ตอนที่ 1 อาจารย์เย็นชากับนักศึกษาตัวแสบ

 

“นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย!” เสียงบ่นของสุพิชฌาย์หรือเปียโน ดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในห้องเรียน

“ใจเย็นน่าเปียโน ก็แค่ต้องมาเรียนวันเสาร์เอง” ณัฐมลหรือใบตองเพื่อนสนิทของเธอพูดขึ้นก่อนจะหยิบแท็ปเล็ตออกมาเพื่อเตรียมพร้อมจะเรียน

“แต่ฉันต้องตื่นตั้งแต่เช้าทั้งที่วันนี้มันเป็นวันหยุด แต่ต้องมาเรียนในวิชาที่อาจารย์ประจำป่วยจนต้องจ้างอาจารย์พิเศษมาสอนนอกตารางอีก” สุพิชฌาย์ยังบ่นต่อ

“เอาน่าถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศไงล่ะ” ณัฐมลหรือใบตองพยายามพูดให้เพื่อนใจเย็นลง

“มันวันหยุดนะ ฉันอยากนอนอยู่บ้านดูซีรีส์มากกว่ามานั่งเรียนในวันเสาร์นะ” เสียงของเจนิตาหรือเจนพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ที่ต้องมาเรียนในวันหยุด

พวกเธอทั้งสามคนเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่ของคณะบริหารการศึกษาและมีความสนิทสนมกันมาตั้งแต่เรียนชั้นปีที่ 1 จนถึงตอนนี้ก็เรียนอยู่ปี 4 เทอมสุดท้าย

“อาจารย์ทรงวุฒิเขาจะให้คนอื่นมาสอนแทนนานแค่ไหนมีใครรู้บ้าง” สุพิชฌาย์ถามเพื่อนสนิททั้งสองคน

“ฉันไม่รู้ แต่ถ้าเป็นไปได้ขอแค่ครั้งเดียวก็พอนะ ให้มาเรียนวันเสาร์แบบนี้ไม่โอเคเลย” เจนิตาทำหน้าเบื่อหน่ายที่วันหยุดถูกรบกวน

“ถ้ายังมีเสาร์หน้าฉันจะโดดเรียน” สุพิชฌาย์พูดอย่างแน่วแน่

เสียงพูดคุยในห้องเรียนดังขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนนักศึกษาปี 4 ที่เข้ามานั่งในห้อง บ้างก็บ่นเรื่องวันหยุดที่ถูกรบกวน บ้างก็บ่นเรื่องการเรียนชดเชยที่ต้องมาพร้อมกับความง่วงในเช้าวันหยุด

ไม่นานนักเสียงบ่นทั้งหมดก็เงียบลงทันทีที่ร่างสูงโปร่งของอาจารย์พิเศษก้าวเข้ามาในห้องเรียน

“คนนี้เหรอ” เสียงกระซิบของนักศึกษาดังขึ้น

“น่าจะใช่นะ”

สุพิชฌาย์มองรูปร่างสูงสวมเชิ้ตสีขาวที่สวมทับด้วยสูทสีดำ ใบหน้าหล่อแต่นัยน์ดูเย็นชาทำให้เขาดูน่าสนใจ

“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคนผมชื่อปณัยกรหรือที่นักศึกษาจะเรียกกันว่าอาจารย์ไนท์ ผมจะมาสอนวิชาจิตวิทยาการศึกษาแทนอาจารย์ประจำจนกว่าท่านจะหายดี” ชายหนุ่มกล่าวแนะนำตัว สายตาเขากวาดมองไปทั่วห้อง

ปกติแล้วปณัยกรจะสอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งแต่วันนี้เขามาสอนแทนเพื่อนรุ่นประสบอุบัติเหตุจนต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล

เสียงพูดคุยของนักศึกษาดังขึ้นทั่วทั้งห้อง นักศึกษาผู้หญิงหลายคนเริ่มจับกลุ่มคุยกันเรื่องความหล่อของอาจารย์คนใหม่ รวมถึงสุพิชฌาย์ที่สนเขาไม่ต่างจากคนอื่น

“อาจารย์จะมาสอนนานไหมคะ” เพื่อนคนหนึ่งเป็นตัวแทนถามขึ้น

“ก็จนกว่าอาจารย์ของพวกคุณจะออกจากโรงพยาบาล”

“อาจารย์คะ พวกเราไม่เรียนวันเสาร์ได้ไหม”

“ทำไมละครับ”

“ก็มันเป็นวันหยุดนี่คะอาจารย์ พวกเราก็อยากพักผ่อนบ้าง อยากไปเที่ยวกับแฟนบ้าง อาจารย์เอาเวลาวันหยุดมาสอนพวกเราแบบนี้แฟนอาจารย์ไม่ว่าเหรอคะ”

“ผมว่าพวกเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่านะครับ” ปณัยกรยังคงทำหน้าเรียบเฉยทำให้สุพิชฌาย์รู้สึกปลื้มเขามากขึ้นไปอีก

ตลอดการสอนของอาจารย์ไนท์ในวันนั้น สุพิชฌาย์แทบจะไม่ได้ฟังเนื้อหาการสอนเลย เธอเอาแต่จ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนใจและอยากจะรู้ว่าภายใต้ท่าทางเรียบเฉยนั้นแอบซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า เธอนั่งมองอย่างไม่วางตาจนกระทั่งการเรียนการสอนจบลง

“นักศึกษาคนไหนมีอะไรสงสัยไหมครับ” อาจารย์ปณัยกรถามขึ้นหลังจบบทเรียน

“เสาร์หน้าอาจารย์จะมาสอนอีกไหมคะ”

“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจ ผมจะให้อาจารย์ทรงวุฒิแจ้งพวกคุณอีกที” เขาเองก็ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะให้มาสอนแทนหรือเปล่า

“อาจารย์บอกพวกเราล่วงหน้าด้วยนะคะพวกเราจะได้เตรียมตัวก่อน”

“ได้ครับ ถ้าต้องมาเรียนวันเสาร์ผมจะแจ้งก่อนวันพฤหัสพวกคุณจะได้เตรียมตัว มีใครจะถามอะไรอีกไหม”

“อาจารย์คะ พวกเราขอเบอร์โทรศัพท์อาจารย์ได้ไหมคะ เผื่อว่ามีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเรียนที่ต้องถาม” สุพิชฌาย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสและมั่นใจ

“ใช่ค่ะอาจารย์ เราสร้างไลน์กลุมดีไหมคะ” นักศึกษาผู้หญิงอีกคนก็พูดขึ้นบ้าง

ปณัยกรมองหน้าสุพิชฌาย์ด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะหยิบนามบัตรจากกระเป๋าเสื้อและยื่นให้เธอ

“ในนามบัตรนี้มีเบอร์โทรศัพท์ของมหาวิทยาลัยกับอีเมลของผม ถ้ามีอะไรก็ติดต่อมาตามนี้ได้เลยนะครับ”

“อาจารย์คะ แต่ติดต่อทางไลน์มันน่าจะเร็วกว่านะคะ” สุพิชฌาย์ยังไม่ยอมแพ้

“แต่ผมไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ผมว่าติดต่อทางอีเมลดีกว่านะครับ ผมเองก็คงไม่ได้มาสอนบ่อยๆ หรอก ขอตัวก่อนนะครับ” ปณัยกรยิ้มให้กับเธอเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะ” สุพิชฌาย์มองนามบัตรในมือด้วยความผิดหวังเล็กน้อยเพราะมันไม่มีเบอร์ส่วนตัวของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

เมื่อปณัยกรเดินออกจากห้องไปแล้วนักศึกษาก็ทยอยกันเดินออกสุพิชฌาย์กลับนั่งลงอย่างเดิม

“แกคิดจะทำอะไรเนี่ยยัยเปียโน” เจนิตาถามขึ้นเพราะเห็นว่าเพื่อนมีท่าทางสนในตัวอาจารย์คนนี้เป็นพิเศษ

“ฉันจะจีบอาจารย์คนนี้ให้ได้” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง แววตามีแต่ความมุ่งมั่น

“แกจะเอาจริงเหรอเปียโน” ณัฐมลถามเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของสุพิชฌาย์

“ก็จริงสิสุขุมเย็นชาดูเป็นผู้ใหญ่แบบนี้สเปกฉันเลยนะแก”

“แต่เขาเป็นอาจารย์นะเปียโนเราไปจีบเขามันจะดีเหรอ” เจนิตาเตือนด้วยความหวังดี

“เขาคงมาสอนเราแค่ไม่กี่ครั้งหรอกมั้ง เดี๋ยวอาจารย์ทรงวุฒิก็คงกลับมาสอนอย่างเดิม”

“นั่นแหละมันคือปัญหา เขามาสอนเราแค่อาทิตย์ละครั้ง แล้วแกจะเอาเวลาไหนไปจีบเขาล่ะ” ณัฐมลมองไม่เห็นโอกาสของเพื่อนเลย

“แล้วถ้าเกิดเสาร์หน้าเขาไม่มาสอนล่ะ” เจนิตาพูดเสริม

“ไม่ยากหรอกน่าเดี๋ยวฉันไปถามอาจารย์ทรงวุฒิก็ได้ว่าอาจารย์ไนท์เขาสอนประจำอยู่ที่ไหน เรื่องแค่นี้ไม่ยากหรอก” สุพิชฌาย์มองข้ามปัญหานั้นไปอย่างง่ายดาย