LOGINShare
บ่อน...(4)
Last Updated:
2024-10-28 19:45:08“อภิรดีเป็นอย่างไรบ้าง ฉันจะหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนนะ”
คุณแม่ของภูวนนท์เป็นที่รักใคร่ของทุกคน ความจริงใจ รอยยิ้มที่ออกมาจากความบริสุทธิ์ ที่ทำให้ทุกคนมีความสุขเวลาได้อยู่ใกล้หล่อน
“อาการทรงตัวอยู่ครับเหนื่อยง่าย แต่ยังพอสู้ไหวครับ” ชายหนุ่มตอบคำถามแบบสำรวมกริยา เพราะเขาระมัดระวังตัวและคำพูดทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าแม่ของชิดจันทร์
ภูวนนท์ขอตัวกลับก่อน เพราะเขาคงไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่นานๆ อาจเผลอไปทำอะไรให้คุณหญิงโฉมเฉลาไม่พอใจได้ ชิดจันทร์ขออนุญาตเดินมาส่งแฟนหนุ่มที่รถ เพราะคิดว่ามันเป็นมารยาทคงไม่น่าเกลียดอะไร และเธอก็อยากคุยอะไรกับภูวนนท์ในเรื่องที่เขาขอเธอแต่งงาน
“พี่ภูคะ เรื่องแต่งานของเรา เอยขอเวลาที่จะพูดคุยกับคุณแม่ก่อนนะคะ หากพี่พูดกับท่านโดยตรง เอยเกรงว่า ท่านจะโมโหก่อนที่พี่จะพูดจบ”
หญิงสาวส่งสายตาให้กำลังใจพี่ภูของเธอ ความรักมันไม่ใช่เรื่องของคนสองคน ในความคิดของชิดจันทร์ ความรักของเธอมันจะสมหวังหรือผิดหวังขึ้นอยู่กับมารดาเท่านั้น
ภูวนนท์ขับรถกลับบ้านอย่างใจเย็นเพราะเขาคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้ ไม่ว่าความรักของเขาจะสมหวังหรือผิดหวัง อย่างน้อยวันนี้เขาได้ขอเธอแต่งงาน และที่มากกว่าการได้ขอแต่งงาน คือเขาแน่ใจว่า เขารักชิดจันทร์ และเธอเองก็รักเขาเช่นกัน พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรก็สุดแต่ฟ้าจะกำหนด ชายหนุ่มปลอบใจตัวเองให้อยู่กับปัจจุบัน
“ยายเอย...” คุณนายโฉมเฉลาใช้น้ำเสียง ที่คนถูกเรียกชื่อถึงกับขนลุก
“เราคงมีเรื่องต้องคุยกันหน่อย”
สายตาที่จ้องมองไปที่แหวนเพชรเม็ดงาม ที่สวมอยู่ที่นิ้วนางของชิดจันทร์ สายตาที่แสดงคำถาม แต่ดูแล้วเหมือนไม่ต้องการคำตอบสักเท่าไหร่
“แหวนนั่น...หมายความว่าอะไร”
จากหญิงสาวร่าเริง พูดเก่ง ตัวสั่นเทาเพราะความกลัวมารดา ชิดจันทร์รวบรวมสติคิดว่าตัวเองควรจะตอบความจริงหรือโกหกดี เธอตั้งใจจะค่อยๆกาโอกาสที่เหมาะกว่านี้บอกเรื่องการขอแต่งงานของภูวนนท์ ไม่คิดว่ามารดาจะสังเกตเห็นแหวนและถามเธอในวันนี้เลย
“นี่ยายเอย แกเป็นอะไรของแก กลัวอะไรแม่หนักหนา จะพูดอะไรก็พูด แม่ให้แกพูดแล้วนะ แล้วแม่จะได้พูดบ้าง”
โฉมเฉลารู้สึกขัดใจ กับท่าทางของลูกสาว อาการที่เหมือนสติกระเจิงเวลาที่โดนดุ โดนตวาด หรือโดนคาดคั้น ตัวจะสั่น หน้าซีด พูดจาติดๆขัดๆ ไม่รู้จะกลัวอะไรหนักหนา
“ว่า...ว่าอะไรนะคะคุณแม่” กว่าจะรวบรวมความกล้าและสติกลับคืนมา
“ฉันถามแกว่า แหวนนั่น คืออะไร หูตึงเหรอ ถึงพูดไม่ได้ยิน ”
ท่าทางของชิดจันทร์ที่เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่รู้สึกกลัว ไม่ได้ทำให้โฉมเฉลารู้ตัวเลย ว่าเพราะตัวเองนั่นแหละที่ทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวกดดันมากขนาดนี้ กลายเป็นคนสองบุคลิกในคนเดียวกัน
“พี่ภู...เอ่อ..”
“เอ่อ...อะไร จะเอ่ออีกนานไหม ”
ความหงุดหงิดและโมโห ทำให้คุณนายโฉมเฉลาเสียงดังขึ้น จนคนรับใช้ทั้งบ้านได้ยินกันหมด แต่ไม่มีใครกล้าออกมาดู เอาจริงๆ ก็คือชินกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่แค่แอบสงสารนายน้อยของตัวเอง
“พี่ภูซื้อให้ค่ะ” ชิดจันทร์โล่งใจที่ได้พูดออกไป และหลังจากประโยคแรก เธอตั้งใจแล้วว่า ประโยคต่อไปคงไม่ใช่ประโยคที่เป็นความจริง
“ซื้อให้ทำไม อย่า...บอกนะ ว่าเขาขอแกแต่งงาน เพราะฉันไม่ให้แกแต่งหรอก...”
คุณนานโฉมเฉลายืนกอดอกส่งสายตาดุดัน มายังลูกสาวที่นั่งก้มหน้ามองแต่มือตัวเอง จกนิ้วกับฝ่ามือ จนเป็นร่องลึก
“ไม่ใช่ค่ะคุณแม่ ซื้อให้เฉยๆ ไม่ได้ขอแต่งงาน ไม่ได้ซื้อเพราะโอกาสอะไรทั้งนั้น”
สำหรับชิดจันทร์การโกหกไม่ใช่สิ่งที่ดี และเธอก็ไม่เคยอยากทำมัน แต่ทั้งชีวิตของเธอตั้งแต่เล็กจนโต เธอโกหกมารดาไม่รู้สักกี่ครั้ง เพียงเพราะต้องการปกป้องตัวเองจากการโดนดุ จนทุกวันนี้ชิดจันทร์เริ่มรู้สึกว่าบางครั้งเธอก็โกหกกระทั่งตัวเอง
“โล่งไป เพราะถ้าเขาขอแกแต่งงาน แล้วแกรับแหวนเขามาแบบนี้ ฉันจะตีแกให้ตายเลย” ไม่ใช่แค่คำขู่แต่ชิดจันทร์รู้ ว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ถ้าลองมารดาของเธอโมโห
“ฉันถามแกจริงๆนะยายเอย แกไม่คิดจะมองผู้ชายคนไหนบ้างเหรอ หน้าตาแกก็ออกจะสะสวย มันต้องมีคนมาชอบแกบ้างแหละ” คำพูดซ้ำๆที่มารดาชอบพูดกับชิดจันทร์เวลาที่โมโหเรื่องเธอกับภูวนนท์
บางครั้งความกดดันที่สุมเข้ามาในจิตใจ ทำให้ชิดจันทร์คิดทบทวนหลายครั้ง ถ้าเธอเลิกกับภูวนนท์มารดาของเธอจะมีความสุข และเลิกมีอารมณ์เกรี้ยวกราดกับเธอแบบนี้ไหม แต่เวลาที่เห็นหน้าคนรัก ชิดจันทร์ก็ตัดภูวนนท์ไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าจะเพราะความรักหรือความผูกพัน แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะไม่เขาและเธออีกต่อไป ความว้าเหว่ เหงา เศร้า ก็ทำให้เธอไม่กล้าที่พูดตัดความสัมพันธ์ออกไป
Latest chapter
อัคคีธารา ตอนจบมันเรียกว่าความรักใช่ไหม(2)
“ท้อง” อยู่ดีๆคำว่าท้องก็ผลุดขึ้นในหัวของมินรญา เธอมีอะไรกับเขาถึงสองครั้งโดยไม่ได้ป้องกัน และนี่ก็เกินกำหนดที่ประจำเดือนเธอจะต้องมา “คุณคืนนี้คุณจะไหม...” หญิงสาวกระซิบถามคนข้างๆแบบไม่กล้าพูดตรงๆ “อะไร คุณพูดอะไรมินรญา ผมฟังไม่รู้เรื่อง” เสียงคนถามที่เบาโดนเสียงพ่อค้าแม่ค้าในตลาดกลบเสียงหมด “คืนนี้คุณจะนอนกับฉันไหมคะ” “นอนสิ ก็เราตกลงกันแล้ว หรือคุณจะไล่ให้ผมไปนอนที่อื่น” ภูวนนท์ทำท่าสงสัย “ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้หมายความถึงนอนแบบนั้น” หญิงสาวเริ่มหน้าแดง “อ๋อ..คุณถามทำไม หรือคุณมีอะไรจะทำให้ผมแปลกใจ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ๆคนตัวเล็กกว่าเพื่อหยอกเธอที่กำลังหน้าแดงเพราะเขินอาย “ฉันกลัวท้อง ประจำเดือน็ยังไม่มา ครั้งนี้เราก็ควรจะป้องกัน” หญิงสาวรวบรวมความกล้า เพราะเธอคงไม่กล้าไปซื้อถุงยางอนามัยเองแน่ๆ “เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจัดการเอง” ภูวนนท์เอื้อมือมาโอบเอวหญิงสาวเข้ามาเดินใกล้ๆกับเขา ร้านขายยาตั้งอยู่อีกฝั่งของถนน มินรญาเลยขอรออยู่ฝั่งนี้เพราะไม่อยากข้ามไปซื้อกับเขา เธอไม่
อัคคีธารา มันเรียกว่าความรักใช่ไหม
บทที่16มันเรียกว่าความรักใช่ไหม “คุณภู คุณมาที่ได้ยังไง”ยังไม่ทันที่มินรญาจะถามจบ ร่างหนาใช้ฝ่ามือที่แข็งแรงดันประตูห้องเข้ามาและกดล็อคห้องทันที “ก็ไม่ได้ยากอะไร สามีจะตามหาภรรยามันเป็นเรื่องง่ายๆ” “คุณภู คุณออกไปที่นี่ห้องฉัน ไม่ใช่บ้านของคุณ คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาโดยที่เจ้าของห้องยังไม่อนุญาต”หญิงสาวเดินมาเกรี้ยวกราดชายหนุ่มที่เดินมานั่งบนโซฟารับแขกตัวใหม่ “สิทธิ์ของความเป็นผัวอย่างไร”ภูวนนท์ทำหน้านิ่งตอบอย่างไม่รู้สึกอะไร “คำก็ผัว สองคำก็ผัว ไอ้ที่นอนกันไม่กี่ครั้ง อย่ามาเรียกตัวเองว่าผัวเลย คุณมันก็แค่ผู้ชายที่ชอบรังแกผู้หญิง ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันไปเอง” มือหนาชุดร่างบางที่กำลังหันหลังเพื่อเดินออกนอกห้อง เขาฉุดมือเธออย่างแรงจนตัวแทบปลิว ร่างน้อยตกลงบนตักของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว “มันอยู่ไหน” ผู้บุกรุกส่งเสียงถามคำรามข้างหูคนที่นอนตัวเกร็งอยู่บนตัก “คุณหมายถึงใคร” มินรญาไม่เข้าใจว่า มัน ของเขาคือใคร “ก็ไอ้นาธาน แฟนเธอไง มันอยู่ไหน ผมจะได้บอกมัน ว่าแฟนมันแต่เป็นเมียผม”
อัคคีธารา หวง ห่วง(2)
แบบนี้ เขาได้แต่กำมือแน่นมองมินรญาด้วยสายตาที่เกี้ยวกราด ทำเอาหญิงสาวหายใจติดๆขัด น้ำตามันไหลออกมาคลอสองตา เธอทั้งกลัวทั้งโกรธกับคำพูดของเขา “วันหลังเราคงได้พบกันอีกนะครับ คุณนาธาน คุณมินรญา” ภูวนนท์พูดทิ้งท้ายเมื่อมินตราลุกขึ้นมาคล้องแขนเขาดึงกลับไปนั่งที่เดิม เพราะกลัวทั้งคู่จะมีเรื่องกันเสียก่อน “พี่ภูคะ มันอะไรกันคะนี่ ผิงกลัวจะมีเรื่องกันจังเลย ตกลงพี่รู้จักหรือเคยทะเลาะกับสองคนนี้มาก่อนเหรอคะ” “กลับกันเถอะผมไม่อยากกินแล้ว กินไม่ลง” ภูวนนท์ไม่ตอบคำถามแต่กลับลุกเดินนำดาราสาวไปรอที่รถที่จอดอยู่ด้านหลังของร้าน “นาธานทำไมพูดกับเขาแบบนั้น” มินรญากล้าละสายตาจากโต๊ะเมื่อร่างหนาที่เธอคุ้นเคยเดินพ้นจากโต๊ะเดินออกไปนอกประตูร้านแล้ว “แบบไหน ที่บอกเป็นแฟนเธอ หรือที่บอกว่าเขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน มิยรญาเธอเปลี่ยนไปมาก จากผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเอง เก่ง ไม่กลัวใคร แต่วันนี้เธอกลับเป็นมินรญาที่สงบเสงี่ยม มีแต่ความกลัว มิ้นเธอต้องคุยกับตัวเองให้ดี ว่าจริงๆแล้วใจเธอต้องการอะไรกันแน่” นาธานเริ่มแน่ใจ ว่าเพื่อนรักของเขามอบหัวใจใ
อัคคีธารา หวง ห่วง
บทที่15หวง ห่วง “ห้องเล็กไปไหมมิ้น มีหวังแครลีนมาเห็นเธออยู่ห้องแบบนี้ เรียกเธอกลับฝรั่งเศสแน่นอน” เสร็จจากธุระกับญาติพี่น้อง นาธานก็มาหามินรญาตามสัญญา ห้องเล้กที่มีพื้นที่ใช้สอยน้อยมาก ทำเอาเพื่อนชายรู้สึกไม่เข้าใจ ว่าเจ้าของจะอาศัยอยู่ได้จริงๆเหรอ “อยู่ไปก่อน เราแค่เช่าไม่ได้ซื้อ ไว้ได้เงินเดือนค่อยขยับขยาย” มินรญาให้เหตุผล “โอเค แล้วแต่เธอแล้วกันมิ้น ไป เราไปซื้อเฟอร์กันเถอะ เดี๋ยวไปช้ากว่าเขาจะเอามาส่งอีก” มินรญาชวนให้นาธานมาช่วยเลือกเฟอร์นิเจอร์เข้าห้อง เพราะเธอเองเลือกของพวกนี้ไม่ค่อยเป็น เลยพาเพื่อนมาดูห้องก่อน “มิ้น ทำแบบนี้จะหนีเขาได้จริงๆใช่ไหม” ระหว่างเดินทางทั้งคู่เริ่มคุยเรื่องระหว่างมินรญากับภูวนนท์ “เราไม่แน่ใจ แต่มันคงดีดว่าการที่เราต้องอยู่ใกล้ๆเขา เราไม่อยากเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ของเขาอีก” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ “มิ้น แน่ใจนะว่าไม่ได้รักนายคนนั้นเข้าแล้ว” นาธานเห็นแววตา น้ำเสียงของเพื่อนที่คบกันมานาน เขาเริ่มไม่แน่ในว่ามินรญาหนีเพราะเกลียดหรือหนีเพราะรัก
อัคคีธารา หนีหัวใจตัวเอง(2)
ถ้านาธานเป็นผู้หญิงมิรญาจะบังคับให้เขามานอนอยู่กับเธอที่นี่เสียเลย เพราะตอนนี้เธอกำลังต้องการใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อน ยิ่งมาอยู่คนเดียวแบบนี้ หัวใจของเธอมันคิดถึงแต่หน้าขอวภูวนนท์ คิดถึงอ้อมกอด คิดถึงรสรักที่เขามอบให้ แต่อีกใจมันก็คิดถึงคำดูถูกและรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ เธอมันก็แค่ของเล่น“พราววันนี้ไปไหนมาบ้าง เล่าให้พี่ฟังสิ” พี่ชายถามน้องสาวเพราะเธอออกจากบ้านทุกวัน“ไปหาอ่านหนังสือตามร้านหนังสือมาค่ะ” พราวพลอยปดคำโต“นึกว่าแอบไปหาแฟน ถ้ามีแฟนก็พามาแนะนำให้พี่รู้จักบ้างแล้วกัน นี่ก็อีกไม่กี่วันจะเปิดเทอมแล้วเตรียมตัวให้พร้อมนะ อย่ามัวแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ ” ภูวนนท์พูดเปิดทางให้น้องสาวเผื่อเธอจะหลุดปากบอกอะไร“ค่ะพี่ชายสุดที่รัก พราวอยู่บ้านก็เหงา พี่ภูไปทำงานมาตอนนี้พี่มิ้นก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น พราวเลยออกไปหาอะไรทำแก้เหงา”“มิ้นไปไหน ทำไมเขาไม่บอกพี่ ทำไมไม่มีใครบอกพี่เลย ” ชายหนุ่มลืมตัวโวยวายเสียงดังกลางโต๊ะอาหาร“น้าต้องขอโทษแทนมิ้นด้วยนะคะ พอดีต้องรีบไปจัดคอนโดเพราะร้านใกล้จะเปิดแล้ว เลยไม่ได้อยู่รอบอกคุณภู ไว้วันหลังน้าจะให้มิ้นเข้ามาบอกลานะคะ” ฟ้ารุ่งขอโทษแทนลูกสาว
อัคคีธารา หนีหัวใจตัวเอง
บทที่14หนีหัวใจตัวเอง “เสร็จภายในสองสัปดาห์แน่นอนครับ” ช่างที่ทางห้างติดต่อให้มาปรับปรุงตกแต่งร้านให้ รับรองว่าอีกสองสัปดาห์สามารถนำสินค้ามาวางขายได้แน่นอน ร้านเสื้อผ้าที่หญิงสาวกำลังจะเปิด เป็นร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่พ่อของเธอเป็นหุ้นส่วนใหญ่ มินรญาเองก็ถือหุ้นอยู่จำนวนหนึ่ง แต่เงินรายได้ พ่อของเธอกับแคโรรีนจัดการเก็บไว้ให้ เพราะรู้จักนิสัยลูกสาว ว่าเป็นใจอ่อน ขี้สงสาร กลัวเธอจะส่งมาให้มารดาหมด เสื้อผ้าที่จะนำมาขายในร้านส่วนหนึ่งก็เป็นการออกแบบของมินรญาเอง เพราะเธอเรียนจบทางนี้มาโดยตรง และเป็นงานที่ถนัดและรักมากด้วย เสร็จจากธุระเรื่องร้าน หญิงสาวก็ตระเวนหาเช่าคอนโดใกล้กับห้างที่เปิดร้าน โชคดีมีคอนโดอยู่หนึ่งห้อง คนเช้าเก่าออกไปเมื่อเดือนที่แล้ว เธอสามารถเข้าอยู่ได้เลย เป็นคอนโดขนาดเล็ก พื้นที่ใช้สอยน้อย ขนาดห้องแค่พอนอนและมีมุมทำคนัวเล็กน้อย ค่าเช่าที่ค่อยข้างถูกและอยู่ใกล้กับร้านของเธอโดยที่ใช้เดินเพียงไม่กี่นาที ทำให้มินรญาตัดสินใจเช่าที่นี่ และจะย้ายมาอยู่ให้เร็วที่สุด ข้าวของเครื่องใช้ของเธอมีไม่มากนัก เพราะเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยไ
You may also like
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี113.6K viewsพราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.3K viewsแรงรัก แรงสวาท
ลำเจียก24.9K viewsCLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน
ACHICHI58.0K viewsโดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้
สาลี่แช่แข็ง49 viewsPlease Love Me Now!
สามินี159 viewsteat 111
fran007190 viewsคุณหมอขอรัก
จันตรา152 views
