ตอนที่ 1. เผชิญหน้าจอมมาร/1

คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเมดิสัน

แท็กซี่คันหนึ่งแล่นมาจอดบริเวณหน้าประตูทางเข้าด้านหน้าของคฤหาสน์หรู ประตูรถเปิดออกพร้อมกับร่างสูงเพรียวของหญิงสาวผมสั้น ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มก็ก้าวลงมาจากรถคันนั้น ดวงตาคมงามทอดมองประตูรั้วอัลลอยด์สูงตระหง่านด้วยสายตาเคร่งขรึม ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทางใบย่อมลงมาวางบนพื้นถนน แล้วส่งเงินให้คนขับรถตามราคาที่อีกฝ่ายได้บอกไว้ เมื่อรถแล่นออกไปร่างเพรียวบางนั้นก็หยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กมาถือ ก่อนจะเดินไปกดกริ่งหน้าประตู เพียงไม่กี่นาทียามรักษาความปลอดภัยก็มาเปิดประตูให้ แต่ไม่ยอมให้แขกผู้มาเยือนเข้าไปข้างใน หากสอบถามตามหน้าที่ของตน เพื่อความปลอดภัยของเจ้าของบ้าน แม้ท่าทางของแขกผู้มาเยือนจะห่างไกลกับคำว่าโจรไม่น้อย แต่สมัยนี้ยากนักจะเชื่อถือคนที่บุคลิกหน้าตา โจรในคราบผู้ดีก็มีมาให้เห็นบ่อยๆ ในข่าวทีวี

“มาพบใครครับ” ปากสอบถาม แต่สายตาจ้องผู้มาเยือนเขม็ง

“ฉันชื่อโรสิตา ปิยาวัฒน์ค่ะ เป็นเพื่อนของคุณไอรีน เมดิสัน” โรสิตาแนะนำตัวเอง ดวงตากลมโตสบสายตากับคนถามไม่หลีกหลบ มุมปากแต้มรอยยิ้มทอดไมตรี

“อ๋อ เป็นเพื่อนกับคุณไอรีน เชิญครับ เชิญเข้าไปข้างในครับ ตอนนี้คุณไอรีนไม่อยู่ครับ แต่คุณไอรีนสั่งผมไว้ว่าให้คอยต้อนรับเพื่อนของเธอครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัย รีบเปิดประตูให้แขกคนสำคัญของเจ้านายทันที

 “เชิญคุณเข้าไปด้านในได้ครับ คุณไอรีนให้คุณไปรอเธอข้างใน เดี๋ยวผมจะโทรบอกยายแมรี่ ให้พาคุณไปที่ห้องคุณไอรีนครับ”

ว่าแล้วคนพูดก็โทรเรียก นางแมรี่ผู้เป็นแม่บ้านมาพาโรสิตาเข้าไปด้านใน ราวห้านาทีแม่บ้านร่างท้วมก็เดินออกมาหา นางกุลีกุจอช่วยหญิงสาวหิ้วกระเป๋าพาโรสิตามาที่ห้องของไอรีน ก่อนจะช่วยหญิงสาวจัดเสื้อผ้าที่เตรียมมาด้วยเข้าตู้ ทั้งสองเปิดกระเป๋านำเสื้อผ้ามาวางบนเตียง เสื้อผ้าของโรสิตาส่วนใหญ่เป็นเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ชุดนอนก็เป็นชุดเสื้อกับกางเกงแบบผู้ชาย ทำให้คนช่วยจัดอดลอบมองแกมสังเกตพฤติกรรมของสาวน้อยผมสั้นคนนี้ไม่ได้

ใบหน้าเรียวรูปไข่นั้นรับกับจมูกโด่งงาม ดวงตากลมโตมีแพขนตาหนางอนใต้เรียวคิ้วสวยดูน่ามอง หากเจ้าตัวจะไว้ผมให้ยาวอีกนิด นางแมรี่เชื่อว่าคุณโรสิตาอาจจะสวยกว่าคุณไอรีนคุณหนูของเธอเป็นแน่

“ขอบคุณค่ะป้าที่ช่วยโรสจัดของ โรสฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ จะมารบกวนหลายวันเลยค่ะ”

โรสิตายิ้มบางๆ เกาะแขนแม่บ้านร่างท้วมไว้ ขณะเอนกายเข้าซบคนสูงวัยกว่าอย่างประจบ กิริยานั้นทำให้คนเห็นรู้สึกเอ็นดู ความคิดลบๆในใจค่อยๆเลือนหาย ถ้าคุณโรสเป็นทอมก็คงจะเป็นทอมที่น่ารักที่สุดในโลก ขี้อ้อนอย่างกับลูกแมวแบบนี้ ชักจะไม่ค่อยแน่ใจเสียแล้วสิ นางแมรี่มองใบหน้าหวานใสของหญิงสาวอย่างวิเคราะห์อีกครั้ง

“คุณโรสกับคุณไอรีน รู้จักกันมานานแล้วหรือคะ” คำถามนั้นคนถามตั้งใจล้วงข้อมูล

“รู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาลัยปีแรกแล้วค่ะ แต่โรสไม่เคยมาที่บ้านไอรีนเท่านั้นเอง”

โรสิตาขยับกาย เอนตัวบนที่นอนอย่างสบายอารมณ์ เข้าใจดีว่าคนแก่อย่างนางแมรี่ห่วงใยไอรีน คงจะเข้าใจว่าเธอกับเพื่อนสาวมีความสัมพันธ์กันแบบวิปริตผิดเพศ ซึ่งข้อนี้จะโทษคนคิดก็ไม่ได้เพราะบุคลิกท่าทางของเธอ มันทำให้คนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนคิดแบบนั้นได้ทุกครั้ง จะให้เธอเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัว เปลี่ยนบุคลิกนิสัยคงทำไม่ได้ เมื่อเธอชอบทำตัวสบายๆ ไม่ชอบแต่งตัวแบบผู้หญิงทั่วไป นอกจากจำเป็นจริงๆ

“มิน่าป้าถึงไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน ขอโทษนะคะ คุณมาเยี่ยมคุณไอรีนหรือว่ามาทำธุระอะไรคะ” นางแมรี่อดถามไม่ได้ ด้วยไอรีนไม่ได้แจ้งให้นางทราบว่าโรสิตามาพักที่นี่ด้วยสาเหตุอะไร

โรสิตาคลี่ยิ้มสวย ชันแขนหนุนศีรษะบนฝ่ามือ ขณะตอบว่า “โรสมาช่วยไอรีนทำโปรเจกงานค่ะ ไอรีนเขาขอร้องให้มาช่วยพรีเซ็นส์งาน”

“อ้อ เห็นคุณไอรีนเธอบ่นอยู่เหมือนกันว่า คุณโอลิเวอร์ไม่ยอมช่วยเธอ ก็เล่นไปแกล้งป่วนพี่ชายจนสาวๆ ของพี่หนีกระเจิง ใครจะยอมช่วยล่ะคะ”

นางแมรี่พยักหน้าเข้าใจ นางดูแลคุณหนูเล็กและพี่ชายทั้งสองมาตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันแม้ทั้งสามจะเติบโตเป็นหนุ่มสาวแล้ว แต่ยังชอบแหย่กันเป็นเด็ก จนนางต้องมาห้ามทัพอยู่บ่อยๆ ไอรีนหวงพี่ชายมากไม่ยอมให้พี่ชายมีคนรัก เอริกพี่ชายคนโตนั้นหญิงสาวไม่ค่อยหวงเพราะรู้ว่าพี่ชายชอบทำงานมากกว่าชอบจีบสาว ต่างจากโอลิเวอร์พี่ชายคนรอง ที่ขยันควงสาวมายั่วให้น้องโมโหเล่น นางรู้ดีว่าโอลิเวอร์แกล้งน้องสาวเล่น เขามีนิสัยเอาการเอางานไม่ต่างจากพี่ชาย แต่บุคลิกของโอลิเวอร์จะเป็นคนสนุกสนานไม่เคร่งขรึม ระเบียบจัดอย่างเอริกพี่ชายคนโต เมื่อนึกถึงเอริก นางแมรี่อดหวั่นใจแทนโรสิตาไม่ได้ เมื่อรู้ดีว่าคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเมดิสันนั้น เกลียดพวกลักเพศเข้าไส้ คนสูงวัยกว่าทอดสายตามองใบหน้าอ่อนใสของหญิงสาวผมสั้นอย่างห่วงใย ภาวนาให้เอริกอย่าเพิ่งรีบกลับมาจากต่างประเทศในตอนที่โรสิตาพักอยู่ที่นี่

“คุณโรสทานอะไรมาหรือยังคะ ป้าจะไปจัดให้” แม่บ้านชราเอ่ยถาม

โรสิตาส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะป้า โรสยังไม่หิวค่ะขอบคุณมากนะคะ” เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ

“ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวไปดูแลเด็กในครัวก่อนนะคะ ปล่อยให้ต้มซุปไว้ ไม่รู้ว่าลืมเปิดเตาทิ้งไว้หรือเปล่า”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ต้องการอะไร นางแมรี่จึงปล่อยให้พักผ่อนอยู่ในห้องตามสบาย ก่อนจะออกมาทำงานในหน้าที่ของตัวเองต่อ ร่างค่อนข้างท้วมเดินออกจากห้องของลูกสาวคนเล็กของเจ้าของบ้าน ลงมายังชั้นล่างก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเอริก เมดิสันเดินเข้ามา

“อ่า... คุณเอริก กลับมาแล้วเหรอคะ” นางแมรี่ทักทายนายน้อยของตน พลางอ้าแขนให้ชายหนุ่มโอบกอด

“งานเสร็จไวครับ ผมเลยรีบกลับ ไม่รู้จะอยู่ทำไมกลับมาดูงานที่บริษัทเราดีกว่า” เอริกกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะคลายอ้อมแขน ปล่อยพี่เลี้ยงวัยชราให้เป็นอิสระ เขากวาดสายตามองไปรอบกาย

“คุณพ่อคุณแม่ นายโอลิเวอร์ยายไอรีน ยังไม่กลับกันเหรอครับ” เขาถามหาสมาชิกในครอบครัว

“คุณท่านทั้งสองกับคุณโอลิเวอร์ยังไม่กลับค่ะ วันนี้มีงานเลี้ยงรับรองลูกค้าอาจจะกลับเย็นๆ ส่วนคุณไอรีนเอ่อ...” นางแมรี่ไม่กล้าบอกว่า คุณหนูเล็กของเธอออกไปข้างนอกกับฟิลลิปเพื่อนของโอลิเวอร์ ซึ่งกำลังขยับฐานะจากเพื่อนพี่ชายมาเป็นคนรักของหญิงสาว หากเอริกรู้เขาคงอาละวาดตามประสาคนหวงน้องสาว

“ไอรีนอยู่ข้างบนใช่ไหม ปกติเวลานี้ ยายตัวแสบชอบนอนกลางวันนี่”

เอริกเอ่ยอย่างอารมณ์ดี วันนี้เป็นวันหยุดน้องสาวขอเขาไม่ต้องไปทำงานที่บริษัท เขารู้ดีว่าไอรีนชอบนอนกลางวันเป็นที่สุด  

“พักนี้ขี้เกียจจนอ้วนเป็นหมูแล้ว ไม่ได้ผมจะไปลากตัวออกมาจากเตียงสักหน่อย”

ว่าแล้วพี่ชายใหญ่ ก็เดินลิ่วขึ้นชั้นสองไป ปล่อยให้คนแก่ยืนอ้าปากเหวอ ร้องห้ามไม่ทัน นางแมรี่ถอนหายใจแรงๆ พระเจ้าไม่เข้าข้างโรสิตาเลย ดันส่งพญามารประจำบ้านไปเจอเธอก่อนเวลาอันควร จะไปช่วยนางคงช่วยไม่ไหว สังขารของนางก็แก่ง่อมจนวิ่งตามไปไม่ทัน ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาดีกว่า บางทีคุณเอริกคงไม่อาละวาดเข้าใส่คุณโรสหรอก หญิงชราได้แต่ภาวนาให้นางเข้าใจถูก

ประตูห้องนอนค่อยๆเปิดกว้าง ร่างสูงใหญ่แทรกตัวเข้ามาภายในห้องอย่างเงียบกริบ ดวงตาคมจับจ้องไปที่เตียงนอน ก่อนที่ริมฝีปากหยักหนาจะคลี่ยิ้ม เมื่อมองเห็นร่างของใครคนหนึ่งนอนห่มผ้าคลุมโปงอยู่บนนั้น เขาค่อยๆจรดปลายเท้าย่องเข้าไปหาช้าๆ