกล้งทำมากกว่าจะเกิดน้อยใจจริงจัง

“อย่าเข้าใกล้เขา นั่นน่ะอันตรายเกินพอ...ขอเตือนนะ...ด้วยความหวังดี”

///////////////////////////

จากกระจกหน้าต่างบานยาวใสสะอาดนี้ สามารถมองออกไปเห็นอาณาบริเวณด้านหน้าได้จนทั่ว ดังนั้นเมื่อรถยนต์หรูสีเขียวก้านมะลิแล่นเข้ามาจอดนั้น จึงมองเห็นได้เต็มตา...รอยยิ้มน้อยๆ ผุดพรายออกมาเมื่อมองเห็นเจ้าของรถเปิดประตูก้าวลงมา เป็นยิ้มที่บ่งบอกถึงความยินดีเมื่อพบเห็น...และคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กันนั้นก็รับรู้ได้โดยอัตโนมัติว่าถึงเวลาที่จะต้องฉากหลบไปก่อน

“แววไปก่อนนะคะ คุณแหม่ม”

เธอพยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้ทักท้วงเอาไว้ และไม่ได้ขยับจากท่านั่งในอิริยาบถสบายๆ เท้าแขนข้างหนึ่งกับแก้ม หันหน้ามองออกไปยังภายนอก ในห้องหับอันแสนสบาย เพดานสูงขึ้นไปให้ลมโกรกเข้ามาได้ยามที่ไม่ได้เปิดแอร์ เป็นห้องที่จัดแต่งตามสไตล์ชอบของเจ้าบ้านโดยแท้ ตรงนี้เป็นมุมของโซฟาหนังนิ่มที่นั่งแล้วแทบจะจมหาย ไม่อยากจะลุกขึ้นมาอีกเพราะความนุ่มสบายเหลือเกิน

“อย่าเพิ่งกลับแล้วกันนะ แวว เดี๋ยวเราค่อยคุยกันต่อแล้วค่ำๆ ฉันจะแวะไปเยี่ยมยัยอ้อยด้วย”

“ค่ะ คุณแหม่ม”

คนรับคำเสียงอ่อนโยนบอกความยำเกรง ทั้งที่หญิงคนออกคำสั่งก็ไม่ใช่คนดุร้ายหรือน่ากลัวสักนิด หากแต่เป็นหญิงสาวใหญ่วัยห้าสิบ...ย่างห้าสิบเอ็ด ห้าสิบกะรัตที่กำลังกรุ่นกลิ่นหอมของแม่ดอกกระดังงาลนไฟ ไม่มีใครรู้ว่ากี่ไฟที่ย่างลนกระดังงาดอกนี้จนขจรขจาย

แต่พิมสุดาก็ก่อให้เกิดความยำเกรงต่อผู้คนของเธอเสมอมา ด้วยความเด็ดขาดเฉพาะตัวและใจที่ถึง กล้าได้กล้าเสีย...

“แวว...”

เขาเรียกหล่อนเอาไว้เสียก่อน หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้น อกใจร้อนได้ทุกครั้งอยากอยู่ใกล้เขาได้เห็นเขา...และรู้ว่าไม่อาจจะครอบครองเป็นเจ้าของเขาได้

“ไปเยี่ยมอ้อยหรือยัง”

“ไปแล้วค่ะ”

“เป็นไงบ้าง ฉันยังไม่ได้แวะไปดูอีกเลย”

“ก็ยังสะลึมสะลืออยู่นะคะ หมอให้ยาระงับประสาทด้วย อ้อยฟุ้งซ่านมากเหลือเกิน”

”คอยเฝ้าๆ เอาไว้หน่อยนะ ฉันน่ะเกรงว่าอ้อยจะคิดสั้นเอาง่ายๆ ลองบ้าได้ถึงขนาดนั้นแล้ว ชีวิตตัวอาจจะไม่ห่วงอีก”

“ค่ะ แววจะดูแลอย่างดีที่สุด นอกจากจ้างพยาบาลพิเศษเฝ้าตลอดแล้ว แววก็ยังไปเฝ้าอยู่ด้วยเมื่อคืนก็ทั้งคืน”

“มิน่า หน้าตาดูโรยๆ บำรุงกำลังตัวเองเอาไว้บ้าง” ในน้ำเสียงนั้นเหมือนห่วงใย แต่แววรัตน์ก็เตือนตัวเองว่าหล่อนจะต้องไม่คิดมากเลยเถิดไป ศิลาห่วงใยคนทุกคนที่ทำงานให้กับพิมสุดา เขาดูแลพวกหล่อนอย่างดี แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะรักใคร่ไยดีแบบชู้สาว หล่อนต้องไม่คิดทึกทักและตีความเข้าข้างตัวเองหากไม่ต้องการจะเจ็บปวดแก่หัวใจเอง

เขาเดินเลยไปแล้ว แววรัตน์หันมามองตามหลังเขาด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ หล่อนยังจดจำครั้งที่มีความสัมพันธ์กับเขาได้ มันยังกำซาบซ่าน ยังถวิลหา ยังปรารถนาให้เกิดขึ้นอีกสักครั้งหนึ่ง แต่มันก็ช่างเป็นไปได้ยากเย็นเสียเหลือเกิน มันเป็นเรื่องประเภทที่เรียกได้ว่าครั้งเดียวก็เกินพอ เหมือนสายน้ำที่ไหลล่วงผ่านไปแล้วไม่ไหลย้อนกลับมาทำความเย็นชื่นฉ่ำใจให้อีกแล้ว

ทิ้งไว้แต่ความทรงจำ...

แววรัตน์รู้ว่าหากไม่ใช่ศิลา...ไม่ใช่ผู้ชายที่พิมสุดาหวงแหน...หล่อนจะลองตามตื้อเขา...หล่อนมั่นใจในเสน่ห์และมารยาหญิงของตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเป็นเขาสมชื่อศิลา...ที่ตระหง่านมั่นคงและยังเป็นผู้ชายของพิมสุดา หล่อนจะต้องหักห้ามใจตัวเองไว้เท่านั้น