14-เสียงกระซิบจากห้วงนาคา 2

-ปัจจุบัน-

 ไม่รู้ว่าหมดสติไปนานแค่ไหน ฉันเริ่มรู้สึกตัวและได้กลิ่นคละคลุ้งของยา พยายามเปิดเปลือกตาขึ้น และมองโดยรอบเห็นแม่กับพี่น้ำที่นอนตรงโซฟา นี่คงเป็นห้องพักพิเศษถึงได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย

“ณินฟื้นแล้วค่ะ” เสียงของแม่ดังขึ้นด้วยความดีใจ

ฉันกวาดสายตามองรอบ ๆ เห็นพ่อ แม่และพี่ชาย ยืนยิ้มมองมาทางฉันด้วยสีหน้าดีใจ

“เป็นยังไงบ้างลูก น้ำไปตามหมอบอกณินฟื้นแล้ว”

“ครับพ่อ”

พ่อถามแต่ฉันยังไม่ตอบ เหมือนกับปากของฉันมันไม่มีแรงอ้าจะพูดกับใคร ได้แต่พยายามฉีกยิ้มให้ สื่อว่าฉันไม่เป็นอะไร จากนั้นพ่อกันหันไปบอกพี่น้ำให้ตามหมอ แล้วพี่ชายของฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ไม่นานพี่น้ำก็มาพร้อมหมอและพยาบาลหนึ่งคน มาถึงก็จับนั่นตรวจนี่ ฉันรู้สึกตัวทุกครั้งและมีสติดี เพียงแต่ยังรู้สึกอ่อนแรงเท่านั้น มองเห็นทุกการกระทำของหมอและคนอื่น ๆ

“ร่างกายปกติดีนะครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ช่วงนี้ก็นอนพักผ่อนให้เยอะ ๆ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ” หมอพูดขึ้น

“แต่ลูกสาวดิฉันนอนสลบไปสิบแปดวันเลยนะคะ แน่ใจใช่ไหมคะว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ”

แม่ถามย้ำท่านคงเป็นห่วง นี่ฉันนอนหลับไปสองอาทิตย์กว่าเลยงั้นเหรอ?

“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากครับ ร่างกายอ่อนเพลียเท่านั้น จากนี้ไปเลี่ยงจากความเครียดหรือการทำงานหนัก ร่างกายก็จะค่อยดีขึ้นตามลำดับ” หมออธิบายต่อ

“ขอบคุณครับหมอ” พ่อพูดต่อ

“ผมขอตัวไปดูคนไข้ต่อก่อนนะครับ” จากนั้นหมอก็เดินออกไปพร้อมพยาบาล

“ณินหิวไหมลูก” แม่ถามด้วยสีหน้ากังวล

“ม แม่” ฉันพยายามขยับปากพูด แต่เสียงที่เปล่งออกมาแสนจะเบาหวิว

“น้องหิวน้ำใช่ไหม?” พี่ชายของฉันถามอีกครั้ง ฉันจึงพยักหน้าตอบรับ

“เฮ้อ โล่งอกไปทีณินปลอดภัย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูก” ฉันเห็นแม่พูดออกมาพร้อมกับยกมือไหว้ท่วมหัว การหลับใหลที่แสนยาวนานของฉันคงสร้างความกังวลให้กับคนในครอบครัวมากสินะ

“ณินไม่เป็นไร” ฉันขยับปากพูดแม้เสียงจะเบา แต่ก็คงพอจะได้ยิน ฉันไม่อยากให้ใครเป็นห่วง และตอนนี้ฉันก็ลืมตา จดจำทุกสิ่ง ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้

“ทุกคนเป็นห่วงแทบแย่ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะน้องสาวพี่” พี่น้ำยกมือลูบหัวของฉันเบา ๆ ฉันจ้องมองหน้าพี่ชายที่ใบหน้าเหมือนกับตรีภพในฝัน ดั่งกับเขาคือคนเดียวกัน ทั้งนิสัยและหน้าตา

“ออกจากโรงพยาบาลแม่จะต้องพาไปทำบุญสักหน่อยแล้ว”

แม่บอกฉันก็ได้แต่พยักหน้าตาม และอีกอย่างฉันก็อยากจะทำบุญให้กับทุกคนในภาพฝัน

วันนี้ฉันได้ออกจากโรงพยาบาล แม่กับพ่อและพี่น้ำก็พาฉันมุ่งไปทำบุญทันทีตามที่แม่เคยพูดไว้ ฉันนั่งอยู่เบาะหลังมองออกไปยังนอกรถ พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวในฝันอันแสนยาวนานตั้งแต่ต้นจนจบ ภาพฝันที่เหมือนกับความจริง สิ่งต่าง ๆ มากมายล้วนเกิดขึ้นจนฉันจำติดตา ทุกเหตุการณ์ฝังอยู่ในสมองจนฉันยากที่จะลืม

“ตอนนี้พวกคุณจะอยู่ที่ไหนกันนะ อาศิรวิษ ท่านพี่ตรีภพ กลีบบัว กาลัด” ฉันพูดอยู่ในใจเป็นชื่อของคนที่คอยดูแลฉันในภาพฝัน พวกเขาล้วนคอยปกป้องฉัน  เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้เล่าให้แม่ฟัง เพราะหากเล่าไปใครจะเชื่อ มันไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ ดีไม่ดีพวกเขาอาจจะหาว่าฉันหลับนานจนเป็นบ้า

“ถึงแล้วลูก ตาน้ำไปประคองน้องหน่อย”

“ณินเดินเองได้ค่ะ”

“แน่ใจนะลูก”

“ค่ะ ณินโอเคมาก ๆ”

แม่บอกและพี่น้ำก็เดินมาหา ฉันจึงรีบปฏิเสธไปไม่อยากจะเป็นภาระของใคร เพราะร่างกายของฉันมันก็ปกติดี

“เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” แม่เอ่ยชวน

ฉันมองโดยรอบวัดแห่งนี้ ความรู้สึกคุ้นเคยมาก เหมือนกับว่าฉันเคยมาที่นี่ แม้ภาพสถานที่โดยรอบจะดูทันสมัยและแข็งแรง แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

“แม่เคยพาณินมาที่นี่หรือเปล่าคะ?” ฉันถามแม่

“จะเคยมาได้ยังไงล่ะลูก ขนาดแม่ยังเพิ่งเคยมาครั้งแรกเลย มาเพราะเห็นเขาโพสต์ในเฟซบุ๊ก แม่เลยอยากจะพาทุกคนมา” แม่บอกฉัน

“เหมือนณินเคยมาที่นี่เลยค่ะ”

“หลับนานแล้วเพ้อเจ้อนะเราอะ”

ฉันบอกแม่ตามที่รู้สึกจริง ๆ แต่แม่ก็ยิ้มและส่ายหัว แล้วว่าฉันเล็กน้อย ฉันไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่แม่ตำหนิ ยังคงมองและพยายามนึกว่าฉันเคยมาที่นี่ตอนไหน

“เข้าไปทำบุญข้างในกันเถอะลูก...ไปยัยณินมัวแต่มองอะไรอยู่”

“ค่ะ”

แม่เรียกฉันจึงเดินตามไป แม้จะยังข้องใจและหวนคิดในหัวว่าเคยมาที่นี่หรือเปล่า ฉันไม่สามารถสลัดความข้องใจนี้ออกจากหัวได้เลย ซึ่งไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ทุกคนเข้ามาทำบุญถวายผ้าไตรและสังฆทานอื่น ๆ หลวงตารูปหนึ่งที่นั่งสมาธิอยู่ลืมตา แล้วมองมายังพวกเราที่กำลังคลานเข่าเข้าไปหา เพื่อที่จะถวายสังฆทานและผ้าไตร

“มากันแล้ว ถึงเวลามาก็ต้องมา” หลวงตาพูดขึ้นแล้วมองมาทางฉัน ทุกคนมีสีหน้างงและมองมาทางฉันเป็นสายตาเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“กราบนมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ” แม่พูดและพวกเราก็ก้มกราบหลวงตาสามครั้ง

หลังจากประโยคนี้หลวงตาก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก พวกเราก็สวดมนต์และทำบุญถวายชุดสังฆทานกันจนเสร็จ วัดแห่งนี้มีสถานที่กว้างขวาง และมีห้องแสดงภาพปติมากรรม วรรณกรรมโบราณ รวมถึงภาพวาดโบราณต่าง ๆ ให้ได้ชม หลวงตาบอกพวกเราแบบนั้น ทำให้พวกเราต้องเข้าไปเยี่ยมชม

ฉันเดินมองภาพวาดไปเรื่อย ๆ เพียงลำพัง มันสวยงามและดูมีมนต์ขลัง ต่างคนก็ต่างเดินชมตามที่ตัวเองพอใจ แต่ฉันต้องมาสะดุดสายตากับภาพหนึ่ง ใบหน้าคนในภาพวาดที่ฉันเห็นเพียงสายตาเดียวก็จำได้ว่าคือใคร...เขาคือคนที่ฉันจากมาด้วยความรัก

เพียงเห็นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้ จะร้องไห้ออกมาก็กลัวว่าพ่อกับแม่และพี่ชายจะได้ยิน ได้แต่ยืนสะอื้นน้ำตาไหลรินมือปิดปากกลั้นเสียงเอาไว้ ยิ่งมองภาพและนึกถึงเหตุการณ์ยิ่งสร้างความเจ็บขั้วหัวใจให้ฉัน

“ฉันขอโทษที่ทิ้งให้ท่านต้องอยู่โดดเดี่ยวและเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง อาศิรวิษ”

น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่ขาดสาย ใบหน้าที่ฉันคุ้นเคยและได้สัมผัสอยู่บ่อยครั้ง ความรักที่ฉันมีให้เขาไม่สามารถยืนยาว สุดท้ายเราสองคนก็พรากจากกันอย่างไม่มีวันได้หวนกลับคืน ฉันลูบภาพใบหน้านั้นด้วยความเสียใจ ท้ายที่สุดก็ร้องไห้ตัวโยน แต่จะทำอย่างไรเมื่อชะตาลิขิตมาแบบนี้ทำให้ฉันกับเขาจากลาตลอดกาล...