ตอนที่ 8.1 ภาพที่คุ้นเคย

ภายในที่แห่งนั้นดูเงียบสงบแต่กลับมีหมอกควันจาง ๆ ให้ได้สัมผัสถึงความเย็น แสงจันทร์กระทบส่งผิวน้ำระยิบระยับดูสวยงาม ตรงเบื้องหน้าเป็นบ่อน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก และมีทางขึ้นลงอยู่เบื้องหน้าเมื่อมองทอดออกไปยังกำแพงอีกฝั่งมีสายน้ำเป็นเหมือนน้ำตกไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง และมีเสียงของสายน้ำทำให้รู้สึกสงบร่มเย็นแม้พื้นที่แห่งนี้จะไร้แสงสว่างก็ตาม เธอเดินตรงเข้ามาสังเกตว่าตรงกลางมีโต๊ะกลมคล้ายโต๊ะอาหารพร้อมกับแจกันสีสวยที่ประดับไปด้วยดอกไม้เรืองแสงสีม่วง  มันทำให้เธอประหลาดใจว่าเขานั้นพาเธอมาที่นี่ทำไม

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม” กรีนเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อเขานั้นหยุดเดินอยู่ที่ขอบทางลงของบ่อน้ำแห่งนั้น

“อย่าพูดมากตามข้ามา” เสียงหนาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พร้อมกับกวักข้อมือเรียกเธอให้เดินตามมายืนอยู่ข้าง ๆ ตน

ร่างที่อ่อนแรงเดินเข้าไปตามคำสั่งอย่างไร้กังขา เมื่อมาอยู่เคียงข้างเขาเธอหันไปมองใบหน้าคมจากด้านข้าง ใบหน้าที่หล่อเหลาเธอไม่เคยได้มองใกล้ขนาดนี้

“ลงไป…” สิ่งราบเรียบแต่ทรงพลังสั่งให้เธอนั้นเดินลงไปในบ่อน้ำ เพราะบ่อน้ำแห่งนี้สามารถรักษาบาดแผลของเธอได้และจะทำให้เธอดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

“นายว่ายังไงนะจะให้ฉันลงไปในนั้นน่ะหรือ” กรีนถามออกไปด้วยความสงสัยอีกเช่นเคย เพราะไม่แน่เขาอาจจะแกล้งเธออีกก็ได้ เขาอาจจะเหมือนทหารคนอื่นที่ต้องการจะแกล้งเธอ ทำให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้

“พูดมากจริง ๆ” ร่างหนาผลักหญิงสาวให้ตกลงไปในบ่อน้ำ โดยไม่ให้เธอตั้งตัว

“กรี๊ด !!”

ร่างบางร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเมื่อตัวได้สัมผัสกับน้ำ เพราะเขานั้นผลักเธอโดยไม่ให้เธอนั้นตั้งตัว แถมยังยืนมองเธอด้วยความสะใจแปลก ๆ ต้องการแกล้งเธอนั่นเองเธอได้แต่คิดแบบนั้น

ร่างบางที่อยู่ในบ่อน้ำแห่งนั้นและก่นด่าเขาในใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เธอรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่สัมผัสกับตัวเธอ เธอมองไปรอบ ๆ ตัวก่อนจะพบกับ เส้นแสงบางอย่างกำลังเรืองแสงอยู่ภายใต้น้ำกำลังห้อมล้อมรอบตัวเธอที่เปียกชุ่ม หมอกควันบางที่เคยปกคลุมอยู่เหนือหัวทางลดต่ำลงและลงมาที่ตัวเธอ ร่างกายของเธอสัมผัสความหนาวเย็นเพิ่มมากขึ้น และสัมผัสได้ว่ามีสิ่งผิดปกตินั้นไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ กระแสความเย็นบางอย่างสัมผัสที่แผลที่เกิดจากการต่อสู้และรอยฟกช้ำที่เธอได้รับมานั้นค่อย ๆ เริ่มจางลง

“อย่าคิดแม้จะเดินขึ้นมา” ชายหนุ่มออกคำสั่งด้วยเสียงน้ำเสียงวางอำนาจ ไม่ให้เธอนั้นขึ้นมาจากน้ำเพราะเห็นท่าทีของเธอที่อยากจะขึ้นมาข้างบนเมื่อตกลงไปในน้ำ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแผลของฉัน...มันถึง... ”

หมอกบาง ๆ ที่ห้อมล้อมตัวเธอเริ่มจางลงและความหนาวเย็นที่ปกคลุมเริ่มจางออกไป ความอ่อนล้าที่เคยมีหายไปอย่างปลิดทิ้ง เหลือแต่เพียงความเจ็บและแสบของแผลอยู่ประปราย เธอเงยหน้ามองคนที่อยู่ด้านบนด้วยความสงสัย เขาก็กลับไม่พูดอะไรออกมา จนเวลาผ่านไปสักพัก ร่างกายของเธอที่มีบาดแผลอยู่เต็มตัวตอนนี้กลับกลายเป็นรอยช้ำเล็กน้อยเท่านั้น

“ขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว”

บาบารัสมองไปที่หญิงสาวที่ตอนนี้ตามเนื้อตัวของเธอได้กลับมาเป็นปกติมีเพียงแค่รอยช้ำเล็กน้อยจากบาดแผล เขาสังเกตว่าหมอกเวทมนตร์นั้นได้จางหายไปพร้อมกับกระแสเวทมนตร์ในสายน้ำที่เรืองแสงอยู่รอบตัวเธอเข้าไปรักษาบาดแผลให้หายหายไป

ร่างบางเดินขึ้นจากน้ำ ก่อนจะมองไปที่ร่างสูงเค้าไม่คิดจะช่วยเธอขึ้นมา เธอทำได้เพียงทำสายตาหงุดหงิดให้เกียรติเขาเมื่อขึ้นมาถึงด้านบนได้เรียบร้อยเธอก็สะบัดน้ำอย่างกับหมาตัวน้อยที่ต้องการให้ตัว ตนนั้นแห้งสนิท

“นี่เจ้า !! แกล้งข้ารึไง”

ร่างสูงตวัดสายตาดุร่างบาง ก่อนที่เค้าจะขึ้นเสียงใส่เธอ พร้อมกับจับไปที่แขนของเธอด้วยความรุนแรงพวกเขาไม่ชอบให้ใครมาทำให้เขาต้องเพิ่มคำ

“โอ้ยฉันเจ็บนะ ! ปล่อย ! ” กรีนสะบัดแขนของตัวเองออกจากการเกาะกลุ่มและขึ้นเสียงใส่เขาเช่นกัน

ทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่ลดละก่อนที่ชายหนุ่มจะเป็นคนปล่อยเธอให้เป็นอิสระแทนความรู้สึกบางอย่างที่เข้ามาปะทะในหัวใจของเขา ทำให้ใจเขานั้นเต้นผิดปกติเขาเลยจำเป็นต้องปล่อยเธอ ร่างสูงแหงนมองขึ้นบนท้องฟ้า พบเข้ากับเจ้าหิ่งห้อยที่กำลังแข่งกันส่งแสงสว่างอย่างสวยงามเค้าไม่เคยเห็นมันมานานมากแล้ว

“จะพาฉันกลับได้หรือยังฉันหนาวจะแย่อยู่แล้ว” ร่างบางเอ่ยก่อนจะรวบผมขึ้นและเดินออกมาจากเขา แต่กลับถูกเขารั้งเอาไว้

“เดี๋ยว…” เขาพูดพร้อมออกแรงกระชากแขนของเธอที่กำลังจะเดินหนี

กรีนหันขวับไปมองด้วยความไม่พอใจ และเพียงได้สบตากัน บาบารัสกลับมองเห็นภาพความทรงจำบางอย่างที่เกี่ยวกับตนเองผ่านแววตาใสซื่อ มันฉายขึ้นมาอย่างไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นทำให้ก้อนเนื้อในอกเต้นระรัว สิ่งที่เห็นยังคงเป็นความทรงจำที่ตราตรึงในใจและไม่คาดคิดว่าจะได้กลับมาเจอกันอีก มันทำให้เขาหวนคิดถึงในช่วงเวลานั้น

ในเสี้ยววินาทีนั้นร่างสูงก็คว้าท้ายทอยของคนตัวเล็กเข้าหาตนและประทับริมฝีปากลงไปบนอวัยวะเดียว ภายในอกของเขายังคงเต้นระรัวด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาครอบครองริมฝีปากเธอบดขยี้ความอ่อนนุ่มอย่างไม่ทะนุถนอม ก่อนกรีนจะใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักอกคนตัวโตให้ถอยห่างจากตน เสียงหายใจหอบของร่างบางตรงหน้าและส่งสายตาที่ฉายแววความสับสน และตกใจมาให้เขา

“นาย…” กรีนร้องขึ้นด้วยความตกใจและสับสนพลางใช้หลังมือเช็ดปากตน

“อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ฉันจะพาเธอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน…แล้วไปพบข้าบนดาดฟ้าของคฤหาสน์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” เอ่ยอย่างอย่างเย็นชา และปรายตามองดูร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาราวกับลูกกระต่ายตัวน้อย ๆ ในใจเริ่มคลายความสงสัยที่มี