11-ใต้ร่มบุษบัน ในใจนั้นคือเจ้า2

หลังจากที่เข้าพบเจ้าหลวง ในคืนเดียวกันฉันรู้สึกถึงแรงบางอย่างที่กำลังเริ่มคืบคลานเข้ามา...อาศิรวิษพาฉันมายืนใต้แสงจันทร์ เขาเงียบอยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้น

“พี่มีเรื่องจะถาม…ถ้าวันหนึ่งเจ้าพบว่ามีบางคนจากอดีตชาติ กลับมาทวงคำสัญญา…เจ้าจักเลือกอะไร?”

ฉันชะงักทันที คำถามนั้นแฝงความกลัว...ไม่ใช่ต่ออดีต

แต่ต่อการสูญเสีย ฉันไม่ตอบ แต่กุมมือเขาไว้แน่น แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า

“อดีตอาจมีคำสัญญา แต่ปัจจุบันคือความรู้สึก และในวันนี้...ข้าเลือกท่าน”

อาศิรวิษหลับตาแน่น ดวงตาเขาเปียกชื้นเล็กน้อย

แล้วกอดฉันไว้ เหมือนกลัวว่าฉันจะหายไป

แต่ในเงาจันทร์เหนือสระบูชา เงาดำรูปหนึ่งก้าวออกจากเงาสะท้อนของน้ำ เขายืนเงียบ ใบหน้ายังปิดด้วยผ้าดำ...

แต่เสียงแผ่วนั้นดังก้องในเงามืด เหมือนในฝันคืนก่อน

“อ อาศิรวิษดูนั่น” ฉันเรียกให้เขาเงยมองเบื้องบน อาศิรวิษเจ้ามือฉันแน่น เหมือนสื่อว่าไม่ต้องกลัวตราบใดที่เขายังอยู่ตรงนี้

“ในที่สุดเจ้าก็เลือกทางของเจ้า เยี่ยงนั้นข้าก็จะเลือกทางของข้าเช่นกัน...ผณินทร”

แล้วเงานั้นก็พลันหายไป หัวใจของฉันกระตุกวูบ รู้สึกใจคอไม่ดีเอาเสียเลย

“พี่จะไม่ยอมให้เจ้านางน้อยเผชิญมันเพียงลำพัง ต่อให้อันตรายเพียงใด เราจะสู้ด้วยกัน”

“เราต้องทำยังไงกันดี ต้องแก้ไขยังไงพวกเราไม่รู้เลย ไปถามท่านอาจารย์ดีหรือไม่” อาศิรวิษพยักหน้ารับ

ในยามเช้าตรู่ของวันใหม่ ฉันและอาศิรวิษรีบไปพบอาจารย์ และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ท่านฟัง ท่านอาจารย์คงจะรู้เรื่องราวล่วงหน้า ถึงได้ชี้แนะพวกฉันทันที

ฉันและอาศิรวิษออกเดินทางจากมคธนครมุ่งหน้าสู่ อรัณยวดี ดินแดนเร้นลับใต้ธาราที่ท่านอาจารย์บอกกล่าว ซึ่งว่ากันว่าเป็นที่เก็บเศษบ่วงนาคบาศชิ้นสุดท้าย...

แม้การเดินทางจะราบรื่น แต่ฉันกลับรู้สึกตลอดทางว่า กำลังถูกจ้องมอง

“ระวังตัว” เสียงของ ตรีภพ ดังมาในใจจิตเขาที่ผนึกอยู่กับแสงแห่งดาบยังคงปกป้องฉัน ฉันหันไปมองอาศิรวิษ เขาเดินเคียงข้างฉันเสมอ อบอุ่น มั่นคง และเต็มไปด้วยความรักที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด

“หากเจ้าหวั่นไหว…เพียงเอ่ยมา พี่จะทำลายทุกเงาที่จ้องเจ้าทันที แม้ต้องแลกด้วยโลหิตและชีวิตพี่” คำพูดของเขา ทำให้ใจของฉันอุ่นแต่ก็สั่นในคราวเดียวกัน เพราะในค่ำคืนนั้นเอง...

คืนพระจันทร์ดับ ท่ามกลางแสงสลัวในอรัณยวดี ที่ซากเทวาลัยจมทะเล ฉันกำลังสวดภาวนาให้เศษบ่วงปรากฏ แต่แล้ว…เขาก็ปรากฏตัวขึ้นในเงาน้ำ

“ข้ารอเจ้ามานาน…ผณินทร” ชายผู้นั้น…ผู้ที่ฉันเห็นในฝัน ผู้ที่เรียกฉันว่า หญิงผู้สัญญา เขาก้าวออกจากเงาน้ำแสงจันทร์เผยให้เห็นผ้าปิดตาที่ชุ่มด้วยเลือด ผมยาวสีดำปลิวลู่ลงถึงกลางหลัง บนหน้าอกมีอักขระพันธะวิญญาณเก่าแก่...

เขาคงจะเป็น เทวานิล ดวงญาณต้องสาปที่เคยเป็นเจ้าชายแห่งอัสราเทวีอดีตชาติของฉัน! ตามที่ท่านอาจารย์เล่าเรื่องราวให้ฟัง

“เจ้าสัญญากับข้าว่า…จะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเจ้าได้ นอกจากข้า แต่เจ้ากลับให้หัวใจ...แก่พญานาคตนนั้นหรือ?”

แค่เขาเอ่ยพลังมืดก็กระจายออกจากร่างของเขา พสุธาสั่นสะเทือน นกดำล้มตายโดยไร้เหตุผล

“เทวานิลข้าขอโทษ ข้า…ไม่อาจจำอดีตทั้งหมดได้ แต่ข้าจำได้ว่าในวันนี้ ข้ารักเขา” ดวงตาภายใต้ผ้านั้น...เริ่มสั่นไหว

แต่น้ำเสียงกลับแน่นและแข็งกร้าว

“เช่นนั้น...ข้าก็จะทำลายสิ่งที่เขาเป็น เพื่อให้เจ้ากลับมา”

แค่เสี้ยววินาที อาศิรวิษพุ่งเข้าขวางเทวานิลกับฉัน หัตถ์พญานาคสาดแสงสีทอง พุ่งปะทะพลังคำสาปสีดำสนิท พื้นดินแตกร้าว แม่น้ำเหือดแห้งและวิญญาณมืดเริ่มปีนขึ้นจากซากเทวาลัย

“กลับไป…เทวานิล! ข้าไม่ยอมให้เจ้าพรากนางจากข้าอีกครั้ง ไม่ว่าจะในภพใด!”

เทวานิลยิ้มเศร้า

“งั้นเราก็มาเดิมพันด้วยชีวิต...ใครที่หัวใจของผณินทรจะเรียกหา ในห้วงสุดท้ายของศึกนี้”

“อาศิรวิษ!!”

เสียงของฉันสั่นเครือ…เพราะภาพตรงหน้าทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น เขายืนขวางหน้า ร่างเปื้อนเลือด พลังเกราะนาคเริ่มแตกกระจาย แต่เขายังฝืนยืดหลังตรง กางหัตถ์พญานาคขวางเทวานิลไว้ แม้เปลวคำสาปจากอดีตชาติจะกลืนกินท้องฟ้าทั้งผืน

“เจ้าจักต้องตายโดยที่นางไม่แม้แต่จะจำอดีตของเจ้าได้ อาศิรวิษ” เทวานิลเอ่ยเสียงเย็น เหยียดรอยยิ้มเจือเศร้า

“ไม่จำเป็นต้องรู้จักอดีต...ตราบใดที่ข้าได้ปกป้องนางในตอนนี้” อาศิรวิษตอบ พลางยกมือเช็ดเลือดจากมุมปาก

คำร่ายต้องสาปจากเทวานิล สาดใส่อาศิรวิษจนเขาทรุดเกล็ดทองคำบนร่างเริ่มแตก ฉันรู้ว่าเขาเริ่มทนไม่ไหว แต่ก็ยังเอาตัวมาบังฉันไว้ไม่ยอมถอยห่าง

“อาศิรวิษ...พอเถอะ อย่าทรมานตัวเองเพื่อข้าอีกเลย!”

“ไม่…ผณินทร เพราะเจ้าคือเหตุผลเดียวที่ข้ายังอยากหายใจอยู่”

คำพูดของเขา ทำให้ฉันแทบทรุด ฉันร่ายมนตราเรียกพลังของตรีภพ เศษวิญญาณของเขาก่อเป็นม่านแสงจันทร์ แล้วพันรอบร่างอาศิรวิษไว้ แล้วสะท้อนคำสาปของเทวานิลกลับชั่วครู่หนึ่ง!

“เจ้าเลือกเขา...แทนข้า” น้ำเสียงของเทวานิลปริแตก “แม้ในอดีตเจ้าสาบานจะรักข้าตลอดภพชาติ...เจ้าก็ผิดคำสาบานแล้ว!”

ฉันเดินออกไปข้างหน้าด้วยมือสั่นเทา แต่ดวงใจแน่วแน่

ฉันยืนเคียงข้างอาศิรวิษ

“ขอโทษ...เทวานิล ข้าอาจเคยรักเจ้าในอดีต แต่ในตอนนี้หัวใจข้าเลือกเขา” แสงจากบ่วงนาคบาศในมือของฉัน…สว่างวาบ!! ดวงตาใต้ผ้าปิดตานั้นรินน้ำตาเงียบ ๆ

“เช่นนั้น…ก็ขอให้คำมั่นของข้า…จางหายไปพร้อมข้า”

เทวานิลแย้มยิ้มสุดท้าย เศษจิตของเขาสลายไปกับสายลมอย่างสงบ…ฉันทรุดลงข้างอาศิรวิษแล้วโผกอดเขาแน่น ร่างของเขาเย็นเฉียบ พลังแทบไม่มีหลงเหลือ ดวงตาของเขาฝืนลืมขึ้นมองฉัน

“ถ้าชาติหน้ายังได้พบกัน ข้าขอ...เป็นคนแรกที่ได้อยู่ข้างเจ้า”

ฉันกุมมือเขาแน่น น้ำตาหยดลงใบหน้าเขา

“ไม่ต้องรอถึงชาติหน้าหรอก ข้าเลือกเจ้าตั้งแต่ชาตินี้แล้วอาศิรวิษ”

ม่านแสงของบ่วงนาคบาศไหลซึมเข้าสู่ร่างของอาศิรวิษ พลังของมันเยียวยาบาดแผล...แม้ไม่อาจฟื้นคืนได้ทั้งหมด แต่ก็หยุดยั้งเขาจากความตาย