7-ปัญหาที่ต้องรับมือ 3/4

“ตอนนี้ไม่มีผู้ใดแล้ว นับว่ามีแต่คนในครอบครัว พ่อจักไม่ยื้อถามให้มากความ...อัปสรา”

“เพคะ”

“ครั้นก่อนหน้าไยเจ้าจึงได้บอกว่าผณินทรเป็นผู้ขโมยบ่วงนาคบาศไป” เจ้าหลวงเอ่ยอย่างตรงประเด็น ฉันเห็นสีหน้าของอัปสราสลดลงทันตา ทุกคนจ้องมองไปยังเธออย่างเฝ้ารอการโต้ตอบ เธอดูประหม่ากำมือแน่น แขนสั่นเทา ฉันเห็นความกลัวในแววตาของเธอชัดเจน

“เช้ามืดของวันนั้นลูกตื่นแต่เช้า เพราะนอนไม่หลับ ลูกเห็นเจ้าพี่ผณินทรออกมาจากวิหารอาคมเพคะ ต่อมาก็ได้ยินข่าวว่าบ่วงนาคบาศหายไป จึงไปกราบทูลให้เสด็จพ่อทรงทราบ หากไม่ใช่ท่านพี่จักเป็นผู้ใดได้เล่าเพคะ ในเมื่อไม่มีผู้ใดสามารถเข้าไปในวิหารอาคมนี้ได้”

อัปสราเล่าเรื่องราว ทำเอาฉันถึงกับกำมือแน่นด้วยความโมโห แต่ต้องข่มอารมณ์ไว้ รอดูต่อไปว่าเธอจะใส่ร้ายฉันยังไงอีก จากที่เธอเล่ามามันย้อนแย้งกันมาก เพราะเป็นวันที่ฉันไม่ได้อยู่ในเขตพระราชวัง เรื่องนี้มันชักจะไม่ชอบมาพากล หรือมีใครอีกคนที่เป็นศัตรูกับผณินทร?

“สิ่งที่อัปสราเล่ามาใช่หรือไม่ผณินทร” เจ้าหลวงหันมาถามฉัน

“ทว่าวันที่บ่วงนาคบาศหายไป ตามที่ลูกได้กราบทูลก่อนหน้า ลูกไม่ได้อยู่ในเขตพระราชวังนะเพคะเสด็จพ่อ ลูกไปข้างนอก...(กับอาศิรวิษเพื่อฝึกวิชากับพระอาจารย์)” ฉันบอกตามความเป็นจริงกับสิ่งที่ทำ ในประโยคหลังฉันพูดพร่ำด้วยอาคมที่ได้ยินเพียงเจ้าหลวงเท่านั้น

“วันนั้นพี่สาวของเจ้าไม่อยู่ในวัง นางจักเป็นผู้ที่ขโมยไปได้อย่างไร” เจ้าหลวงมองหน้าฉัน จากนั้นจึงหันไปพูดกับอัปสรา ฉันมองตาม เธอยังคงมีอาการประหม่า

“เอ่อ...” อัปสรากระอักกระอวนติดขัด

“แล้วเจ้าเห็นชัดเจนเต็มสองตาหรืออัปสรา ว่าข้าเป็นผู้ที่เข้าไปในวิหารอาคมนั้น” ฉันจึงยิงคำถามต่อ

“หะ เห็น เพคะ”

“จะเห็นได้อย่างไรในเมื่อก่อนวันนั้นข้าไม่ได้อยู่ในวัง” ฉันแย้งเสียงแข็ง

“เจ้าพี่ขโมยแล้วรีบหนีไปก็เป็นได้มิใช่หรือเพคะ” อัปสรายังคงดึงดันจะมอบความผิดให้แก่ฉัน

“โกหก!”

“ท่านพี่ตรีภพจักไม่พูดกระไรหน่อยหรือเพคะ” อัปสราหันไปแหวเสียงใส่คนที่ยืนเงียบ

“ก็ไม่มีผู้ใดถามความเห็น จักให้พี่สอดแทรกได้เยี่ยงไร”

“ท่านพี่ตรีภพ!”

“สม” ฉันรู้สึกสะใจเบา ๆ

“เอาล่ะ จากที่ฟังความ พ่อสามารถตัดสินได้ว่าผณินทรไม่ได้เป็นผู้ขโมยไปดอก เพราะนั่นไม่ใช่นิสัยของพี่สาวเจ้า และก่อนหน้าวันที่บ่วงนาคบาศหายไป ผณินทรก็ถูกพ่อไหว้วานไปทำกิจส่วนตัวให้” เจ้าหลวงรีบตัดบท ฉันรู้ว่าท่านไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้

“ไหนบอกว่าไปเที่ยวเล่นกับท่านพี่ตรีภพอย่างไรเล่า” อัปสราย้อนถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ก็มันเป็นกิจส่วนตัวของเสด็จพ่อ เจ้าจักให้พี่บอกเล่ารายละเอียดต่อหน้าธารกำนัลมากมายอย่างนั้นหรือ หัดคิดเสียบ้างสิ”

ฉันพูดตอบโต้ด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน นั่นจึงทำให้อัปสราก้มหน้าแล้วหุบปาก หากไม่มีความจริงจังข่ม คนกัดไม่ปล่อยอย่างเช่นอัปสราก็คงไม่ลดละง่าย ๆ เป็นแน่ ...

เธอดูร้ายกาจนะ แต่ร้ายแบบโง่ ๆ คิดแล้วก็เหมือนกับละครหลังข่าวที่แม่ชอบดูเสียจริง เห็นท่าทางของเธอตอนนี้ ฉันไม่รู้จะโกรธหรือขำก่อนดี

“เอาล่ะ พวกเจ้ากลับกันเถิด การตามหาบ่วงนาคบาศ พ่อจักดำเนินการเอง เพราะบ่วงนาคบาศได้เลือกเจ้าของไว้แล้ว ต่อให้หายไปก็ย่อมกลับคืนสู่เจ้าของตัวจริง” เจ้าหลวงบอกกล่าว

“แล้วใครคือเจ้าของตัวจริงหรือเพคะ” ฉันย้อนถามด้วยความอยากรู้ทันที

“ก็ต้องเป็นเสด็จพ่อสิเพคะเจ้าพี่ผณินทร ไยถึงได้ถามแปลกประหลาดเช่นนั้น” อัปสราสวนฉันทันควัน

“ก็นั่นน่ะสิ ขนาดรู้ว่าเจ้าของเป็นถึงเจ้าหลวงผู้ยิ่งใหญ่แห่งมคธนครยังกล้าขโมยไป ช่างใจเด็ดใจกล้ายิ่งนัก น้องว่าหรือไม่อัปสรา” ฉันย้อนความเธอทันที พร้อมกับมองอย่างจับสังเกต

“ในเมื่อท่านพ่อตัดสินแล้ว ลูกทูลลาเพคะ” อัปสรารีบออกตัว

“ช้าก่อน แล้วเจ้าจะรับผิดชอบอย่างไรกับการที่ป้ายสีใส่พี่เล่าอัปสรา” ฉันว่าขึ้น

“ก็ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด ไยเจ้าพี่ไม่ยอมจบสิ้น ทั้งที่ท่านพ่อตัดสินแล้ว” อัปสราย้อน

“เข้าใจผิดอย่างนั้นรึ? เจ้าเป็นคนวิ่งแจ้นและป่าวประกาศเสียงดังลั่นว่าข้าเป็นขโมยเสียเต็มประดา นี่เรียกว่าเข้าใจผิด หรือจงใจให้ข้าเป็นคนผิดกันแน่! เรื่องนี้ท่านพ่อต้องให้ความยุติธรรมกับหม่อมฉันนะเพคะ”

“เอาล่ะทั้งสองคน บัดนี้พ่อเริ่มปวดหัวกับเรื่องวุ่นวายนี้เสียเหลือเกิน อัปสรารีบร้อนวู่วามไร้การไตร่ตรองก็เป็นความผิดเพียงเล็กน้อย จักทำโทษเยี่ยงไรก็แล้วแต่เจ้าเถิดผณินทรเอ๋ย ให้อยู่ในความพอดีก็แล้วกัน พ่อเหนื่อยแล้วจริง ๆ”

เจ้าหลวงทอดถอนหายใจ ก่อนจะเปรยออกมา ซึ่งไม่รู้ว่าต้องการเข้าข้างฉัน หรือปัดรำคาญก็ไม่รู้ แต่มันค่อนข้างดีสำหรับฉัน เพราะฉันจะแก้แค้นยัยตัวแสบนี่ ฉันไม่ใช่แม่พระอะไร มีแค้นก็ต้องแก้ มามัวแต่โลกสวยอยู่นี่เมื่อไหร่จะได้แก้แค้น ยอมให้นางแกล้งฉันเรื่อย ๆ จนได้ใจอย่างนั้นรึ ไม่มีทาง!

“พี่ขอถามเจ้าย้ำอีกครั้ง...อัปสรา เจ้าแน่ใจหรือว่าเห็นพี่ออกมาจากวิหารอาคม?” ฉันลองเชิงถามเธอย้ำอีกครั้ง แม้ภายในใจจะปะทุไปด้วยเพลิงโทสะ

อัปสราชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งทำหน้าตาเศร้าสร้อย พลางตอบเสียงแผ่วเบา ลูกไม้เก่า ๆ ที่เธอชอบใจประจำเวลาจนตรอก

“แน่ใจเพคะ ถึงจะเห็นเพียงแผ่นหลัง แต่ข้าจำได้ดีว่าเป็นท่านพี่ เพราะพระภูษาที่ทรงนั้น ข้าเป็นคนถวายให้ท่านพี่ด้วยตนเอง”

“เจ้ากล้าพูดออกมาได้อย่างไร ในเมื่อบ่วงนาคบาศอยู่ในชั้นลึกสุดของวิหาร ต้องผ่านพิธีเปิดผนึกโดยผู้ดูแลวิหารสามคนพร้อมกัน เจ้าเห็นแค่แผ่นหลัง แล้วจะกล่าวหาว่าข้าเข้าไปถึงชั้นในได้อย่างไร?” ฉันย้อนกลับไปด้วยน้ำเสียงมั่นคง

อัปสราถึงกับชะงัก ดวงตาล่อกแล่ก ขณะที่เจ้าหลวงนิ่งมองเราทั้งสองอยู่บนบัลลังก์สูง ฉันแอบเหลือบมองตรีภพ เห็นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“จริงด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ตรีภพพูดขึ้นเบา ๆ “ผู้ดูแลวิหารทั้งสามยังมิได้รายงานว่าใครเข้าออกในช่วงเช้ามืดวันนั้นเลย”

เจ้าหลวงปรายตามองอัปสราด้วยสายตาเคร่งขรึม “เจ้าเห็นจริงหรือ...หรือเพียงแค่เข้าใจผิด?”

“ละ...ลูกอาจเข้าใจผิดก็เป็นได้เพคะ” อัปสรารีบตอบ เสียงเริ่มสั่นไหว สายตาไม่กล้าสบกับใคร ผิดกับก่อนหน้าชัดเจน

“อัปสรา” น้ำเสียงเจ้าหลวงเริ่มเข้มขึ้น “การกล่าวหาผู้หนึ่งโดยไร้หลักฐาน ถือเป็นโทษหนักยิ่ง”

“ลูกขออภัยเพคะ ลูกเพียง...ห่วงความปลอดภัยของบ่วงนาคบาศ ไม่คิดว่าจักเป็นความผิดพลาดร้ายแรงถึงเพียงนี้”

“หึ...ข้าเห็นว่าเจ้าคิดมากกว่านั้น” ฉันว่าเบา ๆ พลางหันไปสบตากับเจ้าหลวง

“เสด็จพ่อเพคะ หากพระองค์เห็นว่าเรื่องนี้จบได้แค่เพียงคำขอโทษของอัปสรา แล้วชื่อเสียงของหม่อมฉันเล่า…จะเรียกกลับคืนมาอย่างไร?”

เจ้าหลวงนิ่งครู่ใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าเรียกบริวารด้านข้าง “ไปตามหัวหน้ายามของวิหารอาคมมาให้เราบัดเดี๋ยวนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

บรรยากาศในท้องพระโรงตอนนี้เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด อัปสราเริ่มหน้าซีดเผือด ฉันเห็นแล้วก็อยากหัวเราะสะใจ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะสมน้ำหน้า เพราะฉันเองก็ยังไม่พ้นข้อกล่าวหาจริง ๆ จนกว่าจะได้หลักฐานชัดเจน

“เจ้านางน้อย” เสียงตรีภพเรียกเบา ๆ พลางก้าวมายืนข้างฉัน

“อะไร?”

“ท่านจำได้หรือไม่ ว่าคืนนั้นก่อนเราจักเดินทางออกไป ข้ามองเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งอยู่ไม่ไกลจากวิหาร”

“หญิงสาว?” ฉันขมวดคิ้ว “ใคร?”

“มองไม่ชัดนัก แต่ดูคล้ายใส่ชุดคล้ายกับข้ารับใช้ที่วิหาร ข้าไม่ได้สนใจในตอนนั้น คิดว่าเป็นคนของวิหารจริง ๆ แต่พอเรื่องนี้เกิดขึ้น...ข้าชักสงสัย”

“หรือว่าจะเป็น...”