ตอนที่4.ส่งบรรณาการมาให้

3 วันผ่านไป...

     หลี่ชิงมัวแต่ช่วยไท่ชินอ๋องสะสางราชกิจ เพราะแคว้นซีเซี่ยส่งบรรณาการมาให้ ทั้งท่านทูตยังมาเยี่ยมองค์หญิงหลิงหลิง...จึงไม่ได้พบหน้าอาเฟย เพราะต้องต้อนรับท่านทูต

     พอเย็นวันที่สี่ หลี่ชิงก็ตั้งใจไปหาอาเฟยที่ตำหนักที่อ๋องสี่และอาเฟยพัก...เห็นอาเฟยนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะน้ำชาที่ทำจากหินหยกขาว จึงเดินเข้าไปในศาลาชมสวน แล้วเรียก "อาเฟย"

     อาเฟยเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นหลี่ชิงก็เรียก "เกอเกอ..."

     ดวงหน้ากลมๆ ของอาเฟยที่มักประดับด้วยรอยยิ้ม...เวลานี้ไม่มีรอยยิ้ม และดูหม่นหมอง

     "เป็นอะไรไปหรือ? อาเฟย" หลี่ชิงถาม พลางเข้าไปนั่งใกล้

     "ข้ากลุ้มใจ" อาเฟยตอบด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก

     หลี่ชิงอึ้ง...คำๆ นี้ไม่เคยหลุดลอดออกมาจากปากของอาเฟยเลยสักครั้ง ตั้งแต่รู้จักกันมา

     "เจ้ากลุ้มใจเรื่องอะไร? บอกเกอเกอมาซิ เผื่อว่าเกอเกอจะช่วยแก้ปัญหาให้ได้" หลี่ชิงกล่าวปลอบโยน

     "เฮ้ออออ..." อาเฟยถอนหายใจยาว "ตั้งแต่ข้าได้เป็นสามี ข้าเพิ่งจะรู้ว่า...ค่าใช้จ่ายในตำหนักนั้นมากมายขนาดไหน แล้วยังจะเงินเดือนของเหล่านางกำนัลและขันที รวมทั้งบรรดาองครักษ์ที่มาจากต้าเหลียวอีก นั่นยังไม่พอ..."

     อาเฟยซบหน้าลงหนุนท่อนแขนที่วางอยู่บนโต๊ะหินหยกอย่างอ่อนแรง

     "เดี๋ยวอ๋องสี่ก็สั่งซื้อผ้าไหมอย่างดีเป็นร้อยพับ เดี๋ยวก็สั่งซื้อเครื่องประดับราคาแพงลิบ เดี๋ยวก็สั่งซื้อเครื่องสำอางชั้นเลิศ...ผลาญเงินของข้าจนไม่มีเหลือแล้วเกอเกอ"

     อาเฟยถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า

     "นี่แค่สามสี่วันเท่านั้น เงินที่ข้าอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมา ตั้งใจจะเอาไปเปิดร้านน้ำชา ก็ถูกอ๋องสี่ใช้จนหมดเกลี้ยงไม่เหลือหลอ แล้วนานไปข้าจะเลี้ยงดูภรรยาที่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอย่างเขาไหวหรือ?"

     "อาเฟย..." หลี่ชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทว่าจริงจัง "อ๋องสี่ทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง ไม่เป็นภรรยาที่ดี ธรรมเนียมของภรรยาที่ดี จะต้องประหยัดมัธยัสถ์ รู้จักใช้จ่ายให้เหมาะสม เมื่อเขาฟุ่มเฟือยจนเจ้ากลัดกลุ้มเช่นนี้ เจ้าก็สมควรหย่าเขาซะ!"

     "หย่าหรือ?" อาเฟยพึมพำ

     "หรือเจ้ารักอ๋องสี่มากจนไม่อาจหย่า?" หลี่ชิงลองเชิงดู

     "รักส่วนรัก แต่ข้าเลี้ยงดูเขาไม่ไหวแล้ว" อาเฟยเสียงอ่อย

     "เช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่น" หลี่ชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

     "หย่า!!!" อ๋องสี่อุทานลั่น หลังจากเขามาตามอาเฟยที่ตำหนักหลวง แล้วถูกอาเฟยขอหย่าต่อหน้าไท่ชินอ๋องกับหลี่ชิง ก่อนจะทำกระบิดกระบวนกล่าวเสียงออดอ้อน "ท่านสามีเจ้าคะ ผู้ใดยุยงให้ท่านคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้?"

     "ข้าเอง" หลี่ชิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ทว่าหนักแน่นไม่หวั่นไหว

     อ๋องสี่อึ้งไปอึดใจ ก่อนเหลือบไปสบตาไท่ชินอ๋องอย่างขอความช่วยเหลือ

     "ชิงชิง..." ไท่ชินอ๋องเพิ่งเอ่ยปาก

     หลี่ชิงก็ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มว่า "ท่านอ๋องอย่าได้ห้ามข้า"

     ไท่ชินอ๋องเห็นทีท่าเอาเรื่องของหลี่ชิงก็ได้แต่ยอมนิ่ง!

ตอน 8

     "ท่านอ๋องสี่ ท่านพูดว่าอย่างไร...ตอนสู่ขออาเฟย?" น้ำเสียงของหลี่ชิงเย็นชาอย่างยิ่ง "ท่านบอกว่า...จะดูแลอาเฟยเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้อาเฟยทุกข์กายทุกข์ใจ ใช่หรือไม่?"

     "ใช่...ท่านพี่สะใภ้ ข้าได้กล่าวเช่นนั้นจริง และข้าก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้" อ๋องสี่ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

     "แล้วนี่อะไร? ทำไมข้าเห็นอาเฟยกลัดกลุ้มไม่มีความสุข!" ยิ่งกล่าวเสียงของหลี่ชิงก็ยิ่งดุดัน

"ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะอาเฟยอยากเปลี่ยนสถานะของตนเอง...ข้าจึงอยากให้อาเฟยรู้ว่า การเป็น 'สามี' ไม่ใช่เรื่องง่าย" อ๋องสี่กล่าวเสียงเข้ม

     "ในเมื่อเป็นสามีของอ๋องสี่ไม่ใช่เรื่องง่าย...ดี... ข้าก็จะให้อาเฟยหย่าท่าน แล้วแต่งภรรยาใหม่ ที่เป็นเรื่องง่าย" หลี่ชิงก็ไม่ยอมลดละ

     "เกอเกอ..." อาเฟยเอ่ยแทรกขึ้น อยากบอกว่าตนไม่คิดจะแต่งภรรยาใหม่

     แต่หลี่ชิงยกมือห้ามเสียก่อน อาเฟยจึงจำต้องเงียบ

     "เฮ้อ!" อ๋องสี่ถอนหายใจแรงๆ "ท่านพี่สะใภ้ ท่านมีเหตุผลอะไรที่จะให้อาเฟยหย่ากับข้า?"

     "ท่านเป็นภรรยาที่ขาดคุณธรรม...ล้างผลาญทรัพย์สินเงินทองของสามี เงินทองที่อาเฟยอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมาเนิ่นนาน ท่านก็ผลาญของเขาจนหมดสิ้น อย่างนี้ไม่สมควรหย่าหรือ?"

     พอหลี่ชิงเอ่ยจบ อาเฟยก็กล่าวเสริมขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าหมองว่า "อีกอย่าง...ข้าก็ไม่มีเงินจะเลี้ยงดูท่านอีกแล้ว"

     อ๋องสี่นั้นมองดวงหน้ากลมๆ ที่ดูเศร้าๆ ของอาเฟยด้วยความสงสาร แต่เขาจะปล่อยอาเฟยไปไม่ได้ จึงหันไปสบตาไท่ชินอ๋อง ให้ไท่ชินอ๋องช่วยปรามๆ ไท่หวางเฟย ทว่าไท่ชินอ๋องก็ไม่กล้า และส่ายหน้าอย่างจนปัญญาเช่นกัน

     "ไม่ต้องมองผู้อื่น ผู้ใดก็ช่วยท่านไม่ได้หรอก" หลี่ชิงเอ่ยใส่อ๋องสี่ "ท่านทำตัวไม่ดีเอง...หากแต่ก่อนอาเฟยจะหย่าท่านคงลำบาก เพราะท่านเป็นสามี เขาเป็นภรรยา ภรรยาจะขอหย่าสามีจะต้องไปฟ้องร้องที่ศาลอำเภอ แล้วให้นายอำเภอตัดสินความ แต่สามีจะหย่าภรรยา เพียงแค่เขียนจดหมายหย่าพร้อมระบุข้อบกพร่องของภรรยาก็สามารถหย่าได้แล้ว"

     ทำเอาอ๋องสี่ตาเหลือก...เขาลืมนึกถึงกฎหมายของหนานหยางข้อนี้เสียสนิท เพราะมัวแต่คิดหยอกเย้าอาเฟยเล่น!

     "ชิงชิง..." ไท่ชินอ๋องเอ่ยเสียงเกรงๆ "คำโบราณว่า...เกลี้ยกล่อมให้สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียวกันนับเป็นกุศล..."

     "แต่เวลานี้ข้าอยากทำบาป!" หลี่ชิงสวนน้ำเสียงกระด้าง

     ทำเอาไท่ชินอ๋องชักจะเหงื่อตกเหมือนอ๋องสี่อีกราย

     "แล้วน้องชายคนเดียว ข้าเลี้ยงไหว!" หลี่ชิงประกาศกร้าว "ข้าไม่ยอมให้น้องของข้าถูกผู้ใดข่มเหงรังแกเด็ดขาด!"