7-ปัญหาที่ต้องรับมือ 2/4

“ข้าก็ไม่แน่ใจนักหรอกท่านผู้อาวุโสวิเชียรนาคราช เพียงแค่...” อัปสราพูดพลางชายตามาที่ฉันชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าท่านผู้อาวุโสวิเชียร

“แค่กระไรอย่างนั้นหรือ”

“สงสัยเจ้านางน้อยผณินทร ที่ไม่อยู่ในเขตตำหนักตั้งหลายวัน...ไปที่ใดมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะท่านพี่” อัปสราพูดและมองมาที่ฉัน

“ท่านพี่...ตอแหลฉิบหายเลยยัยตัวแสบ” ฉันพูดในใจ

“ไปธุระมาสิ” ฉันตอบตรง ๆ ตามนิสัยที่เป็น

(!?) แต่ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนกับผู้คนในนี้จะงวยงงไปกันหมด นึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ฉันเคยอยู่ จึงดึงสติกลับมา

“ข้าไป เอ่อ ไป ไป...ไปเที่ยวเล่นกับท่านพี่ตรีภพมา” ฉันตะกุกตะกักด้วยความกดดัน ไม่กล้าบอกความจริง เพราะเป็นสิ่งที่เจ้าหลวงสั่งห้าม สายตามองไปเห็นตรีภพกำลังเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ฉันจึงพลันนึกได้และแอบอ้าง เนื่องจากไม่สามารถบอกความจริงที่หายไปหลายวันได้

“นางโป้ปดเพคะ!” อัปสรารีบแย้งเสียงแข็ง

“ไม่เชื่อก็ถามท่านพี่ตรีภพดูสิ” ฉันท้าทายอัปสรา ก่อนจะส่งสายตามองไปยังตรีภพด้วยแววตาอ้อนวอน

“เงียบก่อนเถิดอัปสรา ไถ่ถามจากตรีภพเสียก่อนว่าเป็นดั่งที่เจ้านางน้อยผณินทรว่าหรือไม่” เจ้าหลวงบอกกล่าว นั่นจึงทำให้อัปสราเงียบสงบลง

“ว่าเยี่ยงไรตรีภพ ใช่จริงอย่างที่เจ้านางน้อยผณินทรว่าหรือไม่?” เจ้าหลวงหันไปถามคนที่ฉันกล่าวอ้าง

“เป็นจริงดั่งที่เจ้านางน้อยผณินทรกล่าว พ่ะย่ะค่ะ”

ขอบคุณตรีภพเหลือเกินที่เข้าใจ เขามองหน้าฉันและยิ้มอ่อนให้อย่างสื่อความหมาย ทำให้ฉันคลายกังวลลงบ้าง ฉันมองไปยังอัปสรา ดูสีหน้าเธอแล้วยิ่งเหมือนเธอโกรธฉันหนักกว่าเดิม สายตาดุดูมาดร้ายจ้องมองฉันไม่กะพริบตา ฉันคิดว่าเธอคงไม่จบเพียงเท่านี้แน่...นี่ก็คงเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันอีกสินะ

“ถ้าไม่ใช่ท่านพี่ผณินทรแล้วจักเป็นผู้ใดเล่า ในเมื่อหลายวันที่ผ่านมาท่านพี่ไม่ได้ประทับที่ตำหนักเลย จักไม่ให้สงสัยได้เยี่ยงไร” อัปสรายังคงประเคนคำพูดใส่ร้ายฉันไม่หยุด

เมื่ออัปสราพูดจบ เหล่าผู้คนทั้งหลายกันหันไปกระซิบกระซาบกัน

“เจ้าเห็นเองกับตาหรือว่าข้าเป็นคนขโมยไป” ฉันรีบย้อนถามอัปสราที่กำลังยกยิ้มมองมาที่ฉัน

“ไม่ได้เห็นเองกับตา ทว่าท่านพี่น่าสงสัยที่สุด” เธอยังคงหาความยัดเยียดฉันต่อ ยุยงด้วยคำพูดปั่นให้คนที่ไม่รู้ข้อเท็จจริงเอนตาม...ฉันล่ะเหนื่อยกับยัยนี่จริง ๆ

“ตรีภพยืนยันแล้วมิใช่รึ ว่าข้าไปเที่ยวเล่นกับเขา” ฉันโต้แย้ง

“ท่านพี่ตรีภพอาจจะโป้ปดช่วยท่านพี่ผณินทรก็ได้...ใครเล่าจะไปรู้”

“ทูลเจ้าหลวงกระหม่อมพูดจริงพ่ะย่ะค่ะ ความที่กระหม่อมกลับจากเขตแดน ตั้งใจว่าจักไปกราบท่านอาจารย์เสียหน่อย แต่บังเอิญได้พบกับเจ้านางน้อยผณินทรเข้า ได้ข่าวว่าเพิ่งจักฟื้นจากการประชวร กระหม่อมเลยชวนเจ้านางน้อยผณินทรไปเปิดหูเปิดตาเที่ยวเล่น หวังให้ผ่อนคลาย เรื่องก็มีเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ” ตรีภพร่ายเป็นเรื่องราว ทำเอาอัปสราถึงกับหน้าตึงไม่พอใจ

“ไปเที่ยวเล่นอะไรตั้งหลายวัน” อัปสราว่าต่อ

“แล้วรู้ได้เยี่ยงไรว่าพี่หายไปหลายวันเจ้าน้องนางอัปสรา ทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ก็อยู่ในตำหนักกับกลีบบัวและกาลัด ไม่ได้ออกไปไหน ก็มีแต่เพียงเมื่อวานที่ไปกับตรีภพเท่านั้น...”

“ไม่ใคร่จักเห็นท่านพี่เพ่นพ่านนี่เพคะ”

“เพิ่งหายป่วยไม่อยากเพ่นพ่าน เลยต้องกลายเป็นขโมยอย่างนั้นรึ ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย”

อัปสรายังพยายามแต่งเรื่องไม่หยุดหย่อน ยังคงโต้แย้งกับฉันไปมาต่อหน้าขุนนางและธารกำนัลมากมาย ฉันจำต้องสวมบทบาทพูดอ่อนหวานบ้าง แม้จะกระดากปากก็เถอะ

“เอาล่ะ เอาล่ะ ทั้งสองคนอย่าได้โต้เถียงกันอีกเลย ตรีภพไม่ใช่คนจักพูดปด เอาเป็นว่าการหายไปของบ่วงนาคบาศเราจักจัดการเอากลับคืนมาโดยเร็วที่สุด” เจ้าหลวงแทรกขึ้น

“ไม่ใช่เจ้านางน้อยผณินทร แล้วบ่วงนาคบาศหายไปได้ เยี่ยงไร ผู้ใดกันเป็นคนขโมยกันแน่” ขุนนางท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น หลังจากตรีภพพูดจบ ซึ่งก่อเป็นประเด็นให้สงสัยกันอีก

“ผู้ใดเอาไปจักต้องหาตัวให้จงได้” เจ้าหลวงกล่าว

“บ่วงนาคบาศนั้นสำคัญยิ่ง การตามหาจักมีวิธีใดที่สามารถพบเจอได้โดยไว” เป็นขุนนางที่อายุมากเอ่ย เพื่อขอความเห็น ซึ่งในส่วนนี้ฉันได้แต่นั่งฟังอย่างตั้งใจ เพราะไม่รู้รายละเอียดลึก ๆ เกี่ยวกับของสิ่งนี้

(นั่นสิ)

(จักต้องทำเยี่ยงไรกันดี)

(หายไปได้ยังไงกัน ใครที่มันคิดกบฏ)

เสียงเซ็งแซ่ของเหล่าผู้คนมากมายหลายตำแหน่งในท้องพระโรงพูดคุยหารือ แลดูมีความกังวลใจ และร้อนรนเป็นอย่างมาก ฉันได้แต่มองโดยรอบอย่างเงียบ ๆ สายตาบรรจบพบกับอัปสราที่จดจ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตามาดร้าย อย่างกับเธอเคียดแค้นฉันมาหลายภพหลายชาติ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้จงเกลียดจงชังผณินทรขนาดนี้

“เราย่อมมีวิธี” เจ้าหลวงพูดขึ้น ทำให้ทุกปากที่กำลังถกกันเงียบกริบ ทุกสายตามองไปยังเจ้าหลวงที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุดในท้องพระโรง ฉันเห็นกิริยาของอัปสราเปลี่ยนไปในทันที เธอฉายความวิตกและหันขวับไปมองทางเจ้าหลวงอย่างพะวง

“ต้องทำเช่นไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางอาวุโสทูลถาม ทุกคนจดจ่อเฝ้ารอคำตอบอย่างมีความหวัง รวมทั้งฉันด้วย เพราะอยากหลุดพ้นจากคำครหา ที่อัปสราพยายามยัดเยียดความผิดมาให้

“เราสัญญาต่อหน้าทุกท่านในที่นี้ จักนำบ่วงนาคบาศกลับมาให้จงได้ โปรดเชื่อใจเราเถิด”

((พ่ะย่ะค่ะ))

เจ้าหลวงไม่ได้ตอบคำถามของขุนนาง แต่พระองค์ยืนยันการให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ จึงไม่มีผู้ใดถามต่อ

“เธอตายแน่ยัยอัปสราตัวแสบ” ฉันมองหน้าและยกยิ้มให้อัปสราที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“เยี่ยงนั้นก็เสร็จกิจวันนี้เถิด” เจ้าหลวงว่าขึ้น

“เดี๋ยวสิเพคะ” ฉันรีบแย้งทันควัน

“มีกระไรอย่างนั้นหรือเจ้านางน้อยผณินทร”

“ในเมื่อตรีภพยืนยันแล้วว่าหม่อมฉันไร้ซึ่งความผิดในการลักขโมยบ่วงนาคบาศไป การที่หม่อมฉันถูกใส่ร้ายป้ายสีจักทำเช่นไร แล้วชื่อเสียง ศักดิ์ศรี ของหม่อมฉันที่ถูกกล่าวหาเล่าเพคะเจ้าหลวง ผู้ที่ให้ร้ายหม่อมฉันจักปล่อยไปง่าย ๆ ได้เยี่ยงไร”

“ขุนนางทุกท่านกลับเถิด”

((ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ))

“ตรีภพ ผณินทร อัปสรา จงอยู่ก่อน”

หลังจากที่ฉันพูดจบอัปสราที่กำลังจะเดินออกไปต้องหยุดชะงัก เจ้าหลวงออกคำสั่งกับเหล่าขุนนาง ทุกคนออกจากท้องพระโรงจนหมด ฉันมองไปยังอัปสราที่ทำหน้านิ่ง สายตามองต่ำลงไปเห็นเธอกำมือแน่น ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย